Wyjście na plażę

Znów nie wiedziałam, co ze sobą zrobić. Ostatnimi czasy zdarzało mi się to dość często. Zbyt często, zdecydowanie. Co się ze mną działo? Kiedyś nie potrafiłam usiedzieć w miejscu dłużej niż przez chwilę, a teraz miałam ochotę walnąć się plackiem na łóżko i nie ruszać się z niego przez kilka dni. Odechciewało mi się żyć, a do tego wszystkiego dochodził jeszcze ten głupi pseudo-talent, który nic mi nie dawał, poza tym, że koszmarnie mnie irytował. Kazali mi nad nim pracować. Cały czas. Starałam się, ale za cholerę nic mi nie wychodziło. Albo gasło światło w połowie budynku, w którym się znajdowałam, albo moje palce znów zaczynały świecić, a ja wyglądałam jak jakieś widmo. Ej, nie chciałam wyglądać jak widmo.
Myślałam, że rano nie wstanę z łóżka. Męczył mnie potworny kac po wczorajszym spotkaniu z Lie, a do tego moje plecy nie dawały mi zapomnieć o tym, że zasnęłam na podłodze. Czułam się jak osiemdziesięciolatka, która nie może się ruszyć, bo gdy tylko delikatnie się schyli, strzelając jej wszystkie kości i nie może się z powrotem wyprostować. Nie mogłam jednak siedzieć cały dzień w pokoju. Ale pooza tym, natchnął mnie jakiś ambitny nastrój i miałam ochotę w końcu odegrać się na wszystkich i na wszystkim i opanować to, co mi do tej pory nie wychodziło. Potrzebowałam miejsca, gdzie będę mogła w spokoju usiąść z pewnością, że nikt się w pobliżu nie pojawi i nie zostanie przypadkiem potraktowany prądem.
Musiałam jednak na czymś ćwiczyć. Przemknęłam się do miejsca z rzeczami znalezionymi i zgarnęłam stamtąd kilka odtwarzaczy, które bogate dzieciaki pogubiły i o których zapomniały. Nie, nie ukradłam ich. Miałam zamiar je oddać. Chociaż właściwie to i po co? Nikomu i tak nie zrobi to różnicy.
Kilkanaście minut później, rzuciłam urządzenia na trawę, a potem sama na niej usiadłam, krzyżując nogi. Spojrzałam na nie nieco nieufnie, ale włączyłam pierwsze z nich, sama nie wiedząc, co mam robić. Przysunęłam do wyświetlacza nieco przestarzałego ipoda dłoń i przymknęłam powieki, starając się znaleźć sposób, aby coś się stało. Nic, zupełnie. Nawet nie nie poczułam. Zaklęłam pod nosem i odrzuciłam odtwarzacz gdzieś za siebie, biorąc się za kolejny. Zacisnęłam mocno oczy, a przez moje palce przeszedł dreszcz. Nie był to jednak taki zwykły dreszcz, a raczej jakaś dziwna elektryczna wiązka, która przeniosła się na nie z wyświetlacza, gasząc go. Ja pierdolę, co teraz? - pomyślałam. Byłam bardziej przestraszona niż podekscytowana tym, że coś mi się udało. Wywołałam to sama, a nie stało się to przypadkowo.
Nie wiem jak to się stało, ale przez to wszystko zapomniałam o utrzymywaniu równowagi i chociaż siedziałam, zachwiałam się i automatycznie oparłam dłonią o trawę. Efektem tego było to, że przypadkowo przesłałam wiązkę właśnie na nią, i czując, że coś jest nie tak, pospiesznie się obróciłam. Okazało się, że tylko kilka źdźbeł trawy złożyło się w pół i zaczerniło, ale to wystarczyło, abym zniechęciła się do dalszego próbowania. Poza tym, przeceniłam słońce, które ujrzałam wyglądając przez okno. Było zimno, a ja siedziałam przy brzegu w samych szortach i przydużej koszulce bez rękawów. Zatrzęsłam się, gdy chłodny podmuch wiatru musnął skórę na moich ramionach. Poobmacywałam się chwilę po kieszeniach, aż w końcu wyjęłam z nich paczuszkę wiśniowych djarumów i zapalniczkę. Wsunęłam jednego z papierosów między wargi i odpaliłam go, zaciągając się mocno i czując jak dym wypełnił moje płuca. Wiedziałam, że palenie było bez sensu. Wiedziałam, że było to trucie się dla samego trucia się. Ale trudno. Przynajmniej szybko umrę i nie będę musiała martwić się o to z kim spędzę starość. Błagam, kto by ze mną wytrzymał?

Przymknęłam powieki po raz kolejny zaciągając się swoim papierosem, aby potem wypuścić przez wargi chmurkę dymu. Swoją drogą, zawsze chciałam nauczyć się robić takie kółeczka dymu, jak robią Indianie w bajkach, ale nigdy mi to nie wychodziło. Prawda jest taka, że jestem sierotą, jednym wielkim nieszczęściem i nie potrafię zrobić nic. Postanowiłam w ciszy poużalać się nad byciem beztalenciem. Nie dziwię się dlaczego matka mnie oddała, jak tylko się urodziłam. Pewnie jakoś zorientowała się, że nic mi nie wychodziło i nic by ze mnie nie wyrosło To znaczy nic normalnego, na pewno.
Chwilę później rozkoszowałam się spokojem, opierając się na łokciach, wsłuchując się w szum fal i dokańczając papierosa. Czułam jak otoczyła mnie chmurka o intensywnie wiśniowym zapachu. Było wilgotno, więc przez chwilę się utrzymała, a potem usłyszałam czyjś głos. O nie, wiedziałam co to za głos. Poznawałam ten głos wszędzie.
- Co tu robisz, prześladujesz mnie? - burknęłam pod nosem. Tak byłam skupiona na sobie i swoim nieszczęściu, że nawet nie usłyszałam jego kroków. Obróciłam się w jego stronę, aby zlustrować spojrzeniem jego sylwetkę, a potem powróciłam do poprzedniej pozycji, siadając ze skrzyżowanymi nogami na ziemi. Całe szczęście, że zmył z siebie te tęczowe pasemka, o których mówiło pół Rezydencji. Swoją drogą, skąd on się tu wziął? Przecież ja potrzebowałam spokoju i dlatego wybrałam miejsce, w którym nikogo nigdy nie widziałam, a tu się pojawia ktoś. Nie taki zwykły ktoś, tylko właśnie Justin.
- Żebyś wiedział. Ale teraz skoro wiesz nie możesz nikomu powiedzieć, bo będziesz zamieszany w zbrodnię - opowiedziałam wzruszając ramionami, co sprawiło, że z jednego z nich zsunęło się ramiączko mojej bluzki. Od razu je poprawiłam, bo nie chciałam, żeby Reid zobaczył za dużo mnie. Zwłaszcza, że ostatnio miał jakiś dziwny okres w życiu, w którym bardzo mnie lubił. Na pewno miał jakieś problemy, to oznaczałoby dlaczego jest taki zdesperowany i bardzo potrzebuje kogoś, żeby go pokochał. Wystarczyłoby kilka jointów i od razu poczułby się lepiej!
Ale czekajcie! Przecież on umiał czytać w myślach, a ja właśnie zdałam sobie z tego sprawę, że jeśli mu się chciał to mógł dowiedzieć się, że uważam, że ma jakieś wielkie problemy ze sobą. Chociaż właściwie, pierdolić to, niech wie. Gdybym ja miała taki talent... chyba bym ze sobą skończyła. Nie wiem czy przeżyłabym słysząc myśli innych ludzi. Nie miałam w zwyczaju przejmować się tym, co myśleli o mnie i o wszystkim innym, ale to byłoby zdecydowanie denerwujące.
Swoją drogą, wypaliłam swojego papierosa, rzucając peta na ziemię i przydeptując go podeszwą martensa, który był rozwiązany i którego sznurówka ciągnęła się za nim przez całą drogę, ale ja jestem zbyt leniwa, żeby się nad nią nachylić i ją zawiązać. Dlatego tylko spojrzałam na nią i za bardzo się nie przejęłam. Póki się o nią nie potknęłam jest dobrze. Bo gdybym owszem, przewróciła się z jej powodu, pewnie bym ją przezywała i przeklinała.
- Usiądziesz czy będziesz tak stał i sprawiał, że czuję się jeszcze mniejsza? - zwróciłam się do Justina wskazując trawę, gdzieś obok siebie. Może nie był to bardzo milutki i przyjazny ton, a ja wcale nie byłam taka niska, ale gdybym rzeczywiście chciała być bardzo nieprzyjemna dla chłopaka to już dawno bym go przegoniła. Albo sama wstałabym, odwróciła i poszła w stronę Rezydencji. O, a gdybym już kontrolowała talent, mogłabym kopnąć go prądem. O jak bardzo chciałabym to zrobić. Szkoda tylko, że póki co ani trochę mi to nie wychodziło. Ale to tylko kwestia wprawy, prawda?

- Jasne - mruknęłam przewracając teatralnie oczami. Byłam zbyt przybita swoją beznadziejnością, żeby dalej kłócić się z Reidem na odnośnie tego, czy mnie rzeczywiście prześladuje, czy jednak nie. I tak swoje wiem i moje zdanie jest lepsze bardziej prawdziwe od zdania kogoś innego, nawet jeśli mowa to o Justinie.
- Nie wiem, czy świadomość tego, że ktoś się za tobą wlecze i obserwuje na każdym kroku miałaby poprawić komukolwiek humor - odpowiedziałam zgodnie z tym, co myślałam. Rzeczywiście nie chciałabym, aby ktoś przyglądał się każdej mojej czynności i bez końca za mną łaził. Robiłam mnóstwo głupich i nieodpowiedzialnych rzeczy i nie chciałabym, aby cały świat o wszystkim wiedział. Tacy celebryci na przykład to mają przesrane. Nie mogą się nigdzie ruszyć, bo od razu z krzaków wyskakuje jakiś paparazzi i strzela im fotki, żeby potem wstawić na jakąś mało ambitną stronę plotkarską. W związku z tym, nagle wszyscy przekonani byli, że zamężna aktorka ma romans z mężczyzną ze zdjęcia, nawet jeśli ten był tylko witającym się sąsiadem czy listonoszem. Dlatego ja nie chciałam być sławna. Chyba. Tak sobie mówiłam. Chociaż, przecież o tym myślałam. Ale o mnie się nie martwcie, bo gdybym rzeczywiście została super znaną gwiazdą rocka to i tak na to, co myślą o mnie ludzie, miałabym w y j e b a n e. To by mi pozostało.
Dlatego właśnie Reid utwierdził mnie w przekonaniu, że ma porytą banię i nierówno pod sufitem, bo pewnie marzył o rzeszy fanek biegającej z nim na każdym kroku i śledzącej go. Co kto lubi.
- Oczywiście. Zorganizowałam rozbój ze skrzynką środków wybuchowych, żeby to zdobyć. - powiedziałam, a potem pokręciłam rozbawiona głową, bo wyobraziłam sobie siebie z kominiarce, wybiegającą z torbą z urządzeniami z jakiegoś budynku, gdy wszędzie wkoło panuje chaos i zamęt. To byłoby całkiem dobre, ale póki co, nie nienawidziłam mojego życia aż tak, żeby dać zrobić takie coś, być ściganą przez policję, a potem zamkniętą w pace.
Już chciałam powiedzieć, że gdyby rzeczywiście coś planowała to i tak bym mu nie powiedziała, bo przypuszczałam, że rozpaplałby to na prawo i lewo. Nie chciałam jednak biednego chłopaka zasmucić, bo jeszcze z mojego powodu zrobiłby potem coś głupiego, bo zdałby sobie sprawę, że mu nie ufam.
- Po co miałbyś się pomniejszać? - zapytała zaraz po tym jak usłyszałam o jego fantazjach. Westchnęłam sobie i rzuciłam się na trawę, kładąc się na niej na plecach i przymykając powieki.
- Mogę Ci pomóc, ale musisz być świadomy tego, że jestem jedną, wielką katastrofą i pewnie nic być przeze mnie nie osiągnąć - stwierdziłam zgodnie z prawdą. Przecież on wiedział jaką jestem sierotą, to dlaczego mi to proponował?
Chociaż trzeba przyznać, że moje życie stało się tak nudne, że zrobienie czegokolwiek z tostera byłoby wielką atrakcją, bez wątpliwości. Był to głupi pomysł, a wszystkie takie były najlepszymi pomysłami. A propo głupot, przyszła mi do głowy bardzo niemądra ajdija, więc szybko podniosłam się z ziemi, wracając do siadu.
- Jak sądzisz, woda jest bardzo zimna? - spytałam zerkając w stronę morza, czy cokolwiek to było. Właściwie to było to bardziej pytanie retoryczne i nie potrzebowałam na nie odpowiedzi, bo wszystko tutaj było lodowate. Poza tym, i tak moje ciało było już nieco wychłodzone, więc zimna woda nie zrobiłaby wielkiej różnicy. Wstałam więc z ziemi i nachyliłam się, aby rozwiązać martensy i zsunąć je ze stóp, a zaraz potem również śliczne, różowe skarpetki. Justin już na pewno wiedział o co jej chodziło, chciała pójść popływać!

Spojrzałam na Justina z miną, która miała wyrażać coś na podobieństwo żartujesz sobie?, gdy ten zapytał o to, gdzie zdobyła ładunki. Przecież, gdyby rzeczywiście tak było, raczej by mu nie powiedziała. No chyba, że miałabym być potem świadkiem jakiegoś spektakularnego wybuchu.
- Gdyby rzeczywiście udało Ci się wysadzić coś dużego, w przyjemnością! - odparłam i zaświeciły mi się oczy. Wyglądałam pewnie jak piromanka, która dla podsadzenia ładunku pod jakiś budynek zrobiłaby wszystko. Ale ja wcale taka nie jestem, nie ma się co bać. To bardziej kwestia tego, że to był oryginalny głupi pomysł, a jak już wspominałam, oryginalne głupie pomysły są najlepsze! Nawet jeśli wywoływały potem bardzo nieprzyjemne konsekwencje. Przysłuchiwałam się uważnie Justinowi, gdy opowiadał to powodach, dla których warto się zmniejszyć.
- Rodzice nie pozwalali mi oglądać Dragon Balla - skomentowałam jedynie, odbiegając nieco od tematu, ale przypominając sobie smutne dzieciństwo, kiedy przez jakiś czas znajdowałam się u jednej z rodzin, wszyscy wkoło rozmawiali o tej bajce, a oni uważali, że to jest nieodpowiednie rzecz dla dziewczynki w moim wieku. Głupi byli. I tak mnie potem oddali. Ale koniec. Po raz kolejny zepchnęłam na dalszy plan wspomnienia z przeszłości, powracając do tego o czy mówił brunet, dopiero zdając sobie sprawę z treści, która wypłynęła z jego ust.
- Dla przejażdżki na szynszyli, wchodzę to - wykrzyknęłam entuzjastycznie, wyobrażając sobie takie coś. - I dobrze, postaram się nie marudzić - dodałam jeszcze z mniejszym podnieceniem w głosie, spuszczając na chwilę głowę. Przynajmniej dobrze, bo nie będę mogła się nad sobą użalać, to może powrócę znów JA, która kiedyś nawet nie zastanawiała się nad swoją beznadziejnością i bezużytecznością. A przecież on czytał myśli to i nawet myśleć bym o tym nie mogła.
Rzuciłam swoje brudne buciory gdzieś na bok i przeczesałam palcami włosy, zgarniając je z twarzy. W tym samym momencie zauważyłam tę minę Dżastina, która dawała mi do zrozumienia, że zaraz usłyszę coś poważnego i okropnego.
- Och, Reid, nie przesadzaj! Nie może być tak źle! - zaśmiałam się głośno i usłyszałam jak mój śmiech rozniósł się echem. Nie cierpię swojego śmiechu. Jest okropny, ale najgorsze jest to, że ja się bardzo często śmieję. Dlatego bardzo często muszę go słuchać. A co dopiero mają powiedzieć moi znajomi? Z tego powodu zorientowałam się, że zrobiłam to za głośno i zamknęłam buzię, nie chcąc, aby znów wydobył się z niej ten straszliwy i niekontrolowany dźwięk.
- Nie marudź tylko się rozbieraj! - zażądałam i pstryknęłam palcem nos chłopaka, choć pewnie zabrzmiało to dość dziwnie, ale ja przecież nie byłam jakimś pedofilem, który każe mu się przed sobą rozbierać.
Sama powróciłam do pozbywania się ubranek ze swojego chudego ciałka. Ostatnio zdałam sobie sprawę z tego, że coraz rzadziej jadłam i chociaż nigdy nie pochłaniałam wielkich porcji jedzenia, teraz było go zdecydowanie za mało, a niektóre moje kości trochę za bardzo wystawały. Pomęczyłam się chwilę z guzikiem swoich szortów, bo był bezczelny i nie chciał ustąpić, aż w końcu je zsunęłam, a światu ukazały się moje białe majteczki przyozdobione czerwonymi serduszkami i czarną koronką na brzegach. Nawet o tym nie pomyślałam i już zdjęłam z siebie przed głowę bluzkę, odsłaniając kolejną część bielizny, w postaci zwyczajnego, czarnego stanika.
Odwróciłam się w stronę Justina i zobaczyłam, że nadal jest w pełni ubrany.
- Reid, mówiłam Ci już! Wyskakuj z ubrań! - ja się wcale na niego nie darłam. Ja tylko dbałam o jego ciuchy, żeby przypadkiem nie wszedł w nich do wody i ich nie zniszczył... Oho, jasne. Kogo ja oszukuję? Po prostu jestem bardzo niecierpliwa, a nie pójdę sama do wody.

Przewróciłam teatralnie oczami słysząc komentarz Reida na temat moich rodziców.
- Szkoda gadać - machnęłam tylko ręką. Przecież on nawet nie miał pojęcia jakie moje dzieciństwo było okropne. Moment, ja nie miałam żadnego dzieciństwa. Byłam przerzucana z domu do domu. Ale za każdym razem, gdy tylko o tym sobie przypomniałam, starałam się od razu odepchnąć na drugi plan rozmyślania na temat tego jak bardzo niesprawiedliwie los mnie potraktował. Może i wyglądam na twardą osobę, która ma głęboko w poważaniu wszystko i wszystkich i przejmuje się tylko sobą, robi głupie rzeczy i obraża ludzi jakby nie miała serca, ale ja naprawdę jestem bardzo wrażliwa, a kiedy ktoś zaczyna opowiadać o jakichś wspomnieniach z dzieciństwa, przed moimi oczami pojawiają się obrazy rodzin, które na początku z wielkim entuzjazmem obiecywały mi, że mnie nie zostawią, pokochają, a potem po prostu mnie wyrzucały. Może właśnie to sprawiło, że nie jestem miękka, bo potrafię nie myśleć o tym, co jest dla mnie przykre. Ale nie mogę tyle rozmyślać o samej sobie, bo stanę się jeszcze tak samo naryzowata jak Justin, który właśnie przede mną wyskakiwał ze swoich ubrań.
- Ej! - krzyknęłam za Reidem, gdy ruszył w stronę wody, chcąc powiedzieć, że to niesprawiedliwe, bo wystartował przede mną. Ale na szczęście mam długie nogi, więc nie zajęło mi dużo czasu, żeby go dogonić i wyprzedzić. Gdy byłam jakieś półtora metra przed nim, usłyszałam jego przeciągły jęk i odwróciłam się do tyłu, zatrzymując się. Jaka ja głupia, pewnie udawał, żeby zaraz się podnieść i być szybszym ode mnie, a ja dawałam się nabrać.
- Nie ma opierdalania się, do wody! - mruknęłam wysuwając dłoń i wymierzając w niego swój palec wskazujący. Jednak, gdy zobaczyłam, co sprawiło, że się zaprzestał tego, co przed chwilą zaczął, albowiem wyścigu, głośno się roześmiałam. Może i byłam niemiła, bo śmiałam się z dżastinowego nieszczęścia, ale ja się zawsze z niego śmiałam i już powinien się przyzwyczaić, bo ja się chyba ze wszystkiego śmiałam. Przepraszam, ale jednak szyszka, która sprawiła, że chłopak wydarł się jak opętany zdecydowanie była powodem do śmiechu.
- A to ja myślałam, że jestem sierotą, panie Pinokio - dodałam jeszcze, nie mogąc się powstrzymać od dalszego chichotania. O nie, lepiej, żebym nie przesadzała, bo gdy za bardzo coś mnie rozbawiło, mogłam zacząć wydawać z siebie jakieś inne dźwięki, podobne do czkania czy czegoś takiego. A jak już wcześniej wspominałam, nie cierpię swojego śmiechu, jest okropny, rety.
Jednak nie chciałam być bardzo wredna i pobiec do wody sama, bo przecież to miał być nasz wspólny głupi wybryk, prawda? Dlatego podeszłam do Justina, na szczęście tłumiąc już w sobie ten dziwny dźwięk, który miał być śmiechem i wykrzywiając usta w grymasie.
- Wstawaj, i tak idziemy się kąpać - powiedziałam wyciągając rękę w jego stronę, żeby mu pomóc wstać, chociaż to było bardzo nieprzemyślane, bo przecież on był znacznie silniejszy ode mnie i z pewnością sam wstałby z piasku.

- Normalnie - odparłam wzruszając trochę obojętnie ramionami, w odpowiedzi na to, co chłopak powiedział odnośnie udawania. Przecież on często udawał i aktorzył. Niemal każdy to robił. Zazwyczaj, aby zwrócić na siebie uwagę, bo jaki był inny tego sens? Przecież nie było by nic dziwnego w tym, że Reid udawałby, że zraniła go zła szyszka, żebym do niego podeszła i jeszcze, żeby mnie wyprzedził.
- O nie! - jęknęłam, w teatralny sposób robiąc wielkie oczęta i przysuwając dłoń do ust, aby to wyrazić jak bardzo współczuję chłopakowi. Gdy ujrzałam jego stopę, skrzywiłam się, jakby zobaczyła wielką ranę z której tryskała krew. A musicie wiedzieć, że ja bardzo krwi nie lubiłam i kiedy widziałam tę czerwoną substancję to od razu mój żołądek na to reagował i robiło mi się niedobrze. Na całe szczęście szyszka nie wywierciła w ciele bruneta żadnej wielkiej dziury, a krew się nie lała, więc mogłam spojrzeć na to, co się mu przytrafiło. Musiałam zmrużyć oczka, żeby cokolwiek zobaczyć, bo tam było tylko małe zadrapanie.
- Będziesz mógł pływać, nie mów tak - odparłam całkowicie pewna tego, co mówiłam i pokręciłam głową, jak jedna z moich mam tak robiła, gdy wyrządziłam coś złego, co zawsze odkrywała nawet jeśli starałam się być milutka i wszystko ukrywać. Zrobiło mi się naprawdę przykro, bo miałam wielką ochotę popływać, a sama bardzo nie chciałam iść. A co jeśli nagle wypłynął by jakiś rekin i chciałby mnie zjeść? Kto by mnie uratował? Chociaż tu było bardzo zimno, więc raczej wątpię, że takowy mógłby się tam pojawić. A może pingwiny? Co jeśli przypłynęłyby jakieś groźne, głodne pingwiny i chciałyby mnie zeżreć żywcem? Dużym obiadem to bym nie była, bo ze mnie to prawie same kości i skóra, ale jednak, nie chciałabym tak skończyć. Poza tym, tak wcześnie?
Zauważyłam coś dziwnego, co przemknęło przez twarz Justina. Coś kombinował, bez wątpienia. Widziałam ten błysk w jego oczach i aż bałam usłyszeć to, co miał powiedzieć.
- JUSTIN! CO TY SOBIE MYŚLISZ? ŻE ZROBISZ MINĘ SZCZENIAKA, POUDAJESZ, ŻE BOLI CIĘ NOGA, ŻEBYM CIĘ POCAŁOWAŁA? NIE MA MOWY! - wykrzyknęłam oburzona. On chciał wykorzystać mnie i sytuację. Nie, nie będę go całować. Ja nie mam w zwyczaju całować pierwszych, lepszych osób, więc niech Reid sobie nie uważa, że wyżebra ode mnie buziaka. Na takowego trzeba było zasłużyć. Dlatego właśnie skrzyżowałam ramiona na piersiach i odwróciłam się do niego tyłem. Poczułam również jak chłodny podmuch od morza, sprawił, że moje ciało pokryło się gęsią skórką. Brr, zdecydowanie za zimno na paradowanie w samej bieliźnie.

Wysłuchałam Justina, kręcąc z rozbawieniem głową. Gdy tylko wspomniał o rekinach i pingwinach, zmarszczyłam nosek. Chciałam już mu powiedzieć, żeby przestał czytać moje myśli, bo to było bardzo irytujące, ale w związku z tym właśnie, nie musiałam mówić tego na głos. Na sam koniec przewróciłam oczkami, bo nie mam mowy, i tak nie wyprosi ode mnie całusa.
Zobaczyłam ten jego smutny grymas, ale nawet to na mnie nie podziałało. Tak mi się zdawało.
- Reid, to nie o to chodzi - machnęłam dłonią, kiedy on zapytał, co takiego strasznego jest w całowaniu go. Ja po prostu chyba nie miałam na to ochoty. A wiecie dlaczego? Bo ja wiem, że on mnie bardzo lubi. Trudno byłoby tego nie zauważyć. To znaczy na początku tego nie wiedziałam, dopiero niedawno się zorientowałam. Ale wiedziałam. I bałam się, że gdybym rzeczywiście dała mu buziaka, to on by pomyślał, że ja się też w nim zabujałam, a ja nie miałam z zwyczaju się zabujiwać w chłopakach. Ja właściwie nawet nigdy nie miałam chłopaka, ale raczej tego nie potrzebuję. Nie czułam jakiejś pustki, ani potrzeby, żeby ktoś ciągle za mną chodził i mnie obmacywał. A pocałowanie Justina byłoby jednoznaczne.
- Justin, daj spokój - dodałam jeszcze i w tym samym momencie on posłał ten kolejny uśmiech. Jakby coś się przełamało w moim zimnym, kamiennym serduszku i jakby nogi troszkę mi zmiękły i zrobiłam kroczek do przodu. Przez chwilę przeszło mi przez myśl, że mogłabym rzeczywiście spełnić jego prośbę, to o co prosił przez ostatnie kilka minut, ale po kilku sekundach się ocknęłam, nie wiedząc, co się ze mną stało. Poczułam się trochę zmieszana, bo przez swój talent brunet pewnie zorientował się, co mi się stało. Ojoj. Szybko się obróciłam i szybkim krokiem ruszyłam w stronę zejścia, gdzie leżały moje rzeczy. Właściwie to prawie pobiegłam. Nasunęłam na siebie jeansowe szorty, zarzuciłam bluzkę, na lewą stronę, ale nawet tego nie zauważyłam i wsunęłam stopy w rozwiązane martensy. Złapałam w ręce wszystkie urządzenia, które ze sobą przytaszczyłam i jeszcze raz obejrzałam się za siebie widząc siedzącego na piasku Justina. Głupia ja, niepotrzebnie to zrobiłam. Ajajajajaj, zabolało mnie serduszko na taki smutny widok i moje nogi same zaczęły się poruszać i po chwili znów stanęłam przy chłopaku. Nachyliłam się nad nim, pewnie z miną pod tytułem nie chcę tego robić, ale nie mogę nic poradzić i cmoknęłam jego policzek. Potem obróciłam się na piętach i szybko poszłam przed siebie. Jednak akurat w tym samym momencie moje rozwiązane sznurowadła zdecydowały się na mnie odegrać i potknęłam się o jego z nich. Nie, nie wyłożyłam się plackiem na ziemi, ale te wszystkie odtwarzacze i telefony powypadały mi z rąk. Zerknęłam na to ze zrezygnowaniem, ale nawet się nie nachyliłam, żeby je pozbierać. Nie, nie, nie. Ja chciałam uciec, więc wszystko zostawiłam za sobą. A poza tym, to zachowałam się jak jakaś nienormalna, psychiczna małolata. Jejku, co Justin sobie o mnie pomyśli?
Prawie wpadłam na drzewo, bo właśnie zadałam sobie to pytanie. Jaka ja byłam złą na siebie. Jeszcze tylko przyspieszyłam kroku, a potem zniknęłam w lesie, wędrując do Rezydencji. Poczułam potrzebę napicia się. Chociaż to brzmi bardzo niepoprawnie, musiałam to zrobić, że zacząć trzeźwo myśleć.

/ i kończę. mam nadzieję, że nie masz mi za złe, ale to taka ładna okazja możesz jeszcze pościka napisać, chętnie przeczytam ;3

/koniec

/aaa począteczek