Venus

- Co ty znowu wymyślasz? Jakieś, kurwa, odpytywanie Gabriela zamiast po prostu zapytać mnie? Nie uważasz że jest już po prostu idiotyczne?
Każdy ma swoje źródła informacji a osiemnastoletni chłopak był szczególnie nieostrożny jeśli chodzi o słowa.

- No tak, racja, zawsze znajdzie się wytłumaczenie. Szkoda tylko że nigdy to nie jest prawdziwe. Po prostu jedyną rzeczą jaką potrafisz i robisz to perfekcyjnie to wysługiwanie się innymi. I uwierz, nie chodzi tu tylko o mnie. Zresztą, co to ma w ogóle do rzeczy? Sama wiesz jak jest. To nigdy się nie skończy.
Nie wiedział co mógł jeszcze powiedzieć skoro nic do niej nie przemawiało. Była całkowicie zapatrzona w siebie. Westchnął ciężko ale nie odłożył telefonu, nie przerwał rozmowy. I nie wiedział dlaczego tego nie zrobił choć był pewien jednego - tak byłoby łatwiej.

- A może ja za każdym razem rozkazuje innym robić coś za mnie i co jak co, poświęcać się? - Odpowiedział równie szybko a w jego głosie czuć było rosnącą irytację. Każdy w takich chwilach miał ochotę zakończyć rozmowę. Kto chciałby dłużej kłócić się i przekonywać drugą osobę do własnych racji wiedząc że i tak się nie uda? Jednak to był jedyny sposób na to by usłyszeć jej głos i choć zimny i bez jakichkolwiek uczuć to wciąż był głos Venus. - Chyba nie powiesz mi że byłaś tak naiwna i wierzyłaś że cały czas będę powtarzał ci jak cudowna jesteś, a ty miałabyś to gdzieś. Wyobraź sobie że nawet ja mam uczucia i mi też kiedyś musiało się to znudzić. Musisz zrozumieć że nie mogę wciąż tkwić w jednym punkcie i dlatego to skończyło się tak jak się skończyło. Nie będę cię do niczego zmuszał. Właściwie to nigdy nie powinienem powiedzieć ci tego co powiedziałem ale już nie mogę cofnąć czasu - nawet jeśli bym chciał, dopowiedział w myślach i przysiadł na brzegu łóżka. Bezradność, tak. Cholerna bezradność bo co mógł zrobić?

- Nie o to w tym chodzi. Nie chcę cię kompletnie skreślać, doskonale o tym wiesz, ale ja dłużej tak nie potrafię. Chyba każdy kiedyś zaczyna potrzebować jako-takiej stabilizacji. Ja po prostu nienawidzę kiedy nie wiem na czym stoję. Tak było z nami. Nawet nie potrafię nazwać tego co nas łączyło, co między nami było. - No właśnie. Było. Nie jest. Gdzie TO COŚ zniknęło i co właściwie się do tego przyczyniło? Sam nie wiedział, choć chciał, naprawdę chciał. - Zawsze mówiłem to co myślałem i nawet nie próbuj mi teraz wmówić że to wszystko to było jedne wielkie kłamstwo bo to po prostu nieprawda. Naprawdę chciałem żebyś cokolwiek poczuła ale ty byłaś zajęta czymś innym. Nie mogę cię za to winić, przecież nie obiecywałaś mi niczego. - Powiedział ze smutkiem i zmrużył oczy wpatrując się w zdjęcie stojące na szafce. I po co to wszystko było? - Po prostu bądź szczęśliwa.

- Próbowałem pomóc. - Głupie gadanie. Cały czas chciał, ale za wszelką cenę starał się tego nie okazywać bo doskonale wiedział że skończy się to tak samo jak kiedyś. Odrzucenie. A problem tkwi w tym że nikt nie lubi odrzuceń.
I rozłączyła się. Zacisnął usta i odrzucił telefon na bok. Urodziny Iss, prezent nie może się zmarnować.