Latarnia z widokiem na morze

Czy marzyłem? Ja nie marzę. Przekonałem się już, że to nie ma sensu. Marzenia to tylko nasze wygórowane oczekiwania odnośnie rzeczywistości, przez które jest się potem okropnie rozczarowanym. Trzeba było być realistą - żyć z dnia na dzień, nie oczekiwać niczego od nikogo. Ludzie bywali okrutni, zawodni. Kłamali, robili nadzieje, a potem uciekali z niewyjaśnionych powodów. Starałem się Ci to powiedzieć już dawno, ale mi nie wierzyłaś. Zbyt szybko się przywiązujesz. Żyjesz ich pragnieniami, zapominając o swoich, właśnie to Cię ciągnie w dół. To też Ci mówiłem. Pamiętasz? Nie, pewnie nie. Często zapominasz. Słuchasz, ale nie słyszysz. Lewitujesz gdzieś na granicy rzeczywistości a snu, nie wiesz nawet, gdy ktoś za Tobą podąża.
A ja podążałem. Stopiłem się z Twoim cieniem i mknąłem w kierunku barwnej wieży, nie wiedząc dokładnie po co. Przepełniona wspomnieniami latarnia przybliżała się z każdym Twoim (naszym, moim) krokiem, budząc zainteresowanie, wzruszając. Stała samotna, jak teraz Ty.. chociaż, nie. Przecież byłem zaraz za Tobą. Wynurzyłem się z cienia i stałem w milczeniu, wysłuchując gorzkich słów. Pokój na samym szczycie jest nam dziś powiernikiem tajemnic. On nie zdradzi, nie oszuka, nie jest taki jak inni. Wiele już w swym życiu wysłuchał. Jest wierny.
- Po co karmić Cię pustymi słowy, nic nie znaczącymi? Nie łżę, to Twa rzeczywistość do góry nogami odwrócona, krzywo prawdę ukazuje. Obudź się ze snu, królewno. Miłość nie istnieje. - powiedziałem cicho, z plecami przywartymi ciasno do drzwi. Odciąłem Ci drogę ucieczki..? Nie. Jest przecież okno. Jest dach, przez który możesz odfrunąć myślami, jak zawsze robisz, gdy nie chcesz już słuchać. Choć w Twym umyśle kłębi się tyle, ja wciąż wiem, że to jest nic. Majdan, mętlik, chaos. Nie rozumiesz. Nie potrafisz pojąć mnie, mych decyzji. Wznoszę miedziane brwi, oczekując odpowiedzi. Płaczesz? To puste łzy. Nie wiesz dlaczego Twe serce się kraja, podobnie jak ja. Intrygujesz mnie - Ciebie jednej spośród wielu jeszcze nie rozpracowałem. Teraz nie umiem, nigdy nie umiałem. Zbyt jesteś zmienna, pogoda nawet do pięt Ci nie dorasta.. Kobieto, puchu marny! Ty wietrzna istoto! Postaci Twej zazdroszczą anieli, a duszę gorszą masz, gorszą niżeli!
Jak mam się zachować? Nie potrafię być czuły. Patrzę na Ciebie beznamiętnie, szukając w Twym obliczu odpowiedzi. Nie odwrócisz się do mnie? Dobrze, poczekam. Cierpliwość jest moją mocną stroną. Mamy czas, bo w tej wieży się on zatrzymał. Nie wierzysz? Spójrz za okno. Nawet wiatr już tak nie sponiewiera wysokich koron drzew. Spadające płatki śniegu nie odliczają już mijających sekund.

Tak wiele mówisz. Wyrażasz swoje uczucia słowami, według mnie zupełnie niepotrzebnymi. Wiem więcej niż Ci się wydaje - potrafię dzięki kilku spojrzeniom odczytać całą Twą historię. Jesteś dla mnie wzorem, schematem, jak wszyscy inni. Wiem o was wiele. Łączycie się ze sobą narysowanymi ramionami, które z czasem zanikają, a z czasem stają się jeszcze wyraźniejsze. Jesteście narysowani na mej ścianie powiązań, dokładnie opisani, rozpracowani. Tylko Ty jedna stałaś się enigmą. Obok Twego imienia widnieje pustka, której nie umiem zapełnić, choć twierdziłem, że znam Cię dobrze. Wszystkim rządzą emocje. Szukam w Tobie tych konkretnych, ale wszystkich jest zbyt wiele, zbyt często się zmieniasz. Zaczynasz robić się zagadką, którą coraz trudniej rozwiązać.
Skrzywiłem się. Wciąż mówisz mi, że kłamię, że zdradzam. Czym jest zdrada? Utratą przywiązania. Ja się nie przywiązuję. Mam wyuczone nawyki, które odmierzają mi czas w ciągu dnia. Nawet ten papieros jest rutyną, którą mam zamiar powtórzyć jutro. Z Tobą jest inaczej. Dajesz się ponieść chwili i jesteś uczuciowa, wrażliwa. Masz dwa oblicza: jedno chłodne, zarezerwowane dla tych którzy nie zasłużyli i to, które widzę ja. Dziewczynę o targanym sercu.
Skrzywiłem się znów. Porównujesz mnie z materialistami. Przecież dobrze wiesz, że jedynym złotem jakim się interesuję, jest milczenie. Po cóż mi pieniądze, Penelopo? Szczęścia sobie nimi nie kupię. Szczęścia nie ma, podobnie jak miłości. To wszystko tylko złudzenia, urojenia mózgu, zbyt ułomnego by dostrzec rzeczywistość.
- Każda królowa kiedyś spada z tronu. - nie marnuję słów. Im więcej ich wypowiadam, tym mniejszą mają wartość. A jednak u Ciebie jest inaczej, umiesz się nimi posługiwać, malować nimi swoją rzeczywistość, w której jasności ja odcinam się wyraźną czernią. Byłem i jestem Twoim cieniem - nie śledzę Cię, jedynie obserwuję. Nie ma we mnie romantyka. Nie umiem sprawić, że Twe serce zadrży słodko, wzruszone czułym gestem. A jednak przeczę samemu sobie, bo kiedy wyciągasz rękę w moją stronę, podchodzę i łapię ją, mocno. Lubię dotyk Twojej skóry, miękkiej i chłodnej, jak śnieg za oknem. Jesteś Królową Śniegu, choć Twa krew jest gorętsza od lawy. Zaciskam palce na Twojej dłoni i nadgarstku, milczę znów, patrząc uważnie. Jesteśmy przeciwieństwami, ja i Ty.
- Żadnej sztuki nie wypada kończyć przedwcześnie. Kurtyna nie zapada, póki aktorzy na scenie wciąż toczą bój o uznanie publiki. - nie wiem, czy nasze życie jest komedią. Tragedią też bym jej nie nazwał - prędzej mieszaniną obu, tragikomedią, pełną niespodziewanych zwrotów akcji i bohaterów, dla których wszelka nadzieja już umarła. Kulą się w cieniach jak ja lub prą uparcie do przodu, naśladując siebie. Ich codzienność do złudzenia przypomina tą długą noc, w którą oboje wpadliśmy. Nie chcą się obudzić, wieczni lunatycy, żyjący złudzeniami.
Zaciskam szczęki, szarpnięciem ręki próbując Cię przyciągnąć do siebie, wyciągnąć z rzeczywistości poetów i niespełnionych artystów żyjących inspiracjami. Pamiętam, jak przysięgałaś mi, że nauczysz się mieć własne marzenia. Pamiętam jak z uśmiechem spoglądałaś w przyszłość, a ja kiwałem pobłażliwie głową. Wtedy też płakałaś, jednak wtedy te łzy miały treść. Oddawały ból serca, zmywały napięcie malujące się na młodej twarzy. Byłaś i jesteś niewinna, nie ważne co mówią inni, nie ważne ilu już mężczyzn uwiodło Twe nieobecne spojrzenie i gładkie uda. Słodyczą przypominasz zagubione dziecko, które w objęcia mógł wznieść Morfeusz. Odpłynęłabyś od trosk, w końcu w świat bajek i mitów. Zobaczyłabyś walki bogów na Olimpie, czekałabyś na swojego Odyseusza.. nie, Penelopo. Ja nim nie jestem, nie będę. Nie czekaj, związana obietnicą, bo przecież ja niczego nie przysięgałem.
Czuję wstyd, bo jest mi żal. Nie nas, a Ciebie, tak beznadziejnie skrzywdzonej i zmarnowanej. Nie chciałem, byś kiedykolwiek odczytała z mych oczu zbyt wiele - więc jak to się stało, że stoimy tu teraz oboje, wśród półmroku przetykanego powoli opadającym dymem?

I znów mnie zadziwiasz. Patrzę na ciebie pustym wzrokiem, źrenicami próbując napełnić pustkę dwóch czarnych otchłani. Plątam się w twoich zeznaniach, nie rozumiem połowy słów, ślepo wierzę, że może jeszcze ten mętlik zdoła się wyjaśnić.. mam nadzieję. A od zawsze wiadomo, że nadzieja jest matką głupców. Ja nim nie jestem - a nawet gdybym był, nigdy bym się do tego nie przyznał. Dobrze wiesz, że gdybym miał wytypować kogoś, kto wdziałby koronę Władcy Świata na skronie, wybrałbym siebie. Znam swoje wady. To przez nie nie czuję wyrzutów sumienia po tym co robię.. co robię? Teraz nie wiem. Nadal wpatruję się w ciebie, trzymając dłoń w powietrzu, chociaż już dawno wyszarpnęłaś z niej swój nadgarstek. Już nie czuję śniegu na swej skórze, minął chłód. Zaciskam palce w pięść, kurczowo łapiąc się powietrza, nie mrugnąwszy ani razu. Jesteś naczyniem pełnym emocji, wypełnionym po brzegi wszystkim, co chciałbym poznać. Wszystkim, co nigdy nie będę czuć, w co nie wierzę. Mówisz, że ja to naczynie stłukłem..? Niechcący, przysięgam. Jak nieostrożne dziecko bawiłem się upragnioną zabawką, z nadmiaru ekscytacji ściskając je za mocno. Delikatna powłoczka pękła pod naciskiem drewnianych palców, rozsypując się w drobny mak, kalecząc dłonie. Starałem się pozbierać odłamki, by znów uformować cię taką, jaka byłaś, ale rozbitego lustra nie da się wygładzić. Na tobie już zawsze pozostaną pęknięcia, na mnie blizny.
Spójrz na mnie, Penny. Spójrz mi w oczy.
- Wytłumacz mi jeszcze, nim przestąpisz próg nocy, cóż udowodnisz gdy wyzioniesz ducha? Nim w przestrzeń wyskoczysz niczym pocisk z procy, nim błagań Twych śmierć wysłucha? - zalążek uśmiechu podciągnął do góry kącik moich ust, jednak ten natychmiast opadł, jakbym rzeczywiście się przestraszył, że moje rozbawienie jeszcze bardziej cię rozgoryczy. Tak słodko miotałaś się w silnym uścisku i tak bezsilnie patrzyłaś, Błękitna Królewno, czekając, aż dokonam czegoś wspaniałego. Aż zmienię swą decyzję, przeproszę, obejmę, aż wytłumaczę swoje poprzednie działania i kłamstwa.. nie. Przecież łgania nie było. To ty przeinaczałaś sens mych słów i zmieniałaś ich wartość, swym zagmatwanym umysłem zawstydzając największych geniuszy, o jakich słyszał świat. Chylę przed tobą czoła, o wielka mistrzyni: ubzdurać sobie coś z niczego nie każdy potrafi!
Gdzieś kącikiem świadomości widzę, że jesteś wciąż gotowa skoczyć. Tak po prawdzie nie wiem, co bym zrobił, gdyby ta szalona myśl doszła do skutku, lecz szybko odtrącam dręczące mnie myśli i znów cofam się w cień, gdzie mi lepiej i bezpieczniej. Mógłbym się rozpłynąć i zniknąć, lecz zostaję. Dym papierosa nadal znaczy powietrze gęste od emocji i pełne napięcia.
- Cień. Twój, mój, wspomnień. - odparłem. To ci zostanie. Widma przeszłości, które z czasem staną się coraz mniej wyraźniejsze i które będziesz mogła odtrącić. Powinnaś zostawić wszystko w tyle, ja już tak zrobiłem. Przekrzywiłem głowę, patrząc pobłażliwie na wszystko, do czego wcześniej się przywiązałem. W tym świecie nic nie ma wartości. Im cięższy bagaż, tym więcej powinnaś zostawić, by lepiej szło się do przodu.. krok za krokiem. Ale nigdy w tył. Nie za okno, gdzie chwilową euforię lotu zagłuszy potem chłód ciemności, w którą spadniesz na wieczność. Nie chcę ci mówić dobranoc raz na zawsze. Nie dziś.

Przejechałem palcami po ścianie, w zamyśleniu badając jej fakturę. Opuszki palców raz po raz zatrzymywały się na pęknięciach i odpadającym tynku, brudząc moją skórę, podobnie jak zimno brudziło mi duszę. Nie patrzyłem na ciebie. Opadłaś bezsilnie na podłogę, zmarznięta, plącząca się w swej pokrętnej logice. Nie słuchałem. Potrafiłem być cierpliwym obserwatorem, ale w obliczu nudy najzwyczajniej ignorowałem wcześniejszy obiekt zainteresowań. Znajdowałem schronienie we własnej samotności, odcinając się od ciebie na czas, w którym milczałaś. Czekałem, aż się odezwiesz. Ockniesz z półsnu w którym trwałaś i odpowiesz w końcu z sensem na pytanie, które ci zadałem. Lunatykowałaś wśród obudzonych, jak zawsze, gdy chciałaś uciec od spraw zbyt ciężkich jak na twój gust. Uciekałaś od wspomnień, uparcie za tobą podążających, jednak nigdy nie umiałaś pozbyć się ich raz na zawsze. Przez moją złośliwość, mówisz? Nie jestem okrutny. Brak uczuć okazywanych komu innemu to nie okrucieństwo. Nadinterpretujesz wszystko, co dotyczy ciebie samej. Nie nudzisz się tym? Pogrążaniem się we własnej beznadziejności i zawiłości, cierpieniem, zżeraniem się od środka?
Wciąż milczę, nie patrząc na ciebie. Niewidzialne wzory narysowane na ścianie powoli znajdują odzwierciedlenie w mojej głowie, widzę je wyraźniej niż wszystko inne. Pewnie wyraźniej niż ciebie, gdybym spojrzał. Mówisz coś chyba. Nie dociera do mnie rzeczywistość, na moment stajemy się podobni do siebie; ja też żyję we własnym imaginacji świecie. Może miałaś rację, ja też mam marzenia? Nie są takie same jak innych. Bardziej proste, jasne, a zarazem strasznie ciemne. Bolą, umieszczone w nieodpowiedniej głowie. Są tylko i wyłącznie moje, ukryte starannie przed światem, bezpieczne pod rudym włosiem. Lecz ty je znasz: patrzysz na mnie z wyrzutem i mówisz, że okłamałem cię kolejny raz. Nakarmiłem stertą bajek, które później odbijały ci się przez wieki, zamydliły oczy i zniekształciły światopogląd. To przeze mnie chcesz skoczyć? Nie. Może jesteś zmęczona?
Idź spać. Z dala ode mnie, w pierzynie bezpieczeństwa, gdzie nie będą męczyły cię nocne majaki. Odprowadzę cię tam, choć pewnie nie dotknę nawet, zapewne odskoczysz jak poparzona. Uniosłem jedną brew do góry. Delikatny głos, pewnie twój, przebił się przez dźwiękoszczelną powłokę myśli, którą na chwilę się okryłem. Upuszczony na ziemię papieros zgasł, tuż obok mojego buta. Uniosłem wzrok. To do mnie mówisz?
... tańczyć. Chcesz tańczyć. Znam nuty, jednak nie mam przy sobie żadnego instrumentu. Nie chcesz słyszeć, jak śpiewam. Ostrymi brzytwami zionącymi ze strun głosowych pokaleczyłbym twą wrażliwą skórę.
- Od urodzenia serce wybija Ci rytm. - pewnie w tym momencie przyspieszony. Przymykasz oczy, odpływasz powoli w zimno. - Zatańcz prowadzona nim, Księżniczko. - kucam przy tobie, zsuwam z ramion okrycie, z szyi szal. Znów sobie przeczę. Nie powinienem się o ciebie troszczyć, skoro mnie odrzucasz, skoro sam odrzuciłem ciebie. Jednak nie chcę być zabójcą, w dosłownym tego słowa znaczeniu - mogłem zabić twe marzenia, zranić duszę, jednak twe ciało chcę oszczędzić.
Uważam, by cię nie obudzić. Wyglądasz łagodnie, gdy przysypiasz, utulona chłodem. Nakrywam cię kurtką, owijam szyję wełną. Wciąż są ciepłe, noszą kawałki mnie.. wiem, obrzydliwe. Musisz wytrzymać, nim w pomieszczeniu zrzucisz to w gniewnie i odbiegniesz znów, byśmy mogli to zacząć wszystko od nowa. Znów rozbiję napełniony kielich.