Lunapark

- No i jaki jest tego cel - znudzonym głosem ją przywitałaś, oczami zmęczonymi przejeżdżając po sylwetce. Jest jakaś zagubiona, ma spojrzenie wznoszące siętylko do pewnego poziomu. Czy ci się wydaje, że jej dłonie jakoś się tak łączą ciągle? Jest zdenerwowana, a ty? A ty jesteś znudzona. Też na literkę ostatnią w alfabecie, a taka różnica. Masz oczy wymalowane mocno ciemno, ciemniej niż wczoraj, są takie świeże. Jesteś na głodzie, ale wcale nie jesteś agresywna. A może to nie głód. Może to tylko odwyk. Zresztą, jakaś różnica? W każdym razie - na razie czysta. Masz papierosa w dłoni, on się tli lekko niebieską wstążką wspina się, kręci wokół Twojej twarzy. - Jaki cel takiego drmatyzowania - mruczysz znów, zaciągasz się, oczy zamieniły się w szparki, odetchnęłaś, wyciągasz do niej ramię, obejmujesz i kierujesz ku światłom. - Chodź, opowiesz mi, albo zapomnisz, co tylko chcesz

Penelopo, zanim zniszczysz komuś reputację powinnaś najpierw przemyśleć, czy na pewno to jego masz na myśli. Czy na pewno mówiąc "każda go miała" miałaś na myśli tego z dredami. TEGO, a czy przypadkiem nie tego, którego zabili w zeszłym tygodniu. Płaczesz po nim do dzisiaj, ale jeżeli to prawda - to Haiden nie mogła się pieprzyć z tamtym. Więc ogarnij się dziewczyno, pamiętaj dziewczyno.
- Gubienie się jest spoko- wzruszasz ramionami, idziesz dalej.- Zawsze później można się znaleźć i uznać to za wielki czyn
Gdzieś pod kurtką, pod sweterkiem tam jest schowane coś. Wyjmujesz to palcami. Twe palce są poranione, zadrapania na kostkach. W twojej dłoni pigułki. Stajecie obie przy bramie, oczekujesz że ona wynajdzie skądś wódkę. Może z tego kiosku z naprzeciwka. Więc zmęczonym wzrokiem, oczekującym spojrzeniem, oczekujesz zmęczona. Aż da ci wódki. - Tak będzie szybciej - zapewniasz i wyciągasz do niej tabletkę. Jest różowa.

Peni wzrusza ramionkami. Jej ramiona leżą po dwóch stronach świata, ale nie przejmuje się niczym. To wstążka na jej dłoni rysuje równoleżnik, któryś z wielu. One coraz mniejsze, coraz większe. W plątaninie kresek, lini nie znajdzie się choćbyś dał jej najnowszy GPS. Wszystkie już modele wypróbowane, a żaden z nich jej nie pomógł. Czeka na tego najlepszego.
Był. Został w Londynie. A jego włosy mają barwę lnu.
Robi Peni to samo. Bierze tabletkę na język. Wcale nie cieszy się na to, co się zaraz stanie. Jest obojętna. Obojętnie patrzy na beznadzieję w oczach Haiden, tamta tak błaga o zrozumienie, błaga o chwilę w której nie bedzie mogła myśleć. Trójkąt mówi - no dobrze, to dla Ciebie, Haiden. Ostry smak wódki wypełnił jej gardło, przeczyścił w mózgu ostatki szarych komórek. Już są białe.
Uśmiechem zaprasza koleżankę. Biegną przez polę w stronę kolorowych wiatraków. One się kręcą, gwiżdżą, skaczą. Wiatraki czy dziewczęta? Trochę kolorowego dymu, on zasłania im widoczność. Nogi grzęzną w błocie, one dalej biegną. Słychać śmiech, która to? Jest na niebie kilka gwiazd. Na niebie jest cisza. Na co masz ochotę Haiden?
To ci pokaże Penelopa, taki właśnie ma dar. Chcesz spokoju, czy chcesz Dylana. Chcesz, żeby był tylko twój? Już jest. Idzie do Ciebie i uśmiecha się tylko do Ciebie. Czujesz jego ciepło, jego włosy łaskoczą ci ramiona.

Ona spadała. Spadała nasza karoca. Zmierzałyśmy w dół - dół - dół. Ja sama wolałabym wrócić w górę. Z góry było widać morze. Z morza było blisko na statek, na statku mogłabym zasnąć, ze statku mogłabym zeskoczyć na tratwę, tą tratwą mogłabym dopłynąć do cieśniy, wgramolić się w zatokę i w porcie wraz z prądem rzeczki dobić do brzegu. Znam topografię Londynu. Wiedziałabym w które ulice skręcić, którymi podziemiami przechodzić. Złapałabym autobus. Usiadłabym pod drzwiami. Mogłabym tam umrzeć z zimna. Nieważne. Tak bardzo pragnęłam go znów dotknąć. Poczuć jego wściekłość. Zadrapania już mi z ramion schodzą.
- Haiden - wychrypiałam szukając jej po omacku. Zdołałam rozchylić oczy - widzę jasność. Zmarszczone czoło, znów rozglądam się. Nie ma jej. - Haiden - znów mówię, ale nikt nie odpowiada. Może umarłam? Może ona umarła. Kaszlę, jest mi źle, mam coś w płucach, kaszlę.
Był już ranek, właściwie południe. Wygrzebałam się z worków w których spędziłam pewnie kilka godzin. Czuję na sobie brud, czuję że jeszcze lekko się chwięję. Szukam jej, szukam mojej współtowarzyszki. Zgubiłyśmy się. Nieważne. Wracam sama.
Co z nią?