Daleko w lesie, Ronja wie gdzie.

Na zewnątrz było wspaniale. Ciepły wiatr rozwiewał włosy Artemidy i muskał jej blade poliki podczas kiedy ja wpatrywałem się w milczeniu w niebo rozmyślając nad sensem ludzkiego życia. Och, czy nie mógłbym myśleć o czymś bardziej przyjemnym? Uśmiechnąłem się delikatnie, wpatrując się w dziewczynę i otaczający nas krajobraz.
Podążałem za nią, przedzierając się przez gęste krzaki i drzewa z olbrzymią trudnością podczas gdy ona za sprawą swojego talentu skakała zwinnie przez zarośla nie przejmując się niczym. Nic nie sprawiało jej najmniejszego problemu podczas gdy ja z grymasem na twarzy parłem do przodu.
- Nie śmiałbym zaprzeczyć. - Powiedziałem, nareszcie siadając z westchnięciem na zielonej trawie. Miejsce wydawało się być niczym raj. Kwiaty zaczęły już kwitnąć, słońce odbijało się od tafli jeziora, a zielona trawa porastała ziemię. Czy mogło być coś piękniejszego niż ten widok? Nie zamierzałem dopominać się zapłaty za moje trudy które dzielnie pokonywałem przez całą drogę. Wystarczył mi widok Ronji, którym mogłem się rozkoszować bezkarnie i obcować w jej towarzystwie czego nie mogli wszyscy mieszkańcy Rezydencji. Dziwne, że tak się zmieniłem. Alexander Frische czuł się zaszczycony z powodu innej osoby? To wydawałoby się niemalże niemożliwe jeszcze parę miesięcy temu.
- Gdzie znalazłaś to miejsce? - Zapytałem, odchylając głowę do tyłu. Promienie słońca musnęły moją twarz, roznosząc przyjemne ciepło po całym ciele. Czyż nie jest wspaniale? Zmrużyłem oczy bo słońce przeszkadzało mi w patrzeniu, a nie chciałem jej tracić z widoku. Nie chciałem by poczuła się nie tak jak powinna czuć się w towarzystwie mężczyzny. - Chyba już wiem dlaczego zawsze twierdziłaś, że las jest tylko i wyłącznie Twój. Miałaś racje. Nikt go nie zna lepiej więc masz prawo tak sądzić. - Szepnąłem i nie mogąc się powstrzymać, musnąłem delikatnie palcami jej ramię skąpane w słońcu. Widziałem uśmiech nieznikający z jej twarzy, słyszałem śmiech i rozmarzone westchnięcia. Nie powinienem dawać jej nadziei że chcę. Ale nadal czułem jej pocałunek sprzed niedawna. Jej słodkie usta. Pokręciłem głową i spojrzałem na nią, przejeżdżając opuszkami palców wzdłuż jej ręki. Była taka ciepła i delikatna...

Słońce nareszcie pojawiło się w całości na lekko zachmurzonym niebie. Chmury płynęły powoli poprzez błękit nieba mieszając się wraz z koronami zielonych drzew.
Na dłuższą chwilę położyłem się na trawie, obracając w palcach źdźbło trawy które urwałem parę oddechów temu. Westchnąłem cicho i wsparłam się na łokciach unosząc się do góry. Zupełnie nie zdawałem sobie sprawy z tego co dzieję w jej środku. Uśmiechnąłem się delikatnie i ponownie odchyliłem głowę do tyłu wsłuchując się w szepty drzew. Rozmawiały ze sobą przekrzykując siebie nawzajem. Przymknąłem oczy, a chwilę później usłyszałem szept Ronji. A potem leżałem już na ziemi pod jej ciężarem. Nie była ciężka, a wręcz przeciwnie - lekka i delikatna niczym płatek róży. Uchyliłem powieki i spojrzałem na nią zdziwiony. Nie lubiłem takich szybkich zagrań. Wiedziałem, zawsze wiedziałem że Artemida nie należy do grzecznych i ułożonych dziewcząt. Że lubi kusić, bawić się i prowokować. Doskonale to wiedziałem choć znowu mnie zaskoczyła. Ponownie zostałem zdominowany, a tego nigdy nie chciałem.
Spojrzałem na nią niemalże z błaganiem w oczach. Szybki obrót spraw nigdy mnie nie ciekawił. Wolałem kiedy wszystko toczyło się powoli, niezbyt gwałtownie i tak bym mógł to kontrolować. Nie chciałem by szybko odchodziła, a byłem niemalże pewny że właśnie tak zrobi jeśli się zgodzę.
- Zaczekaj. - Powiedziałem z trudem odrywając się od jej słodkich ust. Odwzajemniłem pocałunek nie chcąc być... niemiłym? Nie, to złe stwierdzenie ale nie potrafiłem wymyślić innego. Nadal siedziała na moich kolanach z dłoniami ułożonymi na moich ramionach. W środku toczyłem ze sobą zaciętą walkę. - Ronja... cholera. Zawsze musisz się wyrwać? - Spojrzałem na nią z niejakim rozbawieniem w oczach. Cóż innego mogłem zrobić niż zamienić całą tą beznadziejną sytuację w... żart? Westchnąłem cicho i odgarnąłem włosy do tyłu. Przejechałem kciukiem po jej zaróżowionym poliku.
- Wybacz mi, jeśli sprawdziłem Ci przykrość. - Szepnąłem i nachyliłem się w jej stronę, muskając delikatnie wargami jej usta. O wiele lepiej niż szybko i w pośpiechu. Ale ja nie planowałem, nie myślałem co będzie dalej.

Dlaczego zaczekać? Dlatego że dzisiejszy świat wręcz przepełniony jest niepokojem i wiecznym pośpiechem. Nie warto. Nie warto gnać wraz ze wszystkimi kiedy można pozwolić sobie na to, by zwolnić. By oderwać się od rzeczywistości, od wiecznego pędu. Ale o czym ja mówię kiedy każdy mój dzień wygląda tak monotonnie i identycznie? Może powinienem zburzyć tą ścianę oddzielającą mnie od moich pragnień? Zmagałem się ze sobą, wpatrując się w oczy dziewczyny pełne pragnienia.
Tak bardzo chciałem się od niej oddalić, a jednocześnie jakaś nieznana siła ciągnęła mnie do Ronji i to ona wygrywała. Dowodem na to jest moja obecność tutaj, obok niej. I cholera, ja tak bardzo nie chciałem się w niej... zakochać. To nie powinno się dziać, nie teraz. To nigdy nie powinno się stać, a mimo wszystko właśnie pozwalałem by się działo decydując się na delikatny pocałunek.
- To dobrze. Bo widzisz... między Tobą, a mną jest jakby wszechświat. - Powiedziałem, kiwając głową, a włosy przysłoniły mi widok. Wplotłem palce między jasne włosy dziewczyny i musnąłem palcami jej odsłonięte ramię, kiedy przylgnęła do mnie bliżej. Powoli, powoli... To mi odpowiadało w stu procentach. Bo czego mógłbym potrzebować kiedy tuż obok mnie była piękna (jeszcze nie) kobieta, a pogoda była wspaniała? - Ale widzisz, jesteś taka młoda... - Szepnąłem, a dłonią gładziłem jej łydkę kiedy dopasowała się do mojej pozycji. Doskonale wiedziała jak używać swoich atutów, jak kusić i prowokować, a jej talent dodatkowo jej w tym pomagał. Diabelskie stworzenie w ciele anioła. Już bez żadnego niepokoju w oczach, zmierzyłem ją leniwym spojrzeniem. Doskonała w każdym calu. Mógłbym się nią tak zachwycać godzinami. Westchnąłem cicho, układając się na zielonej trawie. Leżała obok mnie, kiedy moje nozdrza ogarnął zapach kwiatowych perfum.
Odsunąłem się kawałek dalej by widzieć całą jej twarz z której przez cały czas nie znikał uśmiech. Czy nie taki był mój zamiar kiedy prosiłem ją o spotkanie? Czy nie miałem sprawić by na jej twarzy pojawił się taki właśnie uśmiech? Jeszcze nikogo nie obdarzyłem takim uczuciem, choć ona o tym nie wiedziała.

Cichy szmer wiatru i parę oddechów przeminęło do czasu kiedy usłyszałem kolejne słowa płynące z jej ust, które zburzyły moją wizję najbliższej przyszłości i tego, że mógłbym jej być przydatny do czegoś więcej niż tylko jako dodatek do łóżka. Może to idiotyczne i w tej chwili myślałem tak, jak większość dziewcząt w objęciach jakiegoś mężczyzny z dyskoteki w centrum miasta. W naszym przypadku role się odwróciły. To ona była tą która chciała tylko jednego. Ja natomiast nie miałem zdania. Z jednej strony chciałem, a z drugiej wahałem się i rezygnowałem.
Westchnąłem bezradnie i przymknąłem oczy, zastanawiając się nad tym co mógłbym zrobić by wybić jej z głowy jakiekolwiek pomysły na zmuszenie mnie do niemoralnego występku. Szukałem sposobu na odtrącenie jej od siebie wbrew moich pragnień. Bo tak naprawdę chciałem ją mieć przy sobie, ale czułem że nie wyjdzie. Że któreś z nas jakoś ucierpi, a tego nie chciałem. - I tak pozostanie. - Szepnąłem jakby sam do siebie. Nie przewidywałem dzisiaj tego, że ubrania miałyby leżeć gdzieś w trawie. A warto dodać że jeśli coś postanowię to tego dotrzymuję. Spojrzałem na nią zdezorientowany. Czyżby nie zdawała sobie sprawy z mojego wieku?
- Dokładnie to cztery. A to ogromna różnica. - Powiedziałem odchylając głowę w stronę promieni słonecznych niczym liść który całą swoją powierzchnią chciał zażyć jak najwięcej światła i ciepła. Po raz kolejny westchnąłem ciężko spoglądając z góry na dziewczynę. Cholera, ona naprawdę nie potrafiła zrozumieć tylko cały czas dążyła do tego, by osiągnąć swój cel, a przy tym była niesamowicie kusząca. Gdyby nie moja silna wola, już dawno byłaby w moich objęciach. Odsunąłem się od niej kawałek dalej. - Czemu ty tak tego chcesz? - Zapytałem cicho, z nutą nieśmiałości bo naprawdę chciałem wiedzieć. Te pytanie męczyło mnie odkąd tylko tutaj przyszliśmy.
Spojrzałem na nią, przeczesując włosy palcami. Słońce oświetlało nasze blade twarze sprawiając że ciepło przenikało do środka i było to całkiem przyjemne uczucie.

W rzeczywistości może było i tak, że stąpałem po innym świecie, co do tego Artemida miała stuprocentową racje. Często zapominałem o realnym świecie, odpływając gdzieś na swoją planetę na której panował zupełny spokój i porządek, którego na tym świecie zdecydowanie brakuje. Wracając do tego co powiedziała, jeśli chodziło o to że cztery lata to żadna różnica, nie zgadzałem się w żadnym wypadku. Ona nie wyglądała na swój wiek, ja zapewne też, choć w moim mniemaniu nie zmieniało to niczego. Nadal była siedemnastoletnią dziewczyną, niezbyt jeszcze znającą życie.
Przemilczałem jej pytanie, które sprawiło że poczułem się zakłopotany i tylko odwzajemniłem uśmiech, wplatając nieśmiało palce w jej jasne włosy. Dlaczego nie chciałem i nadal nie chcę? Kolejne dosyć trudne pytanie. Dobrze że nie widziała teraz mojej twarzy na której pojawiło się zażenowanie. No właśnie, dlaczego nie chcesz, Alexandrze?
- Mówiłem już, że jesteś młoda. - Powiedziałem pierwsze co przyszło mi na myśl, choć to wcale nie chodziło o to. Może i powinienem korzystać z sytuacji, ale ja po prostu nie chciałem. Nie chciałem by to się skończyło bo tak właśnie przewidywałem obrót spraw jeśli doszłoby do tego że przespalibyśmy się ze sobą. Westchnąłem ciężko i położyłem dłoń na jej biodrze, gładząc je delikatnie kciukiem. Może ona nie potrzebowała nikogo kto obdarzałby ją uczuciem, ale ja byłem do tego właśnie zdolny. To dziwne, ale nigdy nie należałem do grupy mężczyzn którym zależy tylko na seksie. Niektórzy twierdzą że takie poglądy i zasady jakie wyznaje są staroświeckie, ale mi pasowały.