Ophelia Özgür El-Amin - Anne Hathaway

anne hathaway

Charakter:Ambitna, bardzo. Łapie się każdej możliwości rozwijania się, rzadko kiedy umie za to ocenić, co jest jej potrzebne a co nie. Nie umie być obiektywna, nie umie być realistką. Jest zbyt ambiwalentna na poziomie reagowania na rzeczywistość: bo nie jest ani optymistką, ani pesymistką, ale ma te dwie cechy naraz wrzucone. Zachowuje się jak dziecko: reaguje z wielką energią na każdy dzień, wyciska z niego wszystko, aż dzień nie może już dłużej istnieć i idzie spać. A ona się mu poddaje, bo podobno trzeba iść spać, kiedy słonko idzie spać. Mentalność ośmiolatki przebija się nawet przez nałożone na nią wszelkie ograniczenia dorosłości: a powinna już być dorosła - jej matka w jej wieku już miała dwójkę dzieci. A ona? A ona jest wciąż pełna energii, nie w głowie jej chłopcy. Wolałaby spędzić wieczór na wspinaczce, niż rozstrzygać problemy jakie mają inni. Nie żeby nie była pomocna, bo jest. Ale ona po prostu jest wielkim lekkoduchem - nie potrafiłaby się dać komuś złapać. Takie może tylko sprawia wrażenie, ale tak już się dzieje, że chłopcy się boją takich dziewczyn. A inni stają się ich kumplami, bo Ophe jest takim właśnie trochę kumplem wszystkiego.

Talent:robi wszystko zbyt szybko

Historia:Ophelia urodziła się w rodzince Turków, w samym sercu Istambułu. Zawsze bardzo lubiła się uczyć nowych rzeczy i chodziła w związku z tym na dużo zajęć dodatkowych: chodziła do baletu, grała na pianinie, malowała, ale najmocniej kochała sporty i to one zabierały jej większość czasu. Uprawiała wszystko: zaczynając od gimnastyki artystycznej, poprzez pływanie, po judo, tenis czy koszykówkę. Przy tych licznych zajęciach, miała zawsze czas na uzyskiwanie dobrych ocen i mycie ząbków: cud dziecko. Szczęśliwe, na tyle na ile pozawalali jej rodzice. Bo według tureckiej tradycji, jeszcze na dużo nie można pozwolić dziecku. Jej zajęcia dodtakowe i tak były już wielkim przejawem zeuropeizowania, za które sąsiedzi państwa El-Amin byliby w stanie nawet wypędzić ich z osiedla. No, ale się powstrzymali, bo nie chcieli tracić dobrego gospodarza. Był znany jako Abu - było to dość pieszczotliwe, ale czy Turcy nie są wyjątkowo mili dla siebie nawzajem? Gorzej, kiedy mówimy o ich stosunku do obcokrajowców. Są dość ksenofobiczni, no trudno.
I żyło sobie dziecko, rosło, skończyło szkołę, przyszły czasy zmian i pozwolono jej iść na studia. Abu nie był specjalnie wniebowzięty z początku, ale po tym jak się dostała, wyprawił wielką imprezę na całą dzielnicę i przyszła cała wielka rodzinka. A tureckie rodziny nie przeżywają kryzysu i jest ich tam bardzo dużo. Ophelia była przyzwyczajona do tego, że musi zawsze robić wszystkiego mnóstwo: przecież odkąd skończyła pięć latek już sama biegała z baletu na rysunek, z rysunku mama prowadziła ją na zajęcia dotyczące znajomości kultury Turcji, a potem..? Ale teraz eskalacja zajęć, obowiązków, uczuć, emocji, nagromadzenie tylu ludzi, to wszystko sprawiło, że Ophelia latała z miejsca na miejsce, odpowiadała na mnóstwo pytań na raz. Zamieszanie. Zamieszanie. W pewnym momencie przestała się kontrolować. Zamieszanie, zamieszanie. Wiatr.
Wiecie co? Wszyscy uciekli. Później przysyłali kwiaty, a pielgrzymki do ich domu trwały przez kolejne miesiące. Przychodzili lekarze, przychodzili szamani, nawet osiedlowa wróżka. Ale życie płynie. Ile można się zajmować jakąś śpiącą królewną? Abu zgodził się na to, żeby zabrali mnie na północ, tam obiecali mnie wyleczyć. Chciał się przeprowadzić nawet za swoją córką, ale ktoś mu zasugerował, że byłoby lepiej, gdyby został w Istambule.
Przegrzał mi się procesor, podobno dlatego śpię. Śpię od pół roku.