Stary fotel

- No staruszką, młoda. Takim jak ty nie myśl już o chłopcach z kolorowych gazet, a zapierdalać do maka przewracać kotlety by matka nie wyrzuciła z domu. Nie ma łatwo, nie ma. Powiedz siostro pracowałaś już gdzieś kiedyś? Nie sądzę. Ale ciesz się, bo masz zajebiście dobrze - mruknąłem. Nie wiem czemu w ogóle rozpoczynałem ten temat, jak ni cholery mi nie pasował. Bo co mi do tego co komu zgotował los? Blondi miała dobrze, to dobrze, my mieliśmy źle, też dobrze, bo zajebiście sobie z ty radzimy. Przynajmniej nie popadamy w histerię jak ktoś nam powie, że nie dbamy o wygląd. No kurwa, oby nie mieć zaszczanych gaci i już jest full servis można iść na galę rozdania oskarów. A młoda się przejmuje. - Przystopuj siostro, bo ci taka mina na stałe zostanie. A chyba byś tak nie chciała, nie? Nie przejmowanie się swoim lookiem jest pożądane w klubie zajebistości, więc się staraj, a nie. Bo jeszcze cie wypiszą czy co.
Przesunąłem trochę tyłek w inne miejsce. Nie najgorzej byłoby mi siedzieć na tej ziemi gdyby nie pierdolone kamienie. W sumie nie wiem czemu ustąpiłem miejsca temu dzieciakowi, ale niech już jej będzie. Będę dżentelmenem. Może mi się karma odpłaci, kto wie.
- Wyczesana historia, siostro. Będziesz ją mogła później opowiadać swoim dzieciom serio. Jak to bohaterski wujek zasłużył na medal. Też bym takie chciał mieć, może Lemon mi kiedyś jedną sprzeda? Nieźle by zarabiał sprzedając te historie, może jeszcze lepiej niż... - w burdelu, ale tego nie powiedziałem. Obiła mi się już o uszy historia z Napoleonem, Lemonem i burdelem, ale chyba nie była ona przeznaczona dla Dilajly ślepo wierzącej w świętość kuzynka. I jeszcze zabrzmiało to jakby mi nim groziła. Niby się nie bałem, bo zawsze mogłem uciec. Ale przecież wiedziałem, że trochę racji w tym jest. Chore, ale jest.
- Gestów nie ma, słodka, ale hasła mogą być. Wiesz takie hasła bezpieczeństwa, że jakbyś w końcu uznała, że się jednak nie nadajesz to sobie mogłabyś tym jednym słowem wszystko skończyć. Tyle, że teraz nie ma szans byś te słowo poznała. Aaaa, i chyba zdajesz sobie sprawę, że takie kluby wymagają podpisu własną krwią. Nie boisz się widoku krwi, siostro? - Wyglądała na taką co się bała.

- Wcale nie myślę o chłopcach z kolorowych gazet - zaprotestowałam, bo Abraham miał mnie chyba naprawdę za głupią. No bo Justin Bieber przecież nie był chłopcem z kolorowych gazet, prawda? To znaczy pojawiał się w nich, owszem, ale tu przecież nie o to chodziło. Chodziło tutaj o jego cudowną muzykę. Byłam pewna, że gdyby tylko Abe skusił się i posłuchał choć jednej piosenki sam zrozumiałby o co mi chodzi. - I nie, nie pracowałam - przyznałam cicho, wbijając zawstydzone spojrzenie gdzieś w trawę. Było mi naprawdę bardzo, bardzo przykro. Dodatkowo Abe używał coraz bardziej wulgarnego i niezrozumiałego dla mnie języka, dlatego też musiałam naprawdę skoncentrować się, by go zrozumieć. Do tego dochodził jeszcze jego akcent, taki typowy dla tych wszystkich facetów jego pokroju, którzy mieli ciężką przeszłość i pewnie mieszkali w jakimś nieciekawym miejscu.
- Może lepiej niż co? - zapytałam z zainteresowaniem widząc, jak szybko postanowił zakończyć ten temat. Bo wiecie, ludzie często uznawali mnie za głupią, ale ja naprawdę widziałam niektóre rzeczy. Takie jak to, że chciał coś powiedzieć, ale się rozmyślił. A ja nie chciałam mu pozwolić na to żeby zaczął coś mówić i nie dokończył, bo takie zachowanie jest naprawdę nieuczciwe w stosunku do rozmówcy. A Abraham już wyjątkowo długo był niemiły, więc wypadało chyba, żeby stał się dla mnie choć trochę bardziej uprzejmy, skoro mieliśmy być razem w klubie i w ogóle.
- Hasła? To brzmi fajnie - pokiwałam głową. - Ale dlaczego nie mam teraz szans poznać tego słowa? To trochę nielogiczne, bo przecież tym słowem mogłabym się poddać, a skoro go nie znam, to nie mogę, a tak chyba się nie da, prawda? To znaczy chyba powinnam mieć możliwość, no wiesz, wycofać się w razie czegoś - wzruszyłam ramionami. Tylko zgadywałam, bo naprawdę nie byłam już pewna jak to jest. - Krew? - posmutniałam. - Nie boję się samej krwi, ale naprawdę będę musiała się skaleczyć? Nie lubię bólu. Znaczy wiesz, niby mogę go leczyć, ale to tak czy inaczej niefajne - dodałam. Zasady tego klubu były naprawdę strasznie wymagające.

Jasne, nie myśli. Tylko od czasu do czasu kupuje i przegląda. Tyle, że te od czasu do czasu to codzienność, a przeglądanie polega na przyjrzeniu się każdemu milimetrowi kartki. Znałem taki typ i wiedziałem do czego jest zdolny. Zdania na ten temat nie zmienię. Dilajla jest jedną z takich supermegawyczesanychn nastolatek, a swoim zachowaniem jedynie je potwierdza. Choć żeby już nie kłamać to wolałem ten typ niż ten nowy emowcowy. Gejostwem śmierdział na pięć mil. A po chuj ja o tym myślę.
- Lepiej niż za zmywakiem, kochana. Skóra ci złazi nawet z pod pach. Ty lepiej nigdy nie idź na zmywak, dobrze ci radzę. - Kolejna rada tego wieczoru, chyba biję swój rekord. Ale to fajnie, lubiłem bić rekordy. Zwłaszcza soje. Miałem rekord w tetrisa. I San Andreas. Clinton się wkurwia, że mnie nie może pobić. Biedne dziecko. Dają mu grać w gta. Dla blondyny powinni dawać jak była mała, może teraz nie trzęsła by teraz tak cipą na samą myśl o krwi. Ale przecież byłem na to przygotowany, a w zanadrzu miałem kolejne pokłady cierpliwości. Jeszcze wszystko przed nami. - Nikt nie mówił siostro, że wszystko będzie miało logikę, niektóre sprwy trzeba wziąć po prostu na klatę i nie ogarniać, bo jak się ogarnie będzie z tobą źle. To zasada klubu. Możesz ją sobie zapisać, a prawda nie masz gdzie pisać, na komórce sobie zapisz, dzieciaki zawsze ją mają. Tylko nie pisz do kuzyna, bo się sprawa posypie, lala. - Nie sądziłem, że potraktuje moje polecenie poważnie, bo sam je tak nie traktowałem, podobnie jak nie traktowałem poważnie sprawy podpisywania się krwią. Ale to i tak zajebiście brzmiało, że nie chciało mi się cofać. Zastanawiał mnie tylko jeden fakt z tej całej naszej rozmowy. I musiałem się o to zapytać. - Ty, ale ty bierzesz wszystkie moje słowa na poważnie, nie? Żadnej ściemy, żadnej spiny, na sto procent dajesz rade? - zapytałem obserwując ją, nie mogłem powiedzieć, że moje spojrzenie w jakikolwiek sposób było świdrujące, jakoś nigdy do tego akurat nie miałem smykałki. Gałki oczne latały mi w różne strony, tak że czasem miałem uczucie, że jestem jebanym kameleonem, czy jakąś inną jaszczurą o rozlazłych oczodołach.

- Aha, zapamiętam - mruknęłam bez większego przekonania i odgarnęłam kosmyk włosów za ucho, bo ciągle wpadał mi do oczu. Wiecie, naprawdę chciałabym wziąć sobie do serca wszystkie rady jakich udzielali mi ludzie, ale przecież nie mogłam zapamiętywać tak dosłownie każdego słowa. Tak się po prostu nie da. A to, co powiedział mi Abraham, wcale a wcale nie wydawało się być przydatne dla takiej osoby jak ja. Nie to żebym miała coś do ludzi którzy pracowali na zmywaku - przeciwnie, moim zdaniem wykonywali naprawdę ciężką pracę i w ogóle to naprawdę godne podziwu - albo żebym uważała się za jakąś zbyt dobrą na tego typu zajęcie, ale po prostu czułam, że nie będę miała z tym zbyt dużej styczności. Gdybym już miała szukać sobie pracy od tak, to na pewno chciałabym coś związanego z kontaktem z ludźmi, jak nawet kelnerkowanie, barmanowanie albo nawet latanie na posyłki w jakiejś firmie. A do brudnych talerzy przecież nie pogadam, prawda?
- To dlaczego w szkole i wszędzie mówią nam, że musimy się uczyć, by lepiej rozumieć świat i wszelkie zjawiska które zachodzą? To trochę kłóci się z twoją filozofią. Jak sądzisz, jesteś w stanie podważyć całe fundamenty naszego systemu szkolnictwa? Bo wiesz, to wcale nie taki zły pomysł. - stwierdziłam radosnym tonem. - A ty nie masz komórki? - zapytałam szybko i przechyliłam z zaciekawieniem głowę na bok, by lepiej mu się przyjrzeć. - I spoko, nic nie powiem Lemonowi. Ojej, z nim zawsze jest zero zabawy, na nic nie chce mi pozwolić. Ale wiesz, nie wspominaj o tym też ani Quenowi, ani pozostałym braciom, ani Neptunowi, ani nawet Effy, bo ona też pewnie zaraz by wszystkim wygadała i by się posypało - westchnęłam ciężko. Co z tego, że Abraham pewnie nie kojarzył o kim w ogóle mówię. Ostrzegałam go z czystej przezorności.
- Oczywiście, że biorę to wszystko na poważnie. Nie rozumiem co prawda wszystkich tych określeń których używasz, bo nigdy nie byłam dobra w amerykańskim slangu, ale tak czy inaczej potwierdzam, że traktuję to wszystko jak najbardziej serio. - Pokiwałam z powagą głową. - Hej, a tak w ogóle, to czemu używasz tych wszystkich dziwnych zwrotów? Jakbyś był jakąś gwiazdą rapu czy coś takiego, tak mi się przynajmniej kojarzysz. Powiedz, Abraham, jesteś raperem? - zapytałam ze szczerym zainteresowaniem.

- To ty jeszcze nie wiesz? Nie czaisz? Jebać szkolnictwo, siostro. Oni kłamią, wszczepiają ci w mózg same pazerne wartości, uczą nie tego co trzeba, po prostu to gówno. Nie należy powoływać się na szkołę, bo skończysz albo pod ziemią, albo jako samotna staruszka z chorymi kolanami. Że cię koty będę musiały nosić na grzbietach, zaufaj. - Kolejna rada. No ja pierdolę, jak tak jeszcze trochę dłużej potrwa to dopiero będzie przejebane. Bo mi weny na porady zabraknie i zwyczajnie będę pierdolił głupoty. I zaprzeczał samemu sobie. Ale tak szczerze to nie zależało mi w tej chwili wypaść jak najlepiej przed blondyną, bo niby czemu miało zależeć. Zależy to mi kurwa na rodzinie, a nie na takich rzeczach. - Mam komórkę, zawód tego wymaga, siostro. Ale nie używam jej by puszczać w autobusie jebanej popowej muzyki, bo to wywołuje jedynie mega wkurw i nic więcej. Mam nadzieję, że ty tego nie robisz, co Dilajka?
Poprawiłem swoją czapkę, bo nawet nie wiem kiedy zaczęła mi spadać na czoło całkowicie zakrywając oczy. A jednak lubiłem widzieć do kogo mówię. Kontakt wzrokowy to podstawa rozmowy, nic tak nie wkurwia jak błądzenie wzrokiem po ścianach. Bo wtedy albo ktoś kręci, albo zwyczajnie ma cię w dupie.
- Ty się nie skraj młoda, bo u mnie jak coś chcesz to masz to w sekret, taki mega tajemniczy i nic nie przedostanie się na zewnątrz. Zresztą ja tam tych ludzi nie znam, co będę do nich gadał - wzruszyłem ramionami. Dżizys, no prawda, młoda mogła mnie nie zrozumieć. Ale już nie będę sie cofał i tłumaczył, bo jak cię cofnę to już całkiem i będę taki zacofany niedorozwój podobny do tej tu. A nie miałem zamiaru. - Się nauczysz jeszcze, ale na razie pilniejsza sprawa jest z twoim słownictwem niż moim. Ty, chyba ci pracę domową zadam, choć za chuja mi się nie chce, bo mam jakieś wąty do prac domowych odkąd się urodziłem, ale skoro sytuacja tego wymaga. Ty weź się kiedyś zamknij w pokoju i poprzeklinaj do lustra, co? Dasz radę młoda? - zapytałem kończąc skręta i patrząc na nią z wyczekiwaniem. - Nie, nie jestem raperem. Raper to zwykły pies na kasę.

- Ojej, no już dobrze, dobrze! - ucięłam, zakrywając sobie teatralnym gestem uszy. - Dlaczego od razu musisz się tak zapędzać z tymi okropnymi groźbami? Jej, nie wiedziałam, że nie mogę chcieć chodzić do szkoły ani wierzyć w edukację, chyba każdemu się może zdarzyć, nie rób z tego takiego dramatu - wywróciłam teatralnie oczyma. - To nie w porządku, tak grozić ludziom, że skończą samotni, schorowani i z bandą kotów na głowie - dodałam butnie, dumnie unosząc głowę żeby pokazać mu, że wcale a wcale nie robią mi różnicy ani nie działają na mnie jego groźby. Chociaż wiecie, tak między nami mówiąc to robiły mi różnicę, i to dużą. Te koty coś ciągle za mną chodziły. Najpierw ta moja sąsiadka, no wiecie, ta o której opowiadam przy każdej okazji, bo niezmiernie bawi mnie jej podejście do bandy słodkich futrzaków jak do własnych dzieci, teraz jeszcze ten wywód Abrahama. Może to wszystko było jakimiś wskazówkami losu odnośnie mojej przyszłości? Zrobiło mi się bardzo przykro na taką myśl, bo do tej pory zawsze wyobrażałam sobie, że będę miała całą wielką rodzinę i w ogóle. Oczywiście marzyłam, żeby w tej przyszłości będzie Neptun. No bo to przecież jasne.
- Nie, nie robię tak - odparłam pośpiesznie, bo bałam się, że może pomyśli, że jednak tak robię i naprawdę mnie zabije czy coś. Bo Abe nawet kiedy niby zaczynał być miły, i tak w rzeczywistości był serio przerażający. Dlatego też postanowiłam czym prędzej go opuścić. Co za dużo na jeden raz, to niezdrowo.
- Oj, będę już uciekać, zanim ktoś zacznie mnie szukać. Szczególnie martwię się o Quena, bo wiesz, on ma ten talent że nie może mieć otwartych oczu, i jak tylko się dowiaduje że nie ma mnie nigdzie dookoła to wyobraża sobie nie wiadomo co i zaraz organizuje poszukiwania, więc naprawdę lepiej już pójdę. I ten, zapamiętam sobie pracę domową, i odrobię ją i w ogóle. Dam sobie radę. Poprzeklinać do lustra - powtórzyłam, żeby na pewno zapamiętać. - W takim razie, hm, do zobaczenia - pożegnałam się i dygnęłam ładnie, bo zawsze tak robiłam, a potem uciekłam.

Wzruszyłem ramionami. Co to znów za opowieść o przyszłości? Oczekiwałem jakiś pościgów na latających samochodach wielkości hulajnogi, wielkich gwizd pożerających łupież, albo chodzących pomidorów. A tu telenowela jakaś. No i jak to ja – zmarszczyłem brwi na chwilę, żeby pokazać, że mi się bajeczka nie podobała. Ale widząc jej ładnie wachlujące rzęsy, znów się uśmiechnąłem.
- Tak nudno macie w tej przyszłości? Bo wiesz, super bohaterowie to i tu są. Ja na przykład. Wiesz, jestem tu właściwie gwiazdą! – zareklamowałem się od razu, chociaż żadną gwiazdą super bohaterstwa nie byłem. Wręcz największym z tchórzy. No, albo gwiazdą skandali jakiś podziemnych.
- A ten debil to chyba mój kumpel jest. Wiesz, jemu się zaszło w ciążę. Biedny, ja wiem, co on czuje, bo on mi taki bliski jest – zasmuciłem się. No, jeżeli ona wie coś o dziecku Dymka, to pozdro. Mógłbym opowiedzieć jej o Dymku, bo jego ostatnio nie widać. Poszedł się zresetować – ja rozumiem go doskonale. Ale brak mi mojego bffa. Będę płakać. Wyjąłem pączki. – Pączusia, pączusiu?

Doprawdy dyrektorka nie spodziewała się aż takiej głupoty po tej dziewczynie z przyszłości. Owszem słyszała, że oni wszyscy za wszelką cenę chcą sobie życia zniszczyć jakby nagle tracili całą inteligencje czy też zdolność logicznego myślenia po wylądowaniu w nieswoich czasach. Prince była taka naiwna. Wierzyła, że z Gabriellą będzie całkiem inaczej, bo to taka inteligentna i miła dziewuszka była, tylko jak widać za bardzo wdała się w ojca. Bo musiała od razu zniknąć, gdy miała co do tego stosowny moment. A przecież miała grzecznie czekać w gabinecie.
Że też na stare lata Fionnueli dane było jeszcze tyle chodzić i wzdychać nad tym biednym bezroślinym krajobrazem. Inna rezydentka też ostatnio sprawiała jej tyle kłopotów, przecież pani dyrektor wszystkie swe owieczki tak mocno kochała, one jej robiły tyle złego.
Fionnueala przyszła w samą porę, by oburzyć się bezczelnością dziewuchy. Tyle się starała, by dziecko poczuło się tu jak trzeba, a ona chciała życie stracić. To dzisiejsza młodzież zupełnie nie myślała o konsekwencjach swych czynów, ale żeby jeszcze gorzej było w przyszłości. Chyba czas szukać swego zastępcy co by się z tamtymi owieczkami nie użerać pani dyrektor.
- Gabrielle, słońce ty moje! - Zawołała z miłym uśmiechem na ustach kobieta, podchodząc do dwójki przy fotelu. Lekko zmarszczyła nos, bo jej wyczulony węch przez fakt przemieniania się od czasu do czasu w psa, wyczuł ten okropny smród bijący od fotela. A owieczki lubiły tu siedzieć. - Co znów opowiadasz biednego chłopakowi? - zapytała, kładąc ręce na biodrach i patrząc takim spojrzeniem jakim umiały patrzeć tylko kochające swe wnuczęta babcie. - Jamesie czy to nie przypadkiem ciebie szukają w środku? Nie mam ci za złe tamtych pączków, ale lepiej byś sobie poszedł nim przypadkiem mi się wymsknie gdzie jesteś. - Mrugnęła do niego, znów przechodząc ze swą uwagę na rudowłosą dziewczynę. - Chodź Gabriello, czas na twoje lekarstwa. - Wiedziała, że młoda dziewczyna teraz będzie chciała ją zamordować za insynuacje, że z nią jest nie wszystko dobrze, ale to nie Prince opowiadała każdemu, że jest z przyszłości. Tu ją musieli wziąć za pomyloną. Dyrektorka miała gdzieś fochy dziewczyny, póki wiedziała, że ta jest bezpieczna. I tu i w przyszłości.