Spiżarnia

/ przeskok /

[dawno temu w trawie]

Ja nie wiem, co te tępaki robią z zapasami w kuchni, serio. Gotować nie umieją, a szastają składnikami jakby to zwykłe jedzenie było, czy coś. A jak już porządny kucharz chce coś upiec/ugotować (niepotrzebne skreślić), to nie ma z czego. A ja nie zadowalam się resztkami. Co ja mam niby zrobić z połową sera owczego, ćwiartką butelki mleka i paczką mrożonek? NIC. Znaczy, coś by się tam zrobiło, ale ja nie mam zamiaru stracić swojej idealnej reputacji. Taka głupia nie jestem.
Ja wgl nie jestem głupia.
Musiałam iść do spiżarni, innego wyjścia nie było. Miałam ochotę na dobre jedzenie, a nie jakieś. Zastanowię się jeszcze, czy zrobię ciasteczka dla tych głupków. Nie zasługują na to, ale może będę wielce wielkoduszna i ulituję się nad biedakami, którzy żywią się zwykle mrożonkami.
- O, William. - uprzejmie się zdziwiłam, wpadając do pomieszczenia. Nie wyglądał na takiego, co interesuje się rodzajami sera czy odmianami włoskich ziół, pewnie nie odróżniał oregano od bazylii, ale chociaż był w miarę przystojny. Nie tak jak niektórzy, ale nawet.

Uniosłam brwi, podchodząc kilka kroków bliżej. Stanęłam na palcach przy regale, całkowicie nieświadomie dając Willowi możliwość do lepszego obejrzenia moich nóg. No co, w rezydencji ciepło jest, mogę krótkie sukienki zakładać, no nie? A może ktoś mi zabroni? Wprawdzie kiedy mnie rano Pouch zobaczyła, to zrobiła się czerwona i prawie na mnie nawrzeszczała - na szczęście w porę przypomniała sobie o tym, że za pięć miesięcy będę pełnoletnia. Zresztą, mogłaby nawet na mnie nawrzeszczeć. I tak niedługo pewnie sama odejdę ze szkoły, bo po co mam w niej siedzieć, w końcu są też inne ciekawe miejsca.
- Ta, znam ten tekst. - zauważyłam, wyciągając się nieco, by sięgnąć po pudełko z biszkoptami. Ha, zrobię pralinki. Potem marcepan. Przydałoby się amaretto. Albo coś alkoholowego ogólnie.
- Ej, masz jakiś alkohol? - spytałam, odwracając się do Blacka.

Spojrzałam na niego jak na idiotę. Sam mówił, że jest prostakiem, więc... Nie ogarniam, faceci są dziwni. Chociaż, zdążyłam się przyzwyczaić. Oj, aż za bardzo. Ciekawe dlaczego.
- Nie dostaniesz pralinek. - stwierdziłam lekko. Trudno, nie on podrzuci mi procenty, to ktoś inny. Serio, nie mam problemów ze zdobywaniem produktów. Primo, jakaś połowa rezydencji to faceci. Secundo, jakieś trzy czwarte z nich ma skarbiec w pokoju. Tertio, ja umiem przekonywać. Naprawdę. Chyba nie myślał, że będę go błagać? Też mi coś.
- Ej, jeszcze pięć miesięcy. - zauważyłam, patrząc na niego gniewnie. Kolejny mi będzie wypominał. Ignorant jeden. Stanęłam obok niego, sięgając po puszkę mleka w proszku (nie wiem, na co im się to przyda, ale spoko). I jakoś tak PRZYPADKIEM mi się z ręki wyślizgnęła i wysypała na jego głowę.
- Upps. - uśmiechnęłam się promiennie, wzruszając ramionkami. Kto to twierdził, że jestem urocza, kiedy się droczę? Nieważne kto. Stanęłam kilka kroków dalej, a właściwie usiadłam.

[z Nikąd, takie małe miasteczko na Krańcu Świata]

Tu jest strasznie.
Ba, to miejsce jest bardziej przerażające niż willa ojca, sala posłów czy sala bankietowa. Tam chociaż można było zwiać, albo wyprowadzali cię, jeżeli rzuciłeś kostką cukru w ambasadora Niemiec. A tutaj? Nicość. Żadnych ludzi w garniturkach, z których można się śmiać, hordy mutantów, które jak gdyby nigdy nic łażą w tą i z powrotem, całkowicie ignorując moją wspaniałą osobę. Do tego, pewna część wyrażała się niezwykle górolotnie (pardonsik, nie to słowo - przemądrzale), że szału dostawałem. A do tego nie potrafiłem z powrotem włączyć tego no, daru. Fajny był. Chociaż wolałbym laser w oczach, albo rentgen, albo taki wzrok, żeby widzieć, co dziewczyny mają pod spodem. Chociaż, na dłuższą metę bym chciał zmienić. Bo ja przecież wiem, co one tam mają. I będę miał jeszcze okazję się przekonać, więc to byłoby całkowicie bez sensu, takie wyprzedzanie wypadków. Jak dotąd mało dziewcząt opierało się urokowi księciunia. A do tego cytowałem czasem tą durną książeczkę, Romcia i Julcię. To całkiem bezsensowne, ale one to lubią. A mi się podoba samo imię. Zresztą, romantyzm fajny jest. Ale dziewczyny się nie znają. Ja szukam swojej jedynej, więc sprawdzam, która mogłaby nią być. A te od razu, że to nieromantyczne. No przepraszam, ale cudowne spojrzenie nie wypali, jeżeli lubię nosić okulary przeciwsłoneczne, które zresztą właśnie mam na nosku cudnym. Dotyk też, bo one kurczę albo się boją, albo od razu sobie wyobrażają niewiadomoco. A przecież powiedzieć swoim wnuczętom, 'no, w swoim nudnym życiu przespałam się z księciem, to dopiero był ktoś" to przecież szpaaan!
Ale wracając do tematu... o czym to ja..? A, fajny ten dar. Ale nie mogłem go włączyć, chyba się przełącznik zaciął. A ponieważ nie miałem ochoty się zapoznawać na razie z nikim nowym, to wyczaiłem żarcie. Ha, ja się nie bawię w jadalnię i kuchnię. Spiżarnia, to jest coś! Bo u mnie, to albo spiżarnia, albo garniturek i pół godziny siedzenia na sztywno, żeby dostać suflet. A ja nie lubię takich rzeczy, bo jestem NORMALNY. I wolę chipsy, albo tą paczkę bakalii co stoi na górze.
Musiałem się wdrapać, oni pewnie mają do tego tyci drabinkę, ale nie chciało mi się jej szukać. I machałem sobie tyłkiem, stojąc na półce, i macając czy oprócz bakalii jest tam coś jeszcze zjadliwego, aż wyczułem, że chyba nie jestem sam.

Właściwie to mało kto widział ją śpiącą. Łatwo zgadnąć, że ten nowy chłopiec o cud jasnych włosach też jej nie zauważył. Żarówka dogorywała, więc nędzne oświetlenie pomieszczenia było idealne do schowania się. Nie zorientowałam się, kiedy powieki opadły, a ukochany Morfeusz porwał mnie w swe objęcia. Cały dzień zręcznie umykałam jędzy Pouch, to nie moja wina, że kobieta prosiła się o kilka wyimaginowanych muśnięć wargami swego wymarzonego kochanka.
Pani Carmazin powinna się bać, pewne cechy wyglądu iluzji pozwoliły mi stwierdzić, że miss Pouch durzy się w Nathanielu. Uroczo obrzydliwe, szczególnie, że facet jest zapatrzony w żonę jak w obrazek. Uśmiechnęłam się kpiąco, gdy chłopak próbował zdobyć jedzenie, przypominał uroczą wiewióreczkę, która chciała zjeść orzecha. Potem zjadł ją inny drapieżnik, który rzekomo w dzień jest wegetarianinem. W nocy raczej nie, ponieważ wielka pręgowana bestia woli mięso niż jarzynki. To zrozumiałe.
Cmoknęłam z niezadowoleniem.
Liczyłam, że powalczy jeszcze trochę z bakaliami, miałam nawet ciekawą wizję urozmaicenia tej zabawy. Machnęłam na to ręką, coś czuję, że będzie wiele lepszych okazji do wykorzystania… tego. Nie pamiętałam, żebym coś jadła, ale na wpół otwarta paczka mówiła coś innego. Czułam się zdezorientowana, pewne fragmenty życia nie powinny się od tak… urywać. Co innego na imprezie, tam to zdarza się czasem umierać – najfajniejsze są właśnie takie z aferami w Hadesie. Czyli u braciszka.
Nie ma to jak nazywać się po bogu, od razu awansuje się do wyższej rangi. A tak właściwie co miałam w ręku? Obejrzałam opakowanie z każdej stronie, ale nigdzie nie było informacji. Ociągając się ostatecznie zajrzałam do środka. Bakalie ! No kto by pomyślał. Mrugnęłam do młodzieńca i zjadłam trochę. Nie żebym miała zamiar dzielić się. Przeżywasz, albo giniesz - pierwsza zasada, którą musi poznać dziecko z wielodzietnej rodziny.
- Drogie hrabiątko postaraj się trochę, tu służby nie ma – powiedziałam, patrząc nań wyniośle. Och, uwielbiałam się naśmiewać z jego pochodzenia i nazwiska rodem z kreskówki. Najlepsza zabawa pod słońcem, możliwe, że przewyższa ją tylko podsyłanie iluzji innym.

I takich ludzi lubię! Ten gościu jest wspaniały. Quentin. Quent, Quen, Que. Dziwne imię, w sumie, ale koleś świetny.
- Jestem tu incognito, nie musisz się kłaniać. - zauważyłem poważnie, klepiąc go serdecznie po plecach. Kurczę, jedyna osoba, która w całym moim życiu o to spytała. Nikt nie traktował mnie wcześniej tak poważnie. Ten facet przywrócił mi wiarę w ludzi, kto wie, może ta cała Rezydencja nie jest taka zła jak myślałem..?
- Serio widziałeś Julkę? - kij z tym, że to raczej ona nie była, ale skoro szukała księcia, to ja jestem, jeżeli się mnie ładnie poprosi. Ha, całkiem fajnie tu, mimo wszystko. Dziewczyny za tobą łażą, chcą się witać po królewsku. Chociaż jako księstwo, Liechtenstein nie ma króla tylko księcia. Zawsze. Ale jak już będę władał światem, to zostanę Arcypanem, muahahaha!
Skinąłem głową w stronę Ładnej, której imienia jeszcze się dowiem. Skoro żarcia nie chciał, to nie - wpakowałem je sobie do kieszeni, może poczęstuję moją księżniczkę. Zapowiada się ciekawy wieczór. I noc. Zależy już, jaka ta księżniczka będzie. Ale miejmy nadzieję, że fajna.
Pożegnałem się z nimi i poszedłem na podbój.



[do Lulu]

Nie dokazuj miły nie dokazuj, przecież nie jest z ciebie znowu taki cud.
Te słowa zawsze kojarzyły się z książątkiem. Przez bardzo krótki okres występowałam na polskich deskach i udało się dotknąć cząstki różnorodnej kultury. Och, gdyby okularnik wiedział, że w idealizowaniu Julii jest sporo mojej zasługi, to inaczej patrzyłby na sprawę. Właściwie zajęłam się nim, gdy tylko przekroczył bramę rezydencji. Nie widział mnie, gdy sunęłam korytarzem za nim i delikatnie podsyłałam mu cudowny śmiech dziewczyny, która musnęła jego ramię i pobiegła dalej korytarzem. Za rogiem rozpłynęła się, tylko chwilę istniała, a już zaszczepiła tęsknotę.
Coś jeszcze ? Usilnie próbowałam przypomnieć sobie szczegóły.
Czarne loki wysuwały się spod obszernego kaptura, dziewczyna niemal zlewała się z ciemnym tłem nocy. Tylko wyeksponowane makijażem oczy błyskały ciekawością. Wychyliła się zza kolumny i ujmując długą spódnicę w palce zaczęła skradać się za nowicjuszem oraz opiekunem. Ktoś powiedział do niego książę, ale ten szybko go poprawił. W dodatku chłopaczyna miał na imię Romeo. Dziewczyna w pelerynie zagryzła wargę ze śmiechu. Nie mogła trafić lepiej.
- To Sephy jakoś pachnie ? - mruknęłam do siebie zdziwiona. Od pięciu lat używałam tych samych perfum i przestałam zauważać ten zapach. Potem szalony Quentin rozgadał się i nie mogłam zrozumieć wszystkiego, tylko moje brwi wędrowały coraz wyżej, aż osiągnęły maksymalny poziom zaskoczenia. Gdyby moja rodzina stanęła z rodziną jego w szranki, zapewne przegralibyśmy niewiele. Dużo zawdzięczamy koligacjom z Pumpkinami.
- Stop ! Stop ! Stop ! - zamachałam przed sobą rękoma z rozstawionymi szeroko palcami, jak gdyby to miało jakoś pomóc. Powstrzymałam się przed hiszpańskim-greckim, który zawsze, ale to zawsze płynął z moich ust, kiedy towarzyszyło mi zdezorientowanie lub złość.
- A teraz powoli - głośno wypuściłam powietrze nim podjęłam marną próbę odpowiedzi. - Dobrze radzę sobie z talentem, Sylvester twierdzi, że opanowałam go prawie w stu procentach. Następnie, tak zauważyłam, że cię nie było. Ja wiem wszystko - odparłam z zadowoloną miną. Teraz dalej...
- Nie wiedziałam, że mieliśmy zespół, chociaż mogłam to wywnioskować po musicalu Deliah, o którym wiem lecz nie mam pojęcia jaki jest tytuł. Chętnie wzięłabym w nim udział, ale mam na głowie szkołę tańca, którą chciałabym założyć.
Uff, to chyba wszystko.

Czy ja mówiłam niewyraźnie ? Możliwe, że tak. Hiszpański akcent dawał o sobie znać nieustannie, a w połączeniu z greckim tworzył naprawdę barwną mówię, która przy szybkim tempie wypowiadania słów stawała się niezrozumiała. Od czasu do czasu wtrącałam hiszpańskie słówka, szczególnie lubowałam się w robieniu tego przy głupiutkich dziewczynach z Ameryki, które wytrzeszczały oczy i zastanawiały się co tu robię. Chyba myślały, że nie znam angielskiego, ponieważ zaczęły mnie jawnie krytykować – każdy głupi wie, że tego się nie robi. Następnej nocy z pomocą dziewczyny władającej powietrzem, hipiski o imieniu Burza, nastraszyłam je tak, że niemal zrobiły w stringi.
Założyłam pelerynę, a żywiolakowa podtrzymała mnie dzięki mocy w powietrzu; dementor w Norwegii. Każda dziewczynka chce się kiedyś poczuć księżniczką dementorem.
Niesamowicie miły był Kanadyjczyk rodem z Hogwartu, doskonale wiedział co i kiedy powiedzieć. Uśmiechnęłam się, każda kobieta lubi być podziwiana, a ja mogłam stawać w szranki Wenus o palmę pierwszeństwa. Chodziły słuchy, że nasza góra lodowa ostatnio straciła panowanie nad sobą, co napełniło mnie nieopisaną dumą – każdego da się złamać. Planowałam wyciąć jej numer na spotkaniu klubu celibatu, ale cii !
Z właściwą sobie gracją chciałam rzucić w niego jakimś przedmiotem. Denerwowało mnie, gdy ktoś ignorował moje polecenia ! Właściwie za często używam słowa właściwie. Właściwie to źle. W miesiącu zdarza się taki jeden dzień, podczas którego zdarza mi się pomyśleć podczas furii. To dzisiaj. Rzuciłabym w niego -> mogłyby spaść mu okulary -> otworzyłby oczy -> poraziłby mnie -> stanęłyby mi włosy w pion od prądu -> mam dziś spotkanie w sprawie prochów i zły wygląd nie sprzyjałby kokietowaniu dilera -> zaoszczędzone pieniądze = ubrania. Kobiety kochają ubrania. Logiczne, że nie rzuciłam.
- Dziękuję, to z powodu dopasowania mojego talentu do charakteru. Ważniejsze jest jak tobie idzie opanowanie talentu, możesz już otwierać oczy ? Wiem, że nie jest prosto żyć z takim darem, ale doskonale sobie radzisz i ładnie ci w różowych okularach. Aż dwie osoby strzelają promieniami z oczu, jesteśmy wyjątkowi ! – byłam miła. Może przez tą wizję nowych ubrań lub przez te jego jasne włoski ? My czarnowłose, mamy słabość do takich chłopców. Ach, specjalnie mówiłam bardzo szybko i w dużych partiach po hiszpańsku. To taka dyskretna jak na mnie aluzja. I musiał to zauważyć, ponieważ zazwyczaj mówiłam bardzo powoli uroczo przeciągając końcówki wyrazów. Szczególnie, kiedy czegoś chciała jej głos brzmiał jak rozkoszne mruczenie kotki.
- Możliwe, że zjawię się na auli w najbliższym czasie. Nigdy nie występowałam jako aktoreczka, więc nie wiem co z tego będzie. Możesz przyjść w piątek do podziemi, póki nie wyremontują sali zdemolowanej przez Justina musimy ćwiczyć tam. Każdy jest mile widziany.

Uspokoił się na chwilę. Przez jedną króciutką chwilę miałam całkowity spokój. Uśmiechnęłam się błogo, kiedy w cudownej ciszy bawiłam się włosami. Rozgadał się. Niezadowoloną będąc tupnęłam niespokojnie nogą, jednak dźwięk zagłuszyły słowa. Zmarszczyłam gniewnie brwi i wykonałam Gest – wszyscy go znali. Mianowicie zrobiłam z dłoni mały pistolecik, a cienkim głosem powiedziałam:
- Piuu Piuu - nie umiem naśladować dźwięki broni. Nigdy nie umiałam. Czasem żałowałam, że nie mogłam strzelać energią jak ten murzyn N’Teba.
- Chcesz coś zjeść ? – udało mi się mu przerwać. Nie miałam siły, aby otworzyć słoik z jabłkami, na które miałam ochotę. – Pomożesz mi ze słoikiem ? – zapytałam słodko. Właściwie nie potrzebowałam nawet o to pytać, Quentin jest znany ze swojej manii pomagania.
Wyjęłam telefon i napisałam do Deliah wiadomość czy ma jakąś rólkę do bycia w swoim musicalu. Nie przepadałam za nią tak bardzo, bo jej dekoracje zabrały mi aulę do ćwiczeń.
- Nie wiem czy znajdę chętnych do tańca towarzyskiego. Ludzie nie dają się łatwo przekonać. – westchnęłam. Martwiło mnie zanikanie tej sztuki, niektórzy za dobry taniec uważali podskoki w górę i jakieś machanie rękoma w rytm muzyki. Okropne.

Chyba się zabawię. O tak, nie mogłam dopuścić, żeby nuda wkradła się do spiżarni. Ziewnęłam dyskretnie, nie moją domeną było zarywanie nocy. Nawet dla tego cud chłopaka w różowych okularach. Między wymyślaniem kolejnej iluzji przypomniałam sobie, że zawsze chciałam mieć takie okulary. Czasem coś mi się przypominało i zaczynałam myśleć o tej nowej rzeczy, tamtą zostawiając. Stwierdziłam, że zaimprowizuję w czasie spełniania kaprysu i tyle. Natomiast zajął mnie fakt, jakbym wyglądała w takich okularach. O nie, okropnie ! Zmarszczyłam nos z obrzydzeniem i szybciutko postarałam się zapomnieć ten obraz.
- Spaliła mi spódnicę – mruknęłam ze złością. Co z tego, że wywołałam wizję akurat podczas spotkania w auli, gdzie była prawie cała rezydencja ? Wtedy nad tym nie panowałam, a dokładniej mówiąc skrzętnie ukrywałam swoje umiejętności – nie ma nic ciekawszego od oszołomionej miny człowieka, który przed chwilą przeżywał najlepszy pocałunek swojego życia. Zatarłam dłonie i zabrałam się do dzieła. W jego przypadku było ciężko, nie mogłam wywołać prostej iluzji wzrokowej; zmuszał mnie, żebym się starała. Coś nowego.
Najpierw usłyszał kroki, bardzo lekkie i ciche. Jakby ktoś ledwo muskał stopami ziemię, skradał się do spiżarni. Później rozległ się przeciągły szept, natarczywy lecz nie pozbawiony nutki radości. Jakaś dziewczyna wyraźnie cieszyła się na jego widok i chciała go wyciągnąć do kuchni (czytaj swojego pokoju). Oczywiście, ja była niewinna i grzecznie wszystko znosiłam, chociaż próbowałam wyperswadować jej, żeby mi nie zabierała przyjaciela. Kłóciłam się sama z sobą, w sumie to byłabym niezłą aktorką. Uśmiechnęłam się szeroko, kiedy puściłam wodze fantazji. Iluzja szeptała mu do ucha najbardziej sprośne rzeczy jakie tylko mogłam wymyślić. Aż zdębiał. Szkoda mi go było przez chwilę, toć on taki niewinny. Sepy nie zna litości, szalę zabawy i litości zawsze przeważy to pierwsze.