Artemida & Heidi

Jak zwykle nie przejęłam się widownią. To było oczywiste, że ludzie zwrócą na nas uwagę. Byliśmy osobistościami powszechnie rozpoznawanymi w Rezydencji, czy nam się to podobało czy nie. Co zabawne, mniej więcej z tego samego powodu. Może jedynie moja opinia była nieco gorsza. Ale czy na pewno? Moje siostry w jajnikach wieszały psy na Jamesie przy każdej okazji. Zbyt wiele serc już złamał swoją śliczną twarzyczką i hulaszczym trybem życia. Nie raz nie dwa krzywiłam się bądź fukałam, słysząc niemiłe komentarze pod jego adresem. Ba, parę razy w ruch poszły nawet kły, bo niektóre pizdy doprowadzały mnie do szewskiej pasji. Tępe niewydymki z obsesją na punkcie objeżdżania innych. Ale niektóre dalej do niego wzdychały.
Z drugiej strony wiedziałam z paru w miarę pewnych źródeł, że i o mnie się mówi po męskiej stronie świata. Raz źle, raz dobrze, zależy od osobnika. Parę razy nawet na własne uszy słyszałam nieprzyzwoite odzywki pod moim adresem. Ale pazury prędko rozwiązują takie problemy. Facet z ostrzem na jądrach od razu robi się... spolegliwy.
Przekręciłam klucz, żeby nikomu nie przyszło do głowy nam przeszkadzać.
-Jak zawsze - czysta jak łza. - odparłam, uśmiechając się szeroko i wdzięcząc w ślicznej, krótkiej kiecce. Narkotyki? Ten szajs do niczego nie był mi potrzebny.
Ja też czułam się z tym nieco dziwnie, lecz ciekawość i ochota były silniejsze. Całowaliśmy się cudownie i gorąco, a jego usta miały naprawdę rozkoszny smak. Było w tym jednak coś fajniejszego, niż w przypadku większości moich facetów. Jakaś taka słodkość, bliskość, nawet czułość między nami, wynikająca z długiej znajomości. I przyjaźni, co tu dużo mówić. Cóż za nowe doświadczenie!

Trzy kroczki w tył i skraj łózka podciął moje łydki, siłą grawitacji ciągnąc nas obydwoje do siebie.. Zabawne, wylądowałam pod Jamesem w nietypowej jak dla mnie konfiguracji. W większości przypadków to chłopięcie lądowało na materacu, ja zaś zabierałam się za resztę, ku chłopięcia wielkiemu zdziwieniu.
Cook się nie dziwił, gdy byłam równie jak on aktywna. Cook zachowywał się nawet podobnie jak ja - wesoło, bez żadnego stresu. Znaliśmy swoje ruchy, pamiętaliśmy częste kuksańce i szturchania, wygłupy i nawet szczere bijatyki. A teraz zamienialiśmy to wszystko w gorącą grę hormonów, tarzając się po tym moim biednym łóżku i pozbawiając nawzajem kolejnych części garderoby.
Nie było specjalnie czasu na rozmowy - tych odbyliśmy już setki godzin wcześniej. Nasze usta miały inne zajęcie i to bardzo ekscytujące. Ręce również i mglisty nieco wzrok. Cóż, prawie nagi Cook? Zdawało mi się to zabawne, przez sekundkę albo dwie, że oglądam go gołego w tym kontekście. Ha i to ze mną. Urocza zmiana w sposobie myślenia. Ale to dalej był mój Cook, na którego twarzy gościł ten sam, zawadiacki uśmiech. Nic się nie zmieniło. Dalej byliśmy kumplami. Jedynie w nieco nietypowej sytuacji.

Szybko to złe określenie. Wyszło nam to raczej jak gonitwa. Taka prawdziwa, dzika i niebezpieczna, choć dlatego właśnie ekscytująca.
Podobna do tamtego razu, gdy uparliśmy się z Jamesem ukraść jabłka. Pomysł zaskakujący i w zasadzie kompletnie bezsensowny, bo cóż nam przecież przyjdzie z dwóch jabłek? W kuchni możemy sobie ich wziąć i dwanaście i to bez najmniejszego zachodu. Cały sęk był jednak w tym, by jabłka odebrać wrogowi nielegalnie, wzorem Tomka Sawyer'a zakraść się na czyjąś posesję i dokonać napadu. Co zrobili fajni, czyli my? Poszliśmy na spacer do najbliższej wsi, śmiejąc się i nakręcając całą drogę. W wioseczce odnaleźliśmy odpowiednie gospodarstwo, z jabłonką i jabłuszkami. Weszliśmy nie proszeni i te dwa jabłka udało nam się zerwać. Pech chciał, że trafiliśmy na najbardziej zaciętego gospodarza w całej Norwegii, który zamiast pochwalić nasze branie przykładu z książkowych bohaterów, gnał za nami zdecydowanie zbyt długo. Takiego sprintu, jak wtedy gdy goniły nas cztery potężne dobermany, to ja nie pamiętam i chyba już nie zaznam. Adrenalina, strach ekscytacja, radość i spora dawka endorfin oraz niezapomniane wspomnienia to było to, co udało nam się zdobyć. I tym razem chyba też.
Uśmiechnęłam kusząco się słysząc jego komentarz, zaś językiem przejechałam bo białych kłach które pojawiły się w moich ustach. Oddychałam równie krótko jak on, czując wciąż radośnie gorące wirowania świata. Elektryzujący dreszcz rozchodził się wciąż po moim ciele, jak za każdym razem, gdy tak pożytecznie spędzałam czas. Uczucie przyjemnego zaspokojenia, mające coś związanego z talentem. Nie chciało mi się zbierać oddechu by skomponować jakąś sensowną odpowiedz, więc zwyczajnie wślizgnęłam się na niego, opierając piersiami o jego tors i przyciągając do siebie jego słodkie usta. Warcząc cicho, nie tylko dlatego, że mu się to podobało, lecz i dlatego, że podobało się mnie. Ha, już teraz nie będzie mógł powiedzieć, że z kłami nie próbował.

Cztery dobermany, dwa jabłka i najprostsze pytanie świata: czemu nie użyłem swojego daru przekonywania, żeby nas facet nie gonił? No bo przecież mogliśmy sobie wziąć jabłka ze stołówki. Ale zakazane owoce smakują najlepiej. Co prawda, nigdy nie będę pamiętał ile zjadłem jabłek, ale tamto jedno smakowało cudownie, jak oblana miodem najsłodsza nagroda. I to nagroda za co? Za nasze zdolności zwiewania w trudnych warunkach, za kradzież, a na samym początku za oszukanie wroga. Czy tamten Norweg naprawdę był naszym wrogiem? Rety, musiałbym zapytać jej, kobiety lepiej pamiętają takie rzeczy. Ja pamiętam tylko jak prawie wyrżnąłem na błotniostym zakręcie i jak po przeskoczeniu przez mur, okazało się że po drugiej stronie jest o metr wyżej niż się wydawało. I oczywiście nagroda. Zakazany owoc, który przez to z jaką trudnością został zdobyty, smakował cudownie.
Fajnie było. Co prawda dziś miało być gdzieindziej, ale nie mogę narzekać na miejscówkę. Ronka to.. e, już dawno nie znalazłem się w takim położeniu. Nie chodzi tu o jej obecną pozę, ale o to, że się śpi z koleżanką z dzieciństwa. Tak naprawdę, ja nie posiadam innych koleżanek z dzieciństwa, więc nic specjalnie dziwnego, że dawno się nie znalazłem w takiej sytuacji. Nigdy, w sumie.
- Co to w ogóle było - zapytałem w końcu. Kiedy cisza upiększona została już spokojnymi oddechami, a pocałunki przestały nas tak kręcić. Co to było. To, że nie pozwala mi się dotykać tak długo, a teraz nagle rzuca mi się w ramiona. Ja to Cook, powiecie, że nie mam skrupółów. No, niestety. Jak koleżanka, z którą się spędziło połowę życia nagle znajduje się w twoim łóżku, aż trudno nie zapytać wtf. Ale spoooko, Artemis. Ton był tak przyjemny jak tylko można. I wydaje mi się, że to pytanie wcale nie wyszło na tak chamskie, jak zapis pokazuje.

-Kolejna przygoda. - odparłam, leżąc obok niego na brzuchu i majtając lekko w powietrzu ugiętymi w kolanach nogami. Ruch powietrza dawał przyjemne uczucie na rozgrzanej jeszcze skórze.
Przeciwnie do większości dziewcząt, nie potrzebowałam się do niego tulić i jęczeć mu w ramię, żeby powiedział, że mnie kocha. Wcale mnie nie kochał. A na pewno nie tak, jak facet kocha swoją kobietę. Może byłam, jak on dla mnie, rodzajem kumplo-siostry. Kochanką? O nie, nie możliwe. I zupełnie mi to nie przeszkadzało, ba, wręcz było właśnie tym, czego od niego oczekiwałam. Z resztą, Cook i ja zawsze rozumieliśmy się bez słów jeśli o tą płaszczyznę chodzi. Od tego naszego, tak zwanego, dzieciństwa.
A teraz? Teraz pachniał ślicznie tuż koło mnie, wyostrzając mi zmysł węchu. I było bardzo przyjemnie mieć go tu obok i móc sobie swobodnie rozmawiać o wszystkim, jak zwykle z resztą. A to jego pytanie? W ogóle nie poczułam się nim urażona. Przeciwnie, obdarowałam Jamesa moim zadziornym uśmiechem i mrugnięciem dużego, błękitno-zielonego oka. Gdy kumpel, z którym się spędziło pół życia na figlach i psotach ląduje wreszcie w twoim łóżku, aż nie sposób przejmować się czymkolwiek innym.
-Chce mi się spaać James. Zostajesz? - zapytałam z pełną naturalnością, wślizgując się pod kołdrę i to samo oferując jemu. Było już w końcu dobrze po połowie pełnej tańca, zabaw i igraszek nocy. Ja zaś nie miałam nic przeciwko temu, by został i by mi tu tak słodko pachniał do rana. A to było bardzo wyjątkowe, jeśli o mnie chodzi. Większość moich facetów musiała się jednak liczyć z tym, że albo ja zbierałam się dość prędko po, albo oni zostawali bardziej lub mniej uprzejmie wyekspediowani do siebie. Ale Cook... Jakoś mógł zostać. Nawet byłoby całkiem fajnie, gdyby został. To chyba przez ten inny rodzaj relacji i przez wspomnienie tego, jak kiedyś spaliśmy już razem. Okryci jego kurtką i moim futrem, stuleni z przymusu i schowani w mocno przeciekającym szałasie. Taak, to była ta historia, kiedy zachciało nam się buntu i ucieczki z Rezydencji. Rany, ale my mamy fajne wspomnienia.

Oero zostało, bo co - miałoby pójść, kiedy obok leży taka kochana Artemidka, która nawet nie każe mu mieć wyrzutów sumienia, czy przemyśleń.

/koniec, o

/ przeskok

Ciekawe co pomyślałby sobie ktoś obserwujący mnie teraz z ukrycia. Było rano, kwietniowe słońce świeciło przez jasne zasłony, jakie nakazałam Heidi powiesić zastraszając ją pazurami, a na dworze robiło się już przyjemnie ciepło. Wreszcie! Wreszcie koniec z futrem i cotygodniowym praniem z niego pościeli. Wreszcie jasne światło dosłownie pieszczące moją skórę, już zaraz po obudzeniu! Dlatego moje ciało zaczęło uprawiać swoją poranną, kocią jogę. I tylko Bella mogłaby mnie zawstydzić jeśli chodzi o giętkość kręgosłupa, lecz cóż, ona należała do zupełnie innej kategorii pod tym względem.
Z tego rozkosznego przeciągania wyrwał mnie dźwięk telefonu. Otworzyłam oczy, wyciągnęłam się jeszcze raz na łóżku, a potem sięgnęłam po komórkę, zastanawiając się któż to może mnie zaczepiać o tej porze?
Nie minęła sekunda, odkąd zobaczyłam kto napisał, a już siedziałam na łóżku, cała podekscytowana i zaaferowana. Alexander! Moje niechętne chłopięcie, niepoprawny przystojniak emanujący dziwnym dystansem, który ciężko było mi przejść. A jednak to on odezwał się do mnie. I to jeszcze w jakiej sprawie! Zaprosiłam go z ochotą, a sama wyskoczyłam z łóżka, rozsuwając zasłony i firanki naszego dużego okna i ciesząc się światłem. Potem ogarnęłam swoje łóżko, schowałam jakieś ciuchy do szafy, zamiotłam wszystko ze strony Heidi pod jej łóżko, mając wyrąbane na to, co powie jak wróci. Jeśli wróci, bo była spora szansa, że jej się kichnęło i teraz to Lulu rozbijała się gdzieś po Tromso.
Tak czy inaczej nie zdążyłam zrobić już nic więcej, gdy usłyszałam pukanie do drzwi. No i bardzo dobrze, to jego wina, że muszę przyjmować go w sięgającej za uda, ale jednak nocnej koszulce. Moje włosy gęstymi falami opadały mi na ramiona, troszkę potargane i zupełnie zwyczajne, choć z ekscytacji jego przyjściem już już zaczynały lśnić piękniej niż zwykle.
Uśmiechnęłam się szeroko na jego widok, jednak w moich oczach błysnęło niepohamowane zdziwienie, gdy zobaczyłam trzymane przez niego kwiaty. Nie mogłam oderwać od nich wzroku.
-Hej! -odparłam, wciąż patrząc na nie, jakby były wielkim nieporozumieniem. A potem, gdy zostały mi wręczone, przez chwilę zupełnie nie wiedziałam co począć.
-Um, dzięki... - odpowiedziałam w końcu, cofając się i wpuszczając go do pokoju. Zamknęłam za nim drzwi, obróciłam się i podeszłam do szafki, wdychając słodki zapach kwiatów. Śliczny zapach. Ale dalej nie wiedziałam co o tym myśleć. Włożyłam je tylko do szklanki z wodą stojącej obok łóżka Lulu i przestawiłam je na własną szafkę.
-A skąd, byłam obudzona od dawna. Wylegiwałam się. - powiedziałam, zupełnie wesoło, chcąc jak najszybciej zapomnieć o tym incydencie z kwiatami. Wprawiał mnie w zakłopotanie. Ja NIGDY nie dostałam kwiatów, bo i od kogo miałabym je dostawać? Od chłopców, których wybierałam sobie na noc? No nie wiem, chyba nie gustowałam w romantykach. Od kumpli? Bez żartów. Alexander... zaskoczył mnie. A czy pozytywnie czy negatywnie, tego nie umiałam stwierdzić.
Nie czułam się wcale skrępowana, mając na sobie tylko białą, dość przejrzystą, lecz przecież nie odsłaniającą zaraz wszystkiego, koszulkę i jasne majtki pod spodem. Wedle wszelkich standardów nie byłam naga. Zaś jego spojrzenie, którego nie mógł oderwać od moich bardzo długich nóg, było przyjemnym komplementem. Usiadłam na łóżku, wskazując mu je zachęcająco ręką.
-Też masz dzisiaj wolne? - zapytałam zupełnie naturalnie, zaczynając zwykłą rozmowę o niczym. Och, przecież było rano! Ale mój talent się nie lenił. Czułam przyjemne ciepło i leciuteńkie wibrowanie w ciele, w skórze, gdy coś tam się zmieniało, coś najwidoczniej stwierdzało, że musi być inne, może większe, może gdzieś węższe, może jeszcze bardziej kuszące. I cóż ja mogłam na to poradzić? Tak samo nic, jak Yves nic nie mogła zrobić ze swoimi płomieniami, a Quentin z "elektryzującym spojrzeniem".

Od tych kwiatów wyostrzył mi się węch. Nie wiem, czy było to celowe zagranie z jego strony, lecz jeśli tak, gratuluję mu pomysłu i przebiegłości. Teraz wszystkie zapachy działały na mnie ze zdwojoną siłą, co miało swoje dobre i złe strony.
Alexander. Przysunęłam się do niego prawie podświadomie, wdychając jego zapach, pomieszany z zapachem papierosów, skórzanej kurtki, dezodorantu czy czego tam używał. Ta mieszanka działała na moje zmysły silniej, niż podejrzewałam. Dreszcz przeszył moje ręce, przez sekundę zostawiając na nich gęsią skórkę. Alexandrze, zabraniam Ci tak pachnieć, jeśli nie przyszedłeś tu by wreszcie mi się oddać.
-Żadnych zajęć, żadnych treningów? Tak po prostu pozwalają Ci się lenić? - zapytałam, otwierając oczy bo nagle zdałam sobie sprawę, że były zamknięte. Pewnie przydarzyło mi się to, gdy rozkoszowałam się jego zapachem. Ale nie, Ronja, teraz musimy zachować powagę. Chociaż właściwie... Niby dlaczego?
Wręcz czułam spojrzenia, jakimi co chwila obdarzał moje ciało. I podobałby mi się. Wyrażały wreszcie to, czego do niego oczekiwałam. Zachwyt, chęć i pożądanie. Dlatego przysunęłam się do niego jeszcze bliżej i pocałowałam go w policzek, znów przymykając oczy pod siłą jego zapachu. A potem otarłam się o niego i cofnęłam z wesołym uśmiechem i zuchwałym błyskiem w wielkich oczach.
Było rano, a ja wcale nie miałam ochoty grzeszyć. Obudziłam się dziś rozleniwiona i taki nastrój mi pozostał, nie był to czas na figle. Lecz nie miałabym nic przeciwko wspólnemu wylegiwaniu się wśród mojej białej, miękkiej pościeli, skrytej teraz pod turkusowym kocem. Nie miałabym nic przeciwko zdjęciu z niego tej kurtki i pozostawieniu go w samej koszuli. Nic a nic.
-Świat się budzi. - odpowiedziałam, patrząc mu w oczy i znów wdychając jego zapach. -To wiosna i jej zapach, jej kolory i jej ciepło. - dodałam, spoglądając krótko w stronę mojego dużego okna z maluteńkim balkonikiem. I nagle wiedziałam już, jak pragnę spędzić ten dzień. Nie tu, w zamknięciu, w murach, gdzie w każdej chwili mogła pojawić się nudna i marudząca Heidi, albo zarzygana Lulu. Chciałam na dwór. Chciałam ja i błagał o to mój talent. O trawę, o gałęzie przez które będzie świecić na mnie słońce. O chłód wody, o pierwsze liście na drzewach. I już wiedziałam, gdzie chcę zabrać Alexandra.
-Och, mam świetny pomysł! - zawołałam nagle z zapałem, wyskakując z łóżka ze swoją nadzwyczajną zwinnością i nie przejmując się jak przy tym uniosła się i zatrzepotała moja biała sukienko-koszulka.

Mówił mi takie dziwne rzeczy... Dlaczego? Robiło mi się przyjemnie od jego słów, to muszę przyznać. Ale to było dziwne uczucie, pomieszane z pewnego rodzaju skrępowaniem. Nie wiedziałam jak się zachować, co mu odpowiedzieć! "Wybrałem Ciebie...". Dlaczego nie zabrzmiało to tak, jak powinno, tak jak powiedziałby to Cook, zsuwając już dłoń po mojej talii? Dlaczego Alexander nie uśmiechał się bezczelnie i nie patrzył mi wprost na cycki, tylko starał się wciąż spoglądać mi w oczy?
Och nie mówcie, że trafiłam na romantyka. Nie, nie chcę w to wierzyć. Z nimi są same problemy! Oni chodzą, marudzą, jęczą, śpiewają czasem nawet, kwiaty noszą. Mają dziwne zasady, a by okazać kobiecie że jej pragną, odsuwają się i odmawiają sobie przyjemności.
-Jestem zaszczycona. - odpowiedziałam, dziwiąc się własnym słowom. Czy to on, czy to tylko poranek tak na mnie działał? A może to znów mój talent? Czasem robił mi takie numery. Widzicie, mój talent zmieniał we mnie wszystko, co tylko należało w danej chwili zmienić. Skórę, mięśnie, kości, głos. Ale nie tylko. Zmieniał mnie, raz nakazując mi być drapieżną kocicą, a czasem robiąc ze mnie jedynie skrzywdzone dziecko. Oczywiście wtedy, gdy to rzeczywiście było potrzebne. A teraz? Co on mi teraz wyprawiał, ten mój talent? Pomijając oczywiście opinającą się na piersiach sukienkę, pełniejsze usta i lśniące włosy?
-Pójdziemy na dwór, w miejsce które znam tylko ja, Alexandrze. - odpowiedziałam, cała rozpromieniona. Spojrzałam na słońce, tak jasno świecące dziś na niebie i zawirowałam radośnie w miejscu, dając upust mojej ekscytacji. A potem złapałam go za rękę, zmuszając by wstał, by podszedł do mnie. Pocałowałam go prosto w słodkie usta, jeszcze raz zachwycając się jego zapachem. Zaś następnie, nie puszczając jego dłoni, pociągnęłam go za sobą do wyjścia i na zewnątrz Rezydencji.

/do lasu/