Lidia Grysko - Nicole Fox

Charakter: 18 letnia Lidia jest... jest po prostu przerażona ogromem świata i konsekwencjami swojego istnienia. Najczęściej milczy i siedzi w kącie. W duszy pragnie być jak inne dziewczyny, cieszyć się chłopcami i strojami. Wszystko przeżywa pierwszy raz - każde wydarzenie opisuje skrupulatnie w swoim pamiętniczku. Lubi zaszyć się przy kominku, założyć ukochany dres i słuchać muzyki. Przez czas osamotnienia nauczyła się grać na gitarze, lata ćwiczeń doprowadziły ją do perfekcji. W głębi duszy chce przełamać swój strach i zostać tancerką. Gdy jest sama w pokoju, wyłącza światło i tańczy do radiowej muzyki. Tak naprawdę nie cierpi jej. Niestety jej ulubione zespoły nie nadają się do chaotycznych pląsów. Zna kawałki AC/DC, Red Hotów na pamięć, nie gardzi Dżemem i Janis Joplin. Lidka jest bezwarunkowo zakochana w dziełach Jane Austen i Thomasa Harrisa. Urokliwa obserwatorka, ma naprawdę niewielu prawdziwych przyjaciół. Łatwo zauważyć, że jest trochę upośledzona emocjonalnie, trudno nawiązać jej kontakty. Kiedy wygłosi swoje odważne zdanie potrafi za minutę uciec z płaczem. Marzy o wielkiej miłości rodem z książki. Ubiera się bardzo kobieco, zgodnie z czasopismami mody i najnowszymi trendami. Jej prywatnym fetyszem są męskie koszule i ich zapach. Nieustannie nosi przy sobie czarny notes i długopis aby mogła napisać to czego nie może powiedzieć. Biedactwo mogłaby powstrzymać wojny jednym zdaniem ale nienawidzi wtrącać się w sprawy świata. Jeśli wygrają rebelianci to co stanie się z biednym dyktatorem? Miałaby człowieka na sumieniu. Przerosłaby ją ta sytuacja. Nie wykorzystuje talentu dla siebie, zrobiła tak tylko raz kiedy nie miała pieniędzy na cudowną sukienkę w kwiatki ( kolejna obsesja). A potem nie wychodziła z pokoju przez tydzień przez wyrzuty sumienia. Posłuszna. Karna. Za wszelką cenę chce nauczyć się malować paznokcie u prawej ręki. Jest leworęczna. Uwielbia dmuchać bańki.

Talent: Wszystko co powie natychmiast staje się prawdą.

Historia: Letniej nocy przy bramie znaleziono dziecko owinięte w kocyk, jakaś kobieta zostawiła je i skazała na łaskę Rezydencji. Mała Lidia rosłą jak normalne dziecko, otoczona przyjaźnią opiekunów i dobrocią młodych uczniów. Wszyscy uważali tą rudą wiewiórkę za swoistą maskotkę Rezydencji. Dziwaczność ludzi mieszkających w domu nie przeszkadzała jej, wręcz przeciwnie - uważała to za porządek rzeczy. Sadzenie kwiatów z władającymi ziemią czy ładna pogoda tworzona przez opiekunki to coś zwykłego, przeciętnego. Myślała, że wszyscy na świecie są tacy. Inność? To słowo nie istnieje w języku pięciolatki. Tak się złożyło, iż rozkapryszona dziewczynka miała hodowlę biedronek. Słoik, robal w środku itd. Niesamowite, nie? Boża krówka została przygnieciona i wyzionęła ducha na co dziewczę zareagowało płaczem. Przypadkiem wymsknęło jej się życzenie o powrocie biedronki do zdrowia. Całkiem niewinne i dziecinne. Na oczach opiekunów biedronka ożyła, w ten sposób objawił się talent młodej. Niestety uznano ją za groźną dla otoczenia przynajmniej dopóki jest dzieckiem. Przy pomocy kontrolerów tłumaczono jej i wpajano nieustannie reguły, trwało to do 16 roku życia. Została zastraszona całkowicie i podporządkowała się woli władz. Zastraszona to złe słowo. Bardziej wytresowana. Szesnastoletnia Lidia po raz pierwszy przeciwstawiła się opiekunom. Poważna, cicha i blada chciała odkryć świat. Tyle razy pouczano ją o konsekwencjach, że zaczęła zachowywać się jak staruszka. Na szczęście to minęło. Lidia bardzo powoli adaptuje się w nastoletnim świecie, wszystko ją przeraża. Każde słowo może być ostatnim.