Skatepark

- Fakt. W życiu nie dałabym sobie założyć takiego akwarium na głowę, to musi być okropne - stwierdziłam krzywiąc się na samą myśl o podobnym pomyśle, a potem zaciągnęłam się w zamyśleniu papierosem. Tak, jak dla mnie argument obrzydliwości obowiązkowych skafandrów kosmicznych był wystarczającym, by w ogóle porzucić pomysł podróży w kosmos. Nie żebym poważnie to rozważała choć przez sekundę. W końcu kto byłby na tyle głupi, by woleć jakiś zimny, wiecznie ciemny, ogromny, pozbawiony nawet warunków do życia kosmos, zamiast normalnej, ludzkiej wycieczki na Bahamy? Postanowiłam skierować myśli na jakiś inny tor niż gorące wyspy, bo porównanie tamtejszych klimatów do tych norweskich wypadało doprawdy deprymująco. A po co się niepotrzebnie dołować? Skupiłam się na ewentualnych radach dla mojej młodszej przyjaciółeczki.
- Hm, pomyślmy. Po pierwsze, jeśli chcesz wiedzieć o wszystkim co się dzieje, łącznie z nadchodzącymi wydarzeniami, czytaj uważnie blog plotkary. Stamtąd możesz zdobyć informacje praktycznie na każdy nurtujący cię temat - stwierdziłam rzeczowym tonem, a chcąc podać Bree jakiś przykład, wyciągnęłam z kieszeni moich rurek blackberry i wprawnie wyszukałam to, o co mi chodziło. Przez chwilę milczałam, analizując uważnie tekst, a potem podniosłam wzrok. - Na przykład, jak widzisz, pierwszego kwietnia będzie chyba impreza urodzinowa Justina, a także... Uważaj, bo umrzesz z nadmiaru rozrywki... spotkanie klubu celibatu - parsknęłam śmiechem i ponownie zaciągnęłam się papierosem. Ta cała Venus niezmiernie mnie bawiła swoim zachowaniem. Rozumiem, że chciała robić z siebie zakonnicę i umartwiać się w jakimś tam wymyślonym przez siebie celu, jednakże to była gruba przesada nawet jak na nią. Ta dziewczyna chyba miała nie po kolei w głowie. - Pumpkin przeraża mnie swoimi pomysłami. Swoją drogą, jeśli chcesz znać moje zdanie, mogę się założyć, że dała komuś dupy, a te wszystkie działania takie jak stworzenie tego klubu i wieczne obnoszenie się ze swoją cnotliwością mają na celu utrzymanie jej wypracowanej opinii i zabicie ewentualnych wyrzutów sumienia. Nie wierzę, że naprawdę jest taka świętoszkowata - zakończyłam, chowając telefon z powrotem do kieszeni spodni. Ktoś mógłby powiedzieć, że oskarżam bezpodstawnie Venus o takie rzeczy, bo jej zazdroszczę, ale powiedzmy sobie szczerze - czego tu można było zazdrościć? Biedna, marnowała najlepsze lata swojego życia, zachowując się jak zgorzkniała stara panna. Powinnam jej współczuć.

Widząc reakcję Bree nie mogłam również nie parsknąć śmiechem. Ta dziewczyna zaskakiwała mnie na każdym kroku i to w bardzo pozytywny sposób. Szczególnie zaimponowało mi jej pociągnięcie mojej teorii spiskowej na temat Pumpkin i wysnucie naprawdę dobrych, wrednych wniosków. Sama lepiej bym tego nie zrobiła. Zaskakiwało mnie, jak bardzo ta dziewczyna całą swoją osobą przełamywała wszelkie stereotypy dotyczące piętnastolatek. Od kiedy sama miałam więcej niż tyle lat i pełnoprawnie mogłam krytykować osoby w takim wieku zawsze miałam wszystkich piętnastolatków za naiwnych i w gruncie rzeczy głupiutkich. Najwyraźniej dzieciństwo nie mieszczące się w granicach przeciętnych czy szczęśliwych potrafiło nieźle wyrobić charakterek. Drażniły mnie te wszystkie niezwykle delikatne, eteryczne i wiecznie aniołkowate dziewczyneczki w zwiewnych sukieneczkach, płoniące się pod wpływem spojrzenia każdego mężczyzny i jednocześnie tak łagodne, że nie potrafiły ani przez chwilę mieć własnego zdania. Lubiłam ludzi, którzy potrafili pokazać, że są coś warci. Że warto z nimi rozmawiać. I zadzierać. Dlatego też jeszcze bardziej polubiłam Bree kiedy przekonałam się, że nie ma oporów przed byciem wredną nawet wobec nieznanych jej osób. To dobry znak.
- Nie mam pojęcia co tam robią. Brzmi jak jakaś najnudniejsza sekta świata - wzruszyłam ramionami i zaciągnąwszy się po raz ostatni, rzuciłam niedopałek papierosa na ziemię, a potem przydeptałam go czubkiem buta. Uśmiechnęłam się ironicznie wyobrażając sobie co by było, gdyby rzeczywiście okazało się, że Venus ma jakieś dziecko na utrzymaniu. Najpiękniejszy skandal świata! Może wtedy choć na chwilę panna nudziara przestałaby tak zadzierać nosa bez powodu.
- Idziemy? Robi się zimno - stwierdziłam po chwili z niezadowoleniem. Poczekałam, aż Bree się zbierze, a potem poszłyśmy razem do rezydencji. Musiałam jeszcze trochę posnuć swoje wizje, jak puszczalska mogła być w rzeczywistości idealna Venus. Takie myślenie potrafiło poprawić nastrój lepiej niż cokolwiek innego.