Charlie & Jackie.

Wielkie było moje zaskoczenie jak i przerażenie, gdy Justin zaczął tak tracić równowagę, ale głupia nie pomyślałam o tym, żeby mu pomóc i go przytrzymać, a zamiast tego stałam i przyglądałam się wszystkiemu, aż chłopak stanął prosto i stabilnie. Wtedy odetchnęłam z ulgą i mogłam się z nim normalnie przywitać, tak jak wypadało.
- Cześć - posłałam mu uśmiech, a potem zamknęłam te okropne drzwi i odwróciłam się w jego stronę, widząc jak ładuje się z buciorami na moje łóżko. O nie.
- Ludzie są okropni! Jak można wpaść na takie coś? - prychnęłam. Zrobiłam dwa duże kroki w stronę bruneta, a potem rzuciłam się na łóżko, tuż obok nieco, wcześniej uważnie prześlizgując wzrokiem po jego sylwetce. Swoimi stopami, które ubrane były w same skarpetki, bez żadnych butów, zepchnęłam nogi Justina z materaca, żeby mi nie zabłocił pościeli. Może i nie byłam pedantką, ani wielbicielką perfekcyjnego porządku, ale spanie w brudnej pościeli ani trochę mi się nie podobało. Zwłaszcza, że ostatnio dość sporo spałam.
Leżałam, a leżenie nie pozwalało mi za bardzo na utrzymywanie spojrzenia gdzieś na Reidzie. No chyba, że chciałam przyglądać się jego plecom. Nie mówię, że nie były atrakcyjne czy coś, ale plecy to plecy, są rzeczy ciekawsze od nich. Dlatego właśnie podniosłam się na rękach, żeby potem usiąść na brzegu łóżka. Skrzyżowałam nogi i znów poprawiłam rękawy swetra, które jak na złość, cały czas się zsuwały. Jakimś dziwnym trafem, mój wzrok nagle powędrował do talerzy, który leżały na szafce. Choć to nie naczynia był takie intrygujący, a raczej to, co na nich leżało.
- Rety, Justin, zrobiłeś tęczowe placki? - zainteresowałam się i aż zeskoczyłam na ziemię i podeszłam do obiektu mojego zachwytu, żeby potem wrócić do chłopaka z jednym z trzech talerzy, które ze sobą przytargał. Przyjrzałam się jego zawartości z szerokim uśmiechem, jak wygłodniałe dziecko cieszące się na widok jedzenie, a potem odwróciłam głowę i buziakiem w policzek podziękowałam Justinowi za jego wspaniałomyślność.
Super. Znów się najem i jeszcze bardziej przytyję.

jaaaaa, nie umiem już pisać jackiem ;ccccc

- Nieludzkie - dodałam jeszcze, na koniec naszej dyskusji na temat głupiej konkurencji na igrzyskach, a potem usadowiłam się z powrotem na łóżku, ściskając w palcach naczynie. Skrzyżowałam nogi i podsunęłam się na tyłku nieco dalej, żeby nie siedzieć na samej krawędzi, z której mogłam się przecież zaraz stoczyć.
- Mówiłeś o plackach. Zwykłych plackach. Skąd miałam wiedzieć, że będą to akurat TĘCZOWE placki? - odburknęłam pod nosem, a potem talerz zniknął z moich rąk. Nie zdążyłam się nawet zorientować, a już Justin pochłaniał placka za plackiem. - Oczywiście, że zmieniłam! Kto nie zmienił by zdania dla tęczowych placków?! - pokręciłam z niedowierzaniem głową, przyglądając się z nieskrywaną zazdrością, jak kolejny kęs wędrował do ust bruneta. O nie, nie pozwoliłabym mu zjeść tego wszystkiego samego. Ale on najwyraźniej nie chciał się dzielić. Egoista.
- Ale skoro nie chcesz się dzielić to nie. Jedz sobie sam. - i w teatralny sposób strzeliłam focha. Obróciłam się na materacu, więc jeśli Reid chciał na mnie spojrzać, mógł jedynie podziwiać moje plecy i tył mojej głowy, przysłonięty bujną, ciemnomarchewkową czupryną. Prychnęłam pod nosem. Byłam bardzo podirytowana, bo zapach placków drażnił moje nozdrza, nie potrafiąc mi o nich zapomnieć. Jakby było tego mało, poczułam burczenie w brzuchu, które było wyjątkowo głośne. Też tak czasem macie, że macie wrażenie, że jesteście całkiem najedzeni, ale gdy tylko zauważacie coś co wygląda niezwykle smacznie i kusząco wydaje się wam, że jesteście tacy głodni jakbyście nie jedli przez kilka dni? Bo ja tak miałam. I nie potrafiłam walczyć z tym odczuciem, które było znacznie silniejsze ode mnie, więc ze zrezygnowaniem odwróciłam się z powrotem w stronę Justina.
- Jesteś pewny, że nie chcesz się podzielić? - zatrzepotałam rzęsami, spod których na niego spojrzałam, mając nadzieję, że zmieni zdanie. Chociaż szczerze mówiąc, byłam beznadziejna w tego typu dziewczęcych rzeczach jak kuszenie, trzepotanie rzęsami czy chociaż chodzenie w szpilkach. Czasem sama nie rozumiałam dlaczego podobałam się Reidowi, ale skoro tak było, nie pozostawało mi nic innego jak się z tego cieszyć. No i starać się wyłudzić od niego placki.

- I bardzo dobrze! - odparłam z zadowoleniem, wysuwając przed siebie wskazujący palec i wymierzając nim w jego twarz. Zaśmiałam się jeszcze, a potem łapczywie zgarnęłam czerwonego placka, odrywając palcami kawałeczek, a potem wsuwając go sobie do ust. Nie spodziewałam się, że aż tak bardzo mi to zasmakuje. Nie mówię, że uważałam, że Justin nie potrafił gotować czy coś, ale naprawdę nie sądziłam, że coś może być tak pysznego. Zrobiłam rozmarzoną minę, rozciągając usta w rozkosznym uśmiechu i przymykając powieki. - Doskonałe... - wymruczałam i włożyłam pomiędzy wargi kolejny kawałek, równie wielce się nim zachwycając.
- Oczywiście, że tak. Mógłbyś pobić każdy rekord. A wiesz jaki jeszcze? Rekord z zrobieniu największej wieży z tęczowych placków! To dopiero byłoby coś! - w myślach wyobraziłam sobie wielkę stertę placków, niekończącą się, ze szczytem ginącym gdzieś w chmurach, a tuż obok niej szczerzącego się Justina, trzymającego w dłoni wielki puchar, czy jakąś odznakę, za pobicie rekordu. Potem rozchyliłam powieki i przyjrzałam się Reidowi. Naprawdę wyobrażałam go sobie w takiej sytuacji.
Ach! Swoją drogą, zapomniałam już, że miałam mu się czymś pochwalić. Ale to może przecież poczekać. Mamy przecież cały wieczór i takie tam. Najpierw trzeba się porządnie najeść, więc aby to zrobić, po skończeniu czerwonego placka, sięgnęłam po następnego, pomarańczowego, który zdawał się smakować jeszcze lepiej, o ile było to możliwe. Bardzo chciałabym potrafić robić takie placki. Będę musiała poprosić Justina o przepis. Ale to też można zrobić później. Wolałabym jednak, żeby to on gotował, bo ja kompletnie nie widziałam siebie w tej roli. Za każdym razem, gdy starałam się coś upichcić, palił się piekarnik, lodówka przestawała działać albo przypadkowo nóż wysuwał mi się z ręki i zostawiał okropne, krwawiące ślady na moich rękach. Noże mnie nigdy nie lubiły, zawsze były przeciwko mnie.

Lubię pikniki. Pikniki są bardzo fajne. Kiedyś, gdy jeszcze mieszkałam w Anglii, z grupką znajomych zaplanowaliśmy piknik, ale skończyło się na tym, że nikt nie potrafił zrobić nic do jedzenia, więc ostatecznie zaopatrzyliśmy w sklepie się w paczkę ciastek i kilka butelek piwa i byliśmy zadowolenie jak nigdy. Choć prawdziwym piknikiem nie można było tego nazwać. Nie mieliśmy nawet koca w kratkę. A koce w kratkę są nieodłączną częścią pikników. Takich rzeczy nie powinno się pomijać.
- Musimy tylko poczekać, aż zrobi się trochę cieplej. Chociaż zawsze możnaby zrobić pseudo-piknik gdzieś w budynku. Ale to nie to samo. Dlatego lepiej przeczekać do lata, kiedy będzie słońce, będzie jasno i zielono. - westchnęłam z rozmarzonym uśmiechem na twarzy, a potem głośno się roześmiałam widząc jak Justin zareagował na mój pomysł. Nie sądziłam, że taka będzie jego reakcja, ale się ucieszyłam, że podsunęłam mu taki wspaniały plan.
- Ja jestem pewna, że z tym nie będzie problemu. Wiesz, jest mnóstwo ludzi, którzy daliby wszystko za tęczowe placki. Wspomnimy coś komuś, wszystko się rozniesie i zobaczysz, że przybędą tłumy, aby pozbyć się twojej wieży. - Reid chyba nie oczekiwał, że sami wszystko zjemy. Nie dalibyśmy rady. Chociaż... Zerknęłam na swój płaski brzuch. Nie, zdecydowanie nie było to możliwe. Po zjedzeniu dwóch placków czułam się całkowicie najedzona, a ta góra to przecież byłyby setki, a może nawet i więcej! Ale byłam nadal pewna, ze inni mogliby nam pomóc.

Uważnie wysłuchałam wykładu Justina i starałam sobie zapamiętać, czego próbował mnie nauczyć. Częściowo miał rację, ale nie zawsze spełnienie wszystkich tych wymogów było możliwe i każdy piknik, choć nie zawsze piknikiem był tak naprawdę, był fajny.
- O, dobra myśl! Na pewno znajdziemy kogoś kto może nam zrobić lato! - wykrzyknęłam z entuzjazmem, a potem przyłożyłam palec do brody i z poważną miną zaczęłam się zastanawiać kogo można by wykorzystać do naszego wspaniałego planu. Niestety, jak na złość, miałam w głowie okropną czarną dziurę, która wciągała wszystko to, o czym zaczynałam myśleć, więc ostatecznie pokręciłam głową i powróciłam do rzeczywistości, odnajdując wzrokiem Reida, który już na moim łóżku. Odsunęłam gdzieś na bok talerz, z jeszcze jednym naleśnikiem, którego już nie potrafiłam w siebie wpakować. A przynajmniej nie teraz i podsunęłam się na łóżku.
- W takim razie to może być sekret, o którym powiemy tylko osobom, które zasługują na jedzenie Twoich placków - wspaniała myśl! Potem jeszcze raz zerknęłam na bruneta, widząc jak stracił na wszystko ochotę i energię. O nie, tak być nie może.
- Reid, nie leń się! - dźgnęłam go palcem między żebra, co w sumie mogło być nieco bolesne, ale ja głupia wcale tego nie wzięłam pod uwagę. - Bo wiesz, ja muszę Ci się czymś pochwalić, a jak będziesz tak leżał to nic nie zobaczysz. - wgramoliłam się jeszcze dalej na materac, siadając teraz na zgiętych nogach i złapałam za koniec jednego z rękawów swojego swetra. - Gotowy? Patrz! - z szerokim uśmiechem podwinęłam materiał, pod którym chował się tatuaż. Uniosłam ku górze jedną z brwi. Chciałam, aby Justin był pierwszą osobą, która go zobaczy. Gorzej by jednak było, gdyby mu się nie spodobał. Oj, nie przemyślałam tego.

Nie potrafiłam ukryć swojego rozbawienia, gdy usłyszałam justinowe szszszszsz. Chciałam mu zademonstrować, jak powinno się to robić, bo w końcu miałam wrażenie, że potrafiłam robić coś lepiej od niego, ale po chwili zupełnie o tym zapomniałam, gdyż byłam zbyt podekscytowana chwaleniem się swoim tatuażem!
Wielce się ucieszyłam, gdy okazało się, że podobał się Reidowi i wyszczerzyłam jeszcze szerzej usta w uśmiechu. - To wspaniale, że Ci się podoba - zachwyciłam się z bananem na twarzy, a potem przewróciłam oczami. Jeszcze przed chwilą, rozważałam opcję, żeby może jednak się z nim nie obnosić. Gdzieś tam w środku, obawiałam się, że brunet powie, że wcale mu się nie podoba. Był w końcu moim chłopakiem, więc prawdę mówiąc, mogłabym konsultować z nim takie rzeczy. Ale ja byłam osobą, która robiła większość rzeczy bez przemyślenia i rozważenie konsekwencji. A do tego, mój charakter nie pozwalał mi robić rzeczy, które polecali mi inni, więc nigdy nikogo o radę nie pytałam, bo i tak zrobiłabym wszystko na swój sposób.
A potem Justin się do mnie przysunął i nim zdążyłam przetworzyć o co mnie poprosił i z wielką przyjemnością spełnić jego prośbę, on sam niecierpliwie mnie pocałował. Oczywiście odwzajemniłam pocałunek, starając się go przedłużyć. Zarzuciłam ręce na szyję chłopaka, a kąciki moich ust znów się uniosły, zapewne zauważalnie dla niego.
W końcu całus się skończył, a ja odrobinkę odsunęłam się od Reida, ale nadal moja twarz była tak blisko jego, że niemal się dotykały. Spojrzałam na niego spod wachlarza ciemnych rzęs (swoją drogą, nie wiem czy ktoś zauważył, ale nie miałam już grzywki) i zamrugałam kilka razy, jakby z niedowierzania.
- Chyba nigdy nie byłam taka szczęśliwa, wiesz? - odparłam cicho, bo nie było potrzeby mówienie głośno, gdy znajdowałam się tak blisko Justina. Mówiłam prawdę, jak najbardziej. Moje życie nigdy nie było wspaniałe i kolorowe. Zawsze, gdy coś zaczynało się układać i znów miałam ochotę żyć, co się działo. Podrzucali mnie do innego domu, ktoś chorował, ktoś umierał. Zwłaszcza wydarzenia, które miały miejsce zaraz przed tym jak trafiłam do Rezydencji przez długi czas tkwiły mi w pamięci i pojawiały się przed oczami. Długo nie potrafiłam się z tym wszystkim pogodzić. Potem wakacje, kiedy stwierdziłam, że pojadę do domu na jakiś czas, ale po wyjściu z samolotu zorientowałam, że przecież domu nie miałam. Z desperacji poleciałam do Australii, gdzie w stosunku do Justina zachowałam się jak ostatnia... Nie, nie potrafię znaleźć dla tego słowa. Całe szczęście, że mieliśmy już to za sobą. Dlatego odgoniłam od siebie nieprzyjemne wspomnienia i powróciłam do rzeczywistości, która teraz był znacznie bardziej kolorowa i przyjazna.
Koniuszkami palców przesunęłam po karku bruneta, zataczając na nim niewielkie okręgi, a zaraz potem po raz kolejny musnęłam jego wargi swoimi.

Poczułam się nieco zmieszana, bo miałam wrażenie, że Justin mnie nie zrozumiał. To znaczy, nie zrozumiał dokładnie moich myśli, co było trochę niecodzienne, bo zazwyczaj bardzo dobrze je interpretował.
- Justin, Justin, nie chodzi o to, że miałbyś się gniewać czy coś. Bo wiesz, ja chciałam po prostu, żeby Tobie też się podobało. Oj. - machnęłam ręką. Szczerze mówiąc, tak właśnie myślałam, że Reidowi najbardziej spodobałyby się jednorożce, ale mi chyba nie pasowałby tatuaż z jednorożcem. Nie wiem dlaczego, tak po prostu. Nie to, że nie lubiłam jednorożce, bo przecież jednorożców nie da się nie lubić! A tak swoją drogą, kiedyś rozważałam karierę tatuażysty, czy jakkolwiek się to nazywa. Problem tylko w tym, że do tego trzeba mieć cierpliwość, być precyzyjnym, talent artystyczny i robić to, co każą ci robić klienci. A ja od zawsze byłam osobą niesamowicie niecierpliwą. Do tego nie potrafiłam nawet rysować - gdy próbowałam, każdy rysunek był taki sam, niezależnie od tego, czy miał być koniem, psem czy człowiekiem. Przykre.
Koniec o tatuażach i braku talentu. Było buzi buzi, a potem nagle Justin przybrał na twarz ten wyraz, który oznaczał, że planuje coś niespodziewanego.
- Co takiego? - zapytałam i poruszyłam zaczepnie brwiami. Właściwie to nie wiem kiedy wylądowałam plecami na materacu. Uniosłam się na łokciach, a potem głośno roześmiałam, czując śmieszne łaskotanie w miejscu na brzuchu, w które 'zatrąbił' Reid. Przez dziki śmiech, który wydobył się z moich ust, zakaszlałam, bo prawie się udusiłam. Kaszląc, wybełkotałam coś na podobieństwo nie rób tak, bo jeszcze się całkiem uduszę, ale było to pewnie zupełnie niezrozumiałe. W końcu jednak powróciłam do prawidłowego oddychania i nabrałam w płuca dużo powietrza.

////////////

Dawno dawno temu, za górami za lasami żył sobie chłopiec. Chłopiec miał tyle zalet, że aż nie było sensu ich wymieniać, bo zajęłoby nam to tydzień jak nie dłużej. Choć bardzo mnie kusi uszczypnąć rąbka tajemnicy i trochę wam tych zalet zdradzić, to jednak się powstrzymam, bo jakbym się rozpęęęędził to potem pewnie nie potrafiłbym przestać. Tak więc od razu, ku mojej rozpaczy i rozpaczy wszystkich pozostałych istot ziemskich, przejdę od razu do sedna sprawy. Choć to boli jak nie wiem. Bo tym sednem sprawy było to, że mimo tak wielu zalet jakich posiadał chłopiec, był on nadal człowiekiem. I to była najgorsza ze wszystkich możliwych wad jaka mogłaby zaistnieć. Bo bycie człowiekiem było takie ograniczające. Chłopiec doskonale wiedział co oznacza to słowo, bo nie zawsze był człowiekiem. Przez pewien piękny okres, lecz krótki, jakaś siła wyższa dała mu tą szansę porzucić swoje cielesne przybranie na rzecz czegoś niesamowitego. Stał się na parę dni JEDNOROŻCEM! Niestety chłopiec wiele razy w życiu przekonał się, że wszystko co piękne musi się kiedyś zakończyć i z powrotem został zmuszony gnić w tym cielesnej powłoce. Okropne... Chłopcu było smutno, lecz jego radosne usposobienie nie pozwalało mu tego pokazywać i radował się nawet najdziwniejszymi rzeczami, by ukryć swoje złe samopoczucie. Nie pokazać światu co go dręczy i nie daje mu spać po nocach. Właściwie o tym spaniu chciałbym dokładniej pomówić, bo ono jest najważniejszą rzeczą w całym moim wywodzie jaki wam właśnie teraz serwuje, choć pewnie jakoś głęboko w środku siebie wiem, że kompletnie nic was to nie obchodzi. Bo to, że chłopiec był tym człowiekiem i tylko człowiekiem, nie jednorożcem, sprawiało, że przychodziły takie chwile, że musiał odpuścić najnowsze plany i udać się do swojego pokoju spać. SPAĆ! Ogarniacie jak wielka tragedia to musi być? JA OGRANIAM! Bo oczywiście tym chłopcem z mojej opowieści jestem ja sam, a kto by inny. Kto miałby tyle zalet i kogo bogowie pobłogosławiliby takim wspaniałym darem jak zamiana w jednorożca? No jasne, że mnie. Mnie JUSTINA REIDA! Chodziło głównie o to, że chciało mi się spać, ale mi się nie chciało. Czasami na przykład chce się jeść, ale się nie chce. Na pewno to znacie. No wiecie. Tego uczucia są nawet dwie odmiany. Chce się jeść, ale nie jest się głodnym oraz jest się głodnym, ale nie chce się jeść. Tak samo jest ze spaniem. Czasami chce się spać, ale nie może się zasnąć, a czasami (i to głównie w moim przypadku) jest się sennym, ale mnie ma się najmniejszej ochoty zasnąć! Życie jest za piękne na sen! Zbyt wiele rzeczy trzeba zrobić i zwyczajnie nie starcza na to czasu! Ludzie w Tromso powinni doskonale sobie z tego zdawać sprawę, bo zostali pobłogosławieni dniem polarnym (i niby nocą, ale to inna sprawa), w czasie którego nie powinni nawet myśleć o spaniu! Dzień nie jest od spania! Jest od chodzenia, biegania, grania, mówienia, odwiedzania, nawiedzania, zalegania, przyrządzania, szykowania i jeszcze milion innych czasowników! (czy cokolwiek to jest). Ja doskonale znałem tą świętą zasadę i dlatego teraz tutaj jestem. Tutaj w sensie stoję przed Jackowymi drzwiami z półprzymkniętymi oczodołami i staram się nie zasnąć na stojąco. No wiecie, do Jackie przychodzi się w bardzo wielu sprawach, wbrew pozorom nie tylko z nudy! Bo Jackie jest takim moim lekarstwem na wszystko, więc pomyślałem, że też może na sen. Że jeżeli do niej pójdę to odechce mi się ziewania i w ogóle. Nie żebym od niej coś wymagał. Broń mnie Sedesie! I pozostali święci. Opowiedziałbym wam o moich nowych świętych, ale nie mam teraz czasu. Zbyt zajęty byłem walce umysłu z mięśniami. Próbowałem zmusić dłoń do pociągnięcia za klamkę, bo o pukaniu to już nie było cholernej mowy. Nie miałem siły na pukanie. No jeszcze jeden ruch, Justin - mówiłem do siebie w myślach - Jeszcze trochę, jeszcze centymetr, już prawie... prawieeeee.... O JUŻ! Brawo Justin! Jestem z ciebie taki dumny!
Trochę żal, że sam z siebie musiałem być dumny, ale wincie o to wszystkich innych nie mnie, co nie chcieli być ze mnie dumni. W pierwszej kolejności tatę.
- Jaaaackie?! - zawołałem pełznąć po ścianie i framudze drzwi do środka. Gdybym nie dotykał podłogi byłbym spidermenem. I to takim czytającym w myślach, co full wypas to full wypas. - Jaaackie - już nie wołałem, a bardziej jęczałem. - Cześć. Umiaram - oznajmiłem i padłem plackiem na jej łóżko odgniatając na poduszce swoją twarz. Ała nos.

Muzyka leciała. Była głośna. Była też dobrą muzyką. Słuchałam przecież tylko dobrej muzyki. I to nie dlatego, że jakiś Itan by mnie zaraz wyśmiał, gdybym jej nie słuchała, ale dlatego, że tylko dobrej muzyki można było słuchać. Bas był głośny. Gitara solowa była jeszcze głośniejsza. Gdzieś w tym wszystkim odnajdował się wokal, którego dźwięk sprawiał, że na moich dłoniach pojawiła się gęsia skórka. Towarzyszyło mi jeszcze piwo. Piękna, smukła butelka z ciemnozielonego szkła, której zawartość smakowała mi chyba tak jak nigdy wcześniej. Moje kubki smakowe stęskniły się za smakiem złotego napoju, więc żeby je zaspokoić, zaopatrzyłam się w cały sześciopaczek. Może i byłoby lepiej, gdyby towarzystwo było większe. A może i nie. Czasem przyjemnie było, gdy alkohol sprawiał zawroty głowy, a muzyka brzmiała jeszcze lepiej niż kiedykolwiek indziej. Bujałam się w jej rytm, siedząc na krańcu swojego łóżka. Fantastyczny Jack White miał już rozpocząć pierwszymi wersami kolejnej zwrotki, ale zamiast tego usłyszałam jakiś odgłos, pochodzący jakby zza drzwi. Zdziwienie moje było wielkie, ale nie tylko zdziwienie, ale i oburzenie, bo ktoś śmiał zakłócić mi pierwszy od dawna samotny wieczór podczas, którego miałam randkę z Raconteus. Bezczelność. Myślałam, że dźwięk mi się przesłyszał, więc udawałam, że go nie było, ale potem usłyszałam jęk, a drzwi się uchyliły. Podskoczyłam do sprzętu i wyłączyłam go, a potem dojrzałam pełzającego po ścianie Justina.
- Justin? WTF? Co Ci się stało? - zmrużyłam oczy, przyglądając się mu uważniej. Odstawiłam nawet na bok swoją butelkę z piwem i podeszłam do niego, wcześniej zamykając na to drzwi, bo zdawało się, że on nie był w stanie tego zrobić. No, żeby nie było TO SIĘ O NIEGO MARTWIŁAM, bo w końcu był moim chłopakiem to nie mogłam go wykopać za drzwi w takim stanie jak zrobiłabym, gdyby to był ktoś inny i powrócić do wcześniejszego zajęcia.
Nie zdążyłam się obrócić, a on już zaczął zdychać na łóżku. Podeszłam do niego, a właściwie to podbiegłam i rzuciłam się na materac tak mocno jak mogłam, aż ten się podniósł i Justin podskoczył. Zaśmiałam się choć jemu chyba do śmiechu nie było.
- Ej. Reid. Co Ci jest? - nie poruszał się i nawet nic nie mówił. Wszystko było takie dziwne. Zwłaszcza jak na niego, bo przyzwyczaiłam się do tego, że nie potrafił usiedzieć w jednym miejscu i że najchętniej nie zamykałby ust, bo zawsze miał coś do powiedzenia. Zaniepokoiłam się i dźgnęłam go palcem w plecy, a jako, że to nie pomogło to dźgnęłam go jeszcze raz niżej. - NO WEŹ SOBIE NIE ŻARTUJ I PRZESTAŃ UMIERAĆ!!!! - jęknęłam - To wcale nie jest śmieszne. - usta wykrzywiłam w podkówkę i opadłam na łóżko, tak, że leżałam teraz koło niego. Westchnęłam głośno.

Oczywiście ja sam nie zauważyłem żadnej muzyki, bo po co. To by było jedynie dodatkowe zmartwienie, że coś mi zaraz od środka przez uszy rozsadzi głowę, albo nie wiem, no zrobi coś złego, bo dobrego nie mogło. A tak nie zauważyłem i nie miałem zmartwienia. Znaczy miałem. Bo nadal byłem umierający i nic nie potrafiłem na to poradzić. Nie potrafiłem również nic poradzić na to, że światło padało przez szybę, na poduszce, na której teraz leżałem dźgał mnie w oko jakiś rudy włos, ani nawet na to, że czułem zapach piwa, co było dosyć rozpraszające, nie powiem.
- Niseniesauoacomauosestaas - wybełkotałem w poduszkę słysząc pytanie Jackie. Słuch miałem w miarę sprawny, chociaż niesłyszenie muzyki wcale o tym nie świadczyło. Świadczyło jedynie o mojej nieustającej ignorancji co do niektórych rzeczy. Na przykład co do tego skąd pochodzi mleko, albo jak się robi elektryczność. To było nieważne wobec tego ogromu informacji jakie przechowywałem w mózgu i dzieliłem się z innymi kiedy tylko mogłem, a nawet wtedy kiedy nie mogłem (bo mimo zablokowania mojego numeru przez Anę - z czego skarżyłem się już Jackie - nadal wysyłałem do niej wiadomości i dzwoniłem i dziwiłem się dlaczego nie odbiera, nie oddzwania i przede wszystkim nie odpisuje, no przecież nawet jak dwóch pierwszych nie robiła nigdy, to to ostatnie robiła zawsze; bolało mnie to). Ale przynajmniej miałem Jackie, która odbierała, oddzwaniała i odpisywała zawsze. No i zawsze się przejmowała moim stanem na poważnie! Nawet nie zdajecie sobie sprawy z tego jak miło było mieć kogoś takiego przy sobie, takiego który się tobą przejmuje. Można by powiedzieć, że nawet bezinteresownie! Bo tam Dymek, czy inni, robili ze mną wszystko by się pośmiać i tak dalej. Ale ja wiedziałem, że z Jackie było całkiem inaczej. Chociaż też tego do końca nie rozumiałem, ale to już tylko przez swoje umysłowe ograniczenia, które pozwalały mi zapamiętywać, że w 1920 roku na jakiejś olimpiadzie włości zaśpiewali 'o sole mijo' zamiast hymnu, albo to, że kartkę A4 można złożyć tylko osiem razy i ani raza więcej. No i jak przy takim natłoku informacji mogłem zrozumieć o co chodziło Jackie, że w ogóle została moją dziewczyną? Mogłem jedynie wiedzieć i czuć, że tak jest.
I właśnie dlatego, w takich podbramkowych sytuacjach jak ta, przyszedłem tu, a nie gdzie indziej.
Podskoczyłem i jęknąłem kiedy Jackie wskoczyła na łóżko. A może właściwie się myliłem co do tego wszystkiego wyżej. Jackie to podła osoba cierpiąca satysfakcję z mojego cierpienia, o! W innym razie by na mnie skakała, przecież moja głowa w każdej chwili była gotowa odpaść, spać z łóżka i potoczyć się po podłodze zostawiając za sobą ślady koloru tęczy. Moja krew właśnie taki miała kolor, tyle że przy drobnych skaleczeniach wypływał jedynie czerwony kolor, jako że był na początku. Reszta na sto procent była kolorowa! Ale nie zamierzam tego sprawdzać, sorry, ale odrobinę zdrowego rozsądku posiadam. Nie to co Jackie. SKAKAĆ NA ŁÓŻKO!
O, zaniepokojenie w głosie! Czyli moje nieodzywanie się odniosło pożądany skutek! A jednak nie, dźgnięcie w plecy.
- AŁA! Czy twoim hobby jest dobijanie umierających? - zapytałem całkiem poważnie podnosząc głowę do góry i przekrzywiając ją tak by widzieć Jackie. Nadal leżałem na brzuchu jak złowi pierwszej jakości. Przystojne zwłoki pierwszej jakości. - No, nie jest śmieszne - przyznałem unosząc jeden kącik ust do góry w lekkim uśmiechu. Ale ja prawie nigdy tak się nie uśmiechałem, więc zdecydowanie można było to uznać za poważną minę. Poważną minę przystojnych zwłok pierwszej jakości, pierwyj sort, jak nic. Przekrzywiłem się na bok i podsunąłem do Jackie, objąłem jedną ręką. - Przytul mnie - poprosiłem cicho stykając swoje czoło z jej i zamykając oczy.