Main Street Cinema

/ Rezydencja -> Poczta /

Zdążyliśmy w ostatnim momencie. Justin zatargał paczkę do auta i już miałam wsiadać, gdy zaproponował wypad do kina. Zgodziłam się. Przez ten jego dołeczek w policzku niedługo to ja będę potakującym pieskiem gotowym na każde skinienie swego pana. Eh..!
-Co to ma, khem.., być? - od dobrych dziesięciu minut sterczeliśmy pod afiszem i jedyne co z niego rozumieliśmy to godziny seansów i ceny biletów.

/ poczta /

Oczywiście wypad na miasto wspólnie z Yves nie mógł dotyczyć jedynie poczty. Musiałem jej zaproponować coś ponad to, bo inaczej po prostu nie byłbym sobą. Tym razem wybór padł na kino, bo akurat tak mi się rzuciło w oczy. Trudno by się nie rzucało.
- No repertuar kina, a co ma być? - odpowiedziałem na jej pytanie drugim pytaniem. - Nie tak trudno się połapać, w hollywoodzkich filmach masz jeszcze po angielsku napisane, a te akurat filmy puszczają z napisami - powiedziałem zadowolony z tej wiadomości. To podnosiło na duchu. - No chyba, że chcesz iść na jakiś tutejszy film?
To by mi się nie podobało.

-oh tak! filmy, z których nie rozumie się ani słowa są najlepsze. Można wymyślać własne dialogi. - Uśmiechnęłam się. Mieliśmy w Plymouth kino, które puszczało arabskie filmy. Najlepiej się bawiliśmy, gdy chodziliśmy na seanse Irańskich filmów.
-Ale możemy iść na... na przykład na V jak Vendetta? nie sądziłam, że gdzieś to jeszcze puszczają. - nieźle, nieźle, mają tu takie opóźnienie, czy po prostu tydzień odgrzewania? Ten film ma już przecież z pięć lat.

W sumie z tymi własnymi dialogami to był niezły pomysł. Yves miała głowę na karku nie powiem. Za to właśnie ją kochałem. czasami potrafiła zaskoczyć.
- No dobra, bierzemy norweski film. Tylko teraz kurde domyśl się, który jest jaki - ostatnie zdanie tylko cicho mruknąłem. W końcu wskazałem paluchem na film z dopiskiem komi, co jak co ale to może oznaczało komedię. Oby. - Hm? - mruknąłem, by upewnić się co do wyboru.
Na V jak Vendetta w sumie też bym mógł pójść, ale ostatnio puszczali to jakoś w telewizji więc wolałem jednak nie. Byłem wybredny jak stara baba.

Przyjrzałam się tytułowi. Nawet ładnie to wyglądało. Pięć wyrazów po pięć liter. Wszystkie zaczynały się na P. Hm...
- Może być. - Uśmiechnęłam się i założyłam włosy za uszy.
- Zaczyna się za chwilę. Ty kup bilety ja pójdę po landrynki. - Machnęłam mu dłonią i stanęłam w kolejce do kinowego sklepiku grzebiąc w torebce. Przez chwilę spanikowałam, że nie wzięłam portfela ale szybko się znalazł. Juhu!

- Weź jeszcze popcorn - zawołałem za nią, a potem sam ruszyłem w swoją stronę. Czyli w kierunku kasy z biletami. Dobra, wszystko byłoby pięknie i wspaniale gdyby nie to, że nie potrafiłem odczytać tytułu. No bez przesady. Angielski jest o wiele łatwiejszy! Dlaczego nie mogą go wprowadzić do wszystkich krajów? Byłoby o wiele prościej.
Mimo wszystko jakoś dogadałem się z kasjerką. Nie powiem, że na mnie nie leciała. Ale wypraszam sobie. Byłem tu z dziewczyną!
Zacząłem rozglądać się za Yves i wtedy przez ułamek sekundy zauważyłem twarz kogoś kogo na pewno nie chciałbym tu zobaczyć. Mrugnąłem i już go tam nie było. Wziąłem głęboki oddech. Może mi się tylko zdawało? - próbowałem sobie wmówić. Ale na wszelki wypadek postanowiłem zachować ostrożność.
- Już jestem! - zawołałem odnajdując Yves. Chyba uśmiechałem się trochę fałszywie.

Trochę ciężko było mi się dogadać, ale dałam radę. Z pudełkiem popcornu, mentosami, skitlesami i kubkiem coli czekałam na Justina na środku sali. Gdy tylko podszedł wręczyłam mu kubek i colę, a sama wepchałam sobie do ust dwa mentosy. Nie, nie popiję ich colą. Dopiero gdy znikną w czeluściach mego żołądka.
-Idziemy? - Uśmiechnęłam się i złapałam Justina pod ramię. Coś dziwnie wyglądał.
-Boli Cię coś. Zapytałam gdy już wchodziliśmy do sali.

Yves z tym żarciem wyglądała już kompletnie jak ideał każdego mężczyzny. Nie dość, że będę ją pilnować przed tym brunetem, o ile tu naprawdę jest, to jeszcze przed resztą brzydkiej części widowni. Ciężka praca, ale byłem pewny, że dam sobie radę.
- Nie, czuję się doskonale. Czemu pytasz?
Zabrałem od niej parę rzeczy i zaprowadziłem na nasze miejsce. W sumie nie wiedziałem czy wziąć te z przodu czy z tyłu. Większość lubiła siedzieć na tyle sali ale ja byłem wyjątki i zawsze jak była okazja brałem te z przodu. Teraz też była taka okazja. Miałem nadzieję, że Yves nie będzie narzekać.
Zresztą w razie czego jak zgaszą światła moglibyśmy się przesiąść. Bo w sumie dużo zajętych miejsc nie było.

-Masz jakąś dziwną minę. - wzruszyłam ramionami -Pewnie mi się zdawało. - Uśmiechnęłam się i wzięłam od niego colę. Jeśli film był nudny lubiłam wkurzać ludzi wokół siorbaniem. Ciekawe czy trafiliśmy na coś normalnego czy na...
-o. - poprawiłam się w fotelu bo zaczął się film. Nie minęła minuta, a ja pękałam ze śmiechu. Trafiliśmy na jakiś przedwojenny film niemy! i jak tu wymyślać dialogi gdy bohaterowie nie otwierają ust?

Chyba jednak zbyt wiele czasu spędzałem z Yves, bo powoli zaczynała mnie rozgryzać po każdej minie. A az taki przewidywalny to chyba nie byłem? Chyba... Ale i tak jak już pewnie wcześniej stwierdziłem nie zamierzałem zmarnować żadnej chwili, którą bym mógł z nią spędzić.
Dobrze, że Yves porzuciła w niepamięć moje dziwne miny. Bo tłumaczyć mi się z nich nie chciało.
- O mamo - jęknąłem na widok filmu na jaki się wybraliśmy. Mogłem jednak spojrzeć na rok produkcji. Ale przynajmniej nie musieliśmy się obawiać, że nie zrozumiemy tekstu. Heh. Niezły wybór nie powiem.
Nie wiem czemu ale tak gdzieś w połowie filmu poczułem jak ktoś się na mnie gapi. No takie dziwne uczucie na plecach, więc ostrożnie się obróciłem. Ale jak wiadomo w ciemnej sali kinowej za wiele nie zobaczysz, no chyba że masz rentgen w oczach. Niestety ja jedynie czytałem w myślach.
Swoje zmieszanie tym uczuciem bycia obserwowanym, postanowiłem ukryć próbując powoli i ostrożnie objąć Yves. Tak jak nastoletni chłopcy na amerykańskich filmach o nastolatkach. Jakże to było romantyczne.

Zaśmiałam się cicho. Był tak nieporadny próbując nonszalancko mnie objąć, że uśmiech sam wpływał na mą twarz
-Powinieneś udawać, ze się przeciągasz. - szepnęłam mu do ucha i siorbnęłam colą. Bardzo głośno. - Z rzędu za nami usłyszałam groźne 'Ciiii'!
-Przecież to film niemy, co za ludzie. - pokręciłam z niedowierzaniem głową i jeszcze raz siorbnęłam.

- Przeciągać się! Wiedziałem, że o czymś zapomniałem - mruknąłem chyba zbyt głośno, ale co mnie obchodzą ci ludzie, gdy jestem ze swoim słońcem. Przynajmniej nie odepchnęła mnie i teraz mogłem ją wąchać, a raczej jej włosy, ile tylko chciałem. Choć nawet sam nie zdawałem sobie sprawy, że tego chciałem. Jednak było to nawet przyjemne, nie powiem.
Sięgnąłem po popcorn i wypchałem sobie nim całą jamę ustną. Pycha. Szkoda tylko, że jednak nie byłem odrobinkę ostrożniejszy, bo chyba mi coś stanęło w gardle.
- Cooooli - wysapałem.

Zaśmiałam się gdy kolejni widzowie zaczęli marudzić. Odwróciłam się, ale i tak nikogo nie widziałam. Było zbyt ciemno.
Gdy Justin poprosił o colę ustawiłam odpowiednio słomkę i podałam mu jak dziecku. W zamian uraczyłam się popcornem. Był przepyszny. Dawno nie jadłam tak dobrego. Oddalam Justinowi colę i zajęłam się kukurydzą.

Heh, napoiła mnie. Teraz to już z pewnością wyglądaliśmy jak para zakochanych na jednej ze swoich wielu randek. Uuu, jak milutko. Mógłbym tak spędzić kolejne paręnaście godzin, ale niestety każdy film ma swój koniec. Kiedyś w końcu muszą zabłysnąć światła. Polecieć napisy. Ludzie zaczną się zbierać i dość głośno omawiać to co zobaczyli na wielkim ekranie.
Ja nie chciałem by to się stało. Na dodatek znów miałem to dziwne uczucie, że mnie ktoś obserwuje. A po chwili poczułem też coś całkiem innego, co mnie upewniało w myśli, że rzeczywiście gdy weszliśmy do kina zobaczyłem tego bruneta z samochodu. Mianowicie przestałem słyszeć myśli innych. Cholera, robi się poważnie.
- Yves, myślę, że powinniśmy się już zbierać do rezydencji - rzuciłem. To było dość dziwne, zwłaszcza, że do końca filmu pozostało jeszcze parę minut. Ale nie chciałem byśmy spotkali się z tym typem. Wyjście wcześniej było w sumie dobrym rozwiązaniem.

Co? Jak to 'powinniśmy się zbierać'? Nie podobało mu się.
-Czemu? Justin! - syknęłam gdy pociągnął mnie do drzwi. - Au. Przepraszam. - mruknęłam gdy jakaś babka zdzieliła mnie torebką. Chyba tak tu reagują gdy ktoś im zasłania ekran.
-Justin? Wyrwałam mu się gdy już wyciągnął mnie z sali. - Co się dzieje?

Wyciągnąłem ją z sali w niezbyt ładny sposób, ale nie widziałem innego wyjścia. Gdy przestałem słyszeć innych poczułem się zagrożony. Jakby odcięto mi rękę, albo zasłonięto oczy. Czułem się jak niepełnosprawny.
- Yves, możesz spróbować przywołać ogień lub zrobić cokolwiek ze swoim talentem? - zapytałem zupełnie ignorując jej wcześniejsze pytania. Rozejrzałem się wokoło sprawdzając, czy nikt nie poszedł za nami. Na szczęście byliśmy sami w tym wąskim korytarzy. Więc mogła spełnić moją prośbę.
Wiedziałem, że tak się zachowując jedynie wyrabiałem sobie u niej minusy, ale cóż. Wszystko nie może iść zawsze po mojej myśli.

Zignorowała mnie. Kompletnie mnie zignorował! To jest nie do pomyślenia! Odstawia takie cyrki, a potem ignoruje to co do niego mówię!
Prosi o użycie mocy. Phi! Najchętniej usmażyłabym mu teraz buźkę. Ale...
-Proszę bardzo. Jaśnie pan prosi, jaśniepan dostaje. -Mruknęłam. Wyciągnęłam dłoń w stronę paprotki stojącej na oknie i... nic... nic się nie stało. Normalnie zostałby z niej popiół, z doniczki, ziemi i kawałka parapetu pewnie zresztą też. A tu nic.
-Justin powiesz mi o co chodzi? - syknęłam i (o zgrozo!) tupnęłam nogą.

Więc ona też. Ten facet był dobry w te klocki. Byłabym naprawdę głupi gdybym się nie domyślił, że to jego sprawka. Skubaniec potrafi blokować talenty. Zupełnie! Nie do pomyślenia. Normalnie aż mnie ciary przechodzą gdy sobie o tym pomyśle. Przecież bez swoich talentów jesteśmy bezbronni. Ciekawe ile osób jest w stanie blokować?
Jak nigdy miałem w głowie tyle własnych myśli. Jedynie własnych. Dobra już raz to przeżyłem, na tej przeklętej drodze, ale to była inna sytuacja. Miałem przed sobą Yves i nawet nie zdawałem sobie sprawy w jakim stopniu jest zdenerwowana.
- Nie wiem Yves. Mam kompletny chaos w głowie. Nie wiem. Nic nie słyszę - przyznałem. Na razie nie wiedziałem ile dokładnie mogłem jej powiedzieć. Opowiedzieć jej o tych ludziach z samochodu?

Oplotłam się ramionami żeby ukryć drżenie dłoni. Nie podobało mi się to. Bardzo mi się nie podobało. Odetchnęłam głęboko, kilka razy, żeby się uspokoić.
-Może przesadzasz, skup się. - Podeszłam bliżej. Miałam jakieś dziwne przeczucie. Aż mnie ściskało w żołądku.
-Skup się na moich myślach. Może to chwilowe. - Zachowywał się jak dziecko, które zgubiło się w lesie. Nie chciałam go takim widzieć. Pozwoliłabym mu na buszowanie we wszystkich moich myślach i wspomnieniach, jeśli miałby się poczuć lepiej. Najwyraźniej tak już się przyzwyczaił do głosów w głowie, że teraz czuje się niesamowicie zagubiony.
-Hej - pstryknęłam mu palcami przed nosem - Skup się na mnie. - Starałam się uśmiechnąć jakoś pocieszająco ale kiepsko mi to wyszło. Jego smutna mina sprawiła, że zachciało mi się płakać i musiałam znów przez chwilę głęboko pooddychać.

Spojrzałem na Yvy i zgodnie z jej radą skupiłem się tylko na niej, choć wiedziałem, że nie powinienem. Przecież trzeba było patrzeć, czy ktoś się nie zbliża. Jeśli ten facet zauważył naszą nieobecność, albo co gorsza, którym wyjściem wyszliśmy, to mieliśmy przekichane na całej odległości.
Wziąłem głęboki oddech i podszedłem do Yves biorąc jej twarz w swoje dłonie jakbym przygotowywał się do pocałunku. W normalnych okolicznościach nie przegapiłbym takiej okazji, ale teraz chodziło mi tylko by skupić się na jej myślach. Nic.
- To nie działa Yves, powinniśmy stąd iść zanim... - Chyba powiedziałem zbyt dużo. Teraz się domyśli, że jest coś więcej oprócz zablokowanego talentu.
O cholera. Dopiero teraz wpadło mi to do głowy. A co jeśli ten facet potrafi na stałe zabrać moc? Co jeśli stanę się zwyczajnym człowiekiem? Nie myśl o tym teraz, Justin. Staraj się po prostu stąd wyrwać.
- Zanim przyjdzie ktoś kto jest pewnie za to odpowiedzialny - dokończyłem swoją wypowiedź prawie szepcząc. Bo jak już zacząłem to nie było się co wymigiwać.

Kiedy wziął moją twarz w dłonie wstrzymałam oddech i starałam się myśleć jak najprościej. Żeby było mu łatwiej odczytać moje myśli.
-Nie działa? Nic nie... - Nie zdążyłam dokończyć, a zaczął mówić o tym, że to ktoś może powodować ten... zanik mocy?
-Twierdzisz, że ktoś nas blokuje? - automatycznie przeszłam do szeptu tak jak Justin. Myślałam, że zaraz zwariuję. Byłam bliska histerii. Usta mi się trzęsły i nie mogłam unormować oddechu. I cały czas błagałam w duchu by Justin w końcu usłyszał jakieś myśli. Kiedy skrzypnęły drzwi prawie zeszłam na zawał. Wyobrażałam sobie tylko paskudne scenariusze, że gdy się odwrócę zobaczę jakiegoś meksykanina celującego we mnie spluwą, albo kredowobiałego albinosa ze świecącymi oczami. Utkwiłam oczy w Justinie. To on miał widok na drzwi.

Nawet jeśli nie czytałem w myślach Yves, czułem jak się trzęsła. A to wszystko przeze mnie i mój głupi pomysł wypadu do kina. Mogliśmy teraz spokojnie każde siedzieć w swoim pokoju i cieszyć się swoimi mocami? A tak co nam zostało? Jedynie podenerwowanie prowadzące do zawału. Nie chcę umierać w tak młodym wieku.
- Tak mi się wydaje, wczoraj chyba zrobił mi to samo - wyznałem. Postanowiłem już być do końca szczery z Yves. Choć pewnie ta szczerość wcale nie polepszy jej stanu, a jedynie pogorszy. A ja tego nie chciałem. Tylko jakoś nikt nigdy nie powiedział mi jak dokładnie powinienem zachować się w takiej sytuacji. A powinien.
Usłyszałem skrzypnięcie drzwi i przerwałem gapić się na Yves. Nie było tu zbyt jasno by dostrzec z tej odległości twarz nadchodzącej osoby, a niestety sylwetki nie mogłem rozpoznać. W końcu ostatni raz widziałem tego faceta na siedząco.
- Pan Reid, znowu się spotykamy - usłyszałem i resztki niepewności co do tego kim jest nieznajomy prysnęły. To na pewno był on. Super. Pięknie. Nie mogło być lepiej.

Westchnęłam i przyjrzałam się Justinowi. Właściwie to jego oczom. A konkretniej mojemu odbiciu w nich. Wyglądałam jak przestraszony przedszkolak.
Odwróciłam się bokiem do przybysza i zerkałam to na niego to na Justina.
-Znasz go? - szepnęłam cicho.

- Nie, spotkałem go tylko raz. Wczoraj. Wydawało mi się, że była z nim Jane - odpowiedziałem równie cicho, ale mimo wszystko nie mogłem oprzeć się wrażeniu, że nieznajomy bardzo dobrze wie o czym rozmawiamy. Nie było to wcale pocieszające. Na dodatek znał moje nazwisko. Rozumiem imię, ale nazwisko? Może jeszcze mi powie daty urodzenia moich rodziców? Nie zdziwiłbym się gdyby to wiedział.
Dobra, musiałem wziąć się za siebie, bo jak dalej będę tak trząść portkami to nic z tego nie wyjdzie. Pokaż, że jesteś mężczyzną, Justin.
- Śledzisz mnie? - zapytałem, bo tylko to na razie przyszło mi do głowy. Znaczy miałem jeszcze w zanadrzu: "Zostaw nas w spokoju" i "Czego od nas chcesz?", ale coś czułem, że jakbym to powiedział to wcale nie zabrzmiałoby to wystarczająco pewnie.