Arsenic Fanny Lorrain - Theodora Richards

Charakter: Młodą damę nie zatrzyma żaden zakaz, żadna furtka, brama, czy krata. Jej dusza wolno hula po świecie, co rusz wpadając w nowe tarapaty i co ciekawe, zawsze udaje się jej wyjść z nich cało. Zlepek negatywnych cech zwiniętych razem i spiętych w jedną całość. Kłębek zgorszenia i zniszczenia. Destrukcja w pełnym tego słowa znaczeniu. Oziębłe serce zamknięte w ciepłej postaci. Smukłe myśli, pozbawione wątłości i delikatności ranią radości i szczęście. Wypruta z uśmiechu, ogolona z prawości. Poznanie jej duszy jest rzeczą abstrakcyjną w samym swoim pojęciu. W swojej skórzanej torbie zawsze posiada kilka gramów zielonego pocieszenia oraz paczkę papierosów. Nie grzeszy skromnością, ani powściągliwością. Mówi za dużo i zbyt szczerze. Jej wypowiedzi pełne są hipokryzji. Aresnic jest aż nazbyt otwarta na nowych ludzi, obnaża się przy każdym ze swoich najskrytszych sekretów, marzeń i pragnień. Nie owija w bawełnę, a gdy przychodzi co do czego dąży po trupach do celu. Ludzi nowo poznanych bezwiednie dzieli na dwie grupy: tych nudnych i tych ciekawych. Przeniesienie się z jednej grupy do drugiej w jej mniemaniu jest niemożliwe, więc osoby zagnieżdżone są w jej szufladkach świadomości już na stałe. Łatki im przypięte nie odpadają, a tym bardziej nie zarastają się. Duma nie pozwala jej przyznawać się do błędów, więc gdy jakiś popełni, mimo iż jest go świadoma, stara się udowodnić swoją bezmyślną rację, co prowadzi ją do absurdalnych sytuacji. Szacunek do starszych, takt, przyzwoitość to dla Fanny puste frazesy, które nie mają żadnego odzwierciedlenia w jej bogatym życiu. Nie ma praktycznie żadnych specyficznych hobby czy zainteresowań, oddaje się chwili i chwyta się teraźniejszości. Jej umysł nawet w najmniejszym stopniu nie jest wypełniony myślami o przyszłości i o ustatkowaniu się.

Talent: wskrzeszanie ognia

Historia: Jej niedługi życiorys pełen jest niespełnionych ambicji rodziców, rozpieszczenia i zniszczenia. Narodziny ów specyficznej istoty datuję się dziewiątego kwietnia, była długo-wyczekiwanym dzieckiem (a zarazem jedynym) bogatej, Norweskiej rodziny Lorrain. Miała dzieciństwo pełne wygód, acz pozbawione swobód. Chowana pod kluczem, zawsze miała najlepsze ciuchy i najbardziej doborowe towarzystwo. Nie mogła narzekać na bród, ubóstwo, głód nie mam pojęcia czy w ogóle wiedziała co te słowa oznaczają. Rodzice naciskali na jej wykształcenie, jak to w zamożnych rodzinach inteligenckich bywa. Wysyłali ją na liczne zajęcia dodatkowe (poczynając na balecie i grze na fortepianie, a kończąc na jeździectwie), które za grosz nie interesowały Arsenic. Wszystko mogłoby się jednak wydawać, że się ułoży. Dzieci nieraz są pyskate i buntownicze, więc skłoniłabym się ku stwierdzeniu, że jej przyszłość choć przez chwilę zmierzała w dobrym kierunku. Jednak jej autodestrukcyjny charakter zniszczył tę sielankową przeszłość. Już za wczesnych lat młodości popadła w nieciekawe towarzystwo. Zaczęły się pierwsze wypalone paczki fajek, pierwsze obalone skrzynki alkoholu, pierwsze odloty. Nie zdołała się wyrwać z tego zapętlonego koła i pozostała w nim aż do dziś. To właśnie to zniszczyło jej poprawny rozwój emocjonalnych oraz odpowiednie wykształcenie; co prawda jest niezwykle cwaną i inteligentną bestią. Uciekała z domu, spędzała długie dnie w melinach, leżąc na tapczanie i oddając się silnemu odurzeniu różnych substancji psychoaktywnych. Jej żyły wypełniały coraz to nowe płyny, których efekty nie zawsze były jej znane - z tego powodu Arsenic nie pamięta części swojego nastoletniego życia. W wieku 16 lat, podczas lekcji matematyki, pierwszy raz doznała dziwnego odczucia, gdy z jej palców u dłoni uleciały iskry i zajęły papierowe kartki. Stało się to podczas jej furii, gdy nauczycielka próbowała jej wmówić coś, co według Fanny było kompletnym absurdem. Dzięki temu incydentowi oraz nieciekawej przeszłości, Arsenic wylądowała w poprawczaku. Jej kolejne dni stały pod znakiem zapytania. Nastolatka jednak spięła się w sobie i postanowiła prowizoryczną poprawę. Oczywiście - jej plan nie zawiódł, lecz kolejne dni przepływały jej przez palce, spędzając noce w mieście, a dnie na niekończącym się leżakowaniu. Wiodła właśnie taki tryb życia, w ukryciu doskonaląc swoją niezwykłą moc, aż trafiła do tego miejsca, gdzie nie ma zamiaru się zmieniać, jedynie oddychać pełną piersią i wdychać całe życie garściami.