Skatepark

Skatepark w samym końcu parku. Raczej mało uczęszczany,
chyba, że przez rozchulanych Rezydntowiczów.

/start
Nie lubie tego miejsca. Naiwne dzieci, wierzące w to, że jak pokażą jak sikają wodą, to dadzą im miejsce w limuzynie prezydenta. I co ciekawe, są tu tacy, którym naprawdę na tym zależy. Nawet spotkałam wczoraj bliźniaczki, które z zapałem rozmawiały o swoich planach u boku książąt. Nie załapały jak na razie, że prawdziwi książęta nie mają rumaków, nie śpiewają pod oknem, a jeżeli już to nie mają czasu na laski. Wolą siebie nawzajem.
Założyłam jedną nogę w dziurawych rajstopach na drugą nogę i zamachałam potężnym glanem, który nijak nie pasował to przychudych kończyn. W bladej dłoni trzymałam grubego papierosa, który od czasu do czasu wędrował do sinych ust. Bynajmniej nie było mi zimno – niezwykły kolor ust uzyskałam przez ciągłe przygryzanie warg, a starodawna szminka pogłębiała tą nietypową barwę. Ale na dworze wcale nie było tak ciepło, żebym nie mogła usłyszeć już dwukrotnie, od rozpoczęcia mojej samotnej wycieczki wgłąb ogrodów rezydencji, pytania „może Cie ogrzać, maleńka”. Jebane zboczuchy. Gdyby ten gość miał o jakieś dziesięć lat mniej, wisiałoby mi, że nie ma do mnie szacunku, ale niestety jego wiek skreślił go w tym samym momencie, kiedy jego stara wypchnęła go z brzucha. Pozbyłam się natręta szybko i wędrowałam dalej. Paczka, która jeszcze wczoraj leżała wraz z całą ramą pod łóżkiem, teraz wołała o dokładkę. Zostało mi jeszcze czterdzieści minut. Skórzana kurtka osłaniała me ciało na tyle, bym nie odczuwała sporadycznych powiewów mrozu, ale bluzka robiąca mi za sukienkę przypominała mi o mojej głupocie w tym samym momencie, kiedy usadowiłam się na belce tak przeraźliwie lodowatej, że zaraz mógł mi odpaść tyłek. Ale nie było mi zimno. Ludzie się przyzwyczajają. Wkrótce stal ogrzała się i przestała wrzynać mi się w cztery litery. Zmrużyłam oczy, prując spojrzeniem przez chmurę białego dymu i zapadające ciemności. Jakaś parka wyszła z krzaków. Facet jeszcze powiedział coś do dziewczyny, ale ta już szła w moją stronę.
- Zajebiście romantycznie – przywitałam się z blondynką. Zabrzmiało to ironicznie i tak miało być, bo jak mi się zdawało ani ja ani ona nie widziałyśmy w romantyczności nic pociągającego. Nie dociekając co też Florence mogła robić z brunetem w krzakach, czy na wycieczce na bagna, które jak mnie poinformowano, były właśnie w tamtym kierunku, powróciłam do ciekawego zajęcia palenia.
- Mówiłaś, że tu jest fajnie. Kłamczucha. Nuda mnie ogarnia, zaciska macki na szyji i jak zacznie zabijać, to nawet nie będzie mi się opłacało bronić – burknęłam obrażona. Jak na buntowniczą nastolatkę przystało.

Nie mam pojęcia, dlaczego w ogóle dałam się wyciągnąć do tego całego pieprzonego parku. Rozumiem, słońce słońcem, można cieszyć się faktem definitywnego końca życia w ciemnościach bądź stanach bardzo ową ciemność przypominających, ale czy naprawdę nie można robić tego w bardziej cywilizowanych warunkach? Jak dla mnie wystarczającym poświęceniem byłoby wyjście na taras. Mogłabym przy okazji zapalić, poznać kogoś interesującego, nacieszyć się słońcem, a to wszystko bez ryzyka zniszczenia moich pięknych butów. A tak? Dałam się wyciągnąć przez jakiegoś kretyna w okolice jakiegoś bagna, bo nagle okazało się, że mężczyzn niesamowicie fascynuje piękno wszelakich obrzydliwych bagnisk i przyrody. Liczył na jakieś odosobnienie? Miał jakieś plany? Niedoczekanie. Wyjątkowy idiota, jeśli myślał, że swoją pozorną wrażliwością zdobędzie sobie jakiekolwiek zainteresowanie. Albo kto wie, może naprawdę ciągnęło go w takie miejsca? Zresztą, obie rzeczy brzmiały tak samo głupio. Od jakiegoś czasu miałam wrażenie, że otaczają mnie sami kretyni. No dobrze, może poza kilkoma nielicznymi wyjątkami w postaci mych drogich przyjaciół, ale i tutaj nie wszystko układało się tak jak trzeba. A jak tak nienawidziłam żadnych niedociągnięć! Od czasu tej głupiej sytuacji z przemiłym Maksymilianem i Aną niby wszystko między nami było jak zwykle, aczkolwiek wiedziałam, że Anabelle musiała mieć do mnie o to żal. Naprawdę nie mogłyśmy ominąć już tej całej fazy fochania i na przykład śmiać się z tego, traktując to jako kolejną zabawną anegdotkę z jednej z imprez? Błagam. Przecież nic takiego się nie stało! Czy Ana nie mogła zrozumieć, że to naprawdę nie była moja wina? Maks był naprawdę uroczy, a przecież nie miał na czole wypisane, że jest zajęty. Zresztą, tylko wyświadczyłam jej przysługę. Skoro Berlioz najwyraźniej wcale nie był taki grzeczny jak mogło się wydawać mojej drogiej przyjaciółce to chyba dobrze, że dzięki mnie miała okazję przekonać się jaki jest naprawdę? Chociaż musiałam szczerze przyznać, że dużo traciła nie śpiąc z nim ani razu. Pożegnawszy się dosyć pośpiesznie z moim towarzyszem i postanawiając, że takie spotkanie nigdy więcej nie będzie miało okazji się powtórzyć, dostrzegłam niedaleko Bree i natychmiast ruszyłam w jej stronę. Zawsze uważałam ją za urocze dziewczątko, a słowa jakimi mnie przywitała tylko potwierdziły moją opinię. Uśmiechnęłam się do niej uroczo, jednocześnie wyciągając jakiś liść z włosów.
- Nie mam pojęcia co mi insynuujesz, ale wolę nie wiedzieć. Ta dzisiejsza młodzież - odezwałam się zupełnie jak gdybym była co najmniej dekadę starsza i westchnęłam ciężko.
- Bree, złotko, tutaj jest fajnie, jeśli wiesz gdzie szukać i z kim się zadawać. Skatepark o tej porze zdecydowanie nie zalicza się do interesujących miejsc. Właściwie, nigdy się nie zalicza, ale z racji twojego wieku jestem w stanie wybaczyć ci tę pomyłkę - dodałam po chwili zastanowienia, wyciągając z kieszeni ładną papierośnicę w której miałam kilka gauloisów. W pokoju miałam cały zapas tych francuskich papierosów bo cóż, innych nie paliłam. Te francuskie jako jedyne mnie satysfakcjonowały. Być może dlatego, że ciężko było je dostać w okolicy, a ja lubiłam być wyjątkowa i mieć to, czego inni nie posiadali. - Teraz mogłabyś się na coś przydać i dać mi zapalniczkę - rzuciłam protekcjonalnie. Może i traktowałam ją nieco obcesowo, ale przecież wiedziała, że to tylko z miłości. - Swoją drogą, nie jesteś za młoda żeby palić? I na litość boską, Bree, przestań mówić takie rzeczy, bo brzmisz prawie tak zgorzkniale jak mój ojciec po trzecim rozwodzie - westchnęłam dramatycznie, odgarniając kosmyk jasnych włosów za ucho. Uwielbiałam tę dziewczynę, ale jej nastawienie do świata naprawdę mnie przerażało.

To kochane przez wszystkich smutne nastawienie do świata kształtowało się przez całe moje piętnastoletnie życie, a nie było ono ani kolorowe, ani wesołe. Nic więc dziwnego, że czasem wpadałam w taki nastrój jak dziś. A dziś wcale nie było trudno o skwaszoną minę. Ludzie, gdzie Ci ludzie? Florence jeszcze znalazła sobie jakiegoś miłośnika bagien, a ja nawet na to liczyć nie mogłabym. I okej, jest tu w tym i moja wina... pewnie... no może.. ale nigdy się nie przyznam. Na szczęście jestem nastolatką, a nastolatkom się takie grzechy powinno wybaczać!
Uśmiechnęłam się lekko słysząc jak Mitchell forsuje "dzisiejszą młodzież". Wydawało mi się, że zrozumiała moje podejście do wieku, ale to jej najwyraźniej nijak nie przeszkadza w rzucaniu mi takich uwag. Za duża jestem chyba żeby się fochać za takie rzeczy. Więc tylko się uśmiechałam.
- Szukać? Do dziś myślałam, że wystarczy jak sobie tu siądę i cały cyrk do mnie przyleci na skrzydłach. To dlategoo... - przeniosłam serio oświecone spojrzenie wielkich oczu z bezkresnej nicości na następną bezkresną przestrzeń nicości. A więc moja droga Florence mówi, że cyrk Rezydencki mnie dziś nie zabawi? O rety, to robi spory krok naprzód w moim życiu. A na serio, to chyba byłam trochę świadoma, że nie wyskoczy mi tu zaraz William i Kate, choć przez jakiś czas mogłam w to wierzyć.
Podrzuciłam dziewczynie tanią plastikową zapalniczkę i spojrzałam na jej buty. Jak widać pogoda była nieprzewidywalna dla niektórych. Moje buty przynajmniej przeboleją każdą anomalię.
- Skoro nic się tu nie dzieje, to zaprowadź mnie tam gdzie się dzieje. - powiedziałam jak najbardziej grzecznie, chociaż nie zaprzeczę, że szczerze wątpię, by Flo znalazła takie miejsce. Ja nie znalazłam takiego od długiego czasu. Ale ja w sumie tylko czekałam.
Słysząc o moim wieku parsknęłam śmiechem i uniosłam brew. Czy ja wyglądam na taką, która jest za młoda na palenie? Moja historia usprawiedliwia mnie ze wszystkiego.

Czasami zupełnie nie rozumiałam Bree. Okej, niby nie każdy ma takie kolorowe dzieciństwo i historię, jednakże czy dzieci z takich rodzin nie powinny być po wyrwaniu się ze złego towarzystwa szczęśliwe, że jest dla nich nadzieja i nie powinny patrzeć optymistycznie w przyszłość? Zresztą, nie znałam się na tym. Moja jedyna styczność przed zamieszkaniem w rezydencji z ludźmi z innych środowisk niż moje to przybycie na jakiś bal charytatywny na rzecz dzieci z patologicznych rodzin. Przykre.
Wzięłam zapalniczkę i podpaliłam swojego papierosa, osłaniając płomień przed wiatrem. Zaciągnęłam się, a następnie oddałam przedmiot jej właścicielce jednocześnie notując w pamięci, by sprezentować jej jakieś porządne zippo.
- Żeby załatwić jakieś miejsce, które spełniałoby twoje oczekiwania co do ciekawości, musiałabym zabrać cię chyba w kosmos - stwierdziłam i skrzywiłam się, widząc stan zabrudzenia moich butów. Nienawidziłam, kiedy coś w moim wyglądzie nie było perfekcyjne, a już szczególnie, kiedy tak ukochana część garderoby jak buty była niepotrzebnie narażona na szkody. Pewni ludzie uważali, że to płytkie, ale cóż - niektórzy przejmowali się wojnami, inni głodem na świecie, a mnie na przykład obchodziły moje buty. Każdy powinien zajmować się swoimi sprawami. Altruizm pozostawię frajerom, którzy naiwnie twierdzą, że uda im się zmienić świat w mniej niesprawiedliwe i pojebane miejsce. - I nie wiem, czy te miejsca w których bywam na pewno byłyby dla ciebie odpowiednie. Nie chcę demoralizować twojej delikatnej duszyczki - zadrwiłam.
- Poza tym, nie oczekuj zbyt wiele. To teoretycznie tylko kolejne miejsce do mieszkania, w którym musimy dbać o rozwijanie naszych talentów i tak dalej. O rozrywkę trzeba troszczyć się samemu, więc zamiast narzekać, mogłabyś zająć się czymś konstruktywnym - dodałam zadziwiająco jak na siebie uprzejmie. Cóż, ja na przykład wiedziałam, jak organizować sobie czas. I przez większość pobytu tutaj bawiłam się cudownie.