Beatrix Christine Röstelt - Elsa Hosk

Charakter: Nieodpowiedzialna. Słyszeliście kiedyś o dziecku, które NIGDY nie błagało o kota/psa/myszę/fretkę/królika/dżdżownicę/papugę? No to teraz już tak. Według niej obowiązki to coś absolutnie strasznego i niepojętego, przybycie punktualnie na spotkanie albo jednorazowe podlanie kwiatków przekracza jej umiejętności. Nie jest głupia. Naprawdę, może nie jest specjalnie wykształcona czy bystra jak górski potok, ale swój rozum ma i kiedy chce, to umie z niego skorzystać. Zwykle jej się nie chce, ale nadzieję warto mieć. Niepoprawna wariatka, biedny człowiek który z nią zamieszka, bo będzie spotykał się z takimi sytuacjami jak taniec w za dużej koszulce przy afrykańskich rytmach, albo przy wykonywaniu absolutnie wymyślonej solówki gitarowej do utworu z klasy heavy metal. Że już nie wspomnę o tańczeniu jeziora łabędziego na środku parku. Kiedyś się potknęła i walnęła główką w coś twardego. Naruszyła ciało migdałowate w mózgu, dlatego kompletnie nie czuje strachu i zdarza jej się zacząć jeść coś jak powiedzmy długopis, bo wygląda bardzo smakowicie. Jeśli nie zna potrawy, to najpierw wszystkich wypyta czy to można zjeść, dopiero potem spróbuje. A, do tego zalicza się nadmierny popęd seksualny, ale biorąc pod uwagę co dzieje się w Rezydencji to w sumie nie warto nawet o tym wspominać. Trzeba niestety przyznać, że jest niedobra, skoro wykorzystuje ludzi i oskarża o to, czego nie zrobili. Uchodzi jej to zwykle płazem, bo wie co powiedzieć i jak się zachować, żeby człowiek ją pokochał. Ale słabe punkty, to oznacza też ból, więc albo będzie wykorzystywać talent do sprawiania, by wszyscy ją kochali, albo się bali, albo nienawidzili. Zależy.

Talent: mówi co chce

Historia: Na początek powinien być bardzo mroczny podkład muzyczny, ale powiem tylko, żebyście mieli gdzieś w podświadomości ukrytego upiora w operze. Znaczy miałabym więcej propozycji, ale... ale.
Wszystko zaczęło się, a jakże, 21 lat temu w Austrii. Tak, tak, Beatrix liczy ein, zwei, drei, ale śmierć temu, kto stwierdzi to głośno, bowiem udaje, że jest Amerykanką. I nie myślcie sobie przypadkiem, że jest Austryjaczką rodowitą, bo jest na to za ładna. Ojciec Łotysz, matka Indianka. Taka serio serio, z dziczy. Nie, taki żarcik, miała rodziców Irlandczyków, ale matka urodziła przedwcześnie podczas wyprawy nad Amazonkę (niezwykle inteligentna wyprawa w ciąży, brawka), a niedźwiadek zamiast wychować matkę naszej bohaterki chciał ją zjeść, ale Indianie mają słabość do małych rzeczy i ją wzięli. Epicko. Wracając. Bea, w czasach szkolnych zwana także Walentynką (żebyście widzieli całe kartony przychodzące do niej na 14 lutego!), była po prostu królową szkoły. Nie jakąś tam drugą pięknością z rzędu, tylko najjaśniejszą gwiazdą, oczywiście z obowiązkowo niskimi ocenami i stadem dresów na każde jej skinienie. A miała tylko dziewięć lat! W obawie o przyszłość rodzice wysłali ją do jakiejś superszkoły baletowej w Rosji. Ale okazało się, że pogorszyli sprawę, bo jak tam nie umiałaś/nie chciałaś/bolało cię, to przychodził taki pan i... no. Wyobrażacie sobie to? Ja nie. Ale nie myślcie sobie, to wcale jej nie złamało! Wygrała wybory na miss pięćdziesięciu i pół kartofla, a za kasę z nagrody zwiała z tej superszkoły. Z jakimś studentem, który obiecywał złote góry, a się okazało, że miał tyle co kot napłakał. Peszek. Zdenerwowała się. Ale już wiedziała jacy są mężczyźni. Tak rozpoczęła się cwana akcja. Nagle okazało się, że wszyscy chcą ją zgwałcić i w sądach zaroiło się od zgłoszeń napaści i takich tam. Ona zgarniała za to niezłe sumki (wiedziała jak podejść sędziów), a jej ofiary trafiały do więzienia. Prawda, że sprytne? I w sumie nic więcej ciekawego, bo w końcu zainteresował się nią Sylvester (nie w tym sensie, no gdzie!) i przywiódł tutaj, zaprawdę. Jakieś dwa lata temu.