Biblioteka

Elliot lubił pomieszczenia, które posiadały swoją duszę. Uwielbiał odwiedzań starszą część rezydencji, gdzie obecność przeszłości była niemal namacalna. Jednym z takich pokoi była biblioteka. O dziwo, wcale nie każda biblioteka na świecie sprawiała wrażenie takiej z tajemnicą. Szkolne biblioteki często są jedynie zwyczajnymi miejscami, gdzie przechowuje się nudne książki, w zasadzie same lektury. Miejska biblioteka publiczna w Delhi również nie posiadała tej atmosfery przez co Elliot cierpiał bardzo długo aż nie odnalazł takiej biblioteki z duszą umieszczonej po przeciwnej stronie miasta. Trzeba zaznaczyć, że Delhi to wcale nie byle jakie miasto, często Elliot marnował pół dnia by się znaleźć w tamtej bibliotece. Na całe szczęście, ta biblioteka w Rezydencja spełniała wszystkie jego oczekiwania i często przychodził tu posiedzieć. W zasadzie zazwyczaj jego przychodzenie nie miało wiele wspólnego z siedzeniem, bo zamiast tego preferował przechadzanie się pomiędzy półkami i oglądanie starych woluminów. Albo zaczepianie ludzi. To też lubił robić. Dlatego dziś kiedy tak przechodził z działu do działu, ucieszył się niezmiernie kiedy zobaczył znajomą twarz.
- Hej ty! - zawołał szczęśliwy podchodząc do tej osoby zapominając na chwilę, że w ogóle coś trzyma w ręce, a w zasadzie że trzyma książkę kulinarną dotyczącą dokładnie potraw przyrządzanych z egzotycznych ptaków. Elliot zainteresował się nią, bo przypomniał sobie jak pewnego razu mama jego kolegi w Delhi podała coś dziwnego na obiad. Coś co przypominało małe ptaszki. Oczywiście Elliot nie tkną tego nawet końcem widelca. Zwyczajnie nie potrafił. Jednak był dosyć wrażliwy na los biednych stworzeń. - Miło cię widzieć - odezwał się. - W zasadzie bardzo miło, bo ostatnio jakoś zupełnie nie było czasu by pogadać!

W zasadzie trochę się zdziwił obecnością Madeleine w bibliotece. Do tej pory jeszcze nigdy nie spotkał jej w takim miejscu, choć przecież jako zapalony czytelnik wszystkiego co mądre, spędzał tu naprawdę wiele czasu. Oczywiście jeżeli nie był zajęty uganianiem się za jakąś wyjątkową ładną dziewczyną, u której miał zerowe szanse, albo tak jak w czasie ostatnich miesięcy, nie był zajęty utrzymywaniem swojego związku z Zoją. Bo Elliot wolał dmuchać na zimne raczej, jego daniem udany związek należało pilnować niczym dziecka, bo w każdej chwili może się to rozpaść. A przecież nie chciał by jego pierwsze chodzenie rozpadło się kiedykolwiek! Choć czasami tęsknił za odrobinę wolności. Ale nie! Nie będzie o tym myślał! Był zakochany w Zoi!
- Bibliotece się zazwyczaj wypożycza książki - odpowiedział wesoło, bez ani grama złośliwości. Choć taką odpowiedź naprawdę łatwo było powiedzieć w sposób niemiły. Ale przecież Elliot kochał wszystkie dziewczęta, a przynajmniej kiedyś kochał. Pamiętał jak Madeleine go zauroczyła! Była reprezentantką grupy i robiła takie cuda z mlekiem! Jaki facet by się nie zainteresował? - Lepszym pytaniem by było, co TY tutaj robisz - nadal przemawiał bardzo miło. Zauważył zerknięcie Mad na wolumin, który trzymał, więc podniósł go do góry. - A to trzymam tak z ciekawości. Chciałem sprawdzić pewną potrawę. Kto wie? Może zostanę w przyszłości kucharzem?
Elliot ostatnio wiele myślał o przeszłości, ale zazwyczaj kończyło się to zastanawianiem nad tym gdzie by tym razem zabrał Zoję na randkę.

Och, Elliot też chętnie zainwestowałby w kolejną pracownie artystyczną, ale na pewno nie kosztem biblioteki! Jego zdaniem w rezydencji brakowało miejsc, gdy młodzi ludzie tacy jak on, mogliby rozwijać swoją duchowość i kształcić się w zupełnie inny sposób niż poprzez samo opanowywanie talentu. Choć to też jest ważne to czasami Elliotowi marzyły się na przykład lekcje gry na fortepianie, albo jakieś zwyczajne spotkania z mądrymi ludźmi, z którymi można by było podyskutować na inny temat, czy Elliot nadal próbuje uzależniania od siebie innych, czy to tylko jego dobre zachowanie sprawia, że ma tyle przyjaciół. W zasadzie czasami na spotkaniach w grupach czuł się jak podczas wizyty u psychiatry. Co oczywiście miało też swoje plusy. No, ale poprzestańmy na tym, że Elliot z chęcią uczestniczyłby w czymś więcej, choć znacie jago słomiany zapał.
- Na pewno ciekawa! W zasadzie czasami niektóre tytuły mnie przerażają i zastanawiam się nie tyle, dlaczego te książki znalazły się w naszej bibliotece, co jaki człowiek musiał być psychiczny żeby to napisać - zaśmiał się. To rzeczywiście była prawda. Parę razy zdarzyło mu się natknąć na takie książki jak Pomiatanie starszymi ludźmi: podręcznik dla profesjonalistów, czy Życie ze zwariowanymi pośladkami. Oczywiście te tytuły zaraz go zaciekawiły i tam zajrzał, ale zagłębiać się w tak dziwne rzeczy nie zamierzał. Już wystarczająco był dziwny. -Niewiele rzeczy ma na człowieka tak wielki wpływ jak pierwsza książka, która od razu trafia do jego serca. - Własnie nawiązując do dziwności. Każdy kto znał Elliota wiedział, że chłopak od czasu do czasu musi wepchnąć jakiś cytat, który wkuł sobie wcześniej na pamieć. W tym przypadku zacytował Carlosa Ruiz Zafón, a dokładniej jego Cień wiatru. I nie odpuści sobie cytowania, chyba że ktoś zagrozi mu tak jak to zrobiła Zoja. - Dlatego nie mogę ci pomóc w wyborze lektury. Zresztą jestem odpowiednią osobą do polecania czegokolwiek, bo o wszystkim mówię w samych plusach - wzruszył bezradnie ramionami.
Oczywiście, że Elliota fascynował talent Mad, kogo by nie fascynował? Był jednym z bardziej oryginalnych, a oryginalność zawsze rajcowała rudzielca. Pewnie gdyby tak nie było to sam nie miałby odwagi by być taki jaki jest. Oczywiście, nie tylko talent podobał się Elliotowi. Było w Madeleine wiele więcej pozytywnych cech, które cenił. Nawet te oszukiwanie innych, co do książek, które zamierzała przeprowadzić. Elliot cenił spryt. Ale czego to on nie cenił.
- U mnie i Zoi? Oczywiście, że wspaniale! - zawołał zadowolony słysząc pytanie. Uwielbiał kiedy ludzie pytali się o jego życie uczuciowe, bo o nim mógł gadać godzinami. - Jeszcze nigdy nie czułem się tak szczęśliwy jak teraz. Nie wiem jak wcześniej mogłem egzystować, kiedy nie miałem przy sobie tak wspaniałej osoby jak Zoja. To jest niewyobrażalne! Życie przedtem, a teraz różni się od siebie o całe miliony... - Gadał takie bzdury jeszcze przez parę minut, ale były one tak wszystkim dobrze znane i słyszane w różnych komediach romantycznych, czy romansach, że nie ma co tu ich przytaczać. W zasadzie Mad mogła nawet nie słuchać, a doskonale wiedziałaby o co chodzi.