Trampolina

/star dust



You wouldn't probably agree with me, but i found myself as a very clever person. Well, it's true, I'm not like most of you: I don't need to show my intelligence to everyone. What's more, for as far as I'm concerned there was this famous philosopher, who actually told some bright phrase: "I know, I don't know everything " - which is why I don't have this specific pressure to prove anyone anything. Instead of those few times, when I wanted to do it. And... when I done it, even without my own knowledge. Well, you cannot judge me. People who live in glass houses shouldn't throw stones. So, sit in your fuckin glass house.
So, why I'm telling you that. Maybe, because you would think I'm an idiot, to walk only in a thin t-shirt and denim shorts, when outside is nearly two or maybe four degrees. Or, maybe it's just the my strange conduct. I might have look really funny, acting in a silly way: dancing with closed eyes on a moist grass, making some pirouettes, sometimes putting a cigarette in mouth. But you shouldn't judge me. Who are you, anyway?
I jumped on a trampoline. I let my head lay on a cold material. I haven't opened eyes, but i could feel, that someone was coming to me. Well, well, well. Who is my knight this time?

Although I've been in the residence for a while, I still couldn't get used to many things around. The hardest issue was the weather - I mean, theoretically we were in the middle of the summer, but I felt like it was closer to a winter in Siberia than to an actual summertime. I knew that I had to look like a total loser and idiot walking around in long-sleeved shirts, long jumpers, denim jackets, leg warmers, boots and many other clothes which are usually worn only in the coldest months of the year, but I couldn't do anything about that. I wanted to get acclimatized, I swear, but I just wasn't able to exist in the temperature like this. And they were calling this freezing season 'summer'? Good joke. For example today - everybody seemed to enjoy the weather very much, hanging around with friends and having some fun outside, while I was crossing one of the lanes as fast as I could, almost shaking and dying because of the cold. Okay, maybe I was overreacting a little bit, but who cares? At least I felt really comfy in my old, long hoodie and black skinny jeans. I didn't really care that it wasn't the sexiest outfit I could possibly wear; I didn't have to look good for anyone, so why should I even bother? I wanted to go straight to my room and spend the rest of the evening under a warm blanket, but when I was crossing another lane I noticed someone jumping on the trampoline. It wasn't hard for me to recognize, who was that - Penny was characteristic with her colourful hairstyle. Besides, I couldn't think of anyone else crazy enough to go outside wearing only shorts and T-Shirt. Hello, was she high or something, that she didn't find herself freezing? I hid my hands in my pockets and slowly walked to her.
"For fuck's sake, you are insane, aren't you?" I asked politely when I was close enough. "Do you want to get some kind of flue and die? It's like minus one hundred degrees around there and I swear I'm gonna die in a couple of minutes because of hypothermia." I said, and to show how serious I was, I started shaking.

Weather, blablabla. If we talk about my view on weather - just don't be surprised to much: I don't care about fuck-knows-what-weather. This topic is totally out of my interests. Of course, sometimes I have a dirty tongue on weather. Because, it always is opositte to what we wanted. And, don't even try to give me a brainwash, I found weather as a extremely inconspicuous backcloth. I haven't the faintest idea, why people spend so much time, talking and gripping about black clouds. There's no point. I mean, well, I totally different from most of you, but please tell me: what is the purpose?
That, obviously, doesn't mean I like freezing wind blowing straight to my face. I'm pretty sure nobody likes it, even if you were born in Tromso: like me.
Oh, Tromso. I grew up here, and I know it like the back of my hand. You can ask me, if you want. I will be nice, and show you how to get around. I will, but as far as you will be nice for me. This is rather healthy deal, isn't it? And remember, excursion with me is always filled with some bonuses. So, it's only for brave ones.
Acctualy, I was't jumping. I just have been laying, chasing rainbows, doing nothing but blazing. Or smoking, I know next to nothing about this in my hand. Apart from the fact, that it was amazing. When I heard the voice of Aurelia, I smiled a little bit. In this darkness was hard to notice this, but maybe she had extra massive watchful sight. I don't know, I don't mind.
Aurelia is thouht to be my best friend. You know: the one, you undervaluate, until one situation, when it turns out, that without this person, you would be dead or something. In my instance - well it would be probably death. Thanks Lord, there was someone like Aurelia. Netherless, in my opinion dying could be a great fun. Or, according to Sylvia Plath - art. And maybe in me there is something from an artist. I wanted to get my feet wet. Miss Lachowski prevented me from doing it.
I can't say I love her because of that. I don't know off the top of my head why I... why she likes me. Besides, I tried so hard to deter people from liking me, it proves, that i'm shit in this. People have a weakness for me. You know: from my point of view, I supose it is shit. But, I can't say that likening me is forbidden - it's not. Someday somebody will forbid it, but by this time: feel allow to love me.
I was lying still, few seconds after a last sound of her voice burp from the furthest place. She probably could think, I'm already dead - which will be almost like a big UFF for many of you. But, surprise, surprise, I'm not. Slowly, not worrying about any shit, I sat and opened eyes. I nod my head, and my eyes were (not?)sensual. I pointed on her nose. Pretty little..
"Eeny, meeny, miny, moe"I started to mumble"My mum told me how to count to ten, one, two, three, four..." I stopped, and smoked a bit, rolled my eyes, act as I was numbering in my head, and pick up the threards "five, six, seven, eight, what's next? emm... nine, ten,"So, as I reached end, I gave a kiss on a cheek to my friend, and whispered " You look great, like a big,really fucking big piece of ice. What's your flavour?"
Tell me whats ya flavour

Question of the day: was Penelopa drunk, high, or just in a good mood? I never understood the way she had seen the world and reality around her. Of course I loved her no matter what, but still - I was struggling all the time with understanding her point of view. Sometimes it was really hard to have such a messy friend, because although she was older, it was my part to be the responsible one. It's not like I was not a responsible person myself - all I want to say is that it was not easy to take care of someone twenty four hours per day. I felt like some kind of a babysitter. All of my friends in the residence treated me as a child who needs to learn a lot about life and stuff, and with Penny it was just upside down. Which was a funny thing, but also very challenging. Well, and Penny's worship to drugs and alcohol was making all this take-care-of-your-friend thing even worse. While being under influence it was almost impossible to understand what the hell she was talking or thinking about.
I sighed and rolled my eyes when I heard her answer. How on earth could I think that she would answer my question like a normal person? Of course it couldn't be that easy. Not with Penny. But on the other hand, how was I able to figure out why was she outside, lying down and looking like a total junkie? Oh, for fuck's sake.
"Yeah, I'm glad she did that" I answered blankly. What else could I say? No one ever told me how to react when a nineteen-years-old brags that she can count to ten. I smiled slightly when she kissed my cheek. "Tell me more about it. You know, this is my new style - I'm gonna pick up guys with a line: 'Hey, I'm cold, wanna make me hot? Or maybe you want to melt my heart?" I said, posing like a model. Of course I was kidding. My love life in the residence - well, not only, cause honestly in Brasil it wasn't much better - was a total disaster. There were some boys who liked me and wanted to pick me up, but in my opinion they were just a bunch of immature morons who didn't know what does it mean to date. I mean, seriously - all that you could count on while going out with one of them was just having some stupid meaningless conversation, holding hands when no one's looking and eventually making out in some quiet place. Pitiful, isn't it? "And my flavour is a brand new special mix, which is called 'bored, freezing and pissed off'. Please, tell me that you have informations about some great events today or anything which will make my life brighter? Or at least tell me that you'll go inside with me to get something hot to drink.' I really hoped that Penny will figure out what can we do today. I wanted to cheer myself up.

"Of course, I do." I just said, and looked in her face. I didn't know why she is trying so hard to make me someone different, but I didn't mind. I still don't mind. She might be psycho, or something, like a doctor, but you should know, that there is no such a thing which could change me. I can do stupid things, and act as I change into something wild, but for sure I don't have ability to change myself into opposite: I can't be this good, as for example she was. Great Aurelia, nice girl. I have heard some boys talking, that she must be a virgin. I couldn't stop listening to them, but who knows if they had a point? Well, I do. But I didn't make any effort to try change their point of view. Why bother, I mean, it's not my business, anyway.
"There is a parrtyyyyyyyyyyy on some beach, I don't have any idea whos but who cares? Actually, I'm waiting for my guys. They should be in a minute, or something. I'm glad you made it quicker. So.. perfect time for some spliff, wanna? " I hold out the "cigarette" to her. Just asking.
Oh, and yes - I forgot to invite Aurelia. But I hope she won't be mad?

Well, If I had ever heard what do residence boys think about me, I would only laugh that someone could actually think I would feel insulted. I mean what was the point of getting mad for some random person saying that you must be a virgin (by the way, oh my god, isn't the v-word the most awkward word ever?)? That's so shallow, and moreover, so common in the contemporary. Should I, at age sixteen, sleep with every guy I meet and play some stupid sex-games just because it's so cool not to give a fuck about responsibility and feelings? In my opinion all those teenagers who talked with such a passion that love doesn't exist and how tired of the relationships problems they are, were simply pitiful. How can you tell that you've had enough of love when you're at the beginning of your adult life? I didn't understand why people wanted to seem so blase all the time. And although I've never told anyone about that, I really believed in a real love. The one and only, beautiful love, that you just fall in immediately and you realise that you had sank in it after it already happened. Unfortunately, my love-life was a pure disaster. I just didn't find anyone attractive enough - and by attractive I don't mean only apperance. Well, I had to cut out my inside-monologue, because apparently Penelopa didn't dissapoint me and got plans for tonight for both of us. And I didn't mind that she forgot to tell me; I knew her for a while, so I know what could I expect.
"No, maybe not now" I refused and looked around. Just because I was always one of the youngest people in my friends group, people always cared about me too much. I didn't have anything against smoking some weed to chill out, but I had to be careful when and where did I do things which were clearly illegal. Sometimes I had to hide even with such an usual thing as drinking alcohol, because I didn't want to hear all that lectures from my older friends. Of course Penny didn't give a single fuck about people's reaction, so she hadn't any inhibitions. That's why I had to refuse all the time, and that's why she though that I was an angel.
"Well, I guess here they are" I said a couple of minutes after, when I noticed some people coming towards us. And then we went to the beach.

Miałam na sobie sukienkę. Pierdoloną sukienkę. Nie chodziło o to, że chciałam się ubrać w sukienkę, bo bal i takie tam. Że nagle zapragnęłam zostać księżniczką, czy królową balu. Chodziło o to, że Meredith mnie wkurwiła. Normalnie to bym wykorzystała jej laleczkę, którą oczywiście zrobiłam w pierwszej kolejności jak się dowiedziałam, że będę z kimś dzielić pokój. Ale kurwa, trochę żal było tej idiotki, to pomyślałam sobie, że zacznę od czegoś mniejszego. Tak więc gdy ta już się wybrała na ten swój bal, by się pindrzyć przed Ethanem (no bo trudno nie było widzieć jak robi maślane oczka do jego zdjęcia w komórce, czy w komputerze), to wtedy otworzyłam jej szafę i wybrałam to coś co wydało mi sie najdroższe. I nałożyłam. Nie byłam jednak az tak skrajnie pierdolnięta by sięgnąć po jej jakieś buty więc zostałam w tenisówkach. I właśnie tak wybrałam się na ten cały bal, który już od progu zalatywał tandetą, że mi się kurwa nawet odechciało szukania Meredith i pokazywania się przed nią. Po prostu wyszłam i poszłam szukać mózgu na dworze. Bo musiałam go nie mieć skoro choć przez chwilę myślałam, że ja wytrzymam w tamtym towarzystwie.
Usiadłam na brzegu trampoliny i wygrzebałam w pół spalonego papierosa z kieszeni. Nie wiem jaki cud musiał się stać, ale miałam nawet dwie zapałki. Pierwsza jak można było przewidzieć poszła w pizdu, bo z moimi umiejętnościami do zapałek nie mogło być inaczej. Nigdy mi się nie chciało nauczyć obsługi tego skomplikowanego wynalazku, ale było mi z tym dobrze. Po prostu musiałam uważać by nie połamać kolejnej.
- Kurwa - zaklęłam głośno, gdy stało się to co można było przewidzieć. Ostatnia zapałka poszła się jebać.

/całe wieki nie grałam O_o/

Od czego by tu zacząć? Na pewno nie od tradycyjnego 'kurwa', którego zwykłem używać w mej narracji ponieważ, o dziwo, mój nastrój był daleki od wkurwionego. Czy to przez hektolitry świątecznego ajerkoniaku, czy przez resztę alkoholu, który mi sprezentowano (nie dostałem, ani jednego prezentu, który nie byłby butelką wybornego trunku - za kogo moi znajomi mnie mają?), czy może przez fakt, że prawie miesiąc nie miałem najmniejszego kontaktu z moją przeuroczą, wdupiemniemającą była, czy może przez fakt, że przed kwadransem wygrzebałem się ze schowka na płaszcze, gdzie pół godziny urzędowałam sobie z przeuroczą Węgierką (i nie mam tu na myśli śliwki). Chuj wie czemu byłem w tak zajebistym nastroju. Miałem nawet ochotę kopnąć w dupę wszystkim znanego ojca marnotrawnego, Lyytikainena i pocieszyć go w tych trudnych chwilach odrobiną cudnej Zielonej Wróżki, którą znalazłem pod choinką. Sam nie jestem jej wielkim fanem, ale pamiętam, że on się lubował w tym trunku.
Bawiąc się moją zapalniczką zippo i pilnując by kiep (wiecie, że po staropolsku była to obraźliwa nazwa dla pewnej, męskiej odstającej części ciała? KIEPski = CHUJowy) nie wypadł mi z ust na śnieg zaczerpywałem świeżego powietrza i rozkoszowałem się cudowną, przewyjebistą świąteczną atmosferą.
- Dźwięk Twego głosu łechce me uszy i sprawia, że serce się raduje. - zakpiłem przypalając Krasnalowi fajkę uprzednio wgramoliwszy się na miejsce koło niej.

Trudno było nie zauważyć, że ktoś idzie w moim kierunku. Znaczy gdyby szedł normalnie pewnie nawet nie zwróciłabym uwagi, bo jakoś nie należałam do bardzo spostrzegawczych. Najtrudniej było mi własnie zauważyć te najprostsze rzeczy, które dzięki swojej leniwej naturze ignorowałam. Im mniej informacji do mnie docierało tym przecież lepiej. No ale w tym wypadku trudno nie było zobaczyć podpitego Rosjanina, który dodatkowo miał na pewno coś na czym mi najbardziej zależało. Ogień. Pewnie sama mogłabym zainwestować w jakąś zapalniczkę, a nie bawić się zapałkami, którymi i tak nie umiałam się posługiwać, ale zbyt często je gubiłam. I mamy jednak za dużo zapaliczkowych kleptomanów. Szkoda by mi było.
Bez słowa przyjęłam ogień i zaciągnęłam się. To dopiero nazywa się właściwe powietrze, a nie jakieś świeże, ono było chujowe. Znaczy dało się znieść, ale jednak lekki dymek zawsze był milszy.
- To sobie nagraj na dyktafon - odpowiedziałam po chwili ciszy gdy już się nacieszyłam paleniem. I wtedy znalazłam nawet czas by się mu przyjrzeć. Ale co ja mogę powiedzieć o tym co zobaczyłam? Przecież to oczywiste, że byłyby to same fakty, bez żadnych wniosków. Bo jednak zajebiście nie chciało mi się ich wyciągać. Zresztą po co? I tak z moim szczęściem byłyby dalekie od prawdy. Dlatego najprościej w świecie jeżeli coś chciałam wiedzieć to wypadało zapytać. - Udany wieczór? - Chyba mógł byś udany, czemu nie. Święta, prezenty, kurwa bal. Normalnie tylko się cieszyć i skakać z radości. O patrzcie, mamy nawet ułatwienie do skakania za plecami.

Dopiero, gdy nachyliłem sie nad przeuroczą i niezwykle kulturalną Barbarą Stankevicius (pewnie gdybym nie był pijany nie kojarzyłbym jej nawet z imienia) zauważyłem że przyodziana jest w dość nietypowy strój i nie omieszkałem jej dokładnie obejrzeć. I muszę przyznać, że nawet... wygląda na dziewczynę. Wczoraj nie zdziwiłbym się gdyby mi powiedziano, że oprócz cytrynkowych cycuszków na klacie ma również bananka i parę kiwi między nogami, a dziś, kiedy cienki materiał dokładnie opinał rozkraczone nóżki, mogłem stwierdzić, że nic tam, nie ma, nic nie wystaje, mogę nawet przypuszczać, że gdybym zanurkował znalazłbym tam dziurę. No kurwa, jestem w szoku! Napiłbym się ale niestety nic przy sobie nie mam. Mogę jedynie miętosić peta w ustach i próbować nie rozjebać zapalniczki. Ta suka jest strasznie rozklekotana i niesamowicie ciężko jest bawić się jej pokrywką, czy jak tam się to telepoczące coś na zawiasach czym dusi się ogień nazywa. Powinni zrobić jakąś listę tych wszystkich pierdół, których nazw prawie nikt nie zna. Jak na przykład te metalowe pierdolniki przy sznurówkach albo inne, niezwykle, kurwa, ważne przedmioty. Kiedyś od tego mogą zależeć losy świata. Serio! Wierzę w to. Tak troszku, odrobinkę. Malucieńko ale wierzę. Bo ja, kurwa, człowiek wiary jestem, gdybyście jeszcze nie zauważyli. Wszystkim ufam, wszystkim wierzę, a potem taka chujnia wychodzi, że ląduje z jakimś Krasnalem na trampolinie. Jak to dziecko w ogóle się nazywa? Nieważne. Sięga mi do pępka i nosi trampki, pewnie dopiero do podstawówki poszła... i już pali? Ja pierdolę, co się dzieje z tą dzisiejszą młodzieżą?
-W chuj. - przytaknąłem dziecięciu, po czym jednak się zreflektowałem. Nie powinienem przy niej używać takich słów. - To znaczy, dobrze, zacnie... A Twój?

Ja pierdolę, wiedziała, znaczy mogłam przewidzieć, że ten pierdolona sukienka, nawet jeżeli z pozoru wyglądała na wygodną, to i tak będzie w chuj przeszkadzała dokładnie we wszystkim. Zaczynając na oddychaniu, a kończąc na siedzeniu. Bo w zasadzie tylko to robiłam i nie miałam aż tyle wyobraźni by uzmysłowić sobie w czym jeszcze mogłaby przeszkadzać. Ale pewnie było wiele tych rzeczy. Pewnie nawet takich, które największym filozofom do głowy by nie przyszło. Albo największym pijakom. Bo w sumie filozofy są jak pijacy, jeden i chuj, oboje nie kontaktują do końca i wymyślają jakieś dyrdymały. Większości zbiera się na filozofowanie po pijaku i mi też, choć ja sama nie często pamiętam takich scen. Nie, jedno pamiętam, jak mi się po pijaku wydało, że mój pokój ma tajne przejście i próbowałam paręnaście razy przebić głową mur. Ja pierdolę, co to życie z tymi mutantami ze mnie robi. W domu nigdy bym nie pomyślała, by zrobić sobie jakąkolwiek krzywdę, byłam na to zbyt leniwa.
- Jeszcze się nie skończył - odpowiedziałam zgodnie z prawdą. Bo jakoś do tej pory nie nazwałabym wieczoru udanym. Ale pewnie nawet jak się skończy go tak nie nazwę. Żadna strata, a przynajmniej ja jej tak nie odczuwałam.
Papieros skończył mi się szybko i z żalem wyrzuciłam go w śnieg. Ale nie próbowałam wyłudzać nowego od ruska, a przynajmniej na razie nie. Zamiast tego położyłam się na plecy parę razy odbijając od tej całej trampoliny. Nie wiem kto to i tak zrobił, ale śniegu na niej nie było. A nawet jakby był to mnie to...
- Gdzie szedłeś? - zapytałam od niechcenia bo mnie męczyła ta cała cisza. Ludzie, z którymi się ostatnio zadawałam byli jeszcze niej rozmowni niż ja to sobie wyrobiłam coś co nigdy bym się nie spodziewała wyrobić. Znaczy chodzi mi o umiejętność zadawania bezsensownych pytań.

-Noc jeszcze młoda, tyle może Ci się przydarzyć. - Pokiwałem głową niczym wiekowy mędrzec, który wypowiedział właśnie kolejne złote zdanie, które należałoby wykuć w jebanym hebanie czy tam marmurze, nie wiem, nie znam się na metalach. A wracając do mojej towarzyszki... Kiedy tak sobie skakała czy też podrygiwała, chuj wie co to za wygibasy, zauważyłem, że nieco podwiewa jej uroczą kiecuszkę i mogłem naocznie stwierdzić, że mężczyzną nie jest. Sam nie wiem skąd mi się takie myśli biorą, przecież od razu widać, że to kobieta. Piękna i dorodna. W majtkach Supermana, ale zawsze kobieta. No i ma całkiem zgrabne łydki, udom nie zdążyłem się przyjrzeć, majtki ściągnęły cała moją uwagę. Przeciągnąłem się i wypuściłem niedopałek z ust prosto w śnieg.
-Trudne pytanie. - Zamruczałem. - Mogę Ci odpowiedzieć skąd przychodzę. - Zaoferowałem, odchrząknąłem przygotowując się do wypowiedzi i uprzednio przytknąwszy palec do brody wycelowałem nim w Rezydencję. - Stamtąd. - Zmrużywszy oczy ponownie chrząknąłem, coś drapało mnie w gardle. - Mamy bal... byłaś może? - Używszy mego niezwykle rozwiniętego zmysłu dedukcji połączyłem fakty: sukienka, bal, święta etc i uznałem, że panienka też musiała tam być, skąd inaczej wziąłby się jej strój?

- Jak dla mnie to ta noc trwa w chuj długo - odpowiedziałam zgodnie z tym co mnie ostatnio najbardziej irytowało. Jak pewnie każdego, ale większość potrafiła o swoją irytację jakoś zadbać i pokazać światu, ale nie ja. Ja jedynie przyjęłam to jak było i sobie żyłam, tylko raz na ruski rok pozwalając sobie na jakieś małe narzekanko na to, że cały czas jest ciemno. Narzekanie wiązało się w końcu z jakimś wysiłkiem, co już samo z siebie przekraczało możliwości, więc wspaniałomyślnie pozwalałam na nie sobie tak od święta. A dzisiaj mieliśmy święto! Nawet odstałam z domu kartkę i jakieś śmiecie od tak zwanych znajomych. Ba, nawet sama wygrzebałam inne śmiecie by im oddać. By później nie wypominali i bym miała spokój. W zasadzie mogłam im dać to co sama dostałam, ale za późno na to wpadłam i było już po ptakach. A mówiąc o ptakach, zawsze wydawało mi się, że w takich miejscach jak trampolina musiało być jakieś siedlisko ptasich odchodów, ale nie było ich podobnie jak nie było śniegu. No kurwa czary.
Gdy rusek zaproponował, że mi powie skąd idzie, uznałam, że spoko. Z identycznym zainteresowaniem bym przecież podeszła do obu informacji, a że to zainteresowanie było równe zeru to już trudno. Fajnie, że się streścił, lubię ludzi, którzy streszczają.
- Ciekawe miejsce. Byłam, ale zebrało mi się na mdłości i wyszłam. To bez sensu - wzruszyłam ramionami i ponownie usiadłam przy rusku, bo dosyć miałam zarówno odbijania się jak i leżenia plackiem. - Bez sensu jest też tu tak siedzieć - przyznałam. - Chcesz coś zrobić?
Oczywiście nie wiedziałam co. Po prostu pomyślałam, że skoro przyszedł to coś chciał. Ludzie zazwyczaj coś chcieli, a nie łazili bez sensu. To tylko ja mam takie bezsensowne życie o dupę wytrzeć.

Zapierdoliłbym każdemu, który w ciągu ostatnich kilku tygodni zapytał mnie o Fangorę. I to zapierdolił tak porządnie, że by się potem ten ktoś nie potrafił otrząsnąć, do kurwy. Czy te jebane tłumoki nie rozumieli pojęcia prywatności i tego, że to nie ich kurwa sprawa gdzie i z kim rozmawiam, czy cokolwiek robię innego? No bo nie kurwa ich i chuj. Jowisz sobie jako jedyny mógł podpytywać i się śmiać, bo to kurwa Jowisz, ale poza nim nikt. Temu niktowi bym przypierdolił. No ale mniejsza o to, że pytali, bo i tak ich kurwa w dupie miałem, ale pytając jeszcze i mi przypominali, a to już był cios poniżej pasa. Taki nawet gorszy od tych co je robiłem Jowiszowi w czasie pojedynku. Bo, no ja pierdolę, no ja nie wiedziałem. Po prostu nie wiedziałem o co chodzi ze mną i Fangorą. Gdybym wiedział pewnie też bym się spinał ciasno, ale nie wiem i się spinam jeszcze bardziej. Gdybym chociaż wiedział co mam wiedzieć czułbym się lepiej, ale i tego nie wiedziałem. Byłem tłumokiem nie od dziś, no ale kurwa, i to tłumokowanie powinno mieć swoje granice.
Na przykład dziś. Sobie siedziałem na korzeniu za drzewem, że mnie tak nikt nie widział i się cieszyłem, że mi nikt nie przypomina tego tematu co go nie wiedziałem, gdy coś poczułem, a raczej zwęszyłem. Z reguły lubiłem węszyć, bo czasem można niezłe smrody wyczuć. Nie że smrody smrody, ale takie... sprawy, o, tak to się nazywa. No więc zamiast cieszyć się cieszeniem to zwęszyłem Fangorę. Od razu wiedziałem, że to ona, no bo kto inny tak zajebiście by pachniał. Bez zastanowienia się wychyliłem i zobaczyłem jak zbliża się do takiego czegoś. Do tej, co się po niej skacze. No. Podskoczni. Więc zbliżała się do poskoczni i ja ni chuja nie wiedziałem czy się chować, czy nie. Się gapiłem jak jakiś zzbok zza drzewa na dzieci na placu zabaw, pierdolę. Aż nawet wyłączyłem muzykę, w końcu wiedziałem, że jak ja mogłem zwęszyć Fangorę to ona może mnie zasłyszeć. A jeszcze nie wiedziałem czy tego chciałem. Choć pewnie chciałem. Co będę kłamać.

Czy się cieszyć nie wiedziałem, ale się cieszyłem. Cieszenie się jest raczej niezależne od tego czy się chce czy nie, bo nadchodzi samoistnie. Podobnie jak głód, ale z głodem zazwyczaj trzeba sobie jakoś radzić żeby przeszedł, a cieszenie odchodzi samo i można tylko czekać aż znów samo przyjdzie. No niby istniały jakieś sposoby by samemu wywołać cieszenie, Fangora była w tym świetna jak i w stu innych rzeczach, ale nie ja. Bo ja miałem wyjebane na cieszenie i przyjmowałem je jedynie wtedy kiedy samo chciało przyjść.
- Cześć - uśmiechnąłem się do niej podnosząc z korzenia i ściągając słuchawki z uszu. Bo i tak były mi po nic gdy nie leciała muzyka. Co do tego uśmiechania się to nie moja wina, ale Fangory. Bo ona też się uśmiechała. No dobra, może jednak moja wina. Nieważne, bez sensu jest szukanie czyja jest wina mojego uśmiechania. To jakby spróbować gonić chorego na nogę królika. To wiadome, że zaraz się go złapie i nie będzie żadnej zabawy, więc łapanie jest bez sensu. - Powiedziałbym, że rezydencja jest w sumie bardziej obok niż trampolina bo jest większa, to też się powinno liczyć nie? - zapytałem. Obojętne mi było skąd i dlaczego tu się znalazła, po prostu się cieszyłem, że była. Dlatego jak tylko mogłem spróbowałem zrozumieć jej wypowiedź i nawet odpowiedzieć w miarę mądrze na jej pytanie, a jak wyszło sami przyznajcie. Znaczy nie przyznawajcie, bo wasze zdanie mam gdzieś. Moim zdaniem wyszło bardzo dobrze, bo znalazłem złoty środek na dylemat Fangory. - Raczej nie, nie skakać. Nie skaczę na podskoczni. Folę o tak, bez. Znaczy ja nie skaczę. Biegam tylko. Lubisz biegać? - O co ja się pytam. Znałem Fangorę już na tyle, że wiedziałem, że ona lubi prawie wszystko. Ale gdy tak pomyślałem, poczułem się głupie, że tak zakładam, bo przecież Fangora wcale nie musi lubić biegania, a ja źle zakładam. Musiałem koniecznie zapytać ją o wszystko co lubi.

Zmarszczyłem brwi i podrapałem się w głowę. Głupi byłem myśląc, że sprawa rozwiązana, bo sobie coś tam wymyśliłem. Ale teraz byłem jeszcze bardziej głupszy, bo już nic kompletnie wymyślić nie mogłem. Bo pewne słowa działały na mnie w bardzo zły sposób. Na przykład słowo "wzór". Znaczy to jasne, że miałem na nie wyjebane, ale wyjebanie wiąże się z nie mówieniem nic na ten temat. Ale gdy w grę wchodziła Fangora to jednak coś powiedzieć chciałem. Czasami nawet miałem ochotę zrobić czymś na niej wrażenie, ale to było jasne, że nigdy nie będę w stanie tego zrobić. No bo kurwa, niby czym jej miałem zaimponować, gdy ona była taka... no taka. Zajebista, kurwa. Inaczej powiedzieć się nie dało. Była w chuj zajebista, nawet jeżeli inne osoby gadające nieustannie mnie wkurwiały. Była zajebista, nawet jeżeli gardziłem osobami które stale mnie nękają. Była zajebista, nawet jeżeli nigdy wcześniej nie pomyślałbym, że takie zajebiste osoby mogą istnieć. Bo ona była oryginałem i normalnie się wykurwiście czułem gdy tak chciała stale ze mną pogadać. I właśnie dlatego się starałem.
- Myślę, że nawet jakbyśmy wynaleźli idealny wzór to i tak nikomu nie chciałoby sie go używać, nawet nam. Nie czuję byśmy potrzebowali wzoru, a te niedalekie i obokie rzeczy lepiej brać na czuja... - odpowiedziałem w końcu gdy udało mi się zebrać powoli wszystko to co chciałem powiedzieć i uznałem, że wcale takie złe nie było. Całe szczęście, że Fangora była cierpliwa. Znaczy w pewnym stopniu. Bo czasami nie była. Ważne, że dawała mi szanse na zastanowienie się. Gdyby nie dawała pewnie wcale bym się nie odzywał, więc w sumie to chyba leży w jej interesie. Chociaż sam nie wiem czy miała ochotę mnie słuchać, czy nie. - To dobrze, że lubisz biegać. Ja też lubię. Znaczy gdybyś nie lubiła też by było dobrze. Tak. Byłoby. - Zawsze wpadałem w takie pułapki. No, ale kurwa, Saturn, ogarnij się trochę. Nie bądź dupą. Fangora pewnie nie lubi przebywać z pizdowatymi dupami, więc się ogarnij. Dobra, mogłem tak mówić do siebie bez przerwy, ale to nie zmienia faktu, że... Sam nie wiem. Coś stawało się ze mną nie tak. - No teraz rzeczywiście nie jest pora na takie bieganie bez futra. Ale wiosną moglibyśmy pobiegać. Fajnie by było.
Trochę się czułem dziwnie tak stojąc przed Fangorą i mówiąc tak w sumie bez sensu. Pewnie z sensem też bym się czuł głupio.
- To może teraz zamiast biegać się przejdziemy? Wiesz, Fangora... Mogłabyś na przykład opowiedzieć mi więcej o swoim tacie, hmm, posłuchałbym. - Lubiłem gdy Fangora mówiła, z reguły nie potrzebowała wiele by mówić, sama wymyślała tematy. Ale zdołałem się już przekonać, że jak jej jakiś podetknę to to mówi więcej. A ja naprawdę lubiłem gdy mówi. To było lepsze od tego, gdy ja mówię. Bo Fangora mówi bardzo ładnie i ciekawie i nawet zabawnie.

- Szkoda, że lato jest takie zimne - zawtórowałem jej. Pamiętam jak kiedyś prowadziliśmy rozmowę na temat tego jaką porę roku lubimy najbardziej i właśnie wtedy przyznałem się do tego jak bardzo lubię lato. Głupie jest to, że gdy rozmawiałem z innymi ludźmi to nigdy nie zwracałem uwagi na to co mówię, albo co kto inny mówi, a gdy byłem z Fangorą każde słowo zapadało mi w pamięci. A trzeba tu zaznaczyć, że zapamiętanie nawet najprostszych rzeczy było dla mnie strasznie ciężkie. No kurwa, ja nawet nie pamiętałem dokładnie swojej daty urodzenia, gdyby nie Jowisz pewnie nie wiedziałbym też co dzisiaj mamy. A tu nagle, no ja pierdolę, pamiętałem rozmowę z tak dawna. I się nawet nią przejmowałem. I się kurwa nawet nie przejmowałem, że się przejmowałem.
Szliśmy ścieżką, którą często uczęszczałem, ale przez ten jebany śnieg wyglądała ona jakby człowiek od miesięcy nogi tu nie postawił. Śnieg chrupał pod naszymi stopami, a wiatr od czasu do czasu strącał z drzew płatki śniegu. Było kurwa zajebiście romantycznie i nawet taki pojeb jak ja potrafił to zauważyć. A romantycznie od razu kojarzyło mi się tylko z jednym. Z tą moją pojebaną odmową, gdy Fangora zaproponowała mi randkę. Ona wiedziała, że ja będę żałował, ja tego nie wiedziałem. I kurwa miała rację. Żałowałem i nie wiedziałem co z tym fantem mógłbym zrobić. Dlatego lepiej było mi się skupić na tu i teraz zamiast myśleć o takich pojebanych rzeczach.
- Twój tato wydaje się być fajny - podsumowałem jednocześnie nagle całkowicie rozumiejąc tego człowieka. Tak, właśnie po tej krótkiej wypowiedzi zrozumiałem ojca Fangory. Bo, ja też się o nią martwiłem i na serio niewiele mi brakowało do osiwienia z przejęcia. Gdybym mógł miałbym cały czas ją na oku, ale nie mogłem. Bo Fangora była taka... taka za bardzo ruchliwa, a ja bym nie mógł ją zmusić by nie była, to bym tak nie chciał. Bo ja lubiłem jej ruchliwość. - Naprawdę myślisz, że mógłby mnie polubić? - Nie wiem co tak nagle zależało mi na tym lubieniu, czy lubieniu mnie, czy moim. Może mi raczej najbardziej się rozchodziło o lubienie Fangory, ale tak po prostu zapytać o to nie potrafiłem, to się chowałem za jakimiś durnymi pytaniami. - Nie, nie zanudzasz! No co ty! Mów dalej. Bo co ja ci będę mówić o swojej rodzinie jak ją całą masz tutaj w rezydencji. - No chyba całą. Całkiem możliwe, że nie wszyscy się tu dostali, a ja zwyczajnie zapomniałem o tym wyjątki. No i jeszcze pozostawał Pluton, o którym bladego pojęcia nie miałem. Jedynie podejrzewałem dziwne rzeczy.

Pewnie gdyby Jowisz mnie zobaczył w tej chwili, określiłby moją minę jako dziwną. Wykurwiście nawet dziwną. Że takiej miny to w życiu u mnie nie widział i nie może ona zapowiadać niczego dobrego. Że to zwiastun jakiejś większej katastrofy, jakaś pierwsza pieczęć apokalipsy, czy jakieś inne pierdolenie prostu z jego łba. Doskonale wiedziałem co by Jowisz o mnie pomyślał, bo ja wiedziałem co jego głowie siedzi. Oczywiście oprócz siana. No w każdym razie w tym momencie wiedziałem bardziej co siedzi w głowie Jowisza niż w mojej własnej. Nie ogarniałem po prostu siebie. Nie ogarniałem tego jak się uśmiechnąłem, gdy usłyszałem, że Fangora mnie lubi i miałem to głęboko w dupie. No może nie do końca, bo zamiast patrzeć na Fangorę jak do tej pory i uśmiechnąć się do niej, odwróciłem wzrok w przeciwnym kierunku, by uśmiechnąć się do drzew i podskoczni. Choć chyba powinienem do Fangory, bo ona do mnie się uśmiecha. Ja nie wiem czemu tak nie mogłem, no pierdolę i nie mogę. Nawet nie byłem w stanie zaprzeczyć temu, że moja muzyka wcale nie jest dziwna i przerażająca, że jest zajebista. No normalnie za każdym razem miałem jakiś fajny objaw lubienia mnie przez Fangorę, czy to słowny, czy jakiś inny, to nie potrafiłem myśleć o niczym innym. Nie poznawałem siebie.
- Może kiedyś będziemy mieć okazję porozmawiać. Ja bym chciał. Pewnie masz o wiele bardziej fajniejsza rodzinę ode mnie. Nie masz takich Venusów, Marsów, Plutonów... - skrzywiłem się wymieniając ich imiona, więcej imion raczej wymienić w tej chwili nie potrafiłem, ale to było do przewidzenia. Nigdy ich spamiętać nie potrafiłem. Jestem pewien, że rodzinę i znajomych Fangory szybciej bym zapamiętał, ze względu na nią. Ale to były tylko przypuszczenia, co ja mogę wiedzieć co się może stać. - Jowisz jedynie ujdzie. Podobno raz z nim rozmawiałaś? Ale nie chciał mi powiedzieć o czym - ponownie się skrzywiłem na wspomnienie o tym. On to czasem był większym chujem ode mnie. A w zasadzie był, tylko doskonale się z tym skrywał chcąc uchodzić za lepszego bliźniaka. Tylko za chuj nie wiem pod jakim względem lepszego. Nie ważne. Nie lubiłem oceniać kto jest lepszy a kto nie, bo świat się dzieli inaczej. Na pedałów, którzy są ani trochę fajni, na lepszych ludzi typu ja, no i na Fangorę, która jest jaka jest i jest w tym zajebista.
Nadal szliśmy przed siebie bez wyznaczonego celu, ale była w tym dobra taka rzecz, że skoro szliśmy bez celu to oznacza, że nasze iście może trwać naprawdę sługo. Oczywiście, nie chciałem w żadnym wypadku trzymać przy sobie Fangorę na siłę. A chuj, właśnie tego bardzo chciałem. Ale wiedziałem, że jak przyjdzie co do czego to w niczym jej nie będę potrafił odmówić. Raz odmówiłem i później czułem się jak gówno. Więc postanowiłem sobie, że odmawiać nie będę, choćby nie wiem co. Nie będę jej też niczego narzucać, bo ona nie jest taka. Jest wolna jak wilk. Jak ja. Oboje jesteśmy od siebie wolni, ale jednocześnie ja jestem tak jakby od niej uzależniony. Co było jednocześnie zajebistym uczuciem, jak też trochę strasznym. Nie, nie trochę. Srałem w gacie ze strachu przez to wszystko, ale przez dumę o tym nie wspominałem.
- Wiesz, kiedy jesteś tak ze mną i idziesz, to też mi się wydaje, że wszystko jest idealne - pierdolnąłem. Jak jakiś gej. No serio. Czasami szczere mówienie jest gadaniem pedała i nic z tym zrobić się nie zrobiło. No chyba, że by się zamknęło na zawsze. Więc miałem wyjebane na to jak gadałem i gadałem dalej. - Ale tak tylko z tobą, bo z innymi to jest popierdolenie.

- Jowisz troskliwy - zaśmiałem się głośno, bo to był jeden wielki oksymoron (dobra, saturn tego słowa znać nie może, ale ja sama nie potrafię znaleźć innego określenia, więc chuj). - To chyba poznałaś go w jakiejś innej rzeczywistości. Przy mnie nigdy nie wyglądał na troskliwego - już trochę przystopowałem z tym naśmiewaniem się na niego na rzecz takiego głębszego zastanowienia się nad tą sprawą. No przecież nie raz przekonałem się, że życie nie musi być zawsze takie jak mi się wydawało. Choć w większości przypadków miałem jednak rację. Choć tej racji wcale nie chciałbym mieć. Po prostu ja raczej chyba byłem takim realistą. Bo moje wyjebanie zdecydowanie przeszkadzało w byciu pesymistą, a optymizm u mnie wyglądałby wyraźnie żałośnie. No ale tym razem nie chodziło o mnie a raczej o Jowisza, taki wyjątek. No bo jak on mógł być troskliwy? Jakby był troskliwy to ja nie wiem jaki bym miał do niego stosunek. Zwyczajnie nie wiem. Teraz był moim prawdziwym bracianym bratem. Nie wiem, po prostu nie wiem co by wtedy było. - Myślisz, że udaje przede mną nietroskliwego? Ale czemu? - zastanowiłem się na głos. - Nie no, dobra. Nie odpowiadaj. Sam chyba powinienem wiedzieć na ten temat najwięcej i najlepiej. - Ale nie wiedziałem. Może gdyby to ktoś inny powiedział mi o troskliwości Jowisza to bym nie uwierzył. Ale dla Fangory wierzyłem. Dodatkowo tak się przejąłem, że automatycznie powiedziałem też coś na co pewnie nigdy bym nie wpadł. - No szkoda, tego dzieciaka Merkurego. Ale będą przecież kolejne. - Bo to była oczywistość. Merkury będzie miał pewnie jeszcze większą gromadę dzieci niż nasi rodzice i nic nie będzie można na to poradzić. A ja będę takim wujkiem, którego raczej się nie pamięta. Za to Fangora pewnie będzie zajebistą ciocią. Ten... Nie mówię, że ciocią dzieciaków Merkurego. Po prostu ciocią. Ja pierdolę. Kozi róg, jak nie patrzeć, jak zwykle.
Spojrzałem przed siebie, by zobaczyć to co mówiła Fangora. Sam nie wiem co w tym bałwanie było wspaniałego. Widziałem lepsze, na serio. Raz grupa nadnaturalnych wyszła sobie na śnieg i zrobiła takiego czterometrowego. I to nie byle jak zrobiła, bo kurwa był mocny jak spirytus. Wiem, bo wspólnie z Jowiszem chcieliśmy go rozwalić nocą i zajęło to nam sporo czasu. W sumie nie wiem czemu to zrobiliśmy, ale chyba głównie za dużo wypiliśmy. Jakby tak głębiej powspominać to w sumie Jowisz wtedy tak dziwnie zapytał czy nie za mocno przywaliłem głową w ten śnieg... Może on na serio jest troskliwy, a ja dopiero się o tym dowiaduje.
- Dawno nie lepiłem żadnych bałwanów. Ostatni raz chyba cztery zimy temu - przyznałem się Fangorze i wtedy wpadłem na nawet dobry pomysł. Skoro z Fangorą jest mi fajnie spędzać czas to miałem idealny pretekst by i umówić się na kolejny czas. - Ale kiedyś razem możemy coś ulepić. Większego niż do pasa, bo ja ci pomogę z górą. Zawsze chętnie ci pomogę, Fangora, jeżeli tylko powiesz, wiesz.