Sala do ćwiczeń

Całkiem tu czysto i ładnie - jest to tak naprawdę jedyne miejsce w podziemiach w którym nie królują szczury i kurz. Jednak wciąż przeszkadza charakterystyczny zapaszek wilgoci.
Wszystko przypomina salę do ćwiczeń gimnastycznych, są lustra i drabinki.

-Do zobaczenia ! - machałam na pożegnanie wychodzącym dziewczętom. Nie przestawałam się uśmiechać, tą lekcję mogłam zdecydowanie zaliczyć do wyjątkowo udanych. Nie sądziłam, że grupa postara się aż tak: wkrótce będę mogła połączyć ją z grupą zaawansowaną.
Quentin miał rację, Rezydencja pokochała taniec. A taniec brzucha okazał się bardzo pożądanym, toteż na każdą lekcję zjawiał się tłum dziewczyn. Oczywista, że każda chciała zachwycić swojego partnera tą niebiańską sztuką.
Zawsze spędzałam na sali wiele godzin, ale dziś miałam umówione dodatkowe lekcje i prawie nie opuściłam podziemia. Na szczęście to już ostatnia grupa. Lubiłam czuć ból w mięśniach podczas treningów, tak samo jak kochałam to uczucie, kiedy się tańczy. Niezależnie od wyglądu można poczuć się pełnym wdzięku oraz gracji.
Spojrzałam na swoje odbicie. Wciąż miałam na sobie strój przeznaczony do tańca brzucha. Czarny. Ulubiony. Wypuściłam włosy z niechlujnego koka i pozwoliłam im swobodnie opaść na ramiona. Delikatnie pogładziłam się po włosach, a później po płaskim, opalonym brzuchu. W dzieciństwie jawiły się tam fałdki i została mi mała obsesja na punkcie wagi.
Włączyłam wieżę stereo za pomocą pilota i zaczęłam ćwiczyć nową figurę do choreografii. Metalowe kółeczka naszyte na długiej spódnicy dźwięczały z każdym ruchem. Orientalna muzyka płynęła jeszcze długo po zakończeniu ćwiczenia. Potrzebowałam dlań nazwy. To później.
Położyłam się na stosie mat i zamknęłam oczy. Dawno nie odczuwałam takiej radości, wszystko zaczynało się układać w całość i pierwszy raz w życiu nie myślałam o ucieczce. Uśmiechnęłam się. Powinnam zaczynać, skoro chciałam jeszcze poćwiczyć. Zbliżała się noc. Zaczęłam się przebierać; zamieniłam ozdobny top na zwykłą koszulkę z szerokimi ramiączkami, a pod spódnicę włożyłam spodnie. Mało kto mnie w nich widział. Właśnie pochylałam się nad torbą, gdy...

...z ciemności wyłonił się diabeł

Pojawiłem się ja. Nie powiem, żeby w piekle było cicho, bo nie było. Ale chyba nigdy tak bardzo ktoś nie zakłócał piekielnego hałasu, jak te hinduskie jęki i tupanie kilkunastu par kobiecych stópek. Należę do osób nader cierpliwych - czasem może to nawet dręczyć, ale proszę mi uwierzyć, iż nie sposób czytać, kiedy w pomieszczeniu, wydawać by się mogło kilkadziesiąt metrów dalej, gra głośno muzyka. Szczególnie muzyka tego typu. Nie byłem szczególnym fanem muzyki i chyba nie umiałem jej docenić. Dla mnie jedynym rodzajem, który mógł mnie jako-tako zająć była muzyka klasyczna. Ale dzwoneczki, piszczałki, dzikie rytmy - z tym daleko ode mnie.
Znikłem z fotela na którym siedziałem, by mój dym pofrunął przez pusty korytarz. Minąłem jakieś rozentuzjazmowane panienki ("och, mam nadzieję, że się mu spodoba", "na pewno, tylko pamiętaj, żeby włożyć te dzwoneczki" - po cholerę, ja się pytam. Żeby dźwięczało, jak już będzie ją pieprzył?) i wszedłem przez zamknięte drzwi. Bezdźwięcznie usiadłem za jej plecami i siedziałem sobie w postaci tego dymu, aż się nie postanowiła przebrać. Już nawet nie czułem żadnego wstydu. Jeszcze kiedyś bym uszanował jej ciało i chociaż przesunął wzrok gdzieś dalej. Ale uwierzcie mi, że kiedy tak przebywałem sobie w moim burdelu, widok roznegliżowanych panienek był już da mnie tak mało podniecający, że to aż mogło zadziwiać. Pojawiłem się za jej plecami.
- Miałem bardzo przyjemny wieczór, ale ktoś go zepsuł. Nie chcąc być niemiłym, pragnę zauważyć, iż te jęki najlepiej brzmią, gdy mamy wyciszone radio.- powiedziałem, zwracając jej uwagę na siebie. Czyżby była zaskoczona? Och,l to dopiero zacznie. - I chciałem nawet osobiście je wyciszyć, ale wpadł mi do głowy genialny pomysł - Persefono, co powiesz na lekcje tańca? Sam Ci zapłacę, ale to musiałoby zostać między nami.

- A moim zdaniem najlepsze jęki są właśnie, kiedy spotyka się kobieta z mężczyzną - odparłem, jeszcze kiedy tak sobie stała twarzyczką do mnie. Nigdy nie twierdziłem, że Persefona nie mogłaby mnie zainteresować, ale jakoś nigdy też prawdziwie się nią nie zainteresowałem. Nasza znajomość była czysta i nudna. Nawet nie było sensu wspominać sobie przeszłości, bo nic w niej nie było. Ale teraz, kiedy właściwie miałem dosyć wszystkiego co mnie łączyło z przeszłością - której nie podołałem tak btw, bo mnie jakiś gnojek Mars wychujał - miałem bardzo dużą ochotę na coś nowego. A co może być lepsze niż nowy cel do zdobycia?
A moje oczy. Czy ktokolwiek powinien być na tyle głupi, by wierzyć moim oczom. Przeciętnie brązowe, wręcz proszą o to, by je pokochać. Ale ja tylko czekam, aż małe muszki złapią się w moją sieć. Uczta będzie wyśmienita. Widząc jej zdziwienie, nie mogłem się nie uśmiechnąć. Jak ja lubię, jak ludzie najpierw są tacy podnieceni, a ja ich szybko gaszę.
- Ależ, źle mnie zrozumiałaś. Chcę owszem, żebyś uczyła, ale nie mnie. I dziękuję, za komplementy. - oczywiste raczej stwierdzenia, ale te jej zmrużone oczka mnie bawiły - Poradzisz sobie z taką grupą, powiedzmy trzydziestu osób?

- Nie masz porównania - błysnęłam zębami w uśmiechu. Co on mógł wiedzieć o relacjach kobiet? Niewiele. Kobieta zachowuje się przy mężczyźnie zupełnie inaczej niż przy przyjaciółce. Sephy miotała pod nosem hiszpańskie przekleństwa na Napoleona, który ośmielił się wtargnąć do podziemi i tak bezczelnie z nią rozmawiał. Och, Sephy, Sephy. Później sobie pomyślisz, teraz musisz skupić się na wykurzeniu go z sali.
- Nie umiesz tańczyć – stwierdziłam kpiąco. To jest moje królestwo i nikt nie ma prawa mi przeszkadzać. A on ? On jest słaby, lecz myśli inaczej. Jest interesujący, muszę to przyznać. Napoleon wprawia mnie w zakłopotanie Włączyłam muzykę. Po pierwszych dźwiękach przestał dla mnie istnieć. Niewiele potrzeba do zatracenia. Ta chwila, kiedy jesteś tylko ty i muzyka. Nie liczy się nic więcej. Przez chwilę patrzyłam w lustro. Widziałam tylko wirującą sylwetkę.
Przymknęłam oczy i beztrosko poddałam się dźwiękom muzyki. Choreografia była bardzo delikatna, kojarzyła się z pająkiem, który ostrożnie porusza się po pajęczynie, całej w kroplach wody. Wzbudzała jakąś dziwną radość, choć brakowało jej doskonałości. Nie umiałam włożyć w nią serca. Dzika dusza wciąż rwała się do ucieczki, a więziły ją wymuskane dźwięki symfonii.
Chciałam wybić się ponad wszystko tylko... dlaczego nie mogłam ? Ale byłam zadowolona. Czas na koniec… Wzniosłam ręce w górę i opuściłam je wzdłuż ciała, równocześnie przesuwając się na środek sali, gdzie siedzieli wyimaginowani sędziowie.
Czułam jak włosy przecinają powietrze podczas obrotu i mocno uderzają o plecy, gdy opadam na ziemię. I jeszcze to uczucie. Najważniejsze jest kilka sekund po zakończeniu. Kiedy muzyka wydaje ostatnie tchnienie, a ty odważasz się wziąć pierwszy oddech po skończonej choreografii. Cudowne.
- Jeszcze tu jesteś ? – przewróciłam oczami. Łatwo zatuszowałam zmieszanie, kiedy sięgałam po wodę. Naprawdę myślałam, że sobie pójdzie. Zarozumialec jeden. I to imię. Napoleon, phi.
– Chcesz stworzyć Moulin Rouge w tej swojej kamienicy ? – ja wiem o wszystkim. Niedoinformowana to może być cnotka Nora albo Fangora. Jak czegoś chcę to zawsze TO dostaję. Zawsze.

- Co sprawia, że tak myślisz? - rzuciłem, ale póki nie uzyskam odpowiedzi, przecież nie zniknę. Dlatego musiałem podziwiać całe to jej przedstawienie z machaniem włosami, kręceniem biodrami i wyrzucaniem rąk. Nie, nie lubię takich rytmów. Ale kobieta, to kobieta. Chyba nawet mocno znieczulony, zawsze będę tak reagował na widok wyginającej się niewiasty. Ha, niewiastą zwać to bezbożnie wijące się ciało, to przecież grzech. Tak się jednak składa, iż jestem diabłem. Więc mam to gdzieś. Wreszcie skończyła swoje przedstawienie. I chociaż podczas wszystkiego miałem wzrok uważny, a ciało chętne, kiedy skończyła, przybrałem pozę znudzonego. Jakbym pytał, czy to właśnie to miał być taniec, czy co ona chciała? Zbliżyłem się do niej powoli.
-Czy gdybym nie umiał tańczyć, nie zamówiłbym lekcji sobie, nie innym? - spytałem zniżając głos, a stanąwszy przed nią dodałem -Mów co chcesz, ale w porównaniu tego Twojego gibania się z prawdziwym tańcem, wypadasz dość blado
Nawet ująłem jej dłoń w swoją i uniosłem ją. Jeżeli ktokolwiek miałby prowadzić, to tylko ja. Może być gorzej, jeżeli trafi się na kogoś o takiej temperaturze krwi jak Sefona. Wtedy nie można liczyć na nic delikatnego. Ująłem ją w tali, a czując opór przycisnąłem. Kto tu wspominał coś o moim braku umiejętności? Niestety, trafiła panna na chłopca z takigo domu w którym pieniądze na edukację go w każdej dziedzinie, nie były trwonione. Z drugiej strony mało też ich nie było.

Nie bądźmy zabawni, Persefono. Tańczyć tango w Szkocji? W tym zimnym, wiecznie mokrym kraju w którym by spotkać człowieka, trzeba iść do miasta i pukać do każdych drzwi? Nie, przecież to nie miałoby sensu. Żeby nauczyć się kroków potrzebny jest instruktor. Ale żeby poczuć co się tańczy, potrzebne są wakacje w Hiszpanii. Mnie nauczono kroków i nauczono jak udawać uczucia w tańcu. Byłoby bowiem przykre, gdyby ktoś tak bezduszny chciał się bawić w ich prawdziwe przeżywanie. Mogłoby nie pójść tak genialnie, jak udawanie. Tak więc tańczyłem w Hiszpanii, a kroków się nie zapomina tak prędko. I prawdą jest, że Norwegia ma klimat cholernie podobny do Szkocji. Tylko, że w Szkocji nie ma prawdziwych latynosek. A ja jedną - może tylko z wyglądu i serca, ale jednak - mam obok.
-Właśnie stamtąd przychodzę- uświadomiłem jej patrząc w te dwukolorowe odważne oczy. Gdybym jej teraz posłuchał i puścił, jak to by wyglądało. Równie dobrze mogłem się w ogóle tu nie pojawiać. Nie miałem pojęcia, iż to się tak potoczy, ale aktualny kierunek naszego spotkania wcale mnie nie zniechęcał. Co więcej, potrzebowałem instuktorki dla tych łamag. A, jak jestem pewien, Eunike poradziłaby sobie zarówno z tańcem jak i ze mną. Bo ja też chcę jakieś korzyści z tego mieć.
-Jako mistrzyni nie powinnaś się tak uprzedzać od samego początku- powiedziałem jej do ucha, a czując, że wyrażenie wątpliwości w jej zdolności pedagogiczne, też ją drażni, uśmiechnąłem się.
I zaczęło się. Przez cały czas musiałen unieruchomiać jej nadgarstki, bo gotowa była mi się wyrwać przy najmniejszym zaniechaniu uwagi. Rwanie, ciąganie, uciekanie, przyciąganie, cholerne kroki, które były tak przeraźliwie szybkie, że aż się obudziłem. I nie zaprzeczę - były emocje. Można teraz zapomnieć to o czym mówiłem wcześniej. Każde tango było inne, i przy każdym coś tam czułem, coś tam udawałem. Ale uniwersalne dla każdego tańca, mające opowiadać historię, trzeba było wykuć. Proste - diabeł nie kocha.
I zatrzymaliśmy się kilka sekund przed zakończeniem piosenki. Wydawać by się mogło, iż na sam koniec się poddała. Dlatego, kiedy staliśmy twarzą w twarz, trzymałem jej dłoń już lekko.

Ha, zostałem nazwany Zimnym Człowiekiem. Jakie to ubliżające. Prawie uroniłem łezkę. Na szczęście taniec zajął mnie mocniej niż rozstrzyganie swego charakteru i nie byłem pewien do jakiego stopnia zgadzam się z Stephy. Nie ulegało wątpliwości, iż przy niej i dla niej musiałem być okropnie zimnym. Ale czy draniem. Zapewne tak. Mogłem tylko z zadowoleniem podziwiać, jaka była mną oczrowana. Bo już moment później miała minę, jakby chciała mnie udusić za to, że nikt w Rezydencji jeszcze z nią tak nie tańczył. Wybacz, o pani. Następnym razem uprzedzę, że będziemy się spęłniać.
Skoro jednak pozwoliłem jej już samej się poruszać, a ona uciekła, nie było potrzeby za nią ganiać. Stałem w tym samym miejscu w którym mnie zostawiła i sięgnąłem do marynarki by wyjąć z niej papierośnicę ze swoimi inicjałami i herbem rodziny. Czego chciałem? Żeby sam diabeł miał pojęcie. Otworzyłem pudełeczko i wyjąłem papierosa. Wsunąłem go w usta i schowałem papierośnicę. Zachowywałem się tak powoli,
jakbym już nie chciał od niej nic, a tym bardziej odpowiadać. Nie, to tylko sposób by opadły emocje. Zabawnym byłoby słuchanie nakręconej Persefony. Ale jesacze zabawniejszym irytowanie jej od nowa i znów i jeszcze mocniej. Uniosłem wreszcie na nią wzrok i podpaliłem papierosa. Ogień. Jak ja lubię ogień. Miał z tym problem Neron, miał problem Napoleon. A ja biorę sobie z nich przykład. Wielcy ludzie lubią po prostu widzieć wielkie ogniska.
-Powiedz mi, Persephone. Masz jakieś marzenie?- zacząłem, a mój głos choć nie wcale jakiś głośny przerwał ciszę. Niebezpieczny wzrok przeszył dziewczynę. Jakbym wcale nie czuł się dobrze po tym, co mieliśmy przed momentem. Ale biznes to biznes. -Mógłbym je spęłnić. Jeżeli odwdzięczysz się mi małą pomocą

Utkwiłem spojrzenie w miejscu, w którym jeszcze przed momentem stała. Czułem, że jej zapach będzie mi się jeszcze długo śnił. Był złożony z tego co lubiłem - czerownych róż, zapachu dwóch spoconych ciał i złota na długiej szyji. A teraz już jej nie było. Kim była? Widmo, którego pod każdym kątem twarz była inna, a kolor i długoęsć włosów zmieniały się w zawrotnym tępie. Ale delikatnie. Prawie nie zauważałem tych zmian, ale co jakiś czas orjętowałem się, że patrzę w inną twarz. Znikła. Odetchnęło me serce, zdziwione, że zostało zbudzone z tak głębokiego snu.
-Dobrze, że przynajmniej tym razem we mnie nie wątpisz- rzekłem, powracając wzrokiem do prawdziwej kobiety. Ona była żywa. W jej ciele płynęła krew, mogłem nawet zobaczyć lekkie drgnięcia ciała, kiedy wypowiadała słowa. Jakaż była niedoskonała przy tamtej. Jakaż... prosta. Ale była prawdziwa. Jaką to daje jej przewagę.
Postąpiłem w jej stronę. Zdziwiona. Niebywałe, by ktoś po jej prezentacji jeszcze chciał na nią patrzeć. Na mnie póki co ta perzentacja nie robiła większego wrażenia. Za to dziewczyna przede mną tak. Przestąpiłem kolejne kroki, aż trzy, które zaprowadziły nas pod samą ścianę. Tym samym ruchem, którym kwadrans temu oddawałem ją po tańcu, tak samo lekko uniosłem dłoń do jej twarzy.
-Tylko jedno pytanie Eunike- powiedziałem, gładząc ją na szyji i przysuwają twarz. -Kto się wygadał?
Ta sprawa już długo nie dawała mi spokoju. Kto powiedział Persefonie, że robie burdel. Kto śmiał.

Właściwie, to jestem w szoku, że pojawiło się cokolwiek. Kto by pomyślał, że ja jednak mam jakąś wymarzoną partnerkę. Chyba jednak problem w wyglądzie polegał na tym, iż owszem, chciałem by moja była piękna, ale nie umiałem określić jaki typ kobiety interesuje mnie najmocniej. Czy była to klasyczna uroda Venus, nieogarnięte piękno Earth, zadbana Anabell, czy zmysłowa Florence. Nieważne. Mnie interesowało to coś, czym odznaczały się nieprzeciętne kobiety. Ale jednocześnie nie lubiłem, kiedy musiałem się o nie starać równie mocno, co o rzeczy ważniejsze - władzę. Co to za zabawa, kiedy wiecznie jest się kotem? Nawet Tom lubił dać czasem Jerremu wolne i zabawić się z kocicami. Tak podejrzewam.
Jeżeli chodziło o te tancerki, to nie miałem wątpliwości, że ona da sobie z tym radę. Dlaczego nie miałaby dać. A salę da się załatwić. Jeżeli będzie trzeba, to wynajmę coś w mieście. Ale myślałem, że przestrzeń klubu powinna im wystarczyć, przecież to będzie ich scena.
No, wreszcie. Na każdą kobietę, która jest głośniejsza niż wygląda jest jeden sposób - należy ją uwieźć. I już nie będzie krzyczała, czy się poniewierała. Skończy tam, gdzie powinna. Pode mną.
- Niech dla innych zostanie to tylko plotką - powiedziałem, jakbym prosił. Dlaczego miałaby się nie zgodzić, przecież ja tak ładnie proszę. A przy okazji ustami przesuwam po jej skórze. Była jeszcze lekko spocona po tańcu, ale chyba te dreszcze, to coś nowego? Wreszcie znalazłem jej usta.

Cokolwiek będzie nawiedzało go często, może zdąży ustabilizować wygląd dziewczyny nim znudzi mnie ta zabawa. Śpij dobrze tej nocy, mój Napoleonie. Nie zaznasz spokoju, bo nie widzę powodu, dla którego powinnam ci zaufać. Władza ? Żyj Napoleonie w błogiej nieświadomości. Prawda jest zbyt bolesna, zraniłaby twoje serce i wróżę, że nie przeżyłbyś tego. Już jest martwe i wyschnięte, z trudem pompuje krew po zimnym ciele. W środku nic nie ma, przeraźliwy chłód wyziera się z pustki jaką wieje twoje wnętrze. Czujesz to ? Zapadłe, pomarszczone tętnice pozwalają ci żyć, egzystować w twojej utopii. Gdzie Napoleon jest królem.
Tutaj ? Tutaj, drogi Napoleonie jesteś nikim i niczym.
Zbyt szybko osądziłam twój umysł, zbyt szybko przyznałam ci inteligencję. Próbujesz błyszczeć, widzę nędzny błysk w twoich oczach, gdy patrzysz jak poddaję się pod wpływem dotyku. Czujesz się silny, wszechwładny i potężny, bo poskromiłeś kobietę. Twoje sądy są mylne, chciałabym ci powiedzieć – jednak zaczekam, może sam to zrozumiesz. Na razie myśl, że jestem Twoja, piękna i poddana. Pod twoim dotykiem rozpływam się, płonę i czekam na więcej. Uwiedź mnie jeszcze tej pięknej nocy, proszę. Będę łagodna lub nieposkromiona, bo tak każe mój Pan.
A teraz uśmiecham się i pozwalam, wplatam dłonie we włosy i drżę. Uwiedzenie cóż za cudowne słowo. Tyle w sobie kryje; zarówno splecione ciała w brzasku poranka, jak i szał upojnej nocy.
Jaki kolor ma uwiedzenie? Prostą odpowiedzią byłaby czerwień ale wydaje się, że jest zbyt oczywista. Uwiedzenie to piórko ocierające się o skórę po wewnętrznej stronie uda. Subtelność. Maestria.

W takim razie Persefona musiaáby być u mego boku do końca, bym wreszcie kiedyś wykształcił sobie jakiś pewny obraz. Gereranie, to ona ma genialny dar. Kiedy już będzie miała jakiegoś naiwnego, który będzie chciał z nią sobie układy taneczne robić, będzie mogła bardzo łatwo zgadnąć, czy ją zeradza. Tylko wywoła kobietę z marzeń i jeżeli nie zobaczy siebie, będzie już wiedziała. Co jej pewnie serce złamie. Że nie ma mężczyzny, który wiecznie marzyłby tylko o jednej. To niedorzeczne.
Persefona nie była wcale taka piękna. Nie dla mnie. Nie lubiłem latynosek, byłem inny. Ale to, że nie odznaczała się słowiańską czy germańską urodą, nie oznaczało, że jej nie chciałem. Te jej wady były aż pociągające, ale najbardziej do zabawy zachęcały mnie gesty. Nie lubię tancerek, na szczęście to nie były prawdziwie tancerskie gesty. Miała długie dłonie i każdym z dziesięciu palców zahaczała o moje ubranie, bądź trącała skórę w taki inny sposób. Jakby wcale nie chciała mnie zjeść na miejscu, ale jakby kazała mi się sobą bawić. Inne. Cokolwiek bym teraz nie zrobił, będę musiał się postarać. Jakbym nie mógł skorzystać z łatwiejszej rozrywki. Uparty w tym działaniu, korzystając z chwili nieuwagi, posłałem część mego ciała - a właściwie dłoń, by zamknęła salę na klucz. Dłoń powróciła w nienaruszonym stanie, by móc zająć się przyciskaniem ciała Eunike do mnie. Gdzieś przez myśl, przeleciało mi, że to dziwne, jak ona chętnie oddaje się swemu przyszłemu pracodawcy. Ale kto by tam zawracał sobie sprawę takimi rzeczami. I tak już poległem na jednym grnucie, niech mi się drugi powiedzie. A najłatwiej o pracę prze łóżko. Tylko, kto tu kogo zatrudnia w takim razie.