Scott Ian Fleming - Brendon Urie

Charakter: Scott jest dość zamkniętym w sobie dzieciakiem z kompleksem niższości, który nabył przez lata uczęszczania do publicznej szkoły połączonego z poczuciem wiecznego wyalienowania. Jednak kiedy tylko trafi na podatny grunt (tzn. na osoby, które się do niego odzywają i czerpią z tego jakąś masochistyczną przyjemność) otwór gębowy mu się nie zamyka. Często mówi bez sensu, ponieważ ma sto pomysłów na minutę i chce się nimi wszystkimi podzielić z wesołą grupką odbiorców. Przez wielu jest postrzegany jako infantylny chłoptaś, który ma problemy z kompleksem Piotrusia Pana i nadpobudliwością psychoruchową. Nie żebym wyprowadzała was z błędu, bo Scotty rzeczywiście taki jest, ale poza tym ma kilka zalet. Jest dość spostrzegawczy, zna mnóstwo niepotrzebnych nikomu słów, ma całkiem dobrą pamięć i wykształconą zdolność logicznego myślenia. Niestety na nic się to nie przydaje, ponieważ w sytuacjach stresowych zachowuje się gorzej, niż nastoletnia fanka Tokio Hotel, która jeszcze nie weszła w okres dojrzewania. Niemal zawsze odzywa się, kiedy jest nieproszony, albo mówi coś naprawdę nie pasującego do okazji. Nie robi tego jednak z jakiejś niezwykłej pasji do łamania wszelakich norm społecznych; Scott żyje w swoim własnym świecie i nie rozumie, że nie jest koniecznie układanie ludzików z groszku na talerzu podczas rodzinnego obiadu. Pasjami śmieje się z pozornych błahostek, które w jego oczach urastają do rangi dzieł sztuki godnych uwiecznienia w kolejnym odcinku "Latającego cyrku Monty Pythona". Ślepo wierzy w ludzi, co mu wbrew założeniom, bardziej przeszkadza, niż pomaga w życiu, bo nie raz dostał od nich porządnego kopniaka, co jednak nie wybiło mu z głowy wierzenia w stwierdzenia typu "wczoraj przeleciałem się na moim tęczowym ninja jednorożcu do Indii i z powrotem". Scott z pewnością, jeżeli usłyszy coś takiego, zapyta się gdzie można takiego kupić i czy tankuje się go ropą czy benzyną. Jest on człowiekiem z natury spokojnym i unikającym wszelakich konfliktów. Najchętniej każdy spór rozwiązałby za pomocą zaciętej walki w scrabble albo chińczyka, a jeżeli one nie przyniosłyby rozwiązania, to w wyobrażeniu Scotta, zwaśnione strony powinny rzucić się sobie w ramiona, wielkodusznie wybaczając wyrządzone krzywdy. Żadnych bomb atomowych, AK47, koktajli mołotowa - to są rzeczy dla frajerów. Prawdziwi mężczyźni rozwiązują problemy za pomocą gier planszowych.

Talent: kontrola opadów atmosferycznych

Historia: Scotty urodził się w rolniczej rodzinie gdzieś pośród bezkresnych obszarów zieleni Nowej Zelandii. Kochani rodzice dali mu imię nie najgorsze, ale Iana mogli sobie darować. Do dzisiaj Scott zastanawia się, czy marzyło się im, żeby został świetnym pisarzem czy, o zgrozo, biegał po świecie ze stylowym rewolwerem non-stop ratując go od zagłady. Nigdy ich o to nie zapytał, ale z drugiej strony, jeżeli dorzucić do tego dziewczyny, jakie miał James Bond, to po dłuższym zastanowieniu stwierdził, że chyba nie odmówiłby takiej lukratywnej propozycji. Ale wracając do historii właściwej. Scott od dziecka ganiał po polach z owcami i innymi cudownymi roślinożercami, których rozmieszenie na kilometr kwadratowy w jego rodzinnym kraju jest jakieś kilkadziesiąt razy większe niż ludzi, dlatego miał wiele sposobności, aby odkryć swój dość bezużyteczny talent. Podczas jednej ze swoich wesołych wypraw odbytych w wieku przedszkolnym, Scott stanął na szczycie jednego z tych oszałamiająco wysokich wzgórz Nowej Zelandii (aż 250 m.n.p.m) i zapragnął, żeby zaczęło padać, aby mógł zobaczyć tęczę. Ku jego ogromnej radości z nieba zaczęły spadać malutkie kropelki deszczu, dzięki którym rzeczywiście, po kilku minutach, na horyzoncie dało się widzieć tęczę. Scott cieszył się tym, w swoim mniemaniu, zbiegiem okoliczności. Opowiedział o tym nawet swoim rodzicom, którzy pokiwali ze zrozumieniem głowami i wsadzili tą opowieść pomiędzy bajki. Jednak z upływem czasu, nawet im wydawało się dziwne. Scott mógł tylko wspomnieć o zmianie pogody, a ta zdawała się być na jego usługach. Jednak starali się to nadal tłumaczyć nieprzewidywalnością pogody w Nowej Zelandii i odpychali wszelkie nadprzyrodzone hipotezy na bok, bo i tak Scott był za bardzo wyobcowany, żeby zdarzyło mu się coś TAKIEGO. Na ich niekorzyść, sam zainteresowany również zaczął zauważać swój niezwykły związek z wszelakimi opadami atmosferycznymi. Potrafił zmieniać ją na zawołanie, ale kiedy się złościł nie miał na nią zupełnie wpływu. Niestety, pewnego letniego popołudnia sprowadził na Wellington opady gradu wielkości orzecha włoskiego, a stało się to przed całą jego prowincjonalną szkołą. Od tamtej pory został kompletnie wyrzucony poza margines społeczeństwa, a niedługo później zaczął słyszeć opinię okolicznej starszyzny, która składała się z niededukowanych chłopów, którzy dobijali już niemal setki, że należy "demona" spalić, a przy okazji cofnąć rozwój cywilizacji o jakieś osiem wieków. Na wieść o tym, Scott spakował co trzeba i w strugach deszczu uciekł z domu. Nie odszedł jednak daleko, bo po drodze spotkał Starszych, który niemal od razu zabrali dwunastolatka do Rezydencji, żeby nie podtopił okolicznych wsi.