Jeremy Dimitri 'JD' Ainsworth - Kevin Flamme i in.

Charakter: Zacznijmy od najprostszego. Jeżeli spotkalibyście na swojej drodze osobnika w wieku około dwudziestu lat o niemalże identycznym wyglądzie jak pewien pan imieniem Dimitri, to powierzchniowo trudno jest wywnioskować, że macie do czynienia z kimś innym (tak, to jest nadal najprostsza część). Inteligentny, skryty w sobie, odrobinę złośliwy. Szarmancki wobec kobiet, wręcz czarujący ich swoim zachowaniem. Ale on za nic w świecie nie spróbowałby grać na czyichkolwiek emocjach jak jego ojciec. Czuje wręcz wstręt do takiego zachowania, choć od czasu do czasu jest o nie posądzany. To się dzieje wbrew niemu samemu, wbrew jego przekonaniom. A to wszystko przez to, że od czasu do czasu nachodzi go jakaś myśl, której nie może w sobie tłamsić i zaczyna doradzać innym. Te porady nie są zazwyczaj miłe dla słuchaczy, wręcz odpychają co po niektóre. Bo JD ceni sobie ponad wszystko szczerość. Kłamstwa, zdrady, robienie czegoś na pokaz, to z całą pewnością przeczy jego charakterowi. Najprawdopodobniej tą różnicę w charakterze swoim, a ojca, zawdzięcza Yves. Mimo wszystko wiele zyskał dzięki matce, choć nie twierdzę, że między nimi zawsze układało się pięknie. Między nimi często dochodziło do kłótni (zwłaszcza gdy ten był pełnoletni), które prowadziły do wielkich emocji. Nie do końca pięknych. JD czasami po tych rozmowach nie wytrzymywał nerwowo i zwyczajnie lał na wszystko co w nim dobre, uwalniał swoje złe ja i wychodził na laski. Na szczęście jego romanse dawało się zamaskowywać upodobaniami ojca. Nawet nie wyobrażacie sobie ile razy JD to wykorzystywał i podszywał się pod niego. Niektórym może się to wydawać chore, poniekąd zboczone, ale zrozumcie. Jaka dziewczyna chciałaby chłopaka urodzonego przykładowo pięć lat temu? Nieważne, że ten chłopak wygląda teraz na dziewiętnaście lat, nieważne, że ma mentalność dziewiętnastolatka. Oczywiście, po tym wszystkim JD miał okropne wyrzuty sumienia, przez co nabawił się problemów z bezsennością. To by było na tyle z prostej części, pora na bardziej skomplikowaną.
Talent JD ujawnił się już w brzuszku Yves, który wbrew prawom biologi co raz to się powiększał, to malał. Ale o tym chyba w historii. Po prostu w charakterze trzeba wspomnieć o wszystkich jego wiekowych charakterach. Bo jego wiek może zmienić się z dnia na dzień. Raz jest rozkosznym bobasem, a raz dwudziestoletnim dżentelmenem, o którym mowa wyżej. Tak więc. Jako niemowlę JD był w miarę grzeczny, od czasu do czasu płakał po nocach, ale butelka i było po sprawie. Za dnia gaworzył i uśmiechał nawet do obcych ludzi. Jako roczne dziecko przechodził fascynację kolorami, czasami zapatrzał się w jakiś obraz, w jakąś sytuację, czy nawet w to jak ktoś był ubrany i trudno było do niego dotrzeć. Dość późno zaczął mówić. Jako czterolatek... Czteroletni JD był jednym wielkim potworem nie potrafiącym zachować się w żadnej absolutnie sytuacji. Bił się pięściami jeżeli tylko się go dotknęło, gryzł, pluł i przeklinał. Okropnie przeklinał. Pięciolatek był odkrywcą-konstruktorem. Budował, naprawiał i zadziwiał wszystkich. Natomiast sześciolatek znów był nie do zniesienia. Nie z powodu złego zachowania, a raczej ilości zmyślanych historii, które opowiadał wszystkim. Dziesięciolatek był kujonkiem, dwunasto - sportowcem, trzynasto - emo, czternasto - metalem. Piętnastolatek natomiast kochał się w o wiele starszych kobietach i na jego nieszczęście był poetą. Szesnasto - był skryty i samotny, jakby nie do końca pewny wszystkiego co go otacza. W wieku siedemnastu lat zaczął kształtować się już ten ostateczny.

Talent: manipulacja wiekiem swoim i innych. Na początku niekontrolowana.

Historia: Już sama ciąża jego matki zapowiadała samo najgorsze. Nieustanne zmiany wielkości płodu, ciągła niepewność, nieprzerwane zamartwianie się nad tym co może być nie tak. Powiedziałabym coś więcej o jego urodzinach, pierwszych dniach życia gdyby nie to, że to wszystko się jeszcze nie wydarzyło. Ale wydarzy się niedługo, więc nie musicie się o nic martwić. Wszystko zostanie uzupełnione. I mogę wam zapewnić, że postaram się by wyglądało to jak najbardziej ciekawie. Bo w końcu taki talent jak ten JD stwarza wiele możliwości.
Ale tak dla jasności trzeba zrealizować jeszcze jeden punkt programu. W tym celu przeniesiemy się w niedaleką przyszłość. W tej przyszłości znajdują się takie postacie jak JD, oczywiście, pewien narwany ludzki wehikuł czasu, młody Berlioz i Gaby. Można powiedzieć, że ta ostatnia jest tak jakby jedną z bliższych osób dla JD. Razem się wychowali, on od czasu do czasu zajmował się nią (jak stawał się starszy), albo ona nim (jak robił się młodszy). W sumie to na niej pierwszej udało mu się przeprowadzić kontrolowane odmładzanie. Ale nie można ją nazwać najlepszą przyjaciółką. To raczej ktoś do kogo przywykliśmy i trudno się odzwyczaić. A na dodatek wkurza jak nic innego. Nic dziwnego ta przyjaciółka nieoczekiwanie wpadła w wielkie, ale to wielkie tarapaty. Narwany ludzki wehikuł przeniósł ją do czasów sprzed jej narodzin, a właściwie jeszcze sprzed poczęcia. I zaczęła się akcja ratownicza. Na początku po Gaby miał się udać nie kto inny jak jej ukochany Berlioz, ale po cyrkach jakie odstawiał dyrektorka uznała, że to właśnie JD poradzi sobie z tym najlepiej. Przecież doskonale pamięta czasy swoich urodzin, tamtejsze zwyczaje, modę, a nawet panujące wtedy plotki. Po za tym jego wygląd ułatwia mu niezwykle wtopienie się w tłum, w końcu wygląda jak ojciec. JD nie widział powodu aby odmówić, nawet jeżeli przez myśl mu przeszło, że nawet fajnie, że Gaby tam utkwiła. No i miał jeszcze jeden interes w tym wszystkim. Ale to tajemnica. Najważniejsza jest ta pierwsza rzecz i jej powinniśmy się trzymać. To wszystko jest oczywiście ściśle tajne, przecież nie wolno zdradzać kim się jest pierwszym lepszym. Jak można być nierozważnym by to zrobić?