Wodospad

/hehe

Gdzie jest do kurwy nędzy mój brat kiedy go niema? Nie żebym go potrzebował, ale chuj aż dupę ściska jak tylko pomyślę o tym, że się gdzieś szlaja sam, taki wielki nieogar i rozjebuje czego tylko sie dotknie. Bo on nic innego nie potrafi zrobić. Znaczy kanapki to nawet niezłe mu wychodzą. Umie też ogarnąć śmiecia z pokoju. O, i umie skleić buty, bo mi raz skleił. Ale kurwa gdzie teraz jest? Coraz częściej miałem wrażenie, że gdzieś znika, sie przyczaja, sie kurwa czai, a kto sie czai-czai to się kurwa dojebie czegoś, albo jeszcze syfa. Syfy do pokoju nie mają wstępa. A tym bardziej do lasu. Do lasu chodzi tylko wykurwista elita, tak jak ja, Ronka i ten tamten, co nigdy go imieniem nie nazywałem bo pedalskie. Mógłby sobie zmienić. No i do tej elity ostatnio dołączyła Fangora. No bo ten. No dołączyła, bo ja tam lubię ją zabierać do lasu. Ona chyba też to lubi bo jakoś nigdy nie wyrażała sprzeciwu. Hmm, chyba raz powiedziała, że nie może bo coś tam coś tam, nie słuchałem dokładnie, ale chyba miało to sens, bo odpowiedziałem, że spoko i dałem jej spokój i dopiero następnego dnia zapytałem czy idzie. I poszła. Dzisiaj zresztą też. W sumie nie wiem z jakiej racji, ale jest tutaj ze mną. Ja se siedze na kamieniu, tym takim wyżłobionym w kształcie fotela, a ona różnie. Raz se wsadzi nogi do kałuży, raz wlezie gdzieś wysoko, zresztą z czasem pogodziłem się z tym, że nie nadążam. Spoko. Nie musiałem.
- ...no to ja mu mówię, że pełnia i się trzeba liczyć z moją wstrzemięźliwością, ale on za chuja nie poją i nadal do mnie pogrywa, że w ubłoconych butach mam się nie pojawiać w kuchni. Wiesz w normalnych okolicznościach bym mu pierdolną, ale dzieciaki były to się wstrzymałem. Ale tera i tak jak widzę tego pedałka na korytarzu to mną wstrząsa, a on nie lepiej - skończyłem opowiadać swoją jakże skomplikowaną historią, używając nawet dosyć wyszukanego słownictwa, bo się poduczyłem ostatnio. I wiedziałem co to wstrzemięźliwość. No, ale tu chodziło o historię. Na początku nie chciałem nic mówić, ale Fan nalegała. A każdy, dosłownie każdy w końcu się poddaje naleganiom tej dziewczyny. - No i tyle z historii dlaczego warczę na obcych na korytarzach. A co u ciebie?

Ogólnie to nie było tak, że lubiłem zwierzęta. Miałem na nie wyjebane, jak na wszystko inne. Po prostu było tak, że zwierzęta miały to do siebie, że od czasu do czasu zabawnie wyglądały. Ludzie też tak mieli, ale wtedy to to bardziej żałosne było niż u zwierząt. Oczywiście Fan była we wszystkim co robiła doskonała, więc u niej nie było mowy o byciu żałosną. Tak więc jej zabawny wygląd połączony z zabawnym wyglądem żaby tworzył całkiem zabawny obraz, do którego nie sposób było się nie uśmiechnąć. I to w całkiem, kurwa, miły sposób. Całe szczęście, że byliśmy w lesie. Uśmiechanie się pośród ludzi było zatrważające. Kolejne trudne słowo, się wymądrzam, sorry. Więcej nie będę. Od gadania mądrych rzeczy mam Fan, która całkiem dobrze czasami odgrywała rolę mojego sumienia. Nawet ciekawie było posiadać sumienie, taki coś nowe coś. I nawet można było z nim porozmawiać, normalnie edycja delux, a nie jakieś demówki jak u innych.
- Ale wiesz jaki ja jestem w czasie pełni, mówiłem ci - skrzywiłem się lekko. Niby mało powiedziałem Fan na temat naszych odlotów w czasie pełni, ale i tak niezbyt dobrze sie z tym czułem. Nadal miałem pewne ograniczenia do co mówienia o wszystkim Fan, choć jak widać coraz mniejsze. Nikomu przecież nigdy sie jeszcze nie tłumaczyłem dlaczego na kogoś warczę, a dlaczego nie. - Sprzątanie to ostatnie o czym myślę - dodałem jeszcze.
Nie wiedziałem tylko jak miałbym niby mu odpuścić. Czy ja mu coś robię? Nękam? Zastraszam? Jakbym to robił to bym i mógł odpuścić gdyby Fan tak powiedziała. Ale nie robiłem, dlatego byłem skołowany. Chyba nadeszła pora wykorzystania najbardziej uniwersalnej maksymy (trudne słowo!) na jakie mnie było stać.
- A chuj z nim, mam wyjebane - oznajmiłem zrywając jakiś kłos trawy i zaczynając obracać go w dłoni. Nie miałem zamiaru już o nim wspominać. I nawet... Nawet zrobię tak jak mówi Fangora. Odpuszczę, choć nie wiem co. O już wiem. Odpuszczę odpowiedź na pytanie dlaczego pedałek. Bo pewnie Fangorze nie spodobała by się odpowiedź. Już zdążyłem się nauczyć tego, co fan może uważać za dobre, a co za złe i jakimś dziwnym, niezrozumiałym sposobem starałem się zawsze mówić/robić tak by było to jednak w odczuciu Fan dobre. Choć kłamanie jej jest złe. Ale czasem może być dobre? No już nie wiem. Wpędziła mnie w zakłopotanie mówiąc, że ludzie nie lubią być okłamywani. Pffff, przecież jej nie powiem o kotach. Za nic w świecie. Ale może niedomówienia wcale kłamstwami nie były? Ja pierdolę, co ona w ogóle ze mną tu robi. Z jakiej paki sie zgadza bym ją zaciągał do lasu i opowiadał o swoim zdebilizowanym życiu.
- Nie musiałaś przecież nic brać... - zauważyłem niezbyt wesoło. Nie zabrzmiało to dobrze, ale przecież ktoś taki jak ja nie zauważy tego. Całe szczęście, że instynktownie kontynuowałem. - Znaczy, fajnie że wzięłaś, lubie śledzie i chleb. Ale przecież ty się zawsze tak starasz, a przecież nie musisz...
Hm, w sumie to żuk bardziej zasługuje na jej zainteresowanie niż ja. Tak. Tak myślę.

Jeżeli ja sam nie miałem zamiaru sprzątać po sobie błota, to tym bardziej nie chciałem by pomagała mi przy tym Fangora. To nie było zajęcie dla niej. Sprzątać mogli ludzie, którzy nie są fajni. A Fangora jest fajna i powinna robić jedynie to na co miała ochotę. Oczywiście nie mieściło mi się w głowie to, że jednak może Fangora chciałaby w jakiś chory sposób sprzątać. Może lubi sprzątanie. Zdarzały się takie przypadki. Ja do nich nic nie miałem oczywiście, zwłaszcza jeżeli do tych przypadków mogła należeć Fangora. Mniejsza z tym. Chciałem jedynie powiedzieć, że w sumie zrobiłbym bardzo dużo (żeby nie powiedzieć, że wszystko) byle tylko Fangora mogła robić to na co miała ochotę. Nawet jeżeli miałoby się to wiązać z możliwością otrucia mnie jakimiś konwaliami.
- Hmm, naukowo to ja się nie znam - odpowiedziałem jej zgodnie z prawdą. Bo wiecie, naukowo to ja się na niczym nie znałem. Wyznawałem zasadę 'jeśli nie przeżyjesz nie nauczysz się'. Co mi jakaś teoria, jakieś nazwy z kosmosu wzięte, jak miałem siebie, brata i możliwość sprawdzenia przeróżnych rzeczy na jego skórze. Wytrzymały chłopak nie powiem. Oczywiście mówię o NiePlanecie. Na nim można było poeksperymentować. Choć na bliźniaku od czasu do czasu też. Na przykład dzięki niemu zobaczyłem jak chujowo bym by wyglądał w krótkich włosach. - Ale nienaukowo to coś wiem. Wilki mają dobry węch i to da się... Ty Fangora zresztą też byś mogła wyczuć! Przecież masz tentego - pokazałem palcem swój nos jakby ten gest mógł zastąpić słowa, których zwyczajnie nie chciało mi się szukać żeby wytłumaczyć co mam na myśli. A miałem na myśli wyczulone zmysły Fangory, przecież one powinny być nawet lepsze od moich. - Da się wyczuć czy coś jest trujące czy nie. Może powinniśmy razem poćwiczyć? To by ci się mogło przydać... - zamyśliłem się na głos. Zazwyczaj nie proponowałem niczego co wiązało się z wysiłkiem komukolwiek. Ale zaproponowanie Fangorze takiej rzeczy miało swoje drugie dno. Na serio nie chciałem by Fangora przez przypadek się otruła, czy coś. Choć sam nie wiem czy przypadkiem nie wywoływałem wilka z lasu i jedynie pogorszę sprawę. Fangora potrafiła czasami być za bardzo zaangażowana.
- Gdybyśmy zgłodnieli bylibyśmy głodni - odpowiedziałem prosto. Już nie wspominałem o tym, że gdybym ja na serio zgłodniał to bym pewnie zapolował na pierwsze lepsze zwierzątko. Ale Fangora lubiła zwierzątka. Hm. Znaczy... Chyba nie miała nic przeciwko jedzeniu mięsa. Ale czy do końca takiego mięsa mięsa? Takie mięsa jakie tylko mięso potrafi być mięsowate?
- A wiesz Fangora... - zacząłem niepewnie po chwili milczenia, bo jej gadanina dała mi lekko do myślenia. Bo mimo wielu dziwnych zachowań, wiedziałem że... - W sumie jakbym miał wybierać z kim bym chciał zostać na bezludnej wyspie to byś była ty. A zaraz potem mój brat. Hmm. - To na początku nie miała zabrzmieć jako jakieś wyznanie. Nawet nie wiem jak miało zabrzmieć, po prostu chciałem wiedzieć, że Fangora o tym wie. Nie wiem w jakim celu. A już z całą pewnością nie chciałem nawiązywać do tego, że dwie osoby na bezludnej wyspie na pewno się w sobie zakochało. No co wy. - Wiesz o co mi chodzi. - Oby.

- No, było fajnie razem poćwiczyć - potwierdziłem. Gdybym w sumie tak nie myślał pewnie bym tego nie zaproponował. No dobra, przyznam się, oprócz tego drugiego dnia, było jeszcze trzecie. Więc jakby ktoś przypadkiem tutaj w to wpadł to nie wiem czy by się tak łatwo wykaraskał. No, ale ja jakoś sobie radziłem, choć nigdy nie grzeszyłem inteligencją. Więc nie mogło być to aż tak bardzo skomplikowane. Tak więc, trzecie dno polegało na tym, że proponując Fangorze wspólne ćwiczenia miałbym nawet ładny pretekst by z nią jeszcze więcej przebywać niż do tej pory. Choć przecież dzisiaj na przykład nie miałem żadnego jasnego powodu by Fangora przyszła tutaj ze mną. A jednak przyszło. Czyli wcale go nie potrzebowałem. Niby powód przebywania z Fangorą byłby pomocy podczas tłumaczenia sie Jowiszowi, czy coś. Ale ja się nie tłumaczyłem przed nikim. Czyli nie był potrzeby. Zajebiście. Zdobyłem wytłumaczenie, powód, a jest ono o dupę potrzeć. Nieważne. Serio nieważne. - Spoko, poradzisz sobie, serio. Nie masz się o co martwić. Skoro ja sobie poradziłem jako tako, dlaczego ty byś miała sobie nie poradzić? Fan, weź przestań, przecież jesteś wspaniała - mówiąc to patrzyłem w jakiś pieniek na przeciwko mnie. Bo możliwe, że się trochę wstydziłem. Nigdy dotąd wcześniej nie czułem tego czegoś, tego wstydu. Co to kurwa w ogóle było? Jakieś starodawne uczucie, które już dawno powinno wyginąć. Razem z dinozaurami i mamutami. Po co mi one. Jeżeli chciałem powiedzieć, że Fangora jest wspaniała, nie powinienem się wstydzić tylko mówić i mieć wyjebane. Tak jest najwłaściwiej. Ale zamiast tego czułem wstyd przed tym, że się przyznaję, że sądzę, że Fangora jest wspaniała.
Ogólnie to dziś przesadzałem z tymi komplementami, bo jeszcze doprowadzi to do czegoś czego... Och, nie. Już doprowadziło. Kurwa. Ja pierdolę.
- Randka? Ale dlaczego? - zadałem pierwsze pytanie jakie mi przyszło do głowy. Niby mogłem odpowiedzieć jakoś ładniej. Że chętnie, albo niechętnie. Albo chociaż zapytać co dokładnie ma na myśli. Ale ja zamiast tego zapytałem dlaczego. Niby też ważne pytanie. Tyle, że w tym kontekście brzmiało dosyć niefortunnie. Jakbym pytał dlaczego miałbym pójść z nią na randkę. A nie dlaczego ona mnie o to pyta. Ja pierdolę. Co to w ogóle jest za pomysł z tą randkę. Kurwa, nie było przesadzać z tymi komplementami. A jeżeli Fangora sobie pomyślała, wymyśliła coś nad to niż było? Znaczy... Można zastanawiać się nawet długo czy jednak było coś nad to, ale jakoś nigdy się do tego nie porywałem. Wolałem trwać w tym co było. I nie randkować. Zresztą miałem niezbyt ładne zdanie o randkach. Że garniaki, że sukienki i jakieś dziwne restauracje. Co to w ogóle miało być? Skrzywiłem się na samo wyobrażenie.

Oprócz tego wyobrażenia o randkach, o którym wspomniałem wcześniej miałem jeszcze jedno skojarzenie. Dla mnie randki były jednym wielkim przedstawieniem szkolnym, w którym chcą wziąć udział jedynie pacany, biorą udział ci co mają w tym jakiś interes, a ci co mają to w dupie siedzą na widowni i nabijają się z każdego potknięcia. Moje miejsce było na widowni i nie zamierzałem tego zmieniać. Zbyt wiele wysiłku by mnie to kosztowało. A wysiłek nie jest tym co lubię. Co chociażby toleruję. Pozostawał jedynie problem, że to jednak była Fangora. Fangora, która wszystko brała do siebie, miała milion najdziwniejszych myśli na sekundę, która była moją przyjaciółką. Nie wiedziałem dlaczego o to zapytała. Gdyby tu chodziło o taką przykładowo litość, to by chyba wcześniej zagadnęła coś, dlaczego nie mam dziewczyny, dlaczego z nikim się nie umawiam. Ale nie zapytała. Nie próbowała mi przedstawić żadnej ładnej dziewczyny. Jakby to wszystko zrobiła i nic z tego nie wyszło to by dopiero wtedy mogłaby postanowić pomóc mi się przełamać i zaprosić na randkę z sobą. Tak zachowują się chyba przyjaciele, przynajmniej widziałem na filmach, choć takich badziewnych komedii romantycznych nie oglądam. Czyli najprościej mówiąc nie była to litość. Coś innego musiało nią kierować, ale co? Dlaczego chciała jakiejś głupiej randki. Przecież chyba fajnie było tak jak było. Nie wiedziałem również jakim sposobem doszła do takiego wniosku, że jej nie lubię. Przecież wszystko co dziś mówiłem było związane z tym, że ją lubię. Co tam mówiłem, wszystko co robiłem. Osób, których się nie lubi nie zaprowadza się na taki ładny wodospad. Wiedziałem, że powinienem w tej chwili się odezwać i naprostować jej słowa, ale nie potrafiłem. Wymruczałem coś jedynie pod nosem nie patrząc na nią i zwyczajnie nie chcąc powracać do tematu randek. W sumie gdybym jej powiedział, że ją lubię, to by mogła zapytać dlaczego nie chcę iść. A wtedy znów bym musiał coś powiedzieć. Natomiast jeżeli zajęlibyśmy się tematem sałatki, wszystko by było tak jakby nic się nie stało. Własnie tego chciałem. Spojrzałem w jej stronę i zobaczyłem sałatkę. Nie mogę powiedzieć, że wyglądała nieapetycznie. Wszystko co zrobiła Fangora było smaczne, w chuj smaczne. Z tym nie trzeba dyskutować. Ale moje kiszki tak jakby się skręciły na samą myśl o jedzeniu. Jeszcze nigdy tak nie miałem. Poniżające. I kurwa, na pewno wiązało się to z tematem randek. Ja pierdolę. Czułem się jak ostatni chuj i wiedziałem, że kompletnie nic w tym momencie nie przełknę.
- Nie jestem głodny - rzuciłem tylko znów przestając patrzeć w jej kierunku. Coś czułem, że bardzo trudno będzie teraz nawiązać ze mną jakąkolwiek rozmowę. Jakieś chujowe zamotanie miałem tam w środku i nie potrafiłem sobie tak od razu nad nim zapanować. Może za minutę, może za dwie. W najgorszym wypadku już nigdy. Albo do momentu kiedy naprawię to co w tej chwili rozpierdoliłem. Bo coś na pewno rozpierdoliłem, pytanie co.

W głowie nadal latały mi najróżniejsze myśli na temat zaproszenia Fangory na randkę, ale kompletnie nic wartego uwagi. A co dopiero mądrego. Jeżeli coś mądrego pojawiłoby mi się w myślach, to trzeba by uznać ten za święto globalne. Bo zazwyczaj to nic się tam nie pojawia, nie wspominając już w ogóle jakieś w miarę przyzwoite rozwiązania, czy chociaż propozycje moich zachowań. Wiecie jak trudno jest coś zdziałać, coś takiego co by mogło przypaść Fangorze do gustu tak od razu, gdy w twojej głowie jest zupełna pusta, przez niektórych zwana zamroczeniem, zaćmieniem czy innym chujostwem. Na pewno zdajecie sobie sprawę jakie to musi być okropne. Zazwyczaj polałbym to ciepłym moczem i kazał bym się jebać problemowi. Ale kurwa. Nie widzieliście jej spojrzenia zbitego pieska, smutnego szczeniaczka, co mnie takie spojrzenie strasznie wkurwiało, ale jakieś tam emocje niepotrzebne też budziło. Do dupy z takimi emocjami, że nawet jeśli zaczynam je odczuwać to i tak nic nie mogę z nimi zrobić bo nie wiem co. Jednego jestem pewien. W tym stanie każda próba przełknięcia czegokolwiek skończyła by się tragedią. Chyba lepsze jest odmówienie jedzenia od wyplucia go, czy czym innym by to się skończyło.
- Na serio, dzięki. Może kiedy indziej. Ale ty jedz, nie krępuj się - wymamrotałem parę słów, które dziwnym trafem nie były już tak płynnie wypowiedziane, jak jeszcze przed chwilą te poprzednie. Z jakieś popierdolonej paki zacząłem się zacinać. Nie jakaś, kurwa. Jąkanie jest dla takich ciot jak Pluton, nie dla Saturnów. Kurwa nie, nie dla nich. Co ta dziewczyna ze mną kurwa robi?! I się wkurwiłem. Bo właśnie zdałem sobie sprawę, że tak, to jest wina Fangory. Fajnie nam się kumplowało, a ona chce randkę. Teraz już nie zapomnę, że ona jej chce i będzie mnie dręczyć, że ona chce coś czego ja nie chcę, ale mogę jej zapewnić, ale nie chce. I kurwa sama moja niechęć wszystko psuje. Niechęć do randek oczywiście, bo nie niechęć do Fangory. Co Fan czułem bardziej chęć niż niechęć, ale nie wiem czy tak można powiedzieć i co dokładnie to znaczy.
A wiecie co w tym było najgorsze? Że chęć do Fangory była większa niż niechęć do randek i gdyby nie moje zacofanie i pośrednio brak odwagi to by i pewnie inaczej potoczyła się ta rozmowa. Ale potoczyła się tak i trudno mi teraz będzie z tego wybrnąć. Zwłaszcza, że przez chwilę byłem na serio wzburzony i ktoś taki jak Fangora na pewno to zauważył, w końcu jest moją przyjaciółką. Zna mnie trochę. Wie kiedy się złoszczę. Jezu, wdepłem w bagno i teraz mnie ono pożera.
- Fangora, ja... - wyrwało mi się nagle, ale przerwałem w połowie. Chciałem powiedzieć coś w stylu "ja nie wiem co się ze mną dzieje, daj mi chwilę, nie przejmuj się". Ale to pedalskie było. Znaczy gdybym miał do wyboru brzmieć pedalsko, a zasmucić Fangorę, to bym wybrał to pierwsze. Tyle że łatwiej powiedzieć niż zrobić. - Ja chyba się przejdę - dokończyłem niezbyt ładnie. Ale nie ruszyłem się z miejsca. Coś mnie tu trzymało i miałem pewne obawy, czy to coś przypadkiem nie chce działać na moją niekorzyść.

To co powiedziała było takie... Takie poważne. I nie do końca brzmiała tak jak zwyczajna Fangora, ale w tej chwili nic nie brzmiało tak jak powinno, łącznie z moimi myślami. A zwłaszcza nimi. Moje myśli zazwyczaj uogólniały się do trzech podstawowych rzeczy: a. potrzeby fizjologiczne; b. chęć poznęcania się nad Plutonem/kotami ew. chęć rozpiździuchy z Jowiszem; c. co będę robić gdy znów spotkam Fangorę. Ale gdy dochodziło w końcu do tego spotkania, moje myśli nabierały prędkości i przeskakiwały na całkiem inny tor, który do kurwy nędzy, był usiany jakimiś krowimi plackami, w które nieustannie wdeptywałem. Znaczy nie chciałem porównywać spotkań z Fan do krowich placków, bo jednym z drugim nie ma nic wspólnego. Jakbym już chciał sobie tak bardziej wyobrazić tor Fangory to pewnie byłby podobny do tych przedstawień baletowych co je kiedyś Jowisz miał, jak jeszcze podejrzewano u niego pedalstwo, ale go oduczyłem jego nie. Tor Fangory miał również dodatkowe zjeżdżalnie do basenów z kolorowymi kulkami. Masę atrakcji typu wyskakujące klauny, niespodzianki wodne, darmowy budyń i masa balonów. Tyle, że o wiele trudniej powiedzieć, że wpadałem na balona, a wdeptywałem w krowi placek. I te balony nie dokładnie opisują straszności jaką czułem sam do siebie, gdy takie głupoty robiłem i mówiłem.
Ale kurwa wiedziałem jedno. Że nieważne kto by mi gadał jakieś bzdury jak mam coś zrobić, jak mam żyć, to ja musiałem stanąć dęba. Niestety. Choć niepojęte jest to jak wielki mi to chujowy ból sprawia tam w środku. Ja pierdolę.
- Nie, no ja na serio pójdę. Sorry, Fangora. Zobaczymy się może później.
Nie wiem skąd w tej mojej wypowiedzi znalazło się słowo może. Ale wiedziałem, że na pewno potrzebowałem chwili oddechu. Minuty, sekundy. Czegokolwiek. Choć zdawałem sobie sprawę, że pewnie jak już odejdę to dopadną mnie całkiem inne chęci. Żeby wracać. Ale niech się dzieje co się ma dziać.
Podrapałem się po głowie i nie patrząc na Fangorę wlazłem w jakieś krzaki. Nie wybrałem ścieżki, by nie musiała gapić mi się w plecy. Bo z pewnością czułbym na sobie jej wzrok. A nie chciałem. Chciałem się zamienić w wilka i pognać. Wyżyć się. Cokolwiek.

/ Głuszaa /

Ruchanie w wodospadzie zawsze spoko. Więc zgarnąłem pannę ładną, która ze mną już spędziła ostatnio zbyt dużo czasu, więc zgarnąłem ją na dwór. W sumie może to był jej pomysł, bo może już miała mnie dość i chciała wyjść, nie wiem. Generalnie miałem ochotę coś wszamać, a jakaś wesoła osóbka - różowowłosa najpewniej - kiedyś mi mówiła, że dobrze jest zrobić sobie piknik. Nie wziąłem na piknik panny z różową głową, ale tą o dużych oczach, taką której nogi dosięgają nieba. Bo jestem kurwa zajebanym estetą, albo po prostu facetem i wolę już przystawiać się do zajebistej dupy co na mnie leci, niż starać się u kogoś kto ledwo co ogarnia rzeczywistość. Albo lubię sobie poruchać coś co nie ma tak piskliwego głosiku. Ej dobra, bo właśnie cisnę po dziewczynie, która mnie wprowadza w zakamarki uczuć ludzkich. Ej bez kitu pisanie Marczelem nigdy mi nie wychodzi, jednak chcę dać mu szansę, więc poczekam aż mnie Geneviv mnie natchnie, weź to jest twój czelendż Juleczka, podołaj błagam cię! W każdym razie pan o kilku nazwiskach przyprowadził śliczną panienkę i pewnie się nasłuchał od niej narzekań na to, że natura trochę ją swędzi, ale jego też swędziła, więc mieli o czym gadać. No, własnie rozmowa! Ciekawe, że muszą chyba teraz pomyśleć o rozmowie, skoro chcieli się wybrać tak daleko od ciepłego łóżeczka. Ten półmózg to jednak rzadko kiedy myśli!

Sama jesteś ruchanie w wodospadzie!!!!!!! Znaczy okej, przyznaję, może Genka nie należy do dziewcząt, co to nie wiesz czy jak się z nią umówisz to zaliczysz, bo wiadomo, że z nią to nie trzeba chodzić żeby się ruchała, no ale proszę cię, to mój pierwszy post tą postacią, a ty już w pierwszym zdaniu robisz z niej taką bezwstydną sukę! Nawet jeśli to prawda. Ale pamiętaj, że Marcelek może sobie myśleć, że to on tutaj jest tym na którego się leci i który będzie się miał czym pochwalić, ale z jej perspektywy to wszystko przedstawia się dokładnie odwrotnie. Nie to żeby Genevieve była jakąś zaciekłą feministką, bo to jednak dosyć obrzydliwe, to znaczy zarówno jej jak i mi stereotypowa stuprocentowa feministka kojarzy się z bieganiem bez stanika, nie goleniem nóg i pach i innych miejsc, narzekaniem, że gdyby miała coś między nogami to świat byłby dla niej lepszy i takie tam, ale generalnie uważała, że jak faceci mają prawo do wyrywania kobiet, to działa też w drugą stronę. Kto jak kto, ale ona mogła sobie pozwolić, bo sory, ale nieskromnie rzecz ujmując, była naprawdę dobrą dupeczką! W ogóle sorka że dziś mam wyjątkowo długie i nieskładne zdania, nawet jak na mnie, ale jakoś tak to samo wychodzi. I mogłaś mi nie mówić że to mój czalendż bo teraz czuję się pod presją. Dżenewiw pewnie nigdy nie była przy wodospadzie, nawet jeśli to jakaś klasyczna miejscówa, bo zdecydowanie nie przepadała za naturą. Ale trzeba wszystkiego w życiu spróbować, nie?
- Więc co najczęściej robisz, jak już tu jesteś? - zapytała, kiedy w końcu przestali rozmawiać o tym, co kogo swędzi, hehehehe. Genka raczej nie należała do tych ludzi, co lubili się zachwycać kępą trawy i jakimś stawem. W sensie wodospadem. Serio, widoki nigdy jej specjalnie nie jarały. - Pewnie zabierasz tu każdą licząc, że zapunktujesz - Nie żeby jej to przeszkadzało albo coś. Otaksowała Marczela takim ładnym spojrzeniem z góry na dół, wyćwiczonym, coby jak najbardziej sugestywny był. No bo sorka, Marcello to dobra dupeczka, a ona nie miała zamiaru zachwycać się urokiem wodospadu, więc musiała czymś się zająć. Na przykład wyobrażaniem sobie co mogliby robić!!!!!!

JASNE, KUK I UMIEJĘTNOŚĆ CZYTANIA. Co się dzieje ze światem! Dymek ojciec, Cook czytelnik, a Reid dalej ma dziewczynę. Czy ktokolwiek by się spodziewał że w ogóle dojdzie do takiej sytuacji? Genevieve pewnie obraziłaby się za to odniesienie do jakiejś Isk,i bo po pierwsze uważała, że nie można jej porównywać z żadną inną dupeczką, skoro ona sama jest najlepsza, a dwa, że została przyrównana do takiej ofiary losu. Bo widzisz, Genka to taka dziewczyna, co wszystkie te miłe, urocze, sympatyczne i kochane istotki uważa za bezbronne upośledzone frajerki które nie potrafią sobie w życiu poradzić. W każdym razie dla mnie spoko, że Kuk postanowił wpaść, ale nie sądzę żeby Genevieve była z tego faktu tak samo zadowolona. Nie żeby jakoś specjalnie zależało jej na Marcelku - w sensie był pewnie dobry w łóżku, no ale kurczę, tego kwiatu jest pół światu - ale nagle zamiast cudownego boga seksu (SORY, ale nie znam seksowniejszego modela, on i Franek Lachowski biją wszystkich innych na głowę) zaczęło prężyć się przed nią to śmieszne wytatuowane chucherko, które znała głównie z tego, że, hm, jest głośne. No bo jak mogłaby nie kojarzyć Cooka, skoro jest żywą legendą rezydencji!
- Jesteś pewien, że nic mu nie będzie? - zapytała, bo jednak trochę zainteresowania trzeba w takich sytuacjach wykazać, jednakże w sumie to by było na tyle jeśli chodzi o jej zamartwianie się. Odrzuciła włosy do tyłu i otaksowała Cooka wzrokiem, choć może nie aż tak sugestywnie jak wcześniej Marcela. - Co ty tak właściwie tutaj robisz, hm? - No bo sory, ale pewnie Kuczek wyglądał jak ktoś zupełnie pojebany. - I botanika? Naprawdę? - Trochę się zdziwiła, bo słyszała już w życiu różne teksty na podryw, ale nigdy nic takiego, i nawet go zżaliła wzrokiem. Zastanawiała się przez chwilę, czy to mogło mieć jakiś podtekst którego nie skumała, ale nie wpadła na nic odkrywczego więc ostatecznie została przy wersji, że Kuczek jakiś dziwny jest. - Zawsze myślałam, że typowi niegrzeczni chłopcy preferują inne działy biologii - NO CÓŻ, jego strata! W ogóle od kiedy Kuczek wyrywa, skoro zawsze mógł przecież się nie pierdolić z takimi rzeczami i z buta wykorzystywać talent. Ktoś tu dorasta!