Norka zapylacza

Jak powiedziałam tak zrobiłam. Bo w końcu moje słowo jest święte jak już coś postanowię, nie lubiłam gadać na darmo, najlepiej się czułam gdy mogłam powiedzieć raz i dosadnie. Bez jakiejś pięknej otoczki, bo to było bezsensowne. Zabierało jedynie czas, a wnosiło gówno. Dlatego jeżeli się już decydowałeś by zabierać mi czas to nie pierdol, ale gadaj. Jak na przykład ten koleś na korytarzu. Że niby chciał wiedzieć co odpowie mu dziewczyna gdy jej wyzna miłość. Nie chodzi tylko o to, że nigdy nie chciałam uchodzić za jakąś wróżkę, czy medium, bardziej o to, że zamiast zapytać się wprost ten cham zaczął mi obiecywać góry i doliny, wychwalać od najpiękniejszych, ba nawet obiecał, że sprawi, że nagle stanę się wyższa. Niech się pocałuję w dupę. Odeszłam bez słowa, a potem wskoczyłam szybko do pokoju Janka zamykając za sobą drzwi. Na klucz. Nie wiem jak to wyglądało z perspektywy rudego, ale miałam to gdzieś. Nie będę się tłumaczyć.
- Cześć? - nie wiem czemu zapytałam zamiast zwyczajnie się przywitać, ale tak też brzmiało dobrze. - Nie myślałeś czasem, by zainwestować w farbę i co tam jeszcze jest potrzebne by ten pokój wyglądał jak pokój? - zapytałam jeszcze przejeżdżając dłonią po ścianach i automatycznie wycierając osad z cegieł o swoje ubranie. Ale w sumie nie było tu wcale tak źle. Przynajmniej lepiej niż w pokoju Maksa i Justina, tam wchodzić nie zamierzałam już nigdy.

Co myślałam o Janku? A co można myśleć o kimś kto odstaje od całej reszty i za nic nie da się go dopasować choć do jednej cechy, która opisuje się pozostałą część ludzkości? W sumie niewiele, bo nie ma na to odpowiednich słów. Trzeba osobiście ruszyć dupę i zobaczyć na własne oczy, by przekonać się o tym kim jest Janek, jakie ma zasady postępowania (o ile jakieś ma), co lubi, co nie i najważniejsze: czy należy się bać jego pomysłów. Moim zdaniem należało, bo nic dobrego raczej z tego być nie mogło. Ale czy ja kiedykolwiek uciekałam przed swoim strachem? Czy dawałam się zastraszyć? O nie. Raz nawet umarłam przez swoją brawurowość, cholera. To akurat było głupie jak nic innego. Ale człowiek uczy się na błędach i nie zamierzałam zmarnować swojej szansy. Choć godzenie się na udział w pomyśle, ba, samo zainteresowanie nim, było igraniem z losem.
- Serio? A mogłabym się dowiedzieć co to za pomysł i czego dotyczy? - zapytałam brzmiąc na naprawdę zainteresowaną. Co ta nuda robi z człowiekiem. I czemu nie wpadłam od razu na to by przewidzieć to co knuje Janek. Tylko, że z tym człowiekiem wizje nigdy nie były do końca pewne. Cholerna. - A więc? Wiesz umieram już z ciekawości - dodałam zbliżając się do jego łóżka i siadając na brzegu. Całe szczęście, że siedzieliśmy. Janek był kolejną osobą, która swoim wzrostem wprawiała mnie w zakłopotanie. Cholernie źle być karzełkiem w świecie olbrzymów.

- Nie no, zajebisty pomysł - oznajmiłam, choć mój głos nie wyrażał już żadnego entuzjazmu. Jakoś nie wyobrażałam sobie Janka kupującego meble. To do niego pasowało tak jak worek kartofli na dwór królewski, znaczy do kuchni dworu by pasował, ale nie na salony. Jakoś czarno widziałam to jak i gdzie zdobędzie swoje materiały na to urządzanie, ale chyba nie mogło być jakoś najgorzej, może nikt przy tym nie straci życia. Chyba, że Pouch, która miała z Jankiem jak z jakimś skaraniem boskim. W sumie wszyscy z nim tak mieli. Wystarczy tylko spojrzeć na to co wyprawia teraz, on nie potrafił usiedzieć spokojnie na jednym miejscu bez przykładowego złapania za parasolkę i uderzenia w ścianę. Swoim talentem przypominał nieco Luka przebywającego w kuchni, gdzie lodówka niemal non stop narzekała mu na trzaskanie jej drzwiczkami. Tyle, że Luke umiał to wszystko ładnie przedstawić, ładnie się zachować, uroczo niemal. Ale ja akurat nie byłam w stanie bezstronnie ocenić, bo jak wiadomo... No wiadomo, nie będę niepotrzebnie nawijać. Ważne, że Luke ze swoim słyszeniem gadania urządzeń elektrycznych znacznie różnił się od Janka i ja widziałam to jak nie bądź bym nie spojrzała.
- Zdradzisz mi może jakieś szczegóły, zamiast bardziej interesować się ścianą zamiast swoim gościem? Wiesz istnieje takie coś jak blokowanie swojego talentu, żeby niepotrzebne bodźce cię nie rozpraszały. Próbowałeś może? - z całą pewnością nie było to miłe, ale ten kto mnie choć trochę znał wiedział, że to u mnie normalne. Trzeba przymknąć oko i iść dalej, bez zbędnych komentarzy. Nie zwracając uwagi na dziwactwa. Kto jak kto, ale Janek powinien własnie na to nie zwracać uwagi. Skoro na jego dziwactwa niektórzy przymykają oczy, to...

- Nie odważyłbyś się - rzuciłam spokojnie, bo nie było sensu się wściekać jak i tak wiedziałam, że wszystko co moje jest bezpieczne. Swojego czasu wyrobiłam sobie niezłą opinię wśród rezydentów, wszystko przez ten dziwny okres buntu, który nagle zniknął jak musiałam przechodzić przez własną śmierć. Ale wcześniej nikt nie odważyłby się odezwać do mnie złym słowem, bo wiadomo było jak zareaguję. Rzucę się na kogoś jak mała rozwścieczona małpa i zacznę wyrywać włosy. Nikt nawet nie domyślał się jaka siła może we mnie drzemać i zawsze był głupio zaskoczony jak zaczynałam świrować. Świrowanie Janka nigdy nie było zaskoczeniem, bo wystarczyło tylko spojrzeć na niego i od razu zaczynało się spodziewać samych najgorszych rzeczy z jego strony. W sumie nie byłam pewna czy Janek pamięta agresywną Mikę, w sumie nie zdziwiłabym się gdyby okazało się, że jeszcze go nie było jak siałam postrach. Ludzi wciąż przychodzili i odchodzili, a ja po prostu nie dawałam rady spamiętać wszystkiego. Zresztą bardziej orientowałam się w przyszłości, niż w przeszłości.
Janek i laska? Ciekawa byłam tylko która. Ale w sumie to stanowiłoby niezłe wyzwanie, przeszukać świat w poszukiwaniu odpowiedniej dziewczyny dla Janka, a ja ze swoimi wizjami mogłabym sobie nawet poradzić. Tylko ciekawe, czy Janek byłby zdolny przyjąć pomoc od takiego krasnala jak ja? W sumie nie miał już wyjścia, własnie coś postanowiłam.
- Edythe - westchnęłam zrezygnowana. Czasmai miałam wrażenie, że jedynie ja orientuję się w tym wszystkim co związane ze starszymi. Ostatnio musiałam tłumaczyć Danielowi, a teraz Janek przyznaje, że się wcale nie orientuje. Wszystko przez to, że Prince sobie upodobała zaczepianie mnie i uczynienie ze mnie jakiejś przedstawicielki rezydentów. Pff, z całą pewnością nie chciałam być przewodniczącą samorządu, czy jak to nazywają w mugolskich szkołach. Ale wracajmy do Janka. - W sumie nie wiem dlaczego nie chodzisz na te zajęcia, Ed z całą pewnością uczyniła by ciebie swoim ulubieńcem. Z charakteru jesteście strasznie podobni. Plus dodatkowo nauczyłbyś się ignorować te jebane ściany.
Spojrzałam na Janka zastanawiając się czy mówi poważnie. Surowce wtórne, o kurwa. Będzie miał stolik z kartonu i żyrandole z puszek. Zajebiście. Jakby mi ktoś kazał własnie tak mieszkać wyśmiałabym go jak nic. Zadziwiające jak wiele charakterów może pomieścić ten jeden mały budynek.
- Szałowo - mruknęłam tylko. - Wiesz, czasami mam wrażenie, że specjalnie robisz z siebie większego żula niż jesteś. To podchodzi trochę pod pozerstwo - jak zwykle mówiłam to co przychodziło mi na myśl, ale wcale nie miałam ochoty niczego cofać o nie. Uwielbiałam wytykać takie rzeczy.

Nie rozumiałam, czemu w głowie Janka zawsze pierwsze skrzypce musiał odgrywać alkohol. Rozumiem, gdy jest on miłym dodatkiem do życia, ale tylko kurwa dodatkiem. Może nie brzmiałam w tej chwili przekonująco, bo jeszcze niedawno co wieczór oblewałam swoje zmartwychwstanie (chwała boku, że mój kac zawsze był taki lekki!), ale czy ja zachowywałam się i mówiłam w ten sposób co Janek? Bardzo daleko mi było do niego. Nie żebym próbowała go obrażać, ja tylko stwierdziłam fakty i jeżeli uważałam, że powinnam o tym wspomnieć na głos to tak robiłam. Chyba dobrze, że nie ukrywałam się z tym co myślę? Szczerość powinna być lepiej doceniania niż przed taką skomplikowaną odpowiedź jak "pierdol się".
- Z miłą chęcią, a co masz ochotę? - prychnęłam uśmiechając się do niego. Jego foch swoją drogą był nawet słodki, ja takich strzelać nie potrafiłam. Jedynie od czasu do czasu udawało mi się zrobić duże słodkie oczka, gdy chciałam coś od kogoś wydębić. Bardzo przydatna umiejętność, mówię wam. - No powiedz, nie sądzisz, że w tym co mówię tkwi trochę prawdy? - drążyłam dalej. - A może powiesz coś co zdoła mnie przekonać do zmiany zdania? - uwielbiałam takie dyskusje, zwłaszcza gdy sama jestem głównym motorem je napędzającym. Oj Mika, powinnaś pójść na jakiś odwyk. Ale czekaj, czy ja właśnie nie wróciłam z odwyku gdzie była miła jak nigdy? Chyba wracam do starego nałogu. Naprawdę wspaniałe uczucie. - Jak ci to poprawi humor to z chęcią wysłucham jakie ty masz zdanie o mnie, uwielbiam krytykę na swój temat.

Zaśmiałam się jak nigdy, gdy zostałam nazwana trupem. Moje poczucie humoru czasem nie miało sobie równych. Zwłaszcza gdy osoba rozmawiająca ze mną całym sobą wydaje mi się bardzo zabawna. Właśnie taki był Janek. Nie wolno było traktować go poważnie, tylko z lekką ironią i sarkazmem. Własnie to zamierzałam mu w tej chwili zafundować.
- Kochany, jeżeli chciałabym naprawdę znać twoje zdanie to wcale bym się miło nie pytała, tylko spróbowała innych, bardziej okrężnych sposobów, które może i na pierwszy rzut oka wydają się głupie, ale podsumowując ja zyskuję na tym więcej. A teraz wybacz, wyjdę, bo nie przebywam w jednym pomieszczeniu z wiejskimi skunksami. Naprawdę, sądzisz, że to zachowanie jest godne prawdziwego mężczyzny? Tak traktować gościa? W dodatku kobietę? No brawo.
I wyszłam. Spokojnie, nie uciekając przed tym smrodem, nie trzaskając drzwiami. Całkiem kulturalnie. Nie wiem czy chciałam coś udowodnij, ale jeżeli tak to mi się to udało.