Stara Prochownia

Ja i Jackie jak za dawnych czasów. Ciągnęła mnie przez ten tłum w stronę wyjścia. Wyjścia, bo nie można było palić w takim tłumie. Jak raz podpalili jej włosy to teraz mi każe palić daleko od kudłów innych dziewczyn. Jaka wielkoduszna. Lubimy koncerty, prawda. Wcale nieważne, że nie znaliśmy się od dobrych kilku miesięcy. Przyjechał jakiś rzępolący mocno zespół, złapałem Aurelia za gatki, Jackie się dołączyła, wzięliśmy też zabłąkaną Dienę, Penelopę czy inną Sigrid, może nawet wszystkie trzy. Jeszcze Wadima, bo złapaliśmy go gdzieś przy wyjściu. I poszliśmy. Mi się podobało, bo nie było z Jackie jej chłopaka. Nie umiałem go zdzierżyć. Sam nie wiem, nawet po tym, jak mi powiedział całą prawdę o Fay. On był po prostu głupi. Brał i czytał sobie każdą z moich mądrych myśli, a potem przerabiał je w idiotyczny sposób. Bałem się, czy nie zabierze mi moich pomysłów, mojego dzieła. Dla artysty to najgorsze co może go spotkać: złodziej. Ktoś, kto pozna twoje najskrytsze marzenia, myśli, idee. I zamiast pozwolić ci je pokazać w sposób, który cię zadowoli - zniszczy to swoją ułomną i śmieszną interpretacją.
Teraz mi się podobało, bo ogólnie koncert był spoko. Po tym, jak zaprawiliśmy się przed wejściem najtańszą wódką w mieście, wbiliśmy do prochowni. Miejsce klimatyczne, przesiąkało zapachem spoconych ciał, gorzkiego absyntu i muzycznych wibracji. Byliśmy pod sceną, byliśmy na scenie, byliśmy w tłumie, teraz już go opuszczaliśmy.
Oparłem się o murek i zapaliłem. Podałem jej papierosy, nawet zapalniczkę. Kiedyś zwykłem się z nią dzielić, bo była przecież moją koleżanką dobrą i jak ja nie miałem, to ona mi te chętnie dawała. Wydmuchałem biały dym tworząc przytulny obłoczek. - Mają dobrego perkusistę - oceniłem, a przyglądałem się jej tak, bo pod warstwami miała jeszcze jakąś chyba wódkę.

Pokręciłem głową rozbawiony. No spoko, jak nie chce, to więcej dla mnie tak? Chociaż to też w pewien sposób jest wpisane w bycie artystą, żeby palić i pić ile wlezie. Dla zdrowia nie pali? To dość śmieszne. - Chyba siedzenie z tym całym myślozłodziejem trochę ci stępiło gust. Przecież on nie wyrabiał się z rytmem, chodzi ujarany od samego początku i mu palce nie wchodzą na struny - skrytykował nie bojąc się nawet, czy gdzieś obok niego stoją ziomkowie muzyków. Ethan nie sprawiał wrażenia osoby, na którym robi wrażenie słowo czy pięść kogoś kto ma mózg mniejszy od jego. A prawdopodobne, że takich osób dużo tu nie ma. W końcu to tylko koncert. Ale takie potyczki na upodobania były dość u nich częste, więc to że się nie zgadzali było raczej pozytywne.- Zresztą Aurelio też coś na niego narzekał, chociaż teraz chyba ciągle stoi gdzieś przy scenie, co. Nieważne, tak się zjarał, że teraz mu się chyba wszystko podoba. - zaśmiał się Ethan i zmierzył spojrzeniem przechodzące anielice diabła. Cóż za cudne kształty. Większość tych anielic ma albo za dużo, albo za mało. Bardzo mała część to naprawdę dobre laski. Te tam owszem. Przestał tak je oglądać, gdyż czuł już na sobie spojrzenie szczęśliwej mężatki. Wzruszył ramionami. - Nie słyszałem. Ale spoko, możemy ich wziąć pod lupę. O, apropo. Wiesz kogo córeczka ostatnio zawitała na nasz koniec świata?
hihi, a to zagadka!

- No to nieźle mu się wydawało. Perkusiści przecież z zasady są gdzieś tam z tyłu, nie wychylają się na przodki. Myślę, że gdyby piosenkarz miał jaja, to by go sobie ustawił - Ethan nie dawał wcale za wygraną, nie było bowiem powiedziane, że w muzyce to dziewczyny są lepsze. Zresztą, nawet jeżeli Jackie lepiej obserwowała, Ethan zwracał uwagę na coś innego. Przecież on chce zespół: narazie mu starcza Aurelek, bo Aurelek jest taki suepr hihi, ale może kiedyś w przyszłości wezmą kogoś. I nie będą tacy jak Jonasy, co to to nie. W końcu nie po to znają dobrą muzykę, żeby się marnować. Już by pewnie woleli śpiewać w takich barach z tanim alkoholem niż grać przed dwunastolatkami. Chociaż rety, czternastki mogą już być.
Co do Aurelia, to nawet Ethan nie widział go często niezjaranego. Tak często palił przy nim, że w końcu Ethan czuł się czasem niczym bierny palacz taki który nie musi palić żeby na niego podziałało. Jemu się to nie podobało, bo jak Aurelio się za bardzo zjarał to grał tak chujowo, że się to w głowie nie mieściło. Wtedy Ethan podpuszczał Aurelia, żeby poszli na jakieś laski i nawet się raz udało! Ale Aurelio nie mógł nic mówić, bo mało ogarniał. - Nadal? Dopiero zaczeliśmy, chłopak jest dobry, nawet bardzo. Tylko się weź przyzwyczaj do jego żartów: to można jebnąć czasem. - nie wiem jak Ethan mógł użyć słowa jebać, ale nie wiem sama jak to inaczej wyrazić XD.
Ethan jest niefajny bo chodzi z Angie, a wcale z nią nie chodzi. Odkąd się pokłócili tydzień temu, żadne nawet nie raczyło się odezwać. Ethan kilka razy nawet pomyślał, że może by to niej poszedł. Ale był przecież takim butnym chłopcem, że nie pozwoli, żeby mu dziewczyna na głowę wchodziła! I nie poszedł. Na myśleniu się skończyło.
Akuku, tu jest Jackie! Spadła, on z nią razem parsknął śmiechem. Na szczęście jego ta wódka w sumie jeszcze nic nawet nie połaskotała więc nawet się nie zataczał. Wyciągnął go niej łapkę, bo przyjaciół poznaje się w biedzie. A najlepszych na melanżach, jak się zgonuje. Więc jej pomógł, a że miał super umięśnione ramiona to była dla niego pióreczkiem. Pewnie jej się w głowie zakręciło od tego szybkiego zmienienia wysokości! - Uważaj, Jacks, przecież nie chcemy cię stracić! - usiadł obok niej na tym murku, żeby trochę ją wspomagać, jakby co. - No więc pojawiła się u nas córka Slasha, i nie ma w tym beki, bo to jest serio jego córka - Justin podsłuchał jakąś opiekunkę. Dobra opcja co.
Dumny z siebie Itan zaciągnął się papieroskiem.

Ethan popatrzył na te jej banknoty i wpadł na okropny pomysł. Położył rękę na jej dłoni i zamknął, zatrzymując pieniądze przy Jackie. - Możemy też nic nie kupować - propozycja nie do odrzucenia. W sumie nie byli jacyś specjalnie biedni: w końcu dostawiali kieszonkowe, a jak mieli wszystko zapewnione to jedynie na wódkę mogli wydawać oszczędności. Ale jednak oferta zrobienia czegoś nietypowego, nawet najbardziej głupiego... Ethan miał duże doświadczenie z łamaniem prawa. W Estonii należał przecież do gangu, nie zapominajmy. Posłał jej ten swój niebezpieczny uśmieszek. Jak dawno go nie widziała? - Masz ochotę? - dwuznaczne te jego propozycje i niewątpię, że nie tylko Jackie jest teraz zagubiona.
Ethan popatrzył na Jackie takim wzrokiem, że wiedział, że ona nie rozumie. - Nie, Angie taka nie jest - pokręcił głową, a że rzeczywiście był ZAKŁOPOTANY to spojrzał w dół na swoje buty. Ethan nie nosił adidasów, bo to by było takie niezbyt fajne. Czasami nosił trampki, nie nosił żadnych glanów bo to też niezbyt go pociągało. Dziś miał buty stylowe. Czarne, niewiązane, niezapinane. Do kostki. - Ona jest naprawdę cudowna i.. rety, przecież ja o niej bym mógł całe tomiska piosenek pisać - Ethan zrobił w głowie sobie fejspalma, bo zrozumiał jakim jest idiotą czasem.

To nie tak, że to był nasz pierwszy raz. Robiliśmy to tydzień temu, nawet raz udało nam sie dwa razy w tygodniu to zrobić. Bez piększego szwanku, obtarć czy siniaków. Trochę swędziały nas dłonie, kiedy nie mogliśmy tego robić, dlatego każdy kolejny raz był dla nas tym bardziej wyjątkowym. To elektryzujące przeżycie, coś co wywierca ci pod czaszką wielką dziurę z której wypływają wszystkie jęki radości, okrzyki szczęścia, jakieś urywane westchnienia. Kontakt, kontakt jest najważniejszy. Trzeba się odpowiednio wczuć, czasami mija kilka minut zupełnej ciszy zanim zdoła się zacząć. Dobre są też chwile zwolnienia rytmu. Coś co leci nie na dwa, ale na cztery. Lekka wymiana zdań, czasem tylko mój monolog. Lubię mówić podczas. Czasami gadam takie głupoty, że sam się z nich śmieję. Czasem on też się śmieje.
Nie mówię o seksie (z Pulpetem). Mówię o czymś lepszym. O koncercie. Czyli o jednym wielkim stosunku z publicznością.
Ten był przegenialny, czuliśmy to w kościach. Ja, Pulpet, ta dziewucha co na mnie czekała pod kiblem. Musiałem się odlać przecież - piwo ma swoje zasady. A ja tych piw wziąłem całą zgrzewkę. Wypiłem tak z 4, bo Pulpet coś gadał od rzeczy po zielsku i musiałem go ogarnąć zanim byśmy wbili na scenę. Było sporo ludzi, młodych, kilkoro z Rezydencji - świecili się - dużo z miasteczka. Wyjątkowo sporo dziewczyn, ale chociaż to mi do gustu przypadło, cieszę się i z tych facetów. Nie chcemy być przecież jakimś pierdolonym boysbandem.
Z łazienki wyszedłem na zimne, norweskie powietrze. Miałem spoconą koszulkę, lekko znoszone spodnie, włosy dopiero co ułożone, okulary korekcyjne na nosie. Aurelia dostrzegłem nieopodal wejścia. Właśnie podpalał papierosa jakiejś lasce. Czułem się jak Młody Bóg - mój Aurelio zdobył niunie, daliśmy genialny koncert, a w łazience jakaś laska się do mnie tak przystawiała, że szkoda nawet słów, bo zwalę.
Zmierzyłem ją wzrokiem, kiedy stanąłem obok Pulpeta. Pulpet nawet papierosów nie pali, on tylko zioło ciągle. Może dlatego na niego poleciała. Przywiódł ją jego SŁODKI hehe zapach.
-Dobra dupa- stwierdziłem, znów ją bezczelnie taskując wzrokiem. Byłem pewien, że i tak nie dociera do niej co się dzieje na świecie. Przejąłem zapalniczkę. Moje palce już oklejone plastrami - wcześniej trochę popłynęło krwi. Zapaliłem papierosa - zielska nie palę, to ten cipakowaty to pali.
-Jak ci sie podobało -pytanie/odpowiedź. Aurelio mógł ją stuknąć, spoko. Ja ją sobie najpierw wypytam, może to jakaś BiberFanka i co wtedy? Będę musiał Aureliowi oszczędzić tej przykrości.

Nawenował mnie Jack White i w tle Led Zeppelin. Myślę, że na tym całym koncercie to Itan by zagrał trochę Led Zepków, ale jak już ktoś zauważył mamy chujowego perkusistę. Ale to nie wina niczyja. Jak Lennon grał swój pierwszy koncercik, to chłopaki ledwo co ogarniali granie na desce do prania, a i tak go Paul dojrzał. O, a jak ktoś kto ich dziś dojrzał, będzie Paulem? Tzn, pewnie nigdy ktoś kto jest perkusitą nie będzie mieć takiej władzy jak Paul. Ale przecież tak się właśnie poznali, więc to by było EPICKIE. Tak mi się wydaje, albo może coś mi się pojebało.
Pulpecik był moją kolumną, pewnie gdyby nie on dalej rozwalałbym banki, śmiałbym się za głośno w podziemnym gangu, a kulkę dostałbym za zbytnią ambicję. Miałbym wiersze, gitarę - schowane przy trumnie i nikt by nie wiedział, że nigdy tak naprawdę z niej nie korzystałem. A jedna czy dwie słowne potyczki z tym gostkiem doprowadziły do potyczki na struny, a później pojawiły się jednorożce, tęcza i śpiewające gwiazdeczki. Pierdole jak jakiś jebany gej.
W sumie to nie wiem o czym ciągle piszę, jaki jest cel - ale piszę posta. Dlatego już znów wcielam się w Itana. Itana, który obczaja dziewczynę Aurelia. Itan stwierdza, że jego laska jest najebana, uśmiecha się przebiegle// uśmiecham się przebiegle. Mam w głowie myśl, że mój Aurelio dorasta, cieszy mnie to niezmiernie. Nawet nie przejmuję się tym, że ona jest bardziej w moim niż w jego guście. Mam nadzieję, że Aurelio w sumie nie ma GUSTU, bo co jeżeli mu się Judi nie podoba? Może on woli niskie, pulchne, wiśniowowłose? Nie. Raczej Judi mu powinna podpasować. Sara przecież była blondynką. Więc jestem trochę bardziej już spokojny.
I jestem jedyną trzeźwą osobą w tym towarzystwie.
- Moim zdaniem było zajebiście - ucieszyłem się na głos, po czym spojrzałem na Aurelia i pokręciłem głową. On tylko wiedział, że ja w sumie wcale nie byłem taki pewien siebie. Że te cztery piwa wypiłem pomimo własnych zasad - bo inaczej bym pewnie nigdy nie wyszedł na scenę. I że jestem teraz bardziej niż zawsze niepewien swoich umiejętności, a co jeżeli wypadliśmy fatalnie, a ta laska przez jakąś wrodzoną uprzejmość postanowiła nam oszczędzić wstydu? Nie lubię ludzi którzy kłamią (ja to co innego), więc już się zmarszczyłem. - Taki wypadek przy pracy, już go wywaliłem- zakozaczyłem odrzucając ruchem głowy tą misterną grzywę do tyłu. No i zaraz zacznie się ostra krytyka. No i byłem na to przygotowany.

Tym razem bawię się upadłą pogodą. Szumi mi z boku, naprawiony niedawno odtwarzacz do winyli, mogę już kupić sobie płyty. Chociaż z drugiej strony Paul za dwie stówy, jego 8 piosenek za dwie stówy - wolę iść na koncert. Pójdę na koncert niedługo. Lubię.
Mam na myśli rzeczy czające się na bokach. Na które nie zwraca się właściwie uwagi, ale są. Ramy naszych obrazów, bez których świat nie byłby wyraźnie określony. Spadalibyśmy w przestrzeń, w dół, śmigali po bębenkach i tarce do bielizny. Znów. Włącza mi się. Pralka.
Te rzeczy przeszkadzają w tworzeniu. Te rzeczy wypadałoby usunąć na dwie godziny, w tym czasie przywiązać się do krzesła. Jednak pozostając bez zmiany, nie możemy spojrzeć na wszystko obiektywnie. Stojąc w jednym miejscu, jedna rzecz będzie ciągle wyglądała tak samo. Kiedy zrobimy kroki w bok, w tył, wtedy otwiera się całkiem inne myślenie. Tylko, że bez ram możemy polec. Spaść. Uderzyć głową w posadzkę, obetrzeć się na chodniku, poparzyć, albo utopić. Coś sobie zrobimy. Wszyscy mamy blizny.
I dobrze, że jesteś pewien siebie. Wypadliście całkiem dobrze. Grafomani. Wypadliście całkiem wygodnie, siedziało nas sporo po drugiej strony pomieszczenia. Dzieliliśmy się tanią whisky, takie przyzwyczajenie z domu. Bo pochodzimy z dalekiej Ameryki. Ludzie z Europy, słysząc AMERYKA mają chore wyobrażenia. Kolorowe sny, marzenia. Oczy świecą się ludziom z Europy, dłonie zaciskają, usta rozchylają, kąciki unoszą w górę. Magiczne słowo - Ameryka. Ale my pochodzimy z brudnej poddzielnicy wielkiego jabłka. Opuściliśmy tą dziurę dwa lata temu, szukaliśmy powietrza. Nie mamy pół wieku, ale nasze zmysły stępiły się pod wpływem dźwięków - więc szukaliśmy sobie miejsca, gdzie się zregenerujemy. Jeździliśmy po zabytkowych miejscach Europy. Mówiąc zabytkowych nie mam na myśli Rzymów, Paryżów, Londynów. Mam na myśli miejsca już zapomniane. Jak pole na którym kiedyś grano koncerty, jak piekarnię w której kiedyś obudził się znany malarz. Pub na krańcu Irlandii, dwa stoiska z butami na wyspie Włoskiej, kilka tawern w okolicy wybrzeża Bałtyku. Zwiedzaliśmy rzeczy w niepoukładanej kolejności - ale my sami nie jesteśmy poukładani. Spójrzże tylko na naszą mieszankę. Syn farmera, dwóch murzynów, dawna baletnica - dziś jej ciało zdobi pięć wolnych od tatuaży miejsc; jestem też ja. Mam fajkę w ustach, jedną dziewczynę na kolanach. Nigdy bym jej nie dotknął w zły sposób. Sugeruję ci tyle rzeczy, a ty wyobrażasz sobie tylko jedno. Zwiedziliśmy wiele miejsc - a każde z nich miało inny dźwięk. Nie wiem do którego mógłbym przypasować Wasz dźwięk, ale ruda dziewczyna, która wskoczyła właśnie w tłum krzyczy coś o czymś zaje-bistym. Mógłbym tylko pokręcić głową na jej zachowanie, ale nawet na to się nie zdobędę. Baletnica - Trudy - podnosi się i idzie wyjść na zewnątrz. Chociaż można palić w środku, idę za nią.
Widzimy cię, stoisz obok. Masz kolegę, koleżankę i jej chłopaka. Masz na twarzy wymalowane tak wiele uczuć. Jednym z nich na pewno jest przesadna pewność siebie. Nazywam pewność siebie uczuciem, chociaż z definicji powinna być to cecha charakteru. Nazywam ją tak, bo już dawno zniekształciłeś brzmienie różnych rzeczy. Swoją arogancją zaskakujesz nawet mnie. Patrzysz na dziewczynę tego chłopaka, jakby miała być twoja na skinienie palca. Trudy nie zwraca na was uwagi, pali w pośpiechu papierosa, patrzy uparcie w jedno miejsce. W to samo miejsce spogląda Twój przyjaciel - ten, który stał zaraz obok Ciebie na scenie. Mają inny świat.
Itanie, nie patrz w taki sposób na nią. Jakbyś był zły, przecież wcale nie jesteś takim buntownikiem za jakiego lubisz uchodzić. I mówisz w tak zabawny sposób. Kiedyś też taki byłem. Poprawiam okulary w ten sam sposób co ty, ale mnie nie widzisz. Stoję trochę z tyłu, trochę z tyłu.
Już się przedstawiłeś, wygłaszasz mądre słowa: o, perkusista przydałby się - no pewnie. Zaraz jednak zaznaczasz stanowczo, że w tym mieście nie ma wielu zdolnych muzycznie dzieciaków. Jakiś ty naiwny. Powinieneś chociaż trochę uwierzyć w swój nowo-powstający zespół. Zamiast zabijać nadzieję swojemu koledze. Trudy wciąż stoi obok mnie.
- Nie ma się co oszukiwać - to tylko jakaś dziura na końcu świata - słyszę jak dołujesz się dalej, zamiast się cieszyć. A pamiętasz co mówił mój brat? Że Liverpool to dziura. A później chcieli go wszędzie. Mam ochotę ci przyłożyć, ale wiem że to nic nie da. Ty jesteś jeszcze ciepły, trochę może czarno widzisz, może to tylko taka zagrywka. Nie wiem, już nie chcę cię słuchać. Wracamy z Trudy do środka.
Sięgam pamięcią pół wieku wstecz. Utwór mojego brata grał na moim pogrzebie.
Wyobraź sobie to.

Kiedyś Cię naprawię. Naprawię Twoje myślenie. Bo narazie mam tak mało. A wszystko co mam zamieniam na grosze. Zamienię później pensa za twoje myśli, może uzbieram nawet dolara to dasz mi to co masz w środku. Będę zarabiać muzyką, będę pewnie przymierać głodem. A potem znów spróbuję starej sztuczki. Mam moc, ludziom takim jak ja wiele się wybacza. Artystom jeszcze więcej. Jeżeli mnie zostawisz, weźmiesz wszystko - także moją godność. Więc nie będę mieć ograniczeń i ukradnę dla siebie wszystko. A ty nauczysz się żyć normalnie.
Otrzeźwił mnie jego głos. Komentarz też. Lubię zgrywać rebela, kogoś w gorącej wodzie kąpadnego, ale tym razem to wyszło samo ze mnie. Zmarszczyłem czoło i odprowadziłem wzrokiem gostka, co mnie skrytykował. Delikatny nie jestem, ale chciałem jakoś rozegrać to spotkanie. Na szczęście poszedł. Nawet nie dosłyszałem co powiedziała dziewczyna.
Kiedy ona się odwraca, ja szybko łapię chwilę. Próbuję ogarnąć Aurelia. Mówię mu pod nosem, żeby się szybko przyprowadził do porządku, że odstąpię mu nawet dziś pokój, ale niech ją w końcu przeleci. Ale Aurelek patrzy na mnie tylko rozbawiony, a właściwie nawet na mnie nie patrzy. Jego szczerze zjarana morda śmieje się do czegoś co mam za głową. Czasem chciałbym mu zajebać mocno, żeby się ogarnął. Nie ma szans dziś, sroka złotko - Aurelek właśnie wali mnie w bark i idzie gdzieś w cień. Nie boję się o to, że nie trafi do domu - on ma moc powiększania swojego mózgu, więc kiedyś tam ogarnie, że powinien najpierw iść na przystanek autobusowy, a później wybrać ten numer który zawiezie go do ciepłego łóżka. Kurwa, ale on mnie wkurwia czasami. Chciałem za nim pobiec, ale dziewczyna wciąż tu stała. Właśnie wracała do mnie spojrzeniem, a ja co miałem zrobić? Przecież jej nie zostawię. Spojrzałem jeszcze przez ramię. Aurelio wsiadał do jakiejś drogiej fury. Japierdole wyjmą mu nerkę i zostawią go w rowie. Zmarszczyłem się, ale zaraz w szybie udało mi się dojrzeć profil jednej z Rezydentek. Nie wiem co myślałem w tej chwili. Chyba łudziłem się, że Aurelio ma tajemniczą laskę. Swoją drogą niezły z niego frajer, jeżeli mi o niej jeszcze nie powiedział. Przestępując z nogi na nogę znów wróciłem do dziewczyny. Była niepoważnie najebana - trudno mi było stwierdzić inaczej. Przychyliłem się w jej kierunku wstępując na czubki palców i śmiejąc się pod nosem z jej nieogarnięcia. - Twój chłopak już poszedł