Kleopatra Tatenen - Rosie Huntington-Whiteley

Charakter: Są dwie Kleosie. Znaczy jedna też czasem jest, ale rzadko, i wtedy trochę nie wiadomo co z nią robić. No bo znajomi tej lepszej się jej boją, a znajomi tej gorszej się z niej śmieją. Więc jak jest pojedyncza, to jest w sumie całkiem normalna, tylko trochę samotna. I łączy w sobie cechy obu.
Ta lepsza Kleosia nie jest tak całkiem kryształowo czysta. To znaczy, przejęła większość tych sympatycznych cech, ale to nie oznacza, że jest jakaś całkiem mdła, czy coś. Kleosia (tak możecie na nią mówić) jest miła, uczynna, pomocna i ma grzecznych przyjaciół. Lubi piec ciasteczka, czyta książki, ubiera się w sukienki za kolano, nie przesadza z makijażem, umie robić fondue, maluje dzbanki, wyszywa, haftuje, układa puzzle, ogląda witraże, czyta o kocie Schrodingera, uczy się języków, dzwoni do rodziców, wypełnia swoje obowiązki, pije herbatkę w filiżankach, nie kładzie się spać po 23, uśmiecha się, prawi komplementy koleżankom, jest romantyczna, zatapia się w marzeniach, szuka swojego księcia z bajki.
Ta gorsza Kleos... Cleo, śmieciu! nie jest całkiem zła, tak do szpiku kości. Ma dużo ciekawych zainteresowań, na przykład planowanie zabójstwa z premedytacją, łażenie na imprezy, picie, palenie, różne takie, o których Kleosia się nie wypowie, bo nie wypada, wykradanie dzieciom frytków, kupowanie krwistoczerwonych szminek, łażenie w niezwykle wysokich obcasach, nie wyciąganie łyżeczki z kubka, podrywanie, pisanie po ścianach nieprzyzwoitych słów, siedzenie na kominie, podkreślanie swoich walorów estetycznych, robienie kompletnego bałaganu, zwalanie obowiązków na tą drugą, obgadywanie tej drugiej, szczerzenie się, wyzywanie, owijanie sobie jadowitych wężów wokół szyi i inne takie wspaniałe.

Talent: rozdwaja się na dwie różne dziewczyny, chociaż o takim samym wyglądzie

Historia: Urodziła się w Egipcie jako jedynaczka, jej rodzice rozwiedli się, kiedy miała pięć lat. Trafiła do ojca, matka znalazła sobie jakiegoś Araba i nawet nie interesowała się odwiedzaniem jej. Żyła sobie spokojnie, a jak miała trzynaście lat, okazało się, że ma rozdwojenie jaźni. Niefajnie. Ojciec spanikował, i chciał ją oddać jakiemuś facetowi za dwa wielbłądy i lamę, ale się wszystko wydało i jednak tej lamy nie dostał. Szkoda. Kleopatrze było w sumie wszystko jedno, miała jednego przyjaciela. Znaczy dwóch, ale po jednym dla każdej, jeden to był zaklinacz wężów, a drugi szkicował ludzi na środku miasta. Dopasujcie sobie. No i można byłoby powiedzieć, że nic wielkiego, poza tym, że raz ją prawie zeżarł dromader, raz zgubiła się na pustyni, raz zjadła mrówkę i raz widziała wisielca, ale kto by się tym przejmował i chciał to epicko opisywać. No i pewnego dnia, jak miała piętnaście lat, zobaczyła siebie. Na początku myślała, że to lustro (wiecie, zdarza się), ale co robi lustro na środku wydmy? No i się wydało, trudno powiedzieć, kiedy doszło do rozdzielenia się. Zjawili się utalentowani, bo to trochę niefajne być dwoma osobami naraz. Niby ma się złączyć, ale nic dobrego na razie z tego nie wynika. Wkurzające jest to, że nawet kiedy są daleko, znają swoje myśli i wiedzą, co robi ta druga. Więc czasem Kleosia się czerwieni, chociaż nic takiego się nie dzieje. I wtedy wiadomo, że Cleo śmieciu! znalazła sobie nowego kolegę. Czyli jest tu od czterech lat, ta da!