Tylne wyjście

/nowy dzień

Miałam dziś wielką ochote poćwiczyć swój talent. Nie dlatego, ze coś każą mi Starsi, owszem, czasem marudzą, ze przecież jestem tu już tyle czasu a nadal nie umiem korzystać z tego co potrafię jak należy, ale to nie przez nich. Sama miałam na to ochotę, a ich gadanie mnie nie rusza, o. I tego będę się trzymać.
Kiedy rano wyszłam z rezydencji, tylko trochę kropiło. Bojowo nastawiona, postanowiłam to znieść i niezrażona polazłam do ogrodu, żeby się wewnętrznie realizować. Fajnie było grzebać się w ziemi, póki nie zaczeło naparwdę lać. Woda jest tym czynnikiem, który niesamowicie mnie rozprasza, więc musiałam sobie na dziś odpuscić. Śmieszne, ze mamy tu tylu władców pogody, a żaden nie potrafi zaserwować nam słoneczka nad głowami. A może wcale nie ma ich tylu, ilu mi się wydaje? No nic. Przyspieszyłam nieco kroku, chociaz i tak już bardziej zmoknąć się nie dało. I wtedy odkryłam w sobie nową moc. Lepszą niż moja pierwotna. Umiałam otwierać drzwi siłą woli. Dokładnie tak jak teraz. Otworzyły sie same, kiedy na nie biegłam. Ewentualnie otworzył je Justin, który już w nich stał, a ja nawet go nie zauwazyłam, bo przecież musiałam chowac głowę przed deszczem, a nie jeszcze się rozgladac kto idzie. Zauwazyłam go, kiedy na niego wpadłam i zdecydowanie coś w tym momencie między nami pękło. Nie mam na mysli naszych relacji, tylko faktycznie materialne COŚ.
-Och nie!-powtórzyłam zaraz za nim i zerknełam na latawiec, oceniajac szkody, jakie spowodowałam-Przepraszam..-jęknęłam, przygryzajac wargę-Naparwdę musisz czasem uważać-dodałam mądrym tonem, wspaniałomyślnie zrzucajac winę na niego.

Marudził, jęczał i nawet mogłabym powiedzieć, ze krzyczał na mnie. Słuchałam tego cierpliwie, z każdym słowem marszcząc brwi co raz bardziej. Stałam tak i mokłam, bo on teraz miał chwilę dla siebie i dla rozpamiętywania, być moze, ulubionej zabawki, z którą, byc moze, wiazała się masa, byc może, wspaniałych wspomnień. A nich mnie, nawet poczułam się minimalnie winna, przez złamanie jego latawca. Moje brwi złagodniały, a do tego uśmiechnęłam się niewinnie.
-No deszcz-przytaknęłam, łapiac krople deszczu właściwie całą sobą, nawet bez wyciągania ręki.
-To tylko..-machnęłąm ręką na latawiec-no można skleić-przewróciłam oczyma. -Mogę skleić. To nic takiego.- czym było dla mnie sklejenia deseczki, w porównaniu do zabijania kur, na domowy rosół. Bo i takie rzeczy się robiło i fakt, że nie mogłam później spać przez tydzień, ani jeśc tego rosołu, ale wszystkim innym smakowało.
-Spoko, JJ, coś wymyślę-zapewniłam, po czym złapałam go za ramię i zaciągnęłam na drugą stronę drzwi, tam gdzie już nie będzie na nas padało.-No i masz. już jest zajebisciej. Nie pada.- teraz już tylko krople wody kapały z nas, ale to da się przeżyć.

Wzruszyłam ramionami, bo cóż innego mogłam począć, skoro latawiec okazał sie mało ważny. Nie było powodu, zeby nie wierzyć w 'nieważnośc' latawca. Przecież byliśmy kimś w rodzaju przyjaciół i JJ nie miał powodu, żeby naginać prawdę. Miałam taką nadzieję, bo własnie, zachowujac przy tym czystośc sumienia, postanowiłam go posłuchać i już się nie przejmować, a moje małe poczucie winy posłać tam skad przyszło.
A bieganie po deszczu zdecydowanie nei było moją domeną i nie miałam pojęcia co w nim ciekawego. Owszem, ten motyw powtarzał się w wielu komediach romantycznych, melodramatach, romansach a nawet w erotykakch, ale nigdy go tak do końca nie czaiłam. Biegną w deszczu, najlepiej boso, sobie w ramionama, krople wody wpadają im w oczy, w usta, moczą ubrania, powodując przeziębienie. Chyba po prostu nie jest mi dane to ogarnąć. Zaśmiałam się.
-No wiec nie biegałam, JJ. Trenowałam. No i uciekłam, bo deszcz. Jeżeli do biegania w deszczu liczy się uciekanie przed deszczem, to biegałam.-przytaknęłam, szczerząc się też. A za chwilę zdjęłam swój płaszczyk i wykręciłam wodę z włosów prosto na podłogę.
-Naparwdę myślisz, ze poleciałby jak tak pada?-zapytałam moze i głupio, ale przecież co ja się tam znam na latawcach. Latawce widziałam w filmach. I to tyle, jeśli chodzi o moje doświadczenie z nimi. Na filmach do puszczania latawców potrzebują też słońca, ale jak mówiłam, co ja tam wiem.

Czy to nie jest trochę bezczelne, zeby tak wchodzić drugiemu człowiekowi do głowy i bez zbędnych ceregieli słuchać jego myśli? No oczywiście, ze jest. Nie, zebym miała coś do ukrycia, bo przecież nikogo nie zabiłam, nie licząc paru kur, ani niczego wielkiego nie ukradłam, bo szczaw zza płota to wcale nie jest jakaś wielka sprawa, to po prostu dziwne. I niesprawiedliwe, ze ja tak nie potrafię. Uśmiechnełam się łobuzersko na sama myśl o tym. Mogłabym słuchać cudzych myśli i na głos wyśmiewać te wszystkie zbereźne. Chciałabym wiedzieć co ludzie o mnie myslą i o innych. No w sumie, chciałabym znać te pikantne myśli, bo są ciekawsze, nieprawdaż? Tylko czy te wszystkie mysli nie rozpraszają kiedy przychodzi co do czego? Znaczy do seksu?
Teraz to już nie wiem, czy chciałabym czytać w myślach.
-Justin, nie podsłuchuj-machnęłam reką, tak żeby trafić jego ramię. -Sceny w deszczu są niepoważne. Każdy normalny człowiek poślizgnąłby się na mokrej trawie, bo mokra trawa taka właśnie jest. Wredna.-wyjasniłam z przekonaniem, bo skoro i tak już podsłyszał moje myśli, to mogłam mu to chociaż wyjaśnić. Tak naparwdę nie jestem pewna czy dokładnie KAŻDY człowiek prędzej przemierzyłby drogę po mokrej trawie wślizgiem niż biegiem, ale cóż, ja na pewno przemierzyłabym wslizgiem.
-Widzisz. Dlatego wolę samoloty-chociaż też je widziałam tylko na filmach.. no i wysoko, wysoko na niebie, ale nie wiem czy to się liczy-w deszczu, w słońcu, im wszystko jedno. Przebuduj swój latawiec na samolot.-zaproponowałam, zupełnie nie zastanawiajac się nad tym, czy to w ogóle byłboy możliwe. A byc moze powinnam.

Słuchałam i tylko mogłam się dziwić, ze jego głowa jeszcze nie eksplodowała od natłoku myśli. Nieswoich myśli, warto zauważyć. Kiwałam głową, niczym te pieki samochodowe z kiwajacymi głowami, na każde jego słowo. Wydawał się taki przejęty i zaangażowany! Niesamowite!
A kiedy latawiec wypadł z jego rączek, poczułam wielką chęć niesienia pomocy. A jakze. Schyliłam się zaraz za Justinem, chetna do zbierania szczątek, ale zdecydowanie nie byliśmy ze sobą dość zgrani, bo zamiast zbierać, z impetem uderzyłam czołem o czubek jego głowy. Wyprosotwałam się w ciągu sekundy, w ciagu następnej, moja dłoń przylgnęła do czoła i zaczeła je rozmasowywać. Bolało. Właśnie to się dzieje, kiedy chcesz spełnić dobry uczynek. Spotykają cię dwa złe. Albo jeden zły, z podwójną siłą.
-Zawody, mówisz-zastanowiłam się-Dobra, zróbmy. To będzie fajne!-uśmiechnęłąm się szeroko, chociaz połowę mojego uśmiechu zasłaniała reką masująca czoło.-Mozemy robić poślizgi w błocie-zaproponowałam z błyskiem w oku i nawet odkleiłam rekę od czoła, chociaż bolało nadal. Aż tak się poświęcam, zeby tylko brzmieć poważniej. Pewnie gdybym się postarała, mogłabym zrobić błoto w całym basenie, może nawet tak zrobię, ha!

Nawet nie zdążyłam zapewnić, że żyć nadal będę, a on już na nowo ekscytował się ślizganiem. Pewnie starczył mu fakt, ze o tym pomyślałam. To całkiem sprytne.
-Nic nie stoi na przeszkodzie- chyba, że brać pod uwagę deszcz zapowiadany na cały dzień, niską temperaturę, silny wiatr i pewnie jeszcze parę innych czynników. Starałam sie tego wszystkiego pod uwagę nie brać, a jego entuzjazm nawet mi się udzielał na tyle, ze naparwdę miałam szczerą ochotę slizgać się na błocie.
Szybkim ruchem ręki poprawiłam grzywkę, żeby ukryć ewentualnego guza. Dzięki niej nie potrzebowałam pomocy żadnego Ruska, o. Jest guz, jest grzywka, nie ma guza.
-Zrobimy to teraz?-zapytałam, bo przecież gotowa do wyjscia już byłam-Mozemy poczekać aż skończy padać, ale niby dzisiaj ma nie skończyć, więc z deszczem też byłoby ok. Chyba, ze chcesz poczekać-dodałam z powazną miną, chociaż liczyłam na to, ze akurat jemu nie będzie się chciało czekać. Każdemu innemu, ale Justin? On nie miał większych zahamowań jeśli chodzi o robienie głupich, albo powiedzmy 'niepoważnych' rzeczy. Och, uwielbiałam go za to. I cieszyłam sie jak głupi do musztardy.

Nie musieliśmy szukać nawet odpowiedniego miejsca. Wszędzie było tak samo mokro, z taką samą trawą i brakiem piachu, któremu oczywiście mogłam szybko zaradzić. A w pobliżu drzwi było chociaż blisko. I żadnemu z nas nie przeszkadzało, że ktoś może nas przyuważyć z okna i stwierdzić, ze jesteśmy dwójką idiotów. Mi nie przeszkadzało, bo przecież i tak się o tym nie dowiem. Nie czytam w myślach.
Robienie błota wzięłam na siebie, kolejny dobry uczynek, który zapewne się na mnie zemści i przy okazji mały trening. Przyjemne z pożytecznym. I już po kilku minutach mieliśmy błoto pod stopami, deszcz nad głowami i wiatr wszędzie. Chyba byłam zbyt podekscytowana, zeby suma tego wszystkiego dała mi 'zimno'. Zimno na razie odstawiłam na dalszy plan. Mało tego, zdjęłam nawet buty, zeby potem nie musieć ich prać i przy okazji bez nich na pewno będę ślizgać się lepiej niż z nimi.
-Wiesz, ze zawsze chciałam lepić pączki z błota? Serio, to mnie prześladuje.-zdradziłam zupełnie poważnie. Za każdym razem, kiedy widziałam błoto, miałam ochotę lepić z niego pączki. Jak w jednym z odcinków Gumisiów. Ciężko to wyjaśnić. Ot, taka dziecięca fantazja. Teraz też mogłabym lepić pączki, ale pewnie by się rozpłynęły, więc ten wysiłek byłby zbędny. Lepiej pozostać przy ślizganiu.
I nawet wzięłam na siebie rozdziewiczenie naszego błotnego toru. Okropnie mi na tym zależało, wiec Justin nie mógł się nie zgodzić. Na ziemię padłam po ujechaniu zaledwie półtora metra, potem kawałek na tyłku i jeszcze kawałek na plecach. Gorzej już wyglądać nie mogłam więc radośnie, niczym pięciolatka, wróciłam na początek toru, gotowa do kolejnych starć z nim.
-Jest fajny!-dodałam jeszcze, żeby miał pewność, chociaż tak naparwdę fajnosć błotnego toru było widać już na pierwszy rzut oka. Nawet mimo kropel wody spadajacych z nieba i utrudniajacych widoczność.

-Wyglądasz jak Mudżin z Afryka-zauwazyłam i nie mogłam się nie zaśmiać. Potem kazałam mu zamknąć oczy i usta, i starłam z jego twarzy część błotka. Tak, zeby go nie zjadał. Nie jestem pewna czy jedzenie piachu ma dobry wpływ na układ trawienny. Oczywiście nie musiałam tego robić, bo przecież padał deszcz. Najwidoczniej przestałam go zauważać, dokładnie tak, jak nie zauważałam zimna. I dokładnie tak, jak zapomniałam o tym, ze moje ręce nie są czystsze od jego twarzy. Ostatecznie wiele się nie zmieniło na tej jego zabłoconej buźce, ale chcoiaż chciałam dobrze.
-Okej, znowu jesteś piękny-oznajmiłam rozbawiona, po czym przyjęłam pozycję gotową do startu.
-Trzy, cztery!-rzuciłam, nie dając mu nawet chwili na przygotowanie. oczywiście nie byłabym sobą, gdybym nie straciła równowagi pierwsza i nie wpadła pod nogi Justina. Przysięgam, ze nie zrobiłam tego celowo.

Był fun. Tym razem i z każdym nastepnym. Nie wiem ile razy zjeżdżaliśmy, ale już dawno przestałam wycierać się z błota, a Justina przestałam wycierać jeszcze dawniej. W końcu doszło do tego, że nie miałam sił na kolejne zjazdy. Musiałam je zebrać siedząc na końcu naszej trasy i sapiąc. Oczywiscie dla niepoznaki zaczełam lepić pączki z błota. Nie wiem po co mi 'niepoznaka', bo przecież Justin doskonale wie o czym myslę i pewnie zdaje sobie sprawę, ze jestem zwyczajnie zmęczona i powoli przypominam sobie o istnieniu tej złej pogody wokół nas. Dupa, dupa, dupa. Czy jak będe myślała o dupie, to pozna, ze coś ukrywam? Dupa. Mimo wszystko chciałam być twarda. Odruch.
-Łap!-rzuciłam, kiedy wylądował niedaleko mnie i rzuciłam w jego stronę moim 'pączkiem'. Jasne, ze rozleciał się w połowie lotu i do Justina mogły dotrzeć jedynie jego 'okruchy'. Błoto się zwyczajnie do pączków nie nadawało.

Zaśmiałam się. Gdybym miała jeszcze trochę siły, to mogłabym się turlać ze smiechu. Ale nie miałam. Chwilę zajęło mi dojście do siebie. Byłam na tyle zmachana, ze moje poczucie humoru przestało mieć jakiekolwiek wymagania i do szczerego rozbawienia wystarczył mi jego wrzask, jakby ktoś mu to oko wypalał.
-Jesteś śmieszny-podsumowałam, majac na mysli 'zabawny', bo 'śmieszny' można zrozumieć różnie. On, na szczęście, zrozumie dobrze, bo ma jeszcze moje myśli do pomocy. Był zabawny i umiał mnie rozbawić.
Skupiłam się wreszczcie w sobie, wzięłam głęboki oddech, wyprostowałam plecy i wypięłam pierś do przodu.
-To dla mnie wielki zaszczyt, zawsze marzyłam o koronie królowej. Teraz, jedyne czego pragnę to pokój na świecie. Dziękuję wszystkim. Pozdrawiam tych, którzy pomogli mi osiągnąć sukces. Dziekuję tobie, Justinie. Kocham cie mamo i tato.-wygłosiłam swoje małe przemówienie, godne nawet (albo przede wszystkim) królowej pięknosci i cmoknęłam w powietrze dwa razy.
-Och, to takie wzruszajace-dodałam udajac owe wzruszenie.-Dla ciebie będzie nagroda pocieszenia. Zamknij oczy!-ostrzegłam, w trosce o jego oczeta i znowu w stronę JJa poleciał pączek błota.

Nie byłam do końca przekonana czy miód na uszy to coś dobrego. Wiedziałam, ze ten w uszach nie jest dobry, chociażby ze względów estetycznych, ale ile 'na' i 'w' mają ze soba wspólnego.. nie wiem. Ostatecznie się uśmiechnęłam, traktując to jako coś w rodzaju pochwały.
-Myslę, ze to sobie wymyśliłeś. Nie moze tak być-stwierdziłam mądrze w odpowiedzi na jego pytanie.-Dlaczego miałoby tak być?-dodałam, wcierajac błoto w skórę głowy, albo po prostu się drapiąc.
-Nie wiem czy chrapię. Nikt mi nigdy o tym nie mówił. Człowiek tak sam z siebie chyba nie moze słyszeć jak chrapie, więc nie dowiem się prędko-podsumowałam. Poza tym czasem coś mi się sniło, więc jeżeli jego teoria jest prawdziwa to nie chrapię na sto procent. Za to lunatykuję. I kiedyś mama musiała przywiązywać mnie sznurkiem do siebie, zebym nie narobiła czegoś złego. Teraz nie jest źle, bo lunatykowanie zdarza mi się tylko, kiedy śpię z kimś. Tak, kiedy jestem w domu zimą, to śpię z mamą, bo jest cieplej. Pf.
Potrząsnęłam głową i wróciłam myślami do chrapania, usiłujac przypomnieć sobie chwilę w życiu, kiedy usłyszałam 'Charlie, ty chrapiesz'. Nie, powaznie, nie było takiej. Idealnie nadawałam się do łozka. Nie licząc tego lunatykowania.
Pochyliłam się do tyłu i wylądowałam plackiem w naszym błocie. Niczego ciekawego na niebie nie widziałam, poza tym, ze padało co raz słabiej, ale to i tak bardziej czułam niż widziałam. Fajnie. Przecież ja nawet nie lubię deszczu, czemu dałam się namówić na zabawę w deszczu? Namówić? Nawet nie pozwoliłam dac się namawiać. Jeny!
Odwrócilam głowę, żeby zamiast na niebo, spoglądać na Justina.
-A ty śnisz czy chrapiesz? Śniłam ci się kiedyś?-zapytałam, szczerząc zeby. I podejrzewam, ze dzisiejszej nocy nawiedzi mnie jego zabłocona facjata, w końcu czesto tak mam. W snach powtorkę z rozrywki dnia minionego.

Żaden program naukowy mnie nie przekonywał. Jego teoria nadal wydawała mi się pozbawiona wiekszego sensu, ale uśmiechnęłam się tylko wyrozumiale, bo i tak nie miałam pomysłu na to jak udowodnić swoje racje. Znaczy, no dobra, jestem kobietą, to podstawowy argument działąjacy na moją korzyść, z tym, że nie lubię go używać, bo ciągle wydaje mi się mało logiczny. Sama nie wiem dlaczego. Magiczna moc jajników? Chyba robi się ze mnie jakaś feministka, skoro nie uznaję takich rzeczy. Wow, to nawet fajne.. ale do kopalni pracować nie pójdę. Trzeba zachować jakąś równowagę.
-To musi być.. traumatyczne. Jak cie tak gonią-stwierdziłam-Ojć. Teraz będę cię gonić w snach z zabłoconą twarzą. Przepraaaszaaam-zaśmiałam się. W tym momencie bałabym się spojrzeć na swoje lustrzane odbicie, naparwdę!
Podciągnęłam kolana pod brodę i załapałam swoje zimne stopy. Chwilę później zakopywałam je w błocie.
-JJ, takie sny mogą coś znaczyć. Zastanawiałeś się kiedyś nad tym?-zapytałam, przyklepujac błoto na stopach. A ludzie płacą za błotne kąpiele, czy to w ogóle możliwe?
-..Mogłoby znaczyć, że masz coś na sumieniu i uciekasz przed konsekwencjami. Ale to tylko jeżeli zrobiłeś coś niedobrego.. komuś-zakończyłam i zerknęłam na niego z podejrzliwym uśmiechem, ale nie przyglądałam się długo. Wróciłam wzrokiem do błota na moich stopach. Och, jakie ciekawe. Justin zrobił coś złego! Ha!