Leila Brahams - Kornelia

Charakter:
Leilę można porównać do delikatnego kwiatka, ufnego króliczka, ślicznej wróżki, albo ulotnej zjawy. Ale to tylko ona. Nie jest ani wróżką, ani zwierzątkiem, ani zjawą, ani też kwiatkiem. Jest dziewczynką. Ładną dziewczynką. Ale co tu po wyglądzie, kiedy w środku jest się takim smutnym?
Nie wierzy w miłość, bo przecież jest tylko układ małżeński. To jak kupowanie w sklepie.
Jest grzeczna. To znaczy, nie do końca. Czyste serce tej białogłowy skrywa jedną tajemnicę, której nie ujrzało jeszcze światło dzienne. Dziewczyna rozdarta pomiędzy przymusem bycia przykładem, a nieodpartą chęcią poznania, skłania się jednak w tą drugą stronę.
Ale posłuszna, nigdy nie stawia się woli rodziców, zawsze zresztą dobrze na tym wychodziła – głaskano ją po główce i dawano pół bajaderki, by się przypadkiem jej nie przygrubło.
W jej głowie jest wiele przemyśleń, które w jej świecie były zakazane. Nie widzi, więc powodu, dla którego miałaby zaśmiecać umysły innych bzdetami, które sama wymyśliła. Te bzdety, to całkiem sensowne spostrzeżenia, ale dziecko nie ma pojęcia o tym, że warto asertywnie wygłaszać swoje poglądy. Nie nauczono ją by była naukowcem, mężczyzną, ona ma być posłuszną żoną. I zapewne taka będzie.
Zachowuje przemyślenia dla siebie, zachowuje swe wyobrażenia w środku. Niezbyt, więc ciekawa dziewczyna? Ale naiwna i chyba to najbardziej lubią chłopcy, niestety.
Uwielbia książki. Leila wiedzę o świecie czerpała głownie z nich, dlatego ma nieco ograniczoną wiedzę. Choć, zależy, jak kto na to patrzy. Według wielu jest oczytana, według niej nie wie nic o prawdziwym życiu.



Talent: bilokacja

Historia:
Panna Brahams urodziła się pierwszego dnia jesieni. Kiedy drzewa dostały wiadomość, żeby przygotować się do zrzucenia liści, z pokoju na piętrze wydobył się pierwszy krzyk jedynej córki państwa Brahams. Jakież było ich szczęście, gdy dowiedzieli się, że mimo tradycyjnych metod, braku kontaktu ze światem zewnętrznym, dziecko jest zdrowe. Od tej pory, twierdzili też uparcie, że obecny świat to zło, od którego się odcinają. W obecnych czasach trudno znaleźć ród pokroju Brahmsów. Arystokracja jest już właściwie przeżytkiem, ale gdzieś w zakamarkach Wielkiej Brytanii można spotkać jeszcze hrabstwa, w których ludzie żyją, jakby nie było ery komputerów, jakby nie wprowadzono reform. Jakby dalej był piękny początek XX wieku. Jednym z tych hrabstw jest dość duży obszar, obejmujący trzy wsie – hrabstwo Hussex, z rodziną Brahams na czele. Leila jest jedyną córką, ale w wielkiej, choć podupadającej rezydencji rodu Brahams, żyje około trzydziestu osób. Połowa z nich, to służba, a kolejne osoby to: trzy starsze kobiety – tworzące najstarsze pokolenie mieszkające w pałacu; ojciec i matka Leili, oraz ich bracia i siostry. Młodzież w zamku tworzy mniejszość – to zaledwie pięć osób: Leila i jej najbliższa przyjaciółka, młodsze o dwa lata bliźniaki i roczny spadkobierca hrabstwa.
Dzieci uczono w domu, tu wychowywały się przez całe życie. Zamknięte w klatce, żyły sobie beztrosko odosobnione od świata. Jednak do czasu. Lelila od małego wiedziała, że zostanie zaręczona przez rodziców z ich wybrakiem. To powtarzano jej za każdym razem, kiedy brała w ręce książkę, bo na chwilę zamknąć się w świecie, gdzie kobiety mają więcej praw i mogą sprzeciwić się swym rodzicom. Oczywiście, choć zawsze w myślach wyobrażała sobie, że to właśnie ona jest bohaterką takiego dramatu, to nigdy nie będzie w stanie postawić się rodzicom. Wie, że to co robią, jest takie jakie powinno być. Poza tym, jeżeli nie z ich wybrakiem, to, za kogo miałaby wyjść?
Ślub jest już faktem, i wystarczy tylko wymiana obrączek. Oczywiście, jak to bywa w takich tradycjach – panna Brahams wybranka rodziców jeszcze nie poznała. Nie ma pojęcia jak może wyglądać ów młodzieniec, nie wie nawet czy młodzieniec to w prawdzie młodzieniec, czy też młodzieniec dla jej starszawej babci. Wtedy mogłoby się okazać, iż ów pan ma tak około czterdziestki. Dziewiętnastolatka i czterdziestolatek. I mnóstwo pieniędzy dla rodziców. Bajka, czyż nie?
Jak Leila dowiedziała się o swoim darze? Otóż pewnego wieczoru, kiedy w zamku odbywało się święto i zostali zaproszeni wszyscy policjanci, burmistrz, bibliotekarz, kucharki, woźny, rybacy i mnóstwo innych przedstawicieli mieszkańców hrabstwa, Leila sprawiła swym zachowaniem okropną radość całej rodzinie, choć szczerze nie miała pojęcia jak to sięstało. Miało, bowiem być to święto, w którym rodzina pokazywała ją po raz pierwszy w towarzystwie. Ładna, skromnie acz czysto ubrana, denerwowała się cały tydzień przed. Tak mocno denerwowała się tym, że będzie musiała wszędzie biegać, za wszystkimi, że w końcu zaraz po prezentacji uciekła do pokoju. Następnego dnia przy śniadaniu została wychwalona jak to ona pięknie się pojawiła przy każdym ważniejszym osobniku. Chwaliła ją zarówno babcia, jak i rodzice. Natomiast biedne dziewczę, nie miało pojęcia, dlaczego całą rodzina tak mocno się nad nią pastwi. Znów pobiegła do pokoju, a tam szybko stwierdziła, że to nieładnie się tak zachowywać i postanowiła wrócić. Przejrzała się w lusterku, przeczesała włosy, otarła łzy i już miała wychodzić, gdy w jej drzwiach stanęła jej matula. Dziewczę już chciało przepraszać, kiedy matka powiedziała, że przecież jeszcze przed sekundą, Leila siedziała w jadalni. To co działo się później było okropne. Pojawiło się dwóch wysokich osobników, ani z rysów, ani z postury niepodobni do nikogo. Służki zamiast zajmować się dopiero, co omdlałą panią Brahams, wytrzeszczały oczy na ojca rodziny, który jak nigdy uległy pozwolił na wycieczkę swej pierworodnej do jakiegoś zimnego kraju przy wielkiej Rosji. Leila też nie mogła zrozumieć, dlaczego ojciec tak chętnie oddaje swą córkę. Czy nie mówił, że za murami czeka niebezpieczeństwo? Czy nie chciał chronić jej cnoty przed okrucieństwem świata? A co z narzeczonym? Dziewczyna poddała się woli ojca, ale kiedy odjeżdżała już samochodem z jej oczu popłynęły łzy.