Jowisz & Saturn

Wcale nie chciałam mu dokopać. Albo po prostu nie umiałam. Uśmiechałam się nadal, jak gdyby nigdy nic, i postanowiłam zignorować te moje powinności. Bo niby czemu powinnam być zła? Wcale nie musiałam. I byłam przekonana, ze nic dobrego by z tego nie wyszło.
- To nic - powtórzyłam, rozprostowując sukienkę na udach. Trochę mnie to stresowało, bo chyba tego nie rozumiałam. Nie rozumiałam dlaczego on miałby chcieć, żebym była zła. Fakt, zepsuł piknik, ale tym bardziej powinien się cieszyć, ze ujdzie mu to płazem.
- No tak, pamiętam, ze nie lubisz kotów - przytaknęłam. - Nie zastanawiałeś się wcześniej czemu na opakowaniu tych chrupków jest wielki kot i do tego napis 'kocie'? - rozbawiona, wyszczerzyłam zęby. Ale nie śmiałam się z niego! Miałam nadzieję, ze tak tego nie odbierze. - Kiedyś próbowałam karmy Fryderyka. Wiesz, to samo ziarno, więc nic nadzwyczajnego. Chciałam zrobić popcorn z jego kukurydzy, tak z ciekawości. Ale to było głupie. I chyba był trochę zły, bo lubi kukurydzę -dodałam, na wszelki wypadek gdyby poprzednio coś źle odebrał, bo pewnie będzie mu raźniej, wiedząc, że nie tylko on robi takie dziwne rzeczy, jak jedzenie karmy zwierząt.
- Słyszałam jeszcze, że psie chrupki są niezłe, ale zawsze głupio mi było spróbować. Może powinnam spróbować tych twoich, kocich? Mówią, że człowiek powinien spróbować wszystkiego. Chociaż nie jestem przekonana czy to obejmuje też żywe, albo nieżywe robaki. - Ciarki mnie przeszły na samą myśl. - Wyobrażasz sobie? Wije się takie wielkie białe, a ty miałbyś to zjeść? - potrząsnęłam głową. Jednak lepiej sobie takich rzeczy nie wyobrażać.
- Saturn, a.. no wiesz. Co się właściwie stało, ze nie przyszedłeś? Pomyliłeś godziny? - podpowiedziałam mu jedną z wielu opcji. - Bo mi chodziło o 11 z rana, a nie 23 w nocy. Chociaż piknik o 23 też mógłby być fajny. - I co prawda, o 23 też krążyłam w umówionym miejscu pikniku, ale nigdzie Saturna nie widziałam. Może było za ciemno. A on jest taki czarno czarny, wiec mógł wtopić się w otoczenie.

A ona nadal swoje. Pewnie teraz warknąłbym tu ze złości za taki obrót sprawy, ale cóż. Na pewno nie wynikłoby z tego nic dobrego. Przy Fangorze zawsze za bardzo się wszystkim przejmowałem, choć i tak w porównaniu do normalnych ludzi, i tak to było nic. Ech. No patrzcie: nagle się okazuje, że to Fangora ma bardziej wyjebane na nasz piknik niż ja. Znaczy, tak to na początku zabrzmiało. Póki nie zapytała się dlaczego mnie nie było. Nawet nie zastanawiałem się nad tym co dokładnie te słowa świadczyły, wystarczyło mi to, że zapytała. Choć z kolei odpowiedzenie na jej pytanie było też trudne.
- Bo wiesz... To w sumie głupie. Takie tam, walnąłem w ścianie i przeleżałem piknik... - zerknąłem na nią, ale za chwilę spuściłem wzrok tak by włosy przesłoniły moją twarz, więc w sumie nie wiedziałem jak zareagowała. - Znaczy to żadne usprawiedliwienie, bo głównym powodem, że oberwałem było moje działanie na dobro brata. A tej głupek nie potrafi się prawidłowo odwdzięczyć. Ale gdyby nie to bym przyszedł... - zapewniłem. - I pamiętałem na którą to miało być godzinę. Miałem kocyk. Mam kocyk.
Paczka z kocimi chrupkami niby od początku wydawała mi się podejrzana, ale mówi się trudno. Naprawdę nie przejmowałem się tym co trafiło do mojego żołądka skoro było zjadliwe i koty jakoś od niej nie zdychały. A szkoda. Gdybym potrafił pewnie zrobiłbym karmę-truciznę. Ale nie potrafiłem. Zostawało więc samo ręczne znęcanie się. Zawsze coś.
- No nie skojarzyłem - przyznałem co do opakowania. - Ale nie są wcale takie najgorsze. A właśnie, co tam z Fryderykiem?

W sumie oczekiwałem jakiejś bardziej rozbudowanej wypowiedzi o Fryderyku. Przy każdym naszym spotkaniu o niego zagadywałem i zawsze towarzyszyły temu o wiele dłuższe zdania. Opisujące jakąś sztuczkę, albo ta cała gadka o balkonie i czyhających na Fryderyka kotach. A dziś tylko dobrze. Znaczy nie liczyłem, że w taki sposób odwrócę rozmowę od pikniku, wypadku i reszty, bo nawet uważałem, że powinniśmy o tym porozmawiać. No patrzcie, w moim słowniku właśnie zaistniało słowo "powinniśmy", użyte w innym kontekście niż "powinniśmy zacząć gonić tego kota" skierowane do Jowisza.
- Znaczy ja się wylizałem - odpowiedziałem, oczywiście w moim kontekście to wyrażenie było bardzo dosłowne, ale inni zawsze uznawali je za metaforę. Ale czy lizanie się gdy się jest wilkiem jest złe? Wilki wylizują swoje rany i to zachowanie jest uznawane za bardzo mądre. Znaczy nie chce porównywać swojego intelektu do intelektu jakiegoś zwierzęcia. Dobra i tak za daleko zabrnąłem w swojej głupocie, całe szczęście, że takie myśli pozostawiam dla siebie i Jowisza. - Ściana trochę mniej, ale już dawno ją naprawili.
Co do tego, że akurat nasza rezydencja ma odporne ściany zdołałem się przekonać już wiele razy. Mogłem niby zapewnić o tym Fangorę i rozsiać jej wątpliwości, ale po co? Ona raczej nie będzie miała okazji sprawdzać jej twardości. Ale jeżeli już to rozerwę na strzępy tego kto będzie za tym stał. No i się niepotrzebnie wkurwiłem. Spiąłem się w sobie i wyglądało to tak jakbym spinał się na ostatnie pytanie Fangory, które również nie było takie proste. Dla mnie nie istniały niestety rzeczy proste, wszystko było zajebiście skomplikowane. Zwłaszcza, gdy ktoś gada o tylu rzeczach na raz, a ja nie potrafię się skupić na jednej.
- Nie wiem - odpowiedziałem więc. A przecież mogłem wspomnieć o tym, że jednak szukałem, ale zrezygnowałem, po tym jak do głowy przychodziły mi głupie rzeczy. Ale chuj. Niech będzie "nie wiem".

To jej "to nic" było denerwujące. Jej "to nic" oznaczało mam na ciebie wyjebane. A w tym przypadku owe stwierdzenie wyjątkowo nie było mi na rękę. Oczywiście gdybym był odrobinę mądrzejszy i spostrzegawczy zauważył bym różne oznaki mówiące o tym, że to wcale nie było "nic". Nie uśmiechała się jak zwykle, ale uznałem, że po prostu swoim olaniem piknika zraniłem ją do tego stopnia, że już nigdy mnie na żadnego nie zaprosi. A przecież ja chciałem. Serio chciałem. Nie tak tylko: mogę iść czemu nie. Chciałem i musiałem w tej chwili jej to przekazać. Niestety najwidoczniej gdy przychodzi co do czego to zwyczajnie nie mam odwagi. I zaczynam odpowiadać na te głupie sprawy o jakich mówi Fangora.
- Nooo, słyszałem. I serio wilki takie mają, ale nie wiem czy mają jakieś nadzwyczajne moce. Po prostu, czysta biologia - rzuciłem nadal zasłaniając twarz swoimi włosami.
Pomilczałem jeszcze chwilę i w końcu zebrałem się w sobie. Nie mógłbym nazywać sam siebie Saturnem, gdybym w takiej sprawie stchórzył. Byłbym jakimś zwykłym kocurem. A nie wilkiem.
- Fangora, sorry za ten piknik. Ale może uda się zrobić kolejny? - zachrypłem lekko gdy to mówiłem, ale przynajmniej brzmiałem wyraźnie. - Znaczy wiesz, tym razem się uda. Na pewno. Słowo - nie wiedziałem czy muszę ją jeszcze przekonywać, ale lepiej było się zabezpieczyć.

Bardzo dobrze, że się nie gniewała. Bardzo bardzo dobrze. Mógłbym powiedzieć, że czułem się z tego powodu szczęśliwy, gdyby tylko moja duma mi na to pozwoliła, ale nie pozwala, więc przemilczę ten fakt. Choć właśnie w tej chwili poczułem ulgę, jakbym już miał za sobą te wszystkie wyjaśniania i niedomówienia. I choć Fangora wcześniej mówiła, że "to nic", to dopiero gdy zgodziła się na kolejny piknik dostrzegłem, że wcale te stwierdzenie nie miało podtekstu. I wcale nie miała na mnie wyjebane. Czy to nie jest fajne?
- Może być dzisiaj, jutro, jak najszybciej. Bo tydzień jak ostatnio to jednak za długo - przyznałem się, choć to było dosyć dziwne, że z takim zapałem i entuzjazmem podchodziłem do tej sprawy. Najwidoczniej... najwidoczniej to nie wiem co to spowodowało, ale pozwoliłem sprawom dalej toczyć się z nikłym udziałem mojej świadomości. - I oczywiście, że chcę. Tamten też chciałem. Choć ten bardziej. Tyle że... może jednak mogłabyś mi podać swój numer? Tak wiesz, w razie w razie czego, choć jestem pewien że tego czego nie będzie. - zapewniłem grzecznie czekając aż poda mi swój numer. W sumie to była dziwna sytuacja. Pierwszy raz prosiłem kogoś o numer. Jowisz wiadomo, ze miał. Reszta rodziny tak samo. Francesca sama ode mnie wyciągnęła zabierając komórkę. A Yves, tą babkę co czasami zatrudniałem do odnajdywania mi płyt, co nawet ją lubię, to nie miałem nawet numeru. Reszta to był dla mnie zwykły plebs.
Że też zwykłe podanie numeru było dla mnie takie dziwne.

Zapamiętywanie cyfr i dla mnie od zawsze stanowiło problem. Po cholerę w ogóle coś trzeba było zapamiętywać skoro równie dobrze można było sobie zapisać i później przeczytać? Znaczy mi to nawet nie chciało się zapisywać jak by co, bo miałem na to szczerze wyjebane. Ale poruszam ten temat, bo nareszcie miałem jakiś punkt zaczepienia, który łączył mnie z Fangorą. Oczywiście oprócz lubienia pikników, choć ja tam nie wiedziałem czy lubię, bo na żadnym nie byłem. Ale raczej myślałem, że polubię. O tyle o ile. Nie umiałem przewidywać przyszłości, to co się dzieje wokół mnie stanowiło wystarczająca zagadkę nie do ogarnięcia.
- Też nie nigdy niczego takiego nie potrafię zapamiętać - przyznałem się jednocześnie notując sobie na ślepo numer Fangory w telefonie. Na ślepo bo ekranik miałem rozbity, ale jakoś nigdy na to nie narzekałem. Jakoś się pogodziłem z tym i żyłem dalej. Nieważne. - Pomyliłaś bliźniaczki? Zainteresowałem się nagle. Ale ty wiesz, że ja mam bliźniaka? Nas chyba nie pomylisz. Wiesz, on ma krótkie włosy - zaniepokoiłem się trochę, ale zaraz potem po raz kolejny pogratulowałem sobie, że zdobyłem się na taki czyn jak opitolenie Jowisza. Przynajmniej Fangora miała teraz łatwiej do rozpoznawania. Uch, przynajmniej mam taką nadzieję. Ale z nią nigdy nie było nic wiadomo, to i ta sprawa była niepewna.
Gdy jeszcze raz zapytała, czy jutro pokiwałem tylko twierdząco głową. Nie wiedziałem jak prawidłowo powinno się okazywać entuzjazm i na wszelki wypadek nie próbowałem, bo jeszcze kogoś bym przestraszył swoimi minami. Znaczy nie kogoś a Fangorę. Poćwiczę sobie przed lustrem.
- O jedenastej? - upewniłem się tylko. - Może... może zabierzemy Fryderyka?

Wzruszyłem jedynie ramionami, bo akurat chyba na wspólnej nieumiejętności, do zapamiętywania cyfr, skończyły się nasze podobieństwa. Bo ja miałem całkowicie inny stosunek do owych osób, które potrafiły czynić te całe "cuda". Po pierwsze w porównaniu z nami, byli zwyczajnie nudni. Musieli nadrabiać nudnymi umiejętnościami by choć trochę nam dorównać, a i tak pozostawali daleko w tyle. Po prostu byli mniej obdarzeni przez naturę i nic nie było w stanie tego zmienić. Nie było co się nimi zachwycać, nie sięgali nam do pięt. Oczywiście, powstrzymałem się z tym komentarzem, bo i tak ostatnio sobie nagrabiłem. Jak tylko podbuduję kontakt z Fangorą to oczywiście nie mam zamiaru się powstrzymywać. Chyba liczyłem na jakieś kłótnie z nią o różne dziwne rzeczy. Choć przecież wcale kłótni nie lubiłem. Zawsze wolałem gdzieś odejść i mieć na to wyjebane, gdy coś się działo.
- To dobrze, bardzo dobrze - odpowiedziałem przerywając swoje milczenie wywołane dosyć intensywnym myśleniem. Mówienie i intensywne myślenie nie szło w moim przypadku w prze. Trzeba było z czegoś zrezygnować. - Znaczy dobrze, że nas nie mylisz. Nie, że mi się przyglądałaś - urwałem. To zabrzmiało dziwnie nawet w ustach Fangory, a co dopiero w moich. - Znaczy nie żebym pozwalał ci mi się przyglądać. Ale nie zabraniam. Tylko po co miałabyś to robić? - zapytałem jeszcze bardziej się w to wgłębiając, choć robiłem to wbrew sobie. I Fangorze. Ej, czemu nie potrafiłem zostawić tego tematu?
Przynajmniej myśląc o pikniku, mogłem nie myśleć o tamtym. Na serio cieszyłem się, że w końcu się dogadaliśmy, że umówiliśmy się na kolejny piknik. No po prostu zajebiście. Ja się na tym nie znam, ale nasza pogoda wygląda na taka piknikową. Ten, no lubię lato, ale ten. Czy ktokolwiek wyobrażał sobie kiedyś mnie w bez koszulki w krótkich gaciach? No właśnie, mimo lata nadal łaziłem w skórze i się w niej gotowałem. Ale chuj.
- To się przekonamy - uznałem. - Ja tam go lubię z twoich opowieści.

No to liczyłem na coś na co nie mogłem liczyć. Jak zawsze. Ale chuj i dupa. W końcu nieważne czy się kłócę z Fangorą, czy normalnie z nią rozmawiam, jak i tak nad każda jej wypowiedzią muszę się dłużej zastanawiać, by nie palnąć coś całkiem oderwanego z kontekstu. Znaczy i tak cały czas to robiłem, ale aktualnie już kompletnie się zgubiłem. Ze mną trzeba było rozmawiać niezbyt skomplikowanymi zdaniami jeżeli chciało się dłużej rozmawiać. To co, że zawsze wszystko co wiązało się z Fangorą i mną, stanowiło wyjątek. Niby mój intelekt w tym przypadku też powinien wyjątkowo dobrze działaś? Nie sądzę.
- Czy... Czy mogłabyś jeszcze raz powtórzyć? Powoli? - zapytałem ostrożnie, choć jednocześnie czułem, że wcale nie powinienem zadawać takiego pytania. Bo jednocześnie się błaźniłem i przyznawałem, że nie do końca warto ze mną rozmawiać. Cóż, mogłem niby mieć wyjebane na to co nie zrozumiałem i nie kontynuować. To tez było wyjście. Ale liczyłem się z tym, że ona liczyła się z jakąś reakcją z mojej strony. Pozostawało mi powiedzieć to co sądzę i chuj. - Dobra, chodzi mi tylko o to, że możesz robić co ci się tylko podoba, nie ważne co ja sądzę. Ale mi to nie przeszkadza - oznajmiłem dosyć ostrożnie mając nadzieję, że choć trochę podpasywałem swoimi słowami do tematu. - I nie uważam, że jesteś psychiczna. Jesteś oryginalna.
No to tyle w tym temacie. Chyba. Albo nie wiem. Chyba im dłużej przebywałem z Fangorą tym bardziej siadał mi mózg. Ale komu jest on w ogóle potrzebny? Mogliby mi go amputować, a ja nadal bym poszedł na piknik.
- Spoko, może mnie dziobać ile tylko chce.

No nie wiem czy było takie ważne, moje sądzenie było moim sądzeniem i raczej należało do mnie. Zazwyczaj zachowywałem swoje zdanie dla siebie, bo uważałem, że inni są tego niegodni. Z kolei dla tych całych innych sprzedawałem wersję "jebie mnie to", która w sumie odnosiła się do większości spraw, z którymi się stykałem. A zaczynałem o czymś sądzić tylko w wyjątkowych przypadkach. No dobra, coś tam sądziłem o obserwowaniu mnie przez Fangorę, ale jeszcze tego nazwać nie potrafiłem. Może będę potrafił jak sam zacznę to robić? Nawet niezły pomysł. Już w myślach widziałem siebie mówiącego do brata: "Jowiszu, wiem co dziś będziemy robić". Obserwować Fangorę. I jutro też. Jak szykuje piknik. A właśnie.
- Fanogora? Tylko ty nie szalej z tym całym szykowaniem pikniku. Mi naprawdę niewiele do szczęścia jest potrzebne - rzuciłem również się podnosząc. I spoglądając z zainteresowaniem na jej wyciągniętą dłoń. Nie wiedziałem czemu nagle zaczęła się tak szybko stąd zbierać, ale wyjątkowo mi się to nie podobało. Uścisnąłem jej dłoń, ale nie puściłem. - Chcesz już iść? - zapytałem niezbyt wesołym tonem. Nie wiem jakiej odpowiedzi oczekiwałem, ale wiedziałem, że nie wiem co powinienem powiedzieć, by przekonać ją by została. Otworzyłem jedynie usta z zamiarem powiedzenia czegoś, ale nic z nich nie wyszło. Więc w końcu nic nie powiedziałem tylko czekałem obserwując co zrobi.

Coś mi ten jej uśmiech wcale dobrze nie świadczył. Ja naprawdę nie chciałem by znów się poświęcała i przygotowywała nie wiadomo ile. Mogłem się założyć, że ostatnim razem też się napracowała i wszystko poszło na marne, bo nie było kocyka i nie był to prawdziwy piknik. Teraz musiałem bardziej się postarać by tam dotrzeć, nie było mowy bym zawalił.
- Uch, no dobra. Fryderyk ważna sprawa. Nie może umrzeć z głodu, przecież - westchnąłem. Nie powiedziałem, że ja sam nie miałem niczego ciekawszego do roboty niż rozmowa z nią, bo przecież nie chciałem brać ją na litość. I na siłę zatrzymywać. Skoro chciała iść niech sobie idę. Ja sobie z tym jakoś poradzę. Choć rozmowa z nią niezwykle wybiła mnie z rytmu i będzie mi trudno wrócić na właściwe tory. Chyba sobie pobiegam po lecie. To by było nawet fajne. Znajdę sobie Jowisza i pobiegam. Fajnie, fajnie. A Fangora pójdzie do papugi. A spotkamy się jutro. A dziś będę z milion razu o tym myślał. Zajebiście. - No to ten. Jutro. Jutro się widzimy - zakończyłem dosyć dziwnie, bo nawet nie miałem pojęcia jak się odpowiednio żegnać z Fangorą. Raz mnie pocałowała. W policzek. Nie chciałem, a może i chciałem, sam nie wiedziałem. To było trudne. Niech już sobie idzie. O, a ja sobie spokojnie wrócę do stanu wyjebania na wszystko.