Kemping

Prywatne pole namiotowe Utalentowanych,
zwykłych turystów raczej odstraszają tabliczki
WSTĘP WZBRONIONY.
Jakoś parę lat temu ktoś tu eksperymentował z
pogodą i od tego czasu można uznać, że panują
tu naprawdę sprzyjające warunki na nocowanie
pod namiotem.

Oparłam rower o drzewo i rozejrzałam się próbując nie zwracać uwagi na wrzaski i krzyki jakie mnie otaczały. Pomyślałby ktoś, że taka ja ze swoim dosyć specyficznym podejściem do mniejszych ludzi, nigdy nie zgodzi się wziąć udział w kempingu. A widzicie. Jednak każdy człowiek od czasu do czasu potrafi zaskoczyć. Jakie dokładnie powody mną kierowały? To akurat jest w miarę jasne i nie trzeba zmyślać by się w miarę racjonalnie wytłumaczyć. Zgodziłam się tu być w zastępstwie po to by jakimś przypadkiem nie wpaść na kogoś w publicznych miejscach. Takie spotkanie z całą pewnością nie było przyjemne i zrobiłabym dosłownie wszystko (jak widać na załączonym obrazku) by tego uniknąć. Niby mogłam siedzieć w pokoju i nie wychylać nosa poza jego ścian, ale niestety wtedy istniało ryzyko, że ktoś z moich znajomych się dowie co zrobiłam i postanowi mnie odwiedzić. Z czystej ciekawości. A tego bym nie zdzierżyła. Lepiej było mi tutaj. Choć miałam jakiegoś liścia we włosach, śmierdziałam wiatrem i właśnie mnie czekała noc z gromadą dzieciaków jako jeden z dwóch opiekunów. Jak już mówiłam, w zastępstwie. Na początku miała tu jechać Misty, ale z racji odejścia Maksa to właśnie ją wzięto pod uwagę jako kolejnego reprezentanta i musiała iść na jakąś poważną rozmowę do dyrektorki. Teraz ładnie podziękuję swoim wizjom, że powiedziały mi o poszukiwaniu zastępstwa i mogłam zupełnie przypadkiem zjawić się w odpowiednim miejscu o odpowiednim czasie. I zgodzić się, a jakże.
Dwa dwunastolatki przeleciały obok mnie szturchając mnie i mimowolnie musiałam się obrócić. Gdzieś parę metrów za mną stał Shaque, drugi opiekun, bo przecież jedna osoba nie poradziła by sobie z tymi małymi szatanami. Znaczy Shaq pewnie by sobie poradził, ale ja za nic. Zresztą skoro nie ma z nim uzdrowicielki to chociaż ja będę mogła przewidzieć gdyby coś poważnego się stało. Nie żeby to było akurat najważniejsze z tego wszystkiego. Choć oficjalnie właśnie taki był powód mojego pobytu tutaj. Podeszłam parę kroków w stronę pakunków jakie ktoś nam wcześniej tu podrzucił, bo jednak na rowerach nie zmieścilibyśmy wszystkich niezbędnych rzeczy. I komu się by to chciało dźwigać. Wygrzebałam trzy namioty i zaczęłam się zastanawiać gdzie by tutaj je rozłożyć. Bo jednak jako hmm, odpowiedzialna osoba, musiałam się właśnie nad takimi rzeczami zastanawiać. Ale to chyba było o wiele lepsze niż zastanawianie nad tym co działo się w rezydencji. Za tamto podziękuję. Aktualnie całkiem się od tamtych rzeczy odgrodziłam i było zajebiście dobrze.
Przeciągnęłam namioty na ich miejsce i miałam rozkimę na temat tego, czy w ogóle powinnam zaczynać ich rozkładanie. No ale kurcze, przyszłość nie mówiła, że mi się nie uda. Więc nie powinnam się martwić. Wysypałam zawartość pierwszego worka na trawę i pora zaczynać zabawę. Dzieciaki spokojnie potrafiły zająć się sobą, a ja potrafię namiotem. Czemu by nie?

Dzisiaj po prostu nie myślałam, naprawdę. Serio rozbiłabym te namioty dzieciakom gdyby Shaq wcześniej nie kazał im zająć się sobą. Kurwa. Tylko, że jak za szybko się z tym wszystkim uwiniemy to co ja do cholery będę tutaj robić żeby za bardzo nie błądzić myślami? Zmieniałam zdanie chyba milion razy na sekundę co do tego, czy wybranie się tutaj było dobry, czy złym pomysłem. Ale przecież do kurwy nędzy nie będę sobie robić jakiś list plusów i minusów, bo to jest po prostu żałosne. Znajdę sobie zajęcie to jest pewne. Jeszcze nie wiem jakie, ale znajdę. Pewnie będę zadręczać albo dzieciaki, albo Shaqa, ale trudno. Przecież mnie nie zabiją.
- Lepiej? - zapytałam naciągając namiot tak jak polecił mi Shaque, ogólnie byłam w tej chwili w stanie robić wszystko co by tylko ten rozkazał i bym nie robiła najmniejszych wątów. Po prostu nie miałam ochoty na jakiekolwiek kłótnie, czy fochy. Po prostu chciałam spędzić paręnaście godzin spokoju. Poprawiłam jeszcze raz, by to jakoś wyglądało i wyprostowałam się. Nasz namiot stał, ale co do namiotów tamtych nie byłam pewna. Ale trzeba było im dać jeszcze szansę na poprawkę, niech się uczą samodzielności. Wytarłam dłonie o siebie, a potem o spodnie i spojrzałam na wysokiego faceta obok. Zawsze gdy przebywałam blisko niego mój kompleks mniejszości dawał o sobie poznać. Choć od czasu do czasu łudziłam się jeszcze, że kiedyś urosnę, to w takich sytuacjach nie miałam najmniejszych nadziei. No kurwa, niektóre dzieciaki w tej grupie były ode mnie wyższe. To chyba o czymś świadczyło.
- Naprawdę myślisz, że nie przyda im się pomoc? - zapytałam wątpliwie spoglądając w tamtym kierunku. Właśnie Sam potknął się o jeden sznurek, o ile dobrze pamiętałam to ten dzieciak miał w kwietniu wypadek. Fajnie, będę mieć na niego trzecie oko. I na jego koleżankę. - W sumie to nie wiem dokładnie o co chodzi z tym całym opiekowaniem się, że mamy się tylko na nich gapić? - przyznałam się. Nie wiedziałam czy Shaque wie, że załapałam się na te wypad w ostatniej niemal chwili, że ledwo zdążyłam się spakować. Ale chyba powinien wiedzieć.

Nie dokładnie w ten sposób działały moje wizje, nie pokazywały mi kto jest w potrzebie, ani kto za chwilę może rzucić wszystko i poddać się przy rozkładaniu namiotu. Niestety miałam w sobie gdzieś te cholerne ograniczenie, które pewnych rzeczy nie ukazywało i dlatego czasami czułam się na serio niepewnie. Choć gdybym jednak wiedziała wszystko, to byłoby w chuj źle. Zero niespodzianek, zero nieświadomości, po pewnym czasie wszystko już przestałoby mnie interesować. Pff, ale dobra. Może i Shaque nie należy do zbytnio pomocnych ludzi, może i ma rację. Tak szczerze wolałam aktualnie polegać na czyimś myśleniu niż na swoim. To nie było zbyt rozsądne i ani trochę do mnie nie podobne. Bo jakoś zawsze próbowałam wypaść na tą lepszą, mądrzejszą, a nie takie niewiadomoco jak dziś. Całe szczęście, że choć raz mogłam mieć gdzieś to co inni o mnie myślą.
- Mniej więcej po to - odpowiedziałam mu obojętnym tonem i nie zamierzałam go szybko zmieniać. Tak było dobrze. Bo co ja będę się unosić i dokładnie tłumaczyć dlaczego jestem w środku lasu zamiast siedzieć sobie w czystym i pachnącym pokoju. Nie często zdarzało mi się przyjeżdżać w takie miejsca. Znaczy kiedyś całe wakacje spędziłam na dziczy, ale histeryzowałam jak nikt inny. Od tamtej pory jednak nieznacznie się zmieniłam i teraz prędzej bym się zapadła pod ziemię niż zaczęła piszczeć na widok robaka. Takie rzeczy już mnie nie ruszały. Dokładnie nie wiem co miał Shaque na myśli mówiąc, że wydaje się bezradna. Może i nie byłam specem od rozkładania namiotów i nie wiedziałam co z sobą zrobić, ale chyba pytałam po to by się dowiedzieć. - Owszem chciałam, ale dowiedziałam się o tym parę godzin temu, więc sorry że pytam - wzruszyłam ramionami. Niestety mimo usilnych starań by wszystko stało mi się obojętne za nic mi nie szło. Dlatego gdy dzieciaki zaczęły męczyć się z wbijaniem śledzi gołymi rękami postanowiłam wykorzystać okazję i na chwilę odejść od Shaqa, by podać im mały młoteczek, którego sami wcześniej używaliśmy.
Dopiero pół godziny później, a może trochę więcej, bo nie chciało mi się sprawdzać czasu mając nadzieję, że tym sposobem spędzę więcej czasu poza rezydencją, znów wpadłam na Shaqa. Znaczy nie do końca wpadłam. Usiadłam na jakimś pieńku by wyjąc sobie kamyka z buta, a on akurat przechodził. Nie moja wina, że jednak był jedyną osobą tutaj zbliżoną do mnie wiekiem i musiałam się odezwać.
- Czy ty jesteś tutaj za karę? - wypaliłam nagle. Znaczy wcześniej już o tym myślałam, ale nie chciało mi się pytać. Nie za bardzo wiedziałam, czy to jest dobry temat na rozmowy. Nie, wcale nie bałam się, że Shaq się zdenerwuje i potraktuje w podobny sposób jak Dimitriego. Przewidziałabym to. No i byłam chyba dziewczyną, nie? A Shaq ma trochę godności.

Nie miałam pojęcia, że moja tak krótkie pytanie może wywołać taki nagły potok słów. W ogóle nie spodziewałam się, że Shaq potrafi być aż taki rozmowny gdy się tylko odpowiednio do niego podejdzie. Tyle że ja wcale nie próbowałam go podejść by nale zaczął mi się zwierzać ze spraw, których jakoś nigdy za bardzo się nie podejmowałam. Niby byłam na bieżąco za nowinkami, Ana donosiła mi dosłownie o wszystkim i to bez względu na to czy chciałam czy nie, ale jednak moje zainteresowanie tego typu sprawami nie było zbyt wielkie. Przepraszam, ale wtykanie nosa w nieswoje sprawy to nie jest jednak moja specjalność, gdy chodzi o takie rzeczy jak zdrady i tym podobne. Z drugiej jednak strony, w tej chwili nie wtykałam. Zadałam proste pytanie, a że akurat chłopak miał ochotę się wypowiedzieć to czemu nie? Jego stanowisko było nawet ciekawe.
- Czyli nie zamierzasz pokazać jakiegokolwiek poczucia winy jedynie dla świętego spokoju? To by ułatwiło sprawę. Choć ja sama też bym broniła swojego zdania i nie miała ochoty odstawiać cyrków - przewróciłam oczami i założyłam do końca swojego buta. Shaque siedział teraz przede mną i doskonale widziałam, że mimo powierzchniowego braku przejęcia tą sprawą, gdzieś tam widziałam wściekłość. Najbardziej się ona ujawniała gdy mówił o Dimitrim. A raczej o "ścierwie". Od dawna dziwiłam się, że jeszcze fin jeszcze nie oberwał za swoje pogrywanie z dziewczynami. Choć wiele razy widziałam go w dosyć podbramkowych sytuacjach, jednak nie spieszyłam na ratunek. On sam doskonale potrafił zadbać o swój tyłek. Ale Shaqa nie potrafił powstrzymać. - Jednym słowem twoim zdaniem wszyscy niesprawiedliwie cię osądzają? Niesprawiedliwie sądzą, że to tylko Dimitri jest ofiarą? Myślisz, że ty jesteś w większym stopniu pokrzywdzonym? - zapytałam jeszcze, bo akurat te wnioski jakie wysnułam nie za bardzo mi pasowały do sposobu w jaki wypowiadał się Shaq. Ale jednak skądś te wnioski musiałam wziąć. Ech, widocznie Ana zbyt wiele mi biadoliła na temat Dimitriego bym jednak potrafiła być w miarę obiektywna w tej sprawie. Pierdolę. - Ale wiesz co? Jak dla mnie to wasza sprawa i powinniście wszystko załatwiać pomiędzy sobą. Nie wiem co za chuje zaczęli się do was wpierdalać i wymyślać cokolwiek na temat ponoszenia winy i kar. Chyba jesteście dorośli nie? Dimitri namieszał, nie potrafił się obronić - jego sprawa.
I to było chyba na tyle co mam do powiedzenia w tej sprawie. Tak przynajmniej sądzę w tej chwili. W końcu w każdej sekundzie Shaq może powiedzieć coś co zmieni moje zdanie, choć... Gdyby diametralnie się zmieniło wiedziałabym o tym wcześniej. Chciałam jeszcze wyjaśnić jedną sprawę, która nie do końca spodobała mi się w wypowiedzi chłopaka. Byłam po prostu na to uczulona i zanim zdołałam się powstrzymać już go poprawiałam.
- Nie ma żadnego mój facet, i nie ma żadnego gdyby mnie zobaczył z innym. Jeżeli z kimś już jestem tak na serio to nie ma mowy by był inny. Za cholerę. Nie lubię gdy sprawa zaczyna się plątać, bo wtedy tylko powstaje jedno wielkie bagno i nic z tego nie mam. - Tłumaczenie się Shaqowi w ten sposób nie było zamierzone. Ale to przez niego. Niepotrzebnie zaczął gadać na takie tematy.

Tak naprawdę nie wiedziałam czym dokładnie jest wewnętrzny spokój, pewnie to wydaje się w tej chwili dosyć dziwne, ale jakoś nie mogłam sobie przypomnieć, bym kiedykolwiek ostatecznie go osiągnęła. Choć przecież to wcale nie powinno być takie trudne. Po części zazdrościłam Shaqowi, że on z kolei mimo presji jaką wywierają na nim osoby, które powinny sobie lepiej strzelić w łeb niż mu truś dupę, zachowuje się on jakby niczym się nie przejmował. Nawet nie zdajecie sobie sprawy jak bardzo i ja chciałabym w ten właśnie sposób się czuć. Ale dość, nie miałam najmniejszej ochoty wdawać się aktualnie w psychologiczne gierki, bo przecież próbowałam właściwie od nich uciec. Ale nie. One same przychodzą i dręczą mnie w najmniej oczekiwanych momentach. To chore.
- Moim zdaniem lepszym sposobem od rozplątywania jest zapobieganie. A w zapobieganiu jestem akurat mistrzem, dlatego powiem ci, że lepiej iść serio na tą kiełbasę zanim tamtemu rudemu spadnie jedna z patyka i będzie próbował wsadzić rękę w ogień - rzuciłam na jednym wdechu podnosząc się z ziemi i ruszając w stronę tego niby ogniska, z całym szacunkiem ale pozostawiało ono wiele do życzenia. Ale mniejsza z tym, lepsze takie niż żadne.
Podeszłam do tego chłopaka, o którym wcześniej wspominałam i upomniałam go, że źle nadział kiełbasę. Popatrzył na mnie jakbym psuła mi całą zabawę, ale pod wpływem mojego spojrzenia zmienił zdanie i bez słowa poprawił. Brawo Mika, zadanie wykonane. Powinni ci za to przyznać medal, kurwa. Nie ma to jak czuć się potrzebnym innym. Jezuu, zwróćcie mi normalne życie. W zasadzie byłoby lepiej. Rozejrzałam się za Shaqiem i ruszyłam w jego stronę.
- A więc nie uważasz, że takie obozowanie w czasie gdy mamy dzień polarny mija się odrobinę z sensem? Znaczy wiesz, nie będzie ciemno, żadnych strasznych historyjek i tak dalej... - zagadałam bezsensownie, alby tylko móc coś powiedzieć. Stanie w ciszy jest jednak trudnym zadaniem.

- Nie miałam pojęcia, że mam do czynienia z kimś tak bardzo uduchowionym. Cóż za zaszczyt - parsknęłam słysząc jego jakże wyszukaną odpowiedź na moje pytanie. No, a czego innego mogłam się spodziewać? Właśnie takie słowa były najbardziej prawdziwe i dzięki nim uświadomiłam sobie, że chyba Yves naprawdę nie jest świadoma tego co nawyprawiała doprowadzając to wszystko do takiego a nie innego końca. Znaczy nie miałam prawa jej w niczym obwiniać. Tak na serio... Ona była jedną z ofiar. Ale to znów sprowadza do tematu, który nie chciałam kontynuować nawet w myślach. - Pogadaj jeszcze chwilkę w ten sposób, a na serio ci uwierzę i będę podzielała twój entuzjazm. Jej. - Te ostatnie słowo niestety nie wyszło tak entuzjastycznie jak powinno wyjść. Nie najmniejszej ochoty ani się uśmiechnąć, ani podskoczyć z radości, jak zazwyczaj się robi gdy się czymś ekscytuje.
Ale czym miałam się ekscytować? Widokiem ogniska? Ogień jak ogień, nie wzbudzał we mnie żadnych uczuć. Znaczy gdyby mi palił włosy to by wzbudzał, albo gdyby dostarczał mi jakiegoś ciepła. Niestety mimo bliskości ognia w środku czułam się jak zlodowaciała bestia. I to było poniekąd prawdą. Ech, ale i tak jakby patrzeć na to z boku to ja się bardziej przejmowałam dzieciakami niż Shaq. Co wcale nie poprawiało mi humoru.
- Taaak, w lepszym miejscu niż to nie moglibyśmy się znaleźć - to akurat zabrzmiało wyjątkowo szczerze.

- Taa, tak serio to wystarczyłoby tylko odrobinę więcej zaangażowania w twoje słowa, a bym uwierzyła i zaczęła pocieszać. Nie nadajesz się na aktora. - Wsadziłam włosy za uszy spoglądając w górę na Shaqa. Za to kiedyś ja idealnie nadawał się do teatru, czy coś w tym stylu. Ale to było za nim wszystko zaczęło mi się sypać na łeb na szyję. Człowiek się po prostu zmienia i czasami nic nie idzie po twojej myśli. Trzeba się z tym pogodzić i tyle. Ale smęciłam, do kury nędzy. Co raz to gorzej i jakoś nie widziałam końca. Jeszcze trochę to sama z sobą nie wytrzymam i strzelę sobie w łeb, nawet nie ma mowy o przywracaniu życia. Ja pierdolę.
Bez słowa ruszyłam za nim w stronę ogniska, bo jednak przez tą całą wycieczkę, zrobiłam sie głodna jak nigdy. Aż dziw, że sobie to dopiero uświadomiłam. Tyle że ja w przeciwieństwie do Shaqa nie preferowałam zwęglonego jedzenia. W sumie wolałabym zjeść zimne, ale już bez przesady.
W sumie myślałam, że dzieciaki raczej szybko spać nie pójdą, ale jak się okazało w namiotach też potrafili znaleźć dla siebie rozrywkę w postaci jakiś dziwnych chichotów i niezbyt kulturalnych rozmów. No bo przecież myśleli, że całkiem ich nie słychać przez kawałek materiału. Ale mnie chuj obchodzili, natomiast zaintrygowała mnie propozycja chłopaka. Nie brałam pod uwagę wcale tego, że będę tutaj pływać. Ale miałam dość smęcenia i walczenia z rozsądkiem, miałam dość bycia jakąś laską, która sama nie wie co tu robi.
- No jasne - odpowiedziałam uśmiechając się do niego i jeszcze raz sprawdzając czy wszyscy siedzą sobie spokojnie w namiotach. Jeszcze tego by brakowało by jakaś dzieciarnia ruszyła za nami. I się potopiła. No ale w swoich wizjach niczego takiego nie widziałam i śmiało sobie mogłam pozwolić. Na brzegu zrzuciłam swoje trampki, spodnie i koszulkę zostając w samej bieliźnie. No nie byłam jeszcze taka głupia by się kąpać nago. W sumie wstydziłabym się.
Skaliste zejście do wody nie było czymś co mi się podobało, zwłaszcza, że było porośnięte jakimiś glonami i za nic nie dało się w tym poruszać swobodnie. Nic dziwnego, że w końcu się potknąć musiałam.