Toaleta

Mój uśmiech tylko się poszerzył, gdy do dziewczyny poczęło docierać co się z nią dzieje. Doprawdy mogła nie uciekać, ale jak widać bardzo jej się tego chciała, więc ma za swoje.
- Szkoda - mruknęłam, obserwując ją z góry. To nie było takie trudne z kilku powodów, byłam wysoka i jeszcze miałam szpilki, a poza tym ona niemalże siedziała na podłodze. Że też jeszcze dawała radę się trzymać. Cóż, była silniejsza niż bym się mogła spodziewać. Brawo. Jeszcze zacznę ją podziwiać i tyle z tego będzie.
- Musimy uczcić jakoś nasze spotkanie - stwierdziłam nagle, niemalże klaszcząc w dłonie. Już tak dawno nie robiłam tego, co zamierzałam. Halucynacje. Szkoda, że nie zamierzałam oglądać efektów swego działania. No może skuszę się na początek, ale potem trzeba się zmywać, bo przecież chłopak mógł się skumać, że poszłyśmy razem do łazienki. Choć oni czasem bywali prawdziwymi debilami w kwestii domyślania się. Miałam jeszcze czas. Chociaż lepiej uważać i wyjść. - Meskalina, kochanie. Znasz coś takiego? - zapytałam, znów do niej podchodząc. Skupiłam się na jej sylwetce, bo to co chciałam zrobić do prostych zabaw jak podawanie czegoś przez skórę, nie należało. Od razu miało się znaleźć w jej ciele, wraz z krwią docierając wszędzie. To mnie trochę męczyło, ale przecież potrafiłam kilka osób tak zaatakować, więc teraz się nie dam. Naprawdę warto ich najpierw zmęczyć, bo nie mają sił, by trzymać otwarte oczy, a z otwartymi jest mniej zabawy. Z jej dawką szybko pójdzie i mam nadzieję, że ją na stałe nie uszkodzi. Tego przecież nie chcemy, prawda?
- Zobaczymy jak szybko znajdzie cię kochaś - stwierdziłam, przechodząc nad jej ciałem, bo widocznie osłabienie i halucynacje przyszłe to było zbyt wiele i się bidulka na podłogę osunęła. - Słodkich snów na jawie - dodałam i wyszłam.

/ domek /

Cóż, na pewno wybrałbym się na poszukiwania Yves dużo wcześniej, gdyby nie dwie niesamowicie ważne sprawy wagi państwowej, które mnie zatrzymały: po pierwsze świadomość, że panna Ainsworth pomimo swej nietypowej osobowości i dziwnego zrozumienia dla mojego życia uczuciowego (albo raczej jego braku) była kobietą, a kobiety uwielbiały przesiadywać w toaletach godzinami robiąc tam bóg wie co i nikogo nie powinno to dziwić. W sumie to była jedna z nierozwiązywalnych zagadek i tajemnic wszechświata, jakich spodziewałem się nigdy nie rozwikłać. Podobnie jak na przykład tej, dlaczego kobiety zawsze chodzą do toalety stadami. Dobra, nieważne. Po drugie, co jeszcze istotniejsze, plan Yves najwyraźniej nie był taki zły, gdyż zaraz po tym jak obie panie uciekły z pola widzenia, podeszła do mnie jakaś przemiła, empatyczna dziewoja z chęcią pocieszenia. W sumie, trochę się wciągnąłem w nasz mały dramacik i pozwoliłem sobie na lekkie ubarwienie całej historii - opowiedziałem jej, że Yvy była miłością mojego życia, miałem zamiar oświadczyć jej się pojutrze w drugą rocznicę naszego poznania się, wziąć skromny ślub i zamieszkać z nią na farmie, że już miałem wymyślone imiona dla naszej cudownej gromadki dzieci i wyobrażałem sobie całe nasze życie razem, co wyszło mi naprawdę zajebiście, bo moja pocieszycielka niemalże się popłakała (no dobrze, jej oczy zaszkliły się gdy dorzuciłem, że poznaliśmy się gdy prawie umarłem leżąc po ciężkim wypadku w szpitalu, a uratowała mnie siła miłości do Yves, którą poznałem jako wolontariuszkę podczas mej hospitalizacji). Niemniej jednak, po jakimś czasie coś mnie tknęło i postanowiłem poszukać Yves. Przeprosiwszy pocieszycielkę, wszedłem do toalety i kiedy tylko zobaczyłem leżącą na podłodze półprzytomną Ainsworth, rzuciłem się w jej kierunku.
- Kurwa, Ivy, co z tobą? - Nie żebym liczył na jakąś konstruktywną odpowiedź z jej strony. Najpierw naprawdę się przeraziłem, gdyż byłem pewny, że coś jej się stało, jednakże po krótkim rozeznaniu wywnioskowałem, iż dziewczyna jest po prostu... porządnie naćpana. Pięknie! Doprowadziła się do tego sama? Natychmiast odrzuciłem taką możliwość. Zupełnie nie potrafiłem sobie wyobrazić, by Yves zechciała udać się samotnie do toalety by tam się w spokoju naćpać. Gdyby to był ktoś inny - na przykład mój były najlepszy przyjaciel - zdziwiłbym się tym tak bardzo jak tym, że zimą pada śnieg, ale to była Yvy, a ona znała jakieś granice. Zdawałem sobie jednak sprawę, że póki co nie uda mi się dojść do prawdziwej wersji wydarzeń. Nie póki dziewczyna była w takim stanie. Niewiele myśląc wziąłem ją na ręce - nie było to jakimś wielkim wysiłkiem, bo była naprawdę drobna i szczuplutka - i zaniosłem ją do rezydencji, ignorując zaciekawione spojrzenia ludzi z baru. W sumie, tą sceną tylko dopełniliśmy dramatu. Zakochany głupiec wynoszący zaćpaną miłość swojego życia, która chwilę wcześniej wdeptała jego serce w ziemię. Cudownie.