Akwarium

a dokładniej pokój z akwarium

Wiedziałem, że wróciła. Nie unikałem jej, jednak nie zabiegałem o spotkanie - skoro wyjechała, to potrzebowała wolności. A któż jeśli nie ja mógł wiedzieć co to znaczy? Czekałem cierpliwie, jak karaluch, który zwija się i przetrzymuje okres dlań niekorzystny. Rzuciłem się w wir rezydencyjnego życia, bez zbytniego spoufalania się, czy chwilowych miłostek. Czysta zabawa - zapomnienie. Próbowałem przełożyć to samo na ćwiczenia, aczkolwiek tygrysy nie do końca potraktowały mnie jak swojego i przybyły mi efektowne blizny na plecach. Od wyjazdu Venus dużo się nie zmieniło.
Dni płynęły jak co dzień, głównie spędzałem je na polowaniach w towarzystwie innych polimorfów. Moje drugie "ja" pozwalało uciec od przyziemnych problemów i w pełni poddać się instynktowi. Spędzałem jako tygrys więcej czasu niż powinienem, Starsi coraz częściej pilnowali mnie, bo bali się jakiś zmian. Idioci zamknięci w jednej formie.
Teraz też kroczyłem na czterech. Wybierałem się na kolejne polowanie - ssanie w żołądku zaczynało być nieznośne. Przechodząc korytarzem spojrzałem w lustro. Zwolniłem, podziwiając pręgowany łeb z bujną kryzą i zadziwiająco złotymi oczami. W tej chwili moje ciało było idealnie zbudowaną maszyną, która z przytulanki mogła przerodzić się w maszynę do zabijania. Wybornie. Nie wiedząc dlaczego, pokierowałem kroki do pokoju z akwarium. Czyżbym podświadomie chciał pobawić się w rybaka?

/od joa

To dopiero było głupie. Musiałam wyrzucić z myśli wspomnienie tamtego wieczoru, tamtych dwóch dni, by nie stracić do siebie resztki zaufania. Już nie czułam się dumnie, dlaczego miałabym się tak czuć. Łamałam każdą moją zasadę, niszczyłam się. Chciałam się zmienić, bo pamiętałam jaka byłam nieszczęśliwa, kiedy byłam sobą. Zraniona, odrzucona. Oni mnie nienawidzili. Dopiero, kiedy w Londynie poczułam wolność, kiedy poczułam jak połamane kawałki mej samej potrafią się zrastać zupełnie identycznie, zrozumiałam, że muszę się postarać, by skończyć z dawną Venus. Trochę czasu minęło, postanowiłam, że będę znów sobą. Zmieniłam zdanie po spotkaniu z Tristanem - byłam pewna, że Javier myśli o mnie identycznie. Dlatego zdecydowałam się na Joe. On był taki... we mnie wpatrzony.
Pomarańczowa rybka odpłynęła. Za to moim oczom ukazał się inny widok.. przechyliłam główkę, zmarszczyłam czoło...zaraz to wygląda jak... me oczy rozszerzyły się, cofnęłam się od szklanej ściany, która dzieliła mnie i tygrysa. Byłam przerażona. Jeżeli zamierzał mnie potraktować tak jak Tristan, a do tego był dalej w tej postaci.
Wtedy doprawdy zostaną ze mnie kawałeczki i już się nie sklęję.
- Javier, jesteś jeszcze? - upewniłam się, bo mordka (tygrysy mają mordkę?) jego mi zniknęła. Było słychać, że coś z moim głosem jest nie tak.

Nie spodziewałem się, że ją tu zastanę. A jednak stała przede mną i dzieliły nas tylko cienkie ściany szklanego akwarium. Jako tygrys zawsze widziałem więcej, świat stawał się wyraźniejszy i jakby... łatwiejszy do zrozumienia. Najpierw zobaczyłem niesforny lok, który opadł na jej jasne czoło,a później oczy i coś na kształt strachu?
Bała się mnie. Zmarszczyłem nos, lekko odsłaniając kły i opadłem na cztery łapy z zamiarem odejścia. To nie była dobra pora. Pazury zdawały się wysunąć same. Jednak nie ruszyłem z miejsca, po prostu stałem i patrzyłem się jak głupi na te łapy. Wystarczy chwila, a zmiotę ją z powierzchni ziemi.Zawlokę, ukryję i już nie będzie Venus.
Z zamyślenia wyrwał mnie jej głos. Próbowałem przywołać znajome ciepło, jednak ono nie chciało nadejść. Zdarzało się. Swoje poirytowanie mogłem okazać tylko poprzez wprawienie końcówki ogona w ruch. Obróciłem się i już byłem przy niej, przykładając zimny nos do jej nogi. Cześć Venus?

Nie zapomniałem, że byłem głodny. A ona pachniała tak kusząco... tak smacznie. Wszystko mnie w niej pociągało, a zdrowy rozsądek powoli przegrywał z intensywnym zapachem jej włosów oraz zagięć rąk. Nabrałem maksymalną ilość powietrza w płuca i wypuściłem je z dzikim pomrukiem. Definitywnie potrzebowałem zmiany, teraz. Natychmiast! A ona nie chciała przyjść. Wbiłem pazury w miękki dywanik, zaraz próbując jeszcze raz. Nic.
Warknąłem gniewnie. Nie było w tym dźwięku nic z wesołego warkania, którym raczyłem ją od czasu do czasu. Wściekłość, o tak. Zwęziłem złote ślepia w szparki i oblizałem wąsy, nie przestając patrzeć na ofiarę. To znaczy Venus.
Jednak przyjemne ciarki zawitały ostatecznie do mojego ciała, które zmobilizowało się do przemiany. Cofnąłem się prędko o kilkanaście kroków. Trzy.. wypuściłem powietrze. Dwa... zamknąłem oczy. Jeden... wybiłem się. Podczas jednego susa przemieniłem się prędko; kiedy stałem obok niej, byłem już człowiekiem. Znajdowałem się blisko niej, pewnie zdecydowanie za blisko według niej.
- Jak Ci się, droga Venus, podobało letnie londyńskie słońce? - zapytałem. Tak po prostu. Bo niby dlaczego miałem ją męczyć pytaniami, które w zasadzie były niepotrzebne? Nie znajdowałem w tym przyjemności.

I co z tego, że mówiłam. Co z tego, że niegdyś podążał za mną wzrokiem na każdym posiłku. Kiedy tak stałam przed bestią, czułam, że to coś, co kiedyś kazało mu trzymać się na dystans, straciło na intensywności. Wyblakłość mej osoby przeraziła mnie, jednak było za późno - oto przecież stał przedemną wielki tygrys. A ja biedna, mała... stop, zaraz, jaka mała, jaka biedna. Zaraz po tym, jak prawie wykrzyknęłam przerażona moje ostatnie słowa, a on już prawdziwy stał przede mną, nabrałam powietrza w płuca - tak, podziwiaj jakie piękne mam wypełnienie biustonosza - i powstrzymałam się przed jakimkolwiek ruchem, który zdradziłby, że wyprowadził mnie z równowagi. Wszystko co myślałam sobie o tym, że mnie rozszarpie, zje i zniszczy, osiągnęło już swoje apogeum i minęło mnie. Patrzyłam wyczekująco w jego oczy...
- Chyba jego brak. Taki światowy jesteś, że już ci się pomieszało? - rzuciłam odważnie. Bezczelnością chciałam go chyba znów zmusić do tego, żeby mnie zabił.
Myślę, że umarłabym, gdyby mnie teraz dotknął. Kiedy stał te kilka centymetrów dalej, myślałam że upadnę. Ale stałam, brawka dla mnie.

A jednak trwałem przy niej dzielnie. Początkowo, wtedy w szklarni, była wyzwaniem. Od razu zwróciła moją uwagę, a następne godziny tylko potwierdziły moje przeczucia. Pominę już, że będąc z nią w lesie rozwaliłem sobie rękę, przez co skazałem się na picie z Naczelnym Hipisem. Chyba nadal trzeźwieję… Aczkolwiek Wenus była tego warta, ba! warta była sporo więcej. Ciekawiło mnie, co zrobi za chwilę i kiedy zdenerwuję ją tak bardzo, że tupnie obutą w szpilki nóżką. Byłem zakochany w niej jak głupi młokos, co stracił głowę dla pierwszej prędkości. A jednak była wszędzie, gdzie spojrzałem. I na ten swój dziwny, tygrysi sposób, naprawdę ją kochałem. Chociaż przyznam, że porównania nie miałem, bo cóż miały znaczyć te przelotne miłostki, te szare dziewczęta przy Wenus? Gdybym posłuchał siebie…
Pewnie pobiegłbym, gdzieś do lasu i zapolował na pierwszą naiwną, Roneczkę powiedzmy, żeby zapomnieć. Uśmiechnąłem się do niej, beztrosko wlepiając ślepia jej w twarz. Nachalnie oczywiście, bo brakowało mi jej złości. – Sama doskonale wiesz jaka jesteś piękna, po co Ci komplementy od niewychowanego dzikusa, hm? –zapytałem. Trafiła kosa na kamień.

Z niejaką dumą patrzyłem jak zmienia się jej wyraz twarzy. Wcześniej każde poruszenie Venusowej powłoki uważałem za zwycięstwo w batalii jaką toczyliśmy. To jest mój leśny świat i jej salonowe życie. Po prostu byłem takim typem, co lubił denerwować. Zresztą podejrzewałem, że ona lubiła być denerwowana, chociaż wcale się do tego nie przyznawała.
- Oczywiście, że tak. Przecież o to ci wcześniej chodziło, być podziwianą przez tłum. Niech żyje Królowa! – wzniosłem ironiczny okrzyk. Dłonie miałem zaciśnięte na przedramionach, przez co widać było napięte żyłki na ciele. Zmarszczyłem gniewnie brwi, jednak dałem jej dokończyć i nie odezwałem się słowem.
- A później zjawił się taki ktoś jak ja i przerwał twój perfekcyjnie wymuskany plan, nieprawdaż? Nagle zaczęłaś się bać, co to będzie, bo odgradzałaś się od świata całe życie i teraz boisz się jak dziecko, bo nie chcesz go wpuścić? – prychnąłem. Złapałem jej dłonie jedną ręką i mocno przytrzymałem, gdzieś przy jej brzuchu. Patrzyłem bezlitośnie w jej oczy, ani na chwilę nie odwracając głowy. Dlaczego to właśnie mi przypadła rola przewodnika małej Wenus? Mógłbym poczekać, odnaleźć Ronję i trochę się z nią pobawić. Mógłbym, gdyby mi nie zależało na Dyńce. Dyńka powinna puknąć się w dyńkę. Czyż to nie zabawne?

Przysunąłem się bliżej, patrząc na nią ze zwątpieniem. Byłem tylko prostą istotą, mężczyzną w dodatku i nie śmiałem nawet zagłębiać się w umysł Wenus. Jak samiec może zrozumieć przebiegłą samiczkę, co stosuje miliony sztuczek, żeby go uwieść, zamiast po prostu podejść i powiedzieć? Nie może. Ale dzielnie próbowałem i opierałem się kolcom, które wystawiała. W jakiś pokrętny sposób próbowałem jej pokazać, że życie jest naprawdę proste. I wcale nie trzeba uciekać, czy zamykać się w wyimaginowanym świecie.
- Wiesz Wenus, ja już nie wiem. Przede wszystkim musisz zrozumieć, czego dokładnie TY chcesz. Coś mi się zdaje, że naprawdę nie wiesz – kiwnąłem głową. Właściwie to nie mam pojęcia, dlaczego próbowałem przy niej filozofować. Ona i tak zrobi co zechce. Kobieta jest jak Bóg(chociaż ja wierzący nie jestem) wielbisz, ale nie zawsze rozumiesz. Chciałem jej pomóc, ale nie umiałem. Cholera, naprawdę nie umiałem. Przyznać się do porażki to już jakiś krok.
Puściłem jej ręce i delikatnie zmierzwiłem jej loki. Za chwilę będę martwy, oficjalnie martwy. Niech mnie pogrzebią, gdzieś w lesie w otoczeniu drzew.
- A zastanawiałaś się dlaczego to mówią tak często? Mówią to z potrzeby serca, czy żeby cię ułagodzić i nie narazić się na twój gniew? – odpowiedziałem spokojnie. Teraz to już naprawdę zginę. Ale zginąć z ręki TAKIEJ kobiety to jak żyć milion lat i pławić się w luksusach. Coś szalonego wpadło mi do głowy. Zamknąłem oczy i powiedziałem:
- Twój głos jest wszystkim, czego potrzebuję.
Naprawdę, nie muszę widzieć.

Zmęczona już byłam. Odkładałam odpowiedź na to nurtujące wszystkich pytanie "czego chce Wenus", bo nie miałam nigdy ochoty się nad nim zastanawiać dłużej niż kilka minut. Tyle ile potrzebowałam, żeby zmrozić rozmówcę wzrokiem i odejść, zostawiając go w dziwnym potrzasku, bo oto piękno którym się napawał, znikło. Im i tak nie wadziło co powiedzieli - rzucali na wiatr słowa, a mnie one dotykały i chciałam się nimi przejmować. Nie, nie chciałam. Nie ruszałam tego, tak samo odchodziłam jak inni.
Ale już miałam dość, że każdy mi zadaje to samo pytanie. Nawet taki Javier, który gdyby się jedynie trochę postarał i potrafił mnie zmusić do kochania, mógłby mieć mnie na zawsze.
- Więc co? Ty wiesz czego chcesz? - odpowiedziałam agresywnie, po czym zmroziłam go wzrokiem bo ZNISZCZYŁ MI FRYZURĘ. To jest wielce niepochwalane, by niszczyć dzieła sztuki. Uniosłam dłoń, żeby mu przyłożyć, ale wtedy odpowiedział na moje pytanie. Zatrzymałam się. No, a czego ja chcę?
Ona milczy.
Trochę się chyba roztopiłam, ale jeszcze nie płakałam - płacz to kolejny etap po agresji, na razie stałam, osunęłam rękę niżej i pokręciłam głową.
- Jesteś niepoprawny - burknęłam w końcu, a chociaż byłam mega zła i wkurzona, to się gdzieś w środku coś we mnie uśmiechało.

A zatem stałem z zamkniętymi oczami. Jeśli Wenus chce, to Wenus dostaje. Mimo, że broniłem się przed tym całym uwielbieniem, owinęła mnie sobie wokół palca – na razie nie próbowałem tego po sobie pokazać. Nie wiadomo, czy nie przewróci się w tej ślicznej blond główce. Odnoszę wrażenie, że to ja przegrałem wojnę, mimo wygranych bitw. Czas pokaże. Na razie nie ruszałem się zbytnio, żeby przypadkiem jej nie staranować – jakaż to byłaby strata dla nudnej ludzkości !
Musieliby sobie znaleźć nowy ideał! Ostrożnie zaczerpnąłem ze źródła talentu, przełączając się na tygrysie zmysły. I nagle uderzył mnie jej zapach, tysiąc razy mocniejszy niż wcześniej.
Ten tygrysi głos już mruczał w mojej głowie, jaka to ona smaczna. Cholera. Zgubiłem głos rozsądku. W takim razie muszę zmienić plan: Julka zabiję(najwyższy czas na awans) dopiero po tym, jak zacznę kontrolować takie sytuacje jak ta. Chciałem ją objąć, ale początkowo moje dłonie napotkały tylko powietrze. Później napotkały jej twarz, prawie niewyczuwalnie musnęły policzki i w końcu udało mi się lekko przyciągnąć ją do siebie.
- I okropny też. - Mruknąłem, zanurzając nos w jej włosach. Zapach. Milion różnych nut, które jednocześnie uderzyły w zmysł.

Przyciągnąłem ją bliżej do siebie, dłonie zaciskając mocno na jej ciele i wdychając zapach. W mym rozmiłowaniu mogłem być przyrównywany niemal do Jamesa, który zaznawał rozkoszy przy najmniejszej nawet burzy. Czułem jak zmysły słabną; słyszałem coraz mniej, aż w końcu nastała cisza. Nie dochodziły mnie żadne dźwięki, dopóki nie uświadomiłem sobie jak bardzo słabe są zmysły ludzkie. Westchnąłem ciężko.
-Obiecuję Ci, że jako takiej musztry nie będzie. Nie martw się Venus, mięknę za każdym razem, kiedy na mnie patrzysz. Jesteś miodem w ciele lwa - zaśmiałem się z własnej słabości. Nagle zebrało mi się na żarty, poczułem przypływ dobrego humoru. Cieszyłem się, że nie płakała. Nigdy tego nie chciałem, choć często zachowywałem się jak ostatni gbur. Cóż, taki byłem. A pamiętnego dnia w lesie, tam... wybitnie się popisałem. Przypomniałem sobie o niezapominajkach. Ciekawe, czy ona wie, że żyją? Może wyczuwa to w jakiś sposób? Zapytam ją o to kiedyś. Powinienem jej oddać te kwiatki, słyszałem że była naprawdę zdołowana, kiedy Charlie zrobiła to coś.

James był mi przyjacielem. Od kiedy znalazł Miszę spędzałem z nim sporo czasu – ten pies serio wyglądał… smacznie. Obiecałem sobie, że go kiedyś przydybam i opiekę, jeśli jeszcze raz zabierze mi portfel. Nie no, w gruncie rzeczy oboje byli naprawdę w porządku. Słyszałem jakieś dziwne plotki o nim i o Willu, ale to pewnie sprawka Lotty, która nie od dziś chciałaby zaciągnąć Jamesa do łóżka. Do mnie też się lepiła, ale tygrys załatwił sprawę.
Jednakże siła była niczym w walce piękną kobietą, w dodatku rozjuszoną i maksymalnie zdenerwowaną… na ciebie. Wystarczy jedno spojrzenie, dyskretny gest takiej przebiegłej kokietki i mężczyzna leży grzecznie u jej stóp, czekając na polecenia. Ewentualnie uniesie się męską dumą, pokrzyczy i pójdzie przelecieć pół człowieka. Dziwkę, w sensie.
Otworzyłem w końcu oczy i ująłem jej twarz w dłonie. Wydawała się taka krucha i delikatna, kiedy się uśmiechało. I oczywiście, o wiele piękniejsza.
- Możesz być po prostu takim Venusem. Niepoprawne tygrysy są od nich uzależnione – po raz kolejny się zaśmiałem. Gorzej jeśli ktoś inny jest uzależniony od niej. Eliminacja? Nie, raczej nie. Chociażby dlatego, że zginąłbym chwilę później. Rozszarpany wypielęgnowanymi paznokciami niewieścimi.

Drzwi uchyliły się prawie bezdźwięcznie, ale tu nie było żadnej niespodzianki. Ostatnio jakiś siłacz za mocno za nie pociągnął i wyrwał z fragmentami framugi, więc musieli sprawić nowe. Lubiłam nowe rzeczy, czyli też nowe drzwi. Dla mnie zawsze nowe oznaczało lepsze, chyba, że zaczniemy schodzić na tematy ludzi, wtedy uważałam stare za lepsze. Ale nie zbaczajmy z drzwi. Uchyliły się ale nikt przez nie nie wszedł. Czemu w takim razie się uchyliły? Aby wytłumaczyć tą niedorzeczność należało powrócić do wydarzeń z dzisiejszego poranka, które w wielkim skrócie dotyczyły ukradniętej torebki rodzynek. Prawdopodobnie było tak, że robiłam aferę o nic, ale przecież afery są fajne. Zwłaszcza nowe afery, to podwójna fajność. Dlatego oskarżyłam, tego chyba niewinnego, człowieka i zapuściłam na niego mojego jednego wielkiego focha. A trzeba wiedzieć, że większych fochów niż koty puszczać nie można, a ja bądź nie bądź, byłam kotem. No, ale dlaczego drzwi się otworzyły? W zasadzie nie wiem co to ma wspólnego z grabieżą mojej torebki z rodzynkami, ale właśnie to, że drzwi się same otworzyły sprawiło, że nagle zamieniłam się w jego wielkie zainteresowanie. A, że jeszcze nikt przez nie nie wyszedł, to już był kosmos. A jeżeli Mercedes zaczyna mieć do czynienia z kosmosem to nie może tak po prostu przejść obojętnie. W końcu kiedyś zamierzałam podbić wszechświat. Tylko nie wiedziałam skąd jeszcze wezmę statek kosmiczny.
Rozejrzałam się jeszcze szybko w lewo i wprawo i jeszcze raz w lewo i weszłam do pomieszczenia. Trochę się bałam, że znajdę w nim jakiegoś Puszka na wielkiej klapie pilnującego tajemnego przejścia, a akurat nie miałam przy sobie żadnego fletu, ale tu wcale nie było trójgłowego psa. Zamiast tego były rybki! Wiecie co najfajniejsze było w rybkach w akwarium? To to, że jak się położyło swój palec leciutko na wodzie to przypływały i próbowały cię ugryźć. Tak właśnie zrobiłam i piszczałam za każdym razem gdy jakakolwiek rybka podpłynęła i próbowała mnie zamienić w rybołaka. Ale to i tak nie ostudziło mojego zapału i nadal pchałam tam palce.
- Rybko, rybeczko, złota mała świeć, powiedz mi proszę, czy życzenie mogę mieć? - zanuciłam pod nosem przyciskając nos do szyby i zezując na jedną rybkę.

Odskoczyłam od akwarium, gdy usłyszałam głos Fangory za sobą. Nie lubiłam gdy mnie się tak straszy! Jezu, aż mi serce... tak ŁUPUT ŁUPUT! Przecież gdyby to nie była Fangorka, a ktoś inny? Przecież ktoś inny nie mógłby mnie tak ładnie upomnieć, a od razu topić w akwarium! W końcu wiele złych ludzi żyło sobie jak gdyby nigdy nic w rezydencji, jakby mieli jakąś amnestię. A tak naprawdę byli złoczyńcami! Ale ja się nie skarżę, złoczyńcy czasami potrafili byś taaaaaacy uroczy, o wiele bardziej od słodziaków. Fangora miała takiego swojego złoczyńcę, Saturna, fajnie jej było.
- Cześć Fancia! - zawołałam radośnie już otrząśnięta z szoku i od razu rzuciłam się na nią by dać jej buziaka. Ludzie różnie traktowali moje wylewne okazywanie uczuć, ale co tam! Mi one pasowały. Nie wiadomo co by się mogło stać, gdybym nagle zaczęła w sobie tłumić uczucia, albo jakieś normalne zachowania. Może stałabym się takim właśnie rybołakiem. Bo chyba nie powiedzie, że ryby nie tłumią swoich uczuć! One najbardziej je w sobie tłumią, wystarczy tylko na nie spojrzeć. W tych małych oczkach aż burzy się z emocji, a one i tak spokojnie sobie płetwami machają i płyną i płyną i płyną. Lubiłam pływać. - Ale te tutaj wcale nie mają zębów! - odpowiedziałam jej szybko pragnąc się usprawiedliwić. - Znaczy karpie to może mają i są duże, ale spójrz na te cudeńka, przecież one nawet muchy by nie skrzywdziły! Znaczy... Ryby to chyba własnie muchy jedzą co nie? - zapytałam odrobinę niepewnie. Nigdy nie byłam dobra w zapamiętywaniu kto co je, pamiętałam jedynie, że ja najbardziej w świecie kocham rodzynki. Ta wiedza była w pełni satysfakcjonująca. Ale skoro już mowa o jedzeniu. - Nie lubię jeść ryb. I nie wiem co ma wspólnego jedzenie ryby ze świętami. Moja babcia była bardzo religijna i zazwyczaj w czasie świąt jadła tylko chleb i piła wodę. Raz tak próbowałam, ale zapomniała i zjadłam pomarańcze. Więc już nie było sensu dłużej to ciągnąć i poszłam na normalny obiad. Poszczenie jest strasznie męczące. Można nawet od tego zemdleć, jak te modelki, ale one nie mdleją bo jedzą te takie waciki namaczane sokiem, co im starcza na miesiąc. Fujka! - Skrzywiłam się i założyłam włosy za uszy by nie przeszkadzały mi gdy jeszcze raz będę próbowała przyjrzeć się z bliska rybkom. - Właśnie je pytałam czy mi spełnią życzenia, ale raczej nie odpowiedzą. A miałam straaaaaasznie fajne życzenia! Tyle że też strasznie sekretne i ci nie powiem - ostatnie trzy słowa zanuciłam, co mogło świadczyć jedynie o tym, że wcale prawdy nie mówię i tylko czekam aż Fangora zapyta mnie co to też za sekretne życzenia. Ale byłam sprytna.