Javier Diego Humberto Vigarny Torres – Jon Kortajarena

Charakter: Javier zawsze miał kłopoty z rówieśnikami, wyróżniał się głównie swoim wzrostem i umiejętnościami aktorskimi, nigdy nie było problemu z wyłudzeniem potrzebnej mu rzeczy od starszych. Jako dzieciak wyglądał jak zabiedzona wrona, z wiecznie poobijanymi, cienkimi nóżkami i rączkami jak patyczki. Chłopak nieustannie się wspinał na drzewa, biegał po piaszczystych drogach w towarzystwie innych wyrostków – szybko wyrobił sobie opinię jednego z najlepszych złodziejaszków. Wyprawa na owoce ? Chętnie. Nikt nie biegał tak szybko jak on, zawsze udawało mu się umknąć przed zdenerwowanym gospodarzem.
Do dziś Javie uwielbia sporty wszelkiego rodzaju, prędzej zastaniesz go na boisku niż nad matematyką. Nie jest jakimś specjalnym pakerem, ale kujonem też go nie nazwiesz. Natomiast znajdziesz go obok słów : sprytny facet korzystający ze swojej błyskotliwej inteligencji. Nie zabłyśniesz przy nim, to rzecz pewna i niezmienna. Tylko kilka rzeczy potrafi zbić go z tropu, mężczyzna jest bardzo pewny siebie, dziewczyny traktuje jedynie jako urozmaicenie, jeszcze nie znalazł takiej, której udałoby się zawrócić mu w głowie.
Całe dnie spędza w lesie używając swojego talentu, nic nie jest przeszkodą dla jego ciała, zarówno tego pręgowanego jak i ludzkiego. Czasem coś mu odbija, wtedy idzie do pomieszczenia z kominkiem i cały dzień się wygrzewa. Zdarza mu się mruczeć oraz prychać, nie kontroluje niektórych odruchów jego kociej strony. Nie denerwuje się łatwo, tak samo jak trudno skupić mu się na jednej rzeczy – jego przemiany są często niekompletne. Javier Diego Humberto Vigarny Torres ma skłonności do narcyzmu, nic nie zdoła go przekonać, że nie jest tak przystojny jak uważa. Jak na zrządzenie losu jest wegetarianinem, no przynajmniej chciałby nic być. Kocia strona często bierze nad nim kontrolę i chłopaczyna musi się nażreć mięska. Jeśli jesteś małą, soczystą dziewczynką to uciekaj.

Talent: Zamiana w tygrysa. Dokładniej w wielkie, 400 kilogramowe zwierzę o długości przekraczającej trzy metry. Czasem przemiana jest niekompletna, pojawia się tylko ogon czy inne atrybuty tygrysa. Kiedyś wyrosła mu sama sierść – boki zrywać !

Historia: Vigarny wychował się w typowej hiszpańskiej wiosce, nieco zatrzymanej w czasie jeśli chodzi o tradycje i życie mieszkańców. Na szczęście dzieciaki wolały spędzać czas na przysłowiowym trzepaku niż na facebooku. Diego nadal nie pała miłością do tego typu portali, gnębi te wszystkie zakochane w ipodach dzieciaki. Pierwsza dekada upłynęła mu bardzo spokojnie i monotonnie, ale chłopak nigdy nie narzekał na brak przygód – typowo dziecięce zabawy wypełniały mu całe dnie, zrywanie prania i kradzieże cukierków były na porządku dziennym. Nikt go nie łajał za te rozrywki, zawsze umiał się ładnie wyłgać i poświecić pięknymi oczyma. Wspinanie się na drzewa oraz skały chłopaki uznawali za swego rodzaju sprawdziany, wiadomo kto był najpierwszy do takich wyzwań. Szybko wyrobił sobie opinię, a kiedy nadszedł czas, pojawiły się pierwsze oznaki kondycji fizycznej. Z chudego podrostka wyrósł na ładnie umięśnionego mężczyznę, dziewczyny chętnie przebywały w jego towarzystwie, a on nie stronił od nich. Trzeba być miłym, opędzać się nie można. Zależało mu na jednej z miejscowych, podobno tylko raz widziano go zdenerwowanego – kiedy zobaczył tamtą całującą się ze swoim kumplem w zoo. Przyczaił się za krzakami, jego ciałem wstrząsały dziwne dreszcze, kiedy patrzył jak dziewczyna żegna się z kumplem i odchodzi spod klatki… no właśnie tygrysa. Jak tylko pana zniknęła z pola widzenia wyskoczył z ukrycia, w kilku susach pokonał odległość i rzucił się na tamtego. Już jako tygrys, odgryzł mu dłoń – cudem przeżył sam atak. Zwabiony krzykami tłum ludzi pozwolił na szybką ucieczkę Javiera, czmychnięcie między klatki i przemianę w człowieka. Nie wiedział co się dzieje, teraz każdy dźwięk i zapach wydawał mu się stłumiony i źle odbierany. Jednak poczuł spełnienie, jakby odnalazł swoją brakującą połówkę. Uznano, że chłopak w zoo wsadził rękę do klatki, głupi i tyle. Javier włóczył się samotnie przez kilka dni, próbował wywołać ponownie tamto uczucie – jedynie raz wyrosły mu pazury. Zrezygnowany wrócił do domu, a tam czekali Starsi. Obiecali mu pomoc i zabrali do Norwegii. Płacz Hiszpanio, zabrano ci twego najprzystojniejszego syna.