Carenna Larson - Gabriela Holsten

Charakter:
Powiedzmy, że jej charakter nie podchodzi w stu procentach pod dziewcząt charakteryzujących filmy typu Mean Girls, chociaż powiedzmy, że takowy zalążek w sobie nosi. Na wstępie można jednak przyjąć, że Cari to przeważnie jedna z „tych dobrych”, tak najbardziej ogólnikowo. Mimo świadomości, jak bardzo wygląd może pomóc w osiągnięciu celu, nie lubi powierzchowności i takowego oceniania, dobierając przyjaciół w ten sposób, by być pewną, iż doceniają jej wnętrze, aparycję natomiast traktując jako (nieszczególnie) interesujący dodatek.
Paradoksalnie, co jest tylko dowodem na dość szczególny rodzaj hipokryzji dowodzącej tego, że nikt tak naprawdę nie jest idealny, blondynka od zawsze lubiła przebywać w towarzystwie osób urodziwych. Uroda ją fascynuje, czy to osób, czy otoczenia, – gdy znajdzie takowe, potrafi kontemplować jego szczegóły o wiele dłużej, niż przeciętna osoba, przy czym ani przez chwilę się nie nudzi. Przy tym docenia jednak tylko piękno naturalne, stroniąc od architektury i większości rzeczy, które bardziej przytłaczają, niż zachwycają.
Jeśli chodzi o ogólne relacje, chociaż jej wygląd pasuje do chłodnej królowej śniegu, wypada jednak na dość sympatyczną osobę. Często się uśmiecha i generalnie nie jest trudno do niej dotrzeć, ale rozgryźć – to już coś zupełnie innego. Nie ma tu jednak miejsca na naiwność, gdyż na ironię odpowie ironią, na grubiaństwo tym samym, w imię przekonania, iż nie ma co pobłażać osobom, które wcale nie starają się być miłe – a potrafi to każdy, wystarczy się tylko postarać.
Od dziecka przyzwyczajona do dostawania tego, co w jej mniemaniu najzupełniej w świecie się jej należy, Cari potrafi być bardzo typowym przykładem osoby dążącej po trupach do celu, jeśli zostanie do tego zmuszona.

Talent: potrafi wciągnąć osobę do swojego "rysunkowego świata"

Historia:
Urodziła się i wychowała w Bergen, w Norwegii, w całkiem normalnej, pozbawionej patologii rodzinie. Może poza faktem, że była jedynaczką, ale za to z całą chmarą kuzynostwa, które praktycznie codziennie przewijało się przez dom jej rodziców. Miała zatem wszelkie predyspozycje do wyrośnięcia na normalną, zdrową, pewną siebie dziewczynę o wyraźnym i stanowczo zarysowanym charakterze. I być może właśnie to się z niej zrobiło.
Aczkolwiek już od najwcześniejszej młodości uczono ją odwracać się od cudzego cierpienia, ba, wręcz uciekać na jego widok; nigdy, jak sobie z nim radzić. Widząc bezdomnego Cari od zawsze zaciskała usta i mijała go, nie zaszczycając spojrzeniem, bądź wybierała inną drogę, nie potrafiła rozmawiać z płaczącymi koleżankami, przez co uznana została za osobę chłodną i obojętną, do której nikt nigdy nie zwraca się ze swoimi problemami.
Nie unieszczęśliwiło jej to specjalnie, szybko uciekła w świat koślawych szkiców, które mimo braku jakiegokolwiek realizmu dawały jej chwilę wytchnienia. A trzeba przyznać, że kiedy szkicowała (nie uciekając się do żadnych farbek, kredek czy czegoś takiego) tworzony świat porywał ją w zupełności, potrafiła się w niego zagłębić, wręcz w nim zgubić. Nie lubiła, gdy ktoś jej przeszkadzał, toteż zazwyczaj wybierała miejsca odludne, znajdowała kryjówki.
Zdarzyło się jednak, że odpłynęła tak na ławce w rynku, otoczona ludźmi, czekając na koleżankę, która się wyraźnie spóźniała. Było słonecznie i w miarę ciepło, natomiast na jej kartce widniały ciemnoszare chmury i powykrzywiane drzewa, jakieś bezkształtne cienie chowające się za nimi, wyrażające złość dziewczyny na całe to spóźnialstwo. Na dobrą sprawę powinna już iść.
Tamta jednak zjawiła się, wołając już z daleka. Z braku reakcji podeszła do zaabsorbowanej pracą Cari i dotknęła lekko jej dłonie, chcąc zwrócić na siebie uwagę. Zaskoczona dziewczyna wypuściła z ręki ołówek i patrzyła, jak wokół przerażonej koleżanki w bardzo szybkim tempie wyrastają szkicowane drzewa, niebo zostaje zasłonione chmurami, a cała reszta przyjmuje czarne, szare i białe barwy. Jakkolwiek jednak na twarzy tamtej malowało się przerażenie, tak dogłębne i wyraźne, że kiedy zemdlała dla Larson nie było to zaskoczeniem, tak sprawczyni całego zamieszania uśmiechnęła się, zaskoczona.
Niedługo później zjawiły się obce dla niej osoby, tłumacząc jej całe to zajście i składając propozycję przeniesienia się do Rezydencji.