Romeo

Ha, byłem na tyle trzeźwy, że nie wspominałem o hecy z dziedziczeniem - jeżeli nie wiedziała, że jestem tym młodszym, to nie chciałem jej uświadamiać. Może potem. Nie jestem dupkiem. A jeśli jestem, to godnym zaufania, dlatego nawet jeżeli nibyJulka mnie porzuci, to nie zdradzę, że Józek jest babą. To w końcu mój brat, poza tym jeszcze by chciała zostać sławna i powiedziałaby dziennikarzom (którzy zresztą mnie nie lubią, bo zawsze strzelałem w nich ketchupem z okna, a jak mi się skończył, to robiłem balony wodne z gumy do żucia, natomiast poza domem po prostu kopałem ich w łydki i rzucałem patykami), a wtedy wszyscy by się dowiedzieli, że mój brat to baba (wstyyyd), musiałbym wracać do ojca i uczyć się tych nudnych reguł, zamiast, przykładowo, odkrywać możliwości darów moich nowych koleżanek. Śmieszne - druga dziewczyna od czasu przyjazdu, a już się zakumplowaliśmy, no.
- Królewno, wiesz że żona księcia to księżna? - fuuuj, to słowo mi się cholernie nie podoba. Raz, że jest brzydkie, a dwa, że nie będę miał żony i księżnej. Tylko kilka królewien. Haaa, gdyby moja siostra (która istnieje, wyobraźcie sobie) byłaby księżniczką zasadniczo na tron, to jest luby byłby księciem małżonkiem. A gdybym miał żonę (sytuacja niemożliwa), i bym umarł (a jestem tak fajny, że nieumarły), to zostałaby księżną wdową. Fajnie, prawda?
- Zasadniczo siedemnaście, Julietto i jestem prawnie samodzielny, więc gdybym cię zabił, to pójdę do paki. Ale wpłacą za mnie kaucję, chyba. - eeeej, nawet ojciec nie byłby taki, żeby się mnie pozbyć. Wstyd by mu było, musiałby mnie uwolnić. Czyli nadal wszystko mi wolno. Ha, czternastoletni knypek wiedział co robi - bez rodziców, ale bez ewentualnych problemów. Fajnie jest być tym młodszym księciem.
Objąłem moją nową Julię, dotykając ustami jej policzka, by zjechać po szyi i obsypać pocałunkami obojczyk. To tak cholernie romantyczne, nie przechodzić od razu do rzeczy? Bo wiecie, w moim słowniku wszystkie pojęcia są względne i elastyczne do sytuacji. Powiedzmy, takiej jak ta.
Co ona tam miała na sobie? Nie jestem dobry w ocenianiu mody kobiecej, męskiej zresztą też nie. Nie odróżniam tuniki od bluzki, bo po co mi to. Za to odróżniam zamek błyskawiczny od guzików i sznurowanych gorsetów. Nie wnikajmy, o co chodzi z tym trzecim, długa historia. Ale zainteresowały mnie zapięcia w ubiorze nibyJulki. Nawet bardzo, choć na razie nic z nimi nie robię. Bo jestem grzecznym i niewinnym pacholęciem z błękitną krwią, które bredzi od rzeczy.

Ja używam prostych porównań, żeby biedaczka nie miała wyrzutów sumienia, że jest jakąś pedofilką, a ja później zgłoszę to na policję i rzecz jasna uwierzą mi a nie jej (nie wiedziałem jak na razie, że mam wszystko zapomnieć), a już mnie oskarża, że chce ją zadźgać. Nie chce jej zadźgać. Po prostu większość rzeczy makabrycznie mi się kojarzy. Jedni mają myśli zboczone, ja makabryczne. Śmiertelne porównania, i tak dalej... Ten typ tak ma.
- Zależy jak definiujesz słowo 'odpowiednie', królewno. - szepnąłem wprost do jej ucha. Bo, pragnąłbym zauważyć, romansowanie z nieletnim bądź co bądź księciem do rzeczy uznanych powszechnie za normalne nie należy, jak sądzę. Tyle że Romeo Doofenschmitz nie interesuje się klasyfikacją swoich zachowań od minus drugiego miesiąca życia. Więc no.
Zwinne dłonie znalazły zapięcie bluzki? sukienki? pomalutku je rozpinały, by wsunąć się pod materiał. Fajne ciało ma ta nibyJulka, fajne. Chociaż samo to, że tutaj jest, oznacza że jest fajna. Bo dostąpiła tak wielkiego zaszczytu przebywania z moją wspaniałą osobą.
Zająłem się jej ustami. A wiecie, że Julia miała chyba czternaście lat, jak straciła dziewictwo z Romeem? To coś jak ja, tylko że miałem rok mniej, i nie z Romeem, a szesnastoletnią szatynką o wdzięcznym imieniu Irine. Której nigdy potem już nie spotkałem, bo przeprowadziła się do Luksemburga. Trochę szkoda, a trochę nie. Była fajna całkiem. Tylko zbyt dużo gadała, miała zamiłowanie do drinków z palemkami i była mało spostrzegawcza, skoro według niej miałem wtedy dwa lata więcej niż serio miałem. A potem poszło już gładko, bo grunt to znaleźć sobie odpowiednią osobę.

Jej podejście zasadniczo mi się podobało, i to bardzo. Znaczy, przykro, że biedaczka nie mogła załapać platonicznych (eee... chyba chorych jakichś) relacji z facetami, tylko takie na poziomie, jakie zwykły miewać dziewczyny podobne do niej. Znaczy nie podobne, a ogólnie, ładne. Tak jak ona. Albo troszkę mniej. Lub troszkę bardziej, bo takie też się zdarzały. Cóż, c'est la vie.
Nie potrzebowaliśmy czasu na jakieś durne gierki - znaczy, odstawiliśmy coś, co można byłoby nazwać esencją tegoż oto zjawiska, a co dużo nie zajmowało (tak jakby w pigułce, o), bo woleliśmy znacznie więcej czasu poświęcić na inne rzeczy. Przyjemniejsze. Znacznie. Przynajmniej z naszego (jedynego właściwego i normalnego) punktu widzenia. Bo kiedy spotyka się dwoje ludzi, którzy wiedzą o co chodzi, to mają podobny punkt widzenia, prawda? I bardzo miło im się razem pije herbatkę o piątej. Co ja gadam wgl. Obojgu się podobało, a nibyJulka do tego stopnia się tym wszystkim rozleniwiła, że wcisnęła mi kit w stylu 'bo mnie Pouch przyłapie, a do księciunia przecież wbijać nie będzie', co z tego że baby nie kojarzyłem - musiała być piekielna. Ale uśmiech księciunia zawsze wszystko załatwia. No, prawie. Ale co, wywalić jej nie wywalę, bo liczyłem na to, że może jeszcze kiedyś wpadnie do mnie, i została. A ponieważ ja dłuuuugo jechaaaałem, to powiedziałem, że idę spać. No to ona powiedziała, że ona też czasem śpi.
Więc spaliśmy. Razem. Objęci, bo przytulenie to byłoby odrobinę za duże słowo.

A rano się obudziłem i szczerze mówiąc, nic nie pamiętałem. Znaczy, skojarzyłem, że jestem w jakiejś durnej Rezydencji, i mój zmysł spostrzegawczości, gdy już wzrok dostrzegł kobiece kształty, podpowiedział, że pewnie nieźle się bawiłem. No, coś takiego mi świtało. Że się bawiłem. Z blondynką. A reszta była niczym zamazana plama. I właśnie dlatego nie piłem. Bo lubię mieć kontrolę. I nie lubię czarnych plam. No bo kurczę, a może kogoś ZABIŁEM? Dobra, popędziła mnie wyobraźnia trochę bardzo. Za bardzo. Kij, ważne, że leżałem obok dziewczyny, a nie chłopaka. A właściwie, to ona leżała wpół na mnie, a ja ją obejmowałem. Bo sam to się zawszę rozkopuję, jak dzieciak, ale z kimś leżę jakoś nieruchomo i cudem się wysypiam.
- Ej, kotku. Wstajemy. - zachęciłem, cmokając krótko jej głowę. Nad ranem to ja jestem romantyczny. Znaczy, bardziej niż zwykle. A że dziewczyny nie kojarzyłem, to wolałem być miły, żeby nie zaczęła się rozpływać i nawet nie miałbym pojęcia kim jest. Spoko. To akurat przeszkadzało mi najmniej.

Kiedy jakoś tak podejrzanie zwiała do kibla, który BYŁ fajniejszy od kibli w innych pokojach, wiem, bo ja muszę mieć książęcy tron i wgl, a Sylvek mi to obiecał, zacząłem błagać boską Mnemnozyne o przywrócenie mnie niewiernemu pamięci. Ona też leci na książąt, ale widać woli jednak królów, bo coś zaczynało świtać, ale nie całkiem. Pamiętałem, że spotkałem fajną blondynkę, całowaliśmy się. A potem nagle poszliśmy razem spać w sensie platonicznym, tfu, ludzi, którzy nie są zabójczo przystojnymi książętami jak ja. Gdybym nawet uderzył się w głowę i scenariusz rzeczywiście byłby takie, to do cholery, spałbym nago? No chyba nie, mam urocze bokserki w misie. No sorry. Wolałem nie wnikać, raz, że byliśmy w końcu TUTAJ, to jeszcze dziewczyna dość długo nie wyłaziła z łazienki. Może jej mowę odebrało od porcelany angielskiej i srebrnych kurków w wielkiej wannie? Ta łazienka była prawie większa niż mój pokój. Chociaż, nie umiem oceniać na oko. Peszek.
Wbiłem się w dżinsy i jakąś koszulkę z krótkim rękawkiem (bo ja lubię moje bicepsy, bo je mam) i zapukałem energicznie do drzwi. Nie umknął mi fakt, że nowa koleżanka nie wzięła ubrania. Ja tam się czepiać nie będę. Ale jestem tak idiotycznie wychowany, że się martwiłem. Bo mam cholerny szacunek do kobiet, bo traktuje je uprzejmie, a na kolejne poziomy wchodzimy tylko za obustronną zgodą. I nie uderzyłbym dziewczyny. Ani nawet zwyzywał. Bo taki ze mnie cudowny księciunio.
- Wszystko dobrze? - pomimo tego aż zdziwiłem się troską, jaka zabrzmiała w moim głosie. Fajna była, a teraz siedziała i nie chciała wyjść, tego jeszcze nie było. Nie chciałem, żeby była zła albo smutna. Bo ja jestem fajny i wszyscy powinni mnie lubić i być ze mną szczęśliwi. No cholera, bez żartów.
- Podać ci ubranie? - zaproponowałem cicho, zsuwając się po ścianie i siadając pod drzwiami. Zabrała mi moją ulubioną kołderkę, ale to nieważne, bo byłem zaniepokojony. Ej, chyba nie daje sobie ona tam w żyłę czy łyka całe dwa pudełka moich tabletek przeciwbólowych. Nie chcę być oskarżony o nieumyślne spowodowanie śmierci, nooo. Przykro by mi było.

Szkoda, że nie mogła w pełni docenić wyróżnienia jakie ją spotkało - siedzieć w łazience przyszłego władcy z nim pod drzwiami i jeszcze zasadniczo wymuszać na nim przyniesienie ciuchów. Dobra, to ja zaproponowałem. I mógłbym się zirytować, wykopać drzwi i wywalić za drzwi pokoju, uprzednio jeszcze zabierając kołdrę, ale jestem miłym dzieckiem. A takie numery można odstawiać tylko z obrażalską córką szejka, która już po dwunastu sekundach spokorniała, bo wpadła akurat na service room. Mówi się peszek, ma się ich gdzieś, czy jakoś tak.
A więc, takie uczynne i wspaniałe dziecko jak ja (idealny materiał na księcia, a nawet króla, a nawet cesarza, a nawet ArcyImperatora) wstało i prawie zabijając się o buty które jakiś dureń (hehe, ja) postawiło na środku podłogi pozbierało części garderoby panienki z łazienki. Które były, moim bardzo skromnym zdaniem, porozrzucane strasznie. Z czego wywnioskować można, że zabawa była przednia. A z drugiej strony, głosik dziewczyny jakoś na to nie wskazywał. Hm, zagadka. Rozsądek, który podobno mam, podpowiedział, że to Rezydencja i to nie jest wykluczone. Kurcze, siostry bliźniaczki przełączające się między ciałami? Albo dziewczyna przejmująca obce ciała? Dobra, fantazjować mógłbym dalej, ale mi się nie chce. Dużo rzeczy mi się nie chce.
Zapukałem lekko, i gdy drzwi się uchyliły, trochę niezbyt delikatnie wcisnąłem ubrania, sory, może odległość między futryną a kantem była zbyt mała, ale to już NIE MOJA WINA! Pogniecione rzeczy są modne. Rozprute rajstopy też. A przynajmniej taką mam nadzieję. Albo chociaż, niech ta z-łazienkowa nie będzie divą maledivą i niech nad tymi rajstopami nie beczy, bo nawet tak cudny chłopiec ma swoją cierpliwość i no chyba nie będę leciał do jej pokoju po nowe. Chyba, że ma ładną współlokatorkę, to może wtedy łaskawie będę miły.
A to gadanie to tylko po to, żeby nie widać było, że się martwię, wiecie.

Nie byłem zły, tylko... zaniepokojony, tak, to bardzo dobre słowo. Idealne. Że też muszę się tak marnować w oczekiwaniu na tron. A jestem taki zdolny! I dobry! Nawet miło się uśmiechnąłem do dziewczyny, która się na mnie gapiła zza drzwi. Jakbym był jakimś zwierzakiem. Jestem zwierzakiem, ale w łóżku i tylko dla tych, które chcą. Teraz jestem bardzo fajnym nowym kolegą.
- Wybacz. Romeo, a właściwie książę Hans. Romeo. - ukłoniłem się grzecznie. Kłaniać to ja się umiem, jak chcę. Jak nie chcę, to nie. A teraz chciałem. Przypatrywałem się trochę dziecięcym ustom, niewinnemu spojrzeniu i sprężynkowatym, jasnym włosom tworzącym aureolkę wokół jej głowy. Stopniowo zaczynałem wątpić. Naprawdę mógłbym się z nią przespać? Wszystko na to wskazywało, ale to byłoby... takie nie w moim stylu. Zwykle nie zwracałem na takie dziewczyny uwagi. Były zbyt niewinne, by nawet próbować je zaczepiać - traciły głowę w ciągu paru minut. Mam szacunek do kobiet i nie będę wykorzystywał takich, które urwały się jak spod łapy smoka. A jednak. Kiedy jej się tak przyglądałem, dochodziłem do wniosku, że jest całkiem sympatyczna. Trochę wystraszona, ale miła. W sumie, z niektórymi dziewczynami to można nawet pogadać. Zwykle tego nie robię, ale ta nadawała się całkowicie.
- Niezbyt dużo. - zauważyłem, rzucając na nią krótkie spojrzenie. Potem wbiłem wzrok za okno. Parę słów łaziło na końcu języka, ale dość szybko się powstrzymałem. Raczej nie cieszyłaby się z komplementu wywnioskowanego pomimo kompletnej pustki we wspomnieniach. Oparłem się o zabałaganione biurko. Nic dziwnego.
- Jeżeli chcesz, mogę ci dać jedną z dużych koszulek bo twoje ubrania... raczej nie są w najlepszym stanie. - z całych sił starałem się nie myśleć, jak dziewczyna musiała mnie prowokować, skoro jej ciuchy tak skończyły. A ta słodka blondynka. Miałem pytanie w oczach. O imię. I o to, co się wydarzyło.

Heidi. W sumie fajne, takie dosyć niemieckie imię. Nie lubię Niemiec, Liechtenstein fajniejszy, ale pewien sentyment pozostaje, nawet jeśli wkurza cię dialekt. Bo język mamy niby ten sam, ale inaczej brzmi. To byłoby męczące, ale jak byłem mały to nauczyli mnie tej naszej wersji i czytego niemieckiego też. Jak dla mnie angielski brzmi lepiej, ale ja tam nikogo nie dyskryminuję, nigdy. Obserwowałem zachowanie blondynki, była taka zabawna. Z tym jak dziecinnie wyglądała, jak nieporadnie się zachowywała. Nawet zdziwiło mnie to, że tak szybko uwierzyła. Ludzie dzielą się na cztery grupy - nie wiedzą, nie wierzą, przedstawiłem im fakty/widzieli mnie w mediach i tacy, którym nic nie trzeba udowadniać. Była rzeczywiście sympatyczna. Zwykle nie mam okazji poznawać miłych dziewczyn, chyba że trochę zmieniają się kryteria oceny. A nawet bardziej. Heidi z jednej strony mnie bawiła, z drugiej wywoływała podejrzane rozczulenie tym jej uroczym zachowaniem. W sumie, chciałbym spróbować się z nią zaprzyjaźnić. Czy coś. Do niej raczej nie dotrą informacje niekoniecznie przeznaczone dla tak wrażliwych uszu.
- Nawet dwa. Kary i siwy. - uśmiechnąłem się, bez żadnych podtekstów czy cwaniackich pomrugiwań. Normalnie. Zwykle nie mam takiej okazji, bo mój uśmiech jest taki... sympatyczny. Na sympatyczny uśmiech nie podrywa się dziewczyn. Chyba, że taką Heidi. Obserwowałem ją, jakoś tak nie mogłem się zdecydować. Z jednej strony to byłoby niezbyt do mnie pasujące, z drugiej, blondynka jest naprawdę fajna. Mi też przyda się wytchnienie.
- W sumie, szkoda, że poznajemy się w takich okolicznościach. - posłałem jej przepraszający uśmiech. Nadal nie wiedziałem o co chodzi i czemu jest taka inna niż powinna być, skoro takie okoliczności zaistniały. Zagadkowe, ale dowiem się. Na pewno.
- Może zaczniemy inaczej i zaproszę cię do miasta, do kawiarni na przykład? - ja nie chodzę na randki. Nigdy. A jak mnie zmuszą, to zamieniam w piekło. A teraz umawiałem się, do tego z sympatyczną dziewczyną i jeszcze naprawdę miałem nadzieję, że się zgodzi. Podejrzane, nie powiem. Nawet nie wiedziałem, jak się do miasteczko nazywa i gdzie tam jest kawiarnia, ale to swoją drogą. I prawda, że jeśli chcę to umiem być miłym chłopcem? Nieee, ja zawsze jestem miły. Tylko w zależności od tego, w jakich odmianach miłych są osoby, z którymi akurat przebywam.

Oczywiścieeeeee, że chciało mi się śmiać z tego, jak to zabrzmiało, ale ponieważ jestem tak cudownym, wspaniałym i zupełnie bez skojarzeń książątkiem (wspominałem o swojej monstrualnej skromności?) to nie chciałem nic mówić, bo to by oznaczało, że wcale nie jestem ideałem. A jestem. Wszyscy inni są beznadziejni, ale ja nie. Bo ja jestem cudem na tej ziemi beznadziei i nawadniam ten beznadziejny grunt swym dobrem dając możliwość wybicia się beznadziejnym ludziom. Ach. Jaki ja jestem wielkoduszny.
Na wszelki wypadek jej nie odpowiedziałem. Bo nie jestem dupkiem. No, a jeśli nawet nim jestem, to przecudownym i chociaż w jej obecności nie będę wytykał takich rzeczy jak wspominanie o mądrych koniach. A przynajmniej tyle zrozumiałem. I to wcale nie oznacza, że mój Dynamo i Speend są głupi. Są właśnie mądrzy, co oznacza, że żaden koń z jakiegoś tam zadupia zabitego dechami nie jest fajniejszy. Więc o. I żeby to udowodnić, ściągnę ich tutaj. I kij, będą musieli dopasować swoją stajnie, zamontować wszystko co trzeba i sprowadzać wyselekcjonowany owies, a także wysiać odpowiedni rodzaj trawy, powiększyć boksy i padoki. Moje konie muszą mieć dobre warunki, a nie jak te wsiowe.
- Nalegam, Heidi. - posłałem jej proszące spojrzenie cudownego chłopca i znalazłem się nagle dość blisko, łapiąc ją za rękę. Splatając palce, tak brzmi romantyczniej. I prawdopodobnie straciłem swoją szansę, ale to było takie przeurocze, a do tego wywoływała u mnie dreszczyk.

Ja nie wieeem, zwykle taki cudowny chłopak jak ja nie jest długo takim grzecznym księciuniem. Cudownym chłopakiem można też być nie-będąc-wcale-dupkiem, a nawet jeżeli to i tak fajowym. Ale tak czy inaczej, przy Heidi było inaczej, joł joł. Była taka sympatyczna, brrr i urocza, że mógłbym nawet napisać o niej piosenkę, tylko nie mogłaby być rockowa, więc nie wpakowałbym jej na swoją cudną nową płytę 'Spalony kotlet w hamburgerze'. Ale jak się będę nudzić (czyli nigdy, inteligentni się nie nudzę, heh) to napiszę i jej zaśpiewam. A ona się w niej zako... to złe słowo, ktorego ludzie tak wspaniali jak ja nie używają.
Trzymałem ją za rękę, i to nie byłoby takie złe, gdybyśmy się jeszcze na siebie nie gapili. Może wtedy byłbym w stanie sobie przypomnieć, jak powinien się wtedy zachować księciunio tak wspaniały jak ja. A tak, to delikatnie (ludzie, od kiedy ja jestem TAKI DELIKATNY!???) przyciągnąłem ją bliżej, i spojrzałem w jej oczka. Śliczne. A moja głupia dłoń, nie przyznaję się do niej, uniosła się i głupi palec, którego wcale nie znam, przejechał po jej policzku. Pocałowałbym ją. Serio, zrobiłbym to i do tego pewnie TAK DELIKATNIE i czu... kolejne słowo, którego nie wypowiadam, ani nie myślę. Ale bałem się. JA. SIĘ. BAŁEM. Bo teraz jeszcze potrafiłem się powstrzymać i gdyby mnie kopnęła i zwiała, to pewnie bym to z honorem książęcym zniósł. Ale gdybym ją pocałował, to pewnie bym ją śledził na każdym kroku do końca swych dni (lub do znalezienia innej ofiary).
- Czy ktoś kiedyś mówił ci, że jesteś przeurocza? - nieee nooo, takimi dennymi tekstami jeszcze nie strzelałem. Ale chociaż prawdziwy.

Odepchnęła mnie.
A ja nie wściekłem się, nie wywaliłem jej, nie rzuciłem jej pogardliwego spojrzenia. Tylko po prostu, jakby to nie był cudowny księciunio Dundersztyc, odsunąłem się. Parę kroków i jeszcze dalej. Nie miało to dla mnie znaczenia, w końcu, metr czy dwadzieścia, robi to jakąś różnicę, skoro nie chciała? Nie chciała, świetnie. Usiadłem na łóżku, opierając podbródek na dłoni. Musiałem mieć chwilę na patrzenie bezmyślnym wzrokiem w podłogę i pogodzenie się tym, że ja, książę Hans Aloizy Jan Adam Franciszek Józef von und zu Liechtenstein, znany też jako Romeo 'agdzietwojaJulia' Doofenschmitz zostałem tak po prostu... odrzucony. Po prostu.
- Chyba... rzeczywiście powinnaś iść. - stwierdziłem nieswoim głosem. To żeś się wkopał, Romcio. Nie wystarczyło ci powolne zacieśnianie przyjacielskich więzów, nie chciałeś mieć jednej, normalnej przyjaciółki. Musiałeś kurcze poczuć coś do takiej sympatycznej, nie? To teraz nie jęcz, że straciłeś swoją szansę i nie będziesz mógł z nią gadać. To i tak nie jest dziewczyna dla ciebie, Romek. Nigdy nie powinieneś jej spotkać. Nigdy, nigdy, nigdy. Nigdy nie mów nigdy, kurka, wariuję.
- Miło było cię poznać. - wyszło całkiem nienaturalnie, nawet nie dlatego, że ja takich rzeczy po prostu nie mówię. Dlatego, że wcale nie było miło. Będzie mnie to dręczyć, że jestem taki durny. I zapomnę, o ile przypadkiem kiedyś się na nią na korytarzu nie wpakuję. Nie patrzyłem na nią - czekałem, aż wyjdzie i mnie zostawi. Logiczne.