Prudence & Nibiru

//////////////////////////////////////

Miałam kota. Znalazłam go kilka dni temu. Siedział na zewnętrznym parapecie, skrobiąc maleńkimi pazurkami w okno. Obudził mnie w środku nocy. Z początku myślałam, że to kropelki deszczu odbijały się od szyby. Ale deszcz ustał, a nadal słyszałam skrobanie. Musiałam podejść do okna, aby przekonać się co to takiego. Nigdy nie myślałam o posiadaniu kota ani żadnego innego zwierzątka. Przecież jestem tak mało odpowiedzialna. Ludzie mi wypominają to, że zapominam jeść, a przecież takie stworzątko też trzeba nakarmić. Ale w momencie, w którym ujrzałam nieproporcjonalnie wielkie, błyszczące oczy i wychudzonego ich właściciela, coś się we mnie przełamało. Wzięłam go do środka, bardzo delikatnie obejmując go palcami. Owinęłam w ręczniki, żeby się ogrzał. A potem już został. Musiałam pytać wielu ludzi o koty i jak powinno się nimi opiekować. Miałam nawet butelkę z mlekiem, z której go karmiłam. Był taki maleńki. To zaledwie tydzień, a już miałam wrażenie jego kości już tak nie wystawały i rozpierała mnie duma kiedy chodził po pokoju na nietrzęsących się nóżkach.
Byłam w łazience, kiedy usłyszałam czyjś głos. Stałam przed lustrem i wpatrywałam się w swoje odbicie, zastanawiając się, co zrobić, aby osoba, z którą miała się spotkać uważała, że ładnie wyglądałam. Ostatecznie wzruszyłam ramionami i wróciłam do sypialni. Moje maleństwo poszło za mną. Wszędzie za mną chodziło.
- Och, Dylan! Jak dobrze Cię widzieć! - miałam dobry humor. Roześmiana rzuciłam się mu na szyję i dałam mu buziaka w policzek. - Nie mów, że Ci się nie podoba. - zmarszczyłam nosek - Widziałbyś to już dawno temu, gdybyś CZASEM PRZYCHODZIŁ DO MOJEGO POKOJU! - prychnęłam, a potem schyliłam się po kota, który starał się wspiąć na moją nogę, na której zostawił czerwone ślady od pazurków. Ale to nic nie szkodzi.
- Wspaniale, że przyszedłeś. Zaraz wychodzę, a nie mogę zostawić go bez opieki. - uniosłam ku górze kupkę sierści. Gdybym miała zegarek to bym na niego zerknęła, aby się upewnić, że Aaron nie będzie musiał na mnie długo czekać, ale że takiego nie miałam to nie miałam na co popatrzeć. To dlatego wszędzie się zawsze spóźniałam. Nigdy nie wiedziałam, która była godzina. Gdybyście mnie zapytali to nie byłabym nawet w stanie odpowiedzieć jaki dziś dzień. To przecież taki nieistotne.

- No bo przecież to najbardziej fantastyczna rzecz na świecie - odparłam w pełni przekonana o tym, że miałam rację. Wzruszyłam ramionami. Chociaż już jakiś czas temu zastanawiałam się nad pozbyciem się namiotu. To prawda, był wspaniały. Ale spałam w nim dość długo, a niczego nie można mieć za długo, bo wtedy staje się nudne. A nuda to przecież coś okropnego.
- SZCZUREM? - wykrzyknęłam zszokowana. Przez chwilę myślałam, że zemdleję, bo nie przypuszczałam, żeby ktokolwiek, kiedykolwiek mógł nazwać mojego najpiękniejszego kota na świecie szczurem. Nie mówię, że miałam coś do szczurów. Były całkiem urocze, ale mój kot był ładniejszy. Miał kudłaty ogon i wielkie zielone oczy. - To zaszczyt. Powinieneś czuć zaszczycony. To mój najnowszy najlepszy przyjaciel - uśmiechnęłam się szeroko. Bardzo delikatnie podrapałam Bezimiennego (nie miał przecież jeszcze imienia) po jego maleńkiej główce, a potem uniosłam go i wyciągnęłam w stronę Dylana.
- Uhm, umówiłam się z kimś... - odparłam. Zrobiło mi się trochę gorąc. Tak jak za każdym razem, gdy ktoś mnie pytał o Aaona. Nawet kiedy robił to niedosłownie, tak jak teraz. Nie wiedziałam dlaczego tak było, ale to pewnie musiało oznaczać, że Aaron był jakiś wyjątkowy. Jeszcze nie wiedziałam jak dokładnie, ale na pewno się tego dowiem później. - Powinnam już iść - dodałam trochę ciszej. Nadal wyciągałam przed siebie ręce z kulką sierści i czekałam aż Dylan ją ode mnie zabierze. Nie chciałam się jej pozbyć, ale miałam wrażenie, że byłam już spóźniona.

- Właśnie kotem - dodałam i posłałam Dylanowi dość groźne spojrzenie, żeby przypadkiem nie przyszło mu do głowy znów nazwać moją kulkę sierści szczurem. A swoją drogą, nadal nie miałam dla niej imienia, co mnie bardzo martwiło, bo kulka mogła sobie pomyśleć, że wcale jej nie chciałam skoro jeszcze jej żadnego nie nadałam. Ale tak wcale nie było. Bardzo mi na niej zależało i ja po prostu szukałam najlepszego na świecie imienia, które by dla niej pasowało. To przecież bardzo trudna decyzja do podjęcia.
- Och - prychnęłam tylko cicho. Przecież wiadomo, że nie było lepszego przyjaciela niż Dylan. No i kilka innych osób. A kot nawet nie potrafił mówić, to nie wiem czy byłby dla mnie najlepszym przyjacielem.
- Tak z Aaronem. Mówiłam ci już o nim? Na pewno tak. - gdy już Dylan wziął ode mnie kota, mogłam podejść do szafy. Otworzyłam ją, a mój wzrok powędrował na jej spód, gdzie walało się mnóstwo par butów, z poplątanymi sznurówkami. Zaczęłam się zastanawiać, które mogłyby pasować to błękitnej sukienki w chmurki, którą na sobie miałam.
Usłyszałam pytanie chłopaka i przez chwilę udawałam, że wcale tak nie było, bo schyliłam się i poprzerzucałam buty, szukając tych, które zaplanowałam założyć. - Sama nie wiem... Może. - odpowiedziałam dość cicho. Nie chciałam mówić, że to randka, bo bałam się coś zapeszyć. Poza tym ja się nie bardzo znałam na takich rzeczach i nie wiedziałam kiedy coś powinno się nazywać randką, a zwykłym spotkaniem.
- W końcu! - wykrzyknęłam, gdy skompletowałam parę krótkich białych tenisówek na wyższych podeszwach.

- On tylko na początku może wydawać się groźny. A tak naprawdę wcale taki nie jest. Jest naprawdę kochany. Pewnie się po prostu trochę Ciebie boi, bo zdaje się mu, że go nie lubisz - powiedziałam, ale nawet nie odwróciłam się w jego stronę. Siedziałam już na podłodze i starałam się rozplątać sznurówki.
- To nie jest randka. Chyba. A ja wcale nie tracę głowy. - wzruszyłam trochę kościstymi ramionami. - Oj Dylan, przesadzasz. Ja tylko szukam butów, które by mi pasowały, a ty już uważasz, że nie wiadomo co się dzieje - udało mi się wygrać z irytującymi sznurkami i już wsuwałam tenisówki na stopy.
- Nawet o tym nie myśl! - odparłam stanowczo. Jeszcze tego brakowało, żeby Dylan rozmawiał z Aaronem. Pomyślałby, że jestem walnięta i do tego mam jeszcze walniętych przyjaciół.
Okej, założyłam buty. Zawiązałam sznurówki. Wstałam.
- Tyson? Czy Ty właśnie nazwałeś go Tyson? TO NAJGORSZE IMIĘ DLA KOTA JAKIE KTOŚ KIEDYKOLWIEK WYMYŚLIŁ! - nie można go tak nazywać. To najbardziej urocze stworzenie na świecie i nie można mówić do niego Tyson. To tak jakby mieć smoka i nazywać go puszek. No ja pierdolę.

Przez chwilę zastanawiałam się, czy pozostawienie kota pod opieką Dylana było rzeczywiście dobrym pomysłem. Jeszcze wpadnie na jakiś głupi pomysł i wyrzuci go przez okno, albo utopi w wannie... Aż się zaczęłam bać kiedy pomyślałam sobie jakie okropne rzeczy mógłby z nim zrobić. Ale potem pomyślałam sobie, że pewnie tylko przesadzam. Nie powinnam się tak o niego martwić. Chociaż można by powiedzieć, że za dobrze nie wiedziałam jak to jest o kogoś się martwić.
- NIC TAKIEGO SIĘ NIE DZIEJE - odpowiedziałam stanowczo, zupełnie przekonana o tym, co mówiłam. - I dobrze. Rób co chcesz. Ale nie zdziw się jak się okaże, że nie masz racji. - mruknęłam. Podniosłam się z podłogi i wygładziłam palcami sukienkę.
- Dobrze, zgodzę się na to imię... ale tylko tymczasowo. Dopóki sama nie wpadnę na coś lepszego. - to przecież oczywiste, że kot nie protestował. Koty przecież nie mówią to jak inaczej miał protestować? - Głupoty gadasz. Mój nie zabija. Chyba, że tych, którzy nadają mu jakieś brzydkie imiona.
Zarzuciłam na ramiona jeansową kurtkę i wsunęłam do kieszeni telefon.
- Wychodzę. Jeśli coś by się działo z... Tysonem - skrzywiłam się trochę przy wymawianiu tego imienia - zadzwoń do mnie! - wystawiłam w jego stronę palec wskazujący i posłałam groźno spojrzenie. Najgroźniejsze jakie kiedykolwiek udało mi się zrobić, aby Dylan nie wpadł na zrobienie czegoś bardzo głupiego.
A potem obróciłam się i wyszłam, hej. Pewnie się jeszcze jakoś pożegnałam.
Nie wiem, kiedy był ostatni raz jak zakończyłam jakąś grę hahahahahaha.

///////////////////////