Alexis Sky - Miranda Kerr

Charakter:
Trudno powiedzieć, jaka tak naprawdę jest Alexis. Nikt jej nie znał tak naprawdę. W całości. Nie było jeszcze osoby, przed którą odkryłaby się całkowicie. Z którą rozumiałaby się i umiała jej zaufać. Chyba to, że została porzucona za młodu, wpływa na to, że raczej jest nieufna w stosunku do innych. Oczywiście nie widać tego. Wygląda na osobę ufną i taką, z którą można pogadać o wszystkim. Połowa jest z tego prawdą. Możesz pogadać z nią o wszystkim, wszystkim, co dotyczy ciebie. Wysłucha cię i nie powie nikomu. Ale jeśli już usłyszysz coś o niej, z głębi jej serca, to będzie prawdziwy cud i należy to wtedy ogłosić całemu światu. Jednym słowem, ma dwie maski. Pierwsza, to ta, którą skrywa w sobie. Której tak naprawdę nie wiedział nikt. A druga? To twarz wyluzowanej dziewczyny, która niczym się nie przejmuje. Z ciętym językiem chodzi po ulicach w wyzywających strojach i uśmiecha się zaczepnie do osób, na które w ogóle nie powinna spoglądać. Jest pewna siebie i, pomimo paru kompleksów, swojej urody. Bez względu na wszytko jest zawsze sobą. Nie boi się mówić prawdy, nawet jeśli ona czasem boli. Sądzi, że lepiej powiedzieć najgorszą prawdę, niż skłamać. Kłamstwa zawsze się komplikują. Im jest ich więcej, tym gorzej z nich się wytłumaczyć. Aż w końcu zaczynasz topić się w całym morzu kłamstw które powiedziałeś i przestajesz dostrzegać, co jest prawdą, a co jednym z Twoich kłamstw. Nie boi się mówić tego co myśli. Właściwe nie boi się ranić ludzi, większość z nich nic dla niej nie znaczy i nie zależy jej na nich. Nie przywiązuje się. Do ludzi, zwierząt, pokoju, ubrań. Uważa, że przywiązanie i zaangażowanie dwie najgorsze rzeczy, które mogą spotkać człowieka. A co najważniejsze. Nie wierzy w miłość. Jej zdaniem to wymysł ludzi, a nie prawda. Związek na dłuższą metę odpada. Wychodzi z założenia, że nie została przystosowana do życiu w parze i tego się trzyma. Jednostka maksymalnie indywidualna.

Talent:
Możliwość zmieniania właściwości obiektów i nautry. Tj. może siłą woli sprawić że niegiętkie drewno oplecie kogoś, czy też ciężka skała stanie się lekka jak piórko. Jednak gdy kończy ona działać na danej rzeczy wraca ona do swej normalnej właściwości.
Historia:
Urodziła się w Nowym Yorku, a przynajmniej tak jest w jej karcie urodzenia.Nie miała pojęcia o swojej rodzinie. Zresztą, skąd mogła wiedzieć, jaka była jej rodzina, skoro jako kilkudniowy noworodek została podrzucona do szpitala. Imię było wybrane przez pielęgniarkę, czy może przez jej palec. Wzięła ona tego dnia księgę z imionami i z zamkniętymi oczami otworzyła na jednej ze stron, wskazując palcem na oślep. I proszę, było imię dla dziecka sieroty. Jeśli chodzi o ojca, nigdy go nie poznała. Co do innej rodziny, nie miała o niej pojęcia. Alexis nie urodziła się jednak pod szczęśliwą gwiazdą. Od samego początku jej życie nie było proste. Urodziła się z niedoczynnością serca, a mówiąc najprościej, miała po prostu dziurę w sercu. Żadna z rodzin zastępczych nie chciała jednak chorego dziecka. Najpierw Al spędziła prawie dwa lata w szpitalu, lecząc się. A że była dzieckiem bez rodziców jej operację odwlekano tak długo jak tylko mogła. Gdy znów ją zoperowali i można było ją adoptować była już za stara. Miała dwa latka, a osoby adoptujące dzieci wolały noworodki, bądź dzieci starsze. Toteż dziewczynę przenoszono z jednego domu dziecka do drugiego. W wieku od 9 do 14 lat przebywała w 10 rodzinach zastępczych, w których dzieci adoptowało się tylko z powodu zasiłku, jakie przyznawało państwo dla rodzin zastępczych. Alexis trafiała do patologicznych rodzin, w których rodzice zazwyczaj pili. Bądź też do ludzi, którzy chcieli ją tylko po to, by zajmowała się ich dziećmi. Żyjąc tak, beznamiętnym życiem pewnego dnia w wieku piętnastu lat, gdy mieszkała u jakiejś kolejnej rodziny, w całkiem przyjemny choć zimny wieczór do domu wrócił Frank - jej zastępczy ojciec. Był pijany i ledwo chodził. Nie wiadomo czemu rzucił się na Alexis próbując zedrzeć z niej ubranie. Broniąc się, w pewnej chwili wydarzyło się coś dziwnego. Jednym skinieniem dłoni i myślą sprawiła, że noga od stołu oplotła go mocno i zatrzymała. Al pamięta, że płakała wtedy strasznie. Wybiegła z domu, bez konkretnego celu. Biegła, pogoda z przyjemnej w jednej chwili zmieniła się na paskudną. Deszcz zacinał okropnie., chwilę później znalazła się w jakimś marnym parku, w którym świeciło się kilka latarni na krzyż. Nie wyglądało to zachęcająco, ale nie mając dokąd pójść usiadała po prostu na jednej z ławek podwijając po siebie nogi. Tak bardzo pragnęła znaleźć się gdzieś daleko, w miejscu miłym i ciepłym, z kochając rodziną. Wtedy to na jej oczach, zła pogoda rozmyła się, ustępując słonecznemu, ciepłemu dniu, całe miejsce się zmieniło. Siedziała na ławce, deszcz zacinał, jednak ona nie mokła. Liścia nad nią tworzyły szczelny parasol. Alexis krzyknęła i zerwała się z miejsca, nigdy coś takiego jej się nie przydarzyło. Ruszyła dalej biegiem, tułała się przez jakiś czas po ulicach Nowego Yorku, aż w końcu zabrano ją do rezydencji. Mieszka w niej od 15 roku życia i tam nauczyła się wszystkiego o swojej mocy.