Trawnik

O kurwa. Przypomniało mi się z tą fontanną. Jaki chuj wtedy był. Normalnie my ją rozwalamy i się dalej bawimy. A ta pizda podchodzi do nas i, że złe pieski, siad. Myślałem że mu się rzucę do gardła, a potem obszczam zwłoki. Nie wiem co mnie trzymało, że jednak nie. Ale jeszcze jeden taki treserek piesków się znajdzie i się skończy. Taktowanie wilków jak pupilów. Bo my pupilkami nie byliśmy. Głaskanie po grzbiecie odpadało. No chyba, że Fangora. Ale to inna bajka inne głaskanie.
- Ty się powinieneś z nim pierdolić, bo nawet pasujecie - zawarczałem parę razy w kierunku Jowisza, a potem wyplułem jego kładki co mi zostały po ataku na jego tyłek. Wiedziałem, że mu się ten atak spodoba. Wył jakby jego ulubiony bohater opery mydlanej właśnie se kopnął w kalendarz. Hehe. Ale muszę przyznać, że braciszek to kopnięcie miał. W końcu moja krew. Jakby tylko jeszcze nie bał się o paznokietki to by może były z niego ludzie.
Oboje zaatakowaliśmy jak umówieni. Pierdolone wilczobliźniacze geny. Czasami żyć nie dają. Ale przynajmniej jest lepsza zabawa. Chujowo by było jakbym stale wygrywał. Zamachnąłem się łapą by mu w pysk, ale on unik. No to ja mu z bara, a on znów coś. Tak, że mnie walnął w to miejsce co poprzednio. Chuj. Chce mi żebra połamać, to ja mu zaraz też. Dużo razy poszły nasze żebra. Ale jakoś uzdrawiali. No to teraz pewnie też.
Rzuciłem się na niego jeszcze raz by przygnieść do śniegu. Niech się nażre nim.

Będzie szybko, bo Jasiu się nawet bić postowo nie umie, więc co tu ma pisać.

Mów mi jeszcze, pacanie. Pomyślałem, ale mu nie powiedziałam. Debil nawet nie wiedział, że mi pomaga, wkurzając mnie. Ja już nic nie mówiłem. Byłem mądrzejszy. A co. I dlatego szala zwycięstwa szła na moją stronę. Poza tym on dostał prezent niestrawiony. Żelki. Następnym razem nasram mu na tę krawat nim go wyślę. Zawyłem jak raniony zwierz, bo kurwa właśnie tym w tym jebanym momencie byłem. Zranionym zwierzęciem, które cholernie krwawiło z boku. Co za skurwiel. Mam nadzieję, że przynajmniej ze dwa żebra dałem mu radę w odwecie złamać. Przekręciłem nas. Teraz on żarł śnieg, ale potem znowu ja. I on i ja. Ludzie piszczeli. Fanki się zjawiły. Dobrze. Coś nas pchnęło w drugą stronę. Japierdolę, się chuje wtrącają.
- Obiecałeś, że będzie fajnie - Szlag trafiał dobry gniew, gdy mi się inni wtrącali. Nienawidziłem jak mi się ktoś wtrącał jak się biłem tylko po to by udzielić wskazówki jak skuteczniej mogę zaatakować. Takich to chyba bóg opuścił. No proszę, zagapiłem się i właśnie leciałem w powietrzu.

Naprawdę uważałem bliźniaków za dobry początek pojedynków. Jeżeli chcieliśmy dostać jakąś ładną zachęcającą pokazówkę, to na pewno oni potrafili nam to zapewnić. Choć oni raczej nie traktowali to jak pokazówkę, a raczej coś w stylu prawdziwej walki mającej wyładować ich emocja nazbierane przez święta. Oczywiście nie wiedziałem dokładnie co było czynnikiem zapalnym w ich sporze, ale raczej to nie była moja sprawa. Moją sprawą było dopilnowanie by nie pozabijali się nawzajem, nie skrzywdzili żadnego z gapiów, ani też nie mieli tak łatwo w swojej walce. Rozumiałem, że to nie był pierwszy raz gdy uciekli się do bójki i nie ostatni. Trzeba było tylko tak zrobić by ten raz zapadł im w pamięci.
Najpierw spokojnie oglądałem ich warknięcia, kopnięcia i ugryzienia. Rzucali się z jednej strony na drugą, a szala wygranej przechylała się raz na jednego raz na drugiego. Z początku obawiałem się, że trudno będzie odróżnić bliźniaków pod ich wilczą postacią, ale okazało się, że każdy z nich ma zupełnie inny styl walki, inny zestaw ruchów. Wystarczyła chwila by zrozumieć to czym się kierują i co może być ich kolejnym krokiem. Oczywiście nie wszystko było takie doskonałe, bo jednak ich walka była dosyć chaotyczna. Nie dało się tego pominąć.
Dlatego postanowiłem stworzyć przeszkodę w postaci iluzji większej ilości pochodni. Zacząłem od zmniejszania okręgu, co chwila o parę milimetrów, ale jednak. Wprawdzie pochodnie wielkich szkód by nie narobiły gdyby na nie wpaść, w końcu są jedynie iluzjami. Ich moc polegała jedynie na sile umysłu na jaki działają. Jeżeli ktoś nie wiedział, że to tylko atrapy naprawdę mogły poparzyć, jeżeli znał prawdę był bezpieczny. Bliźniaki jej nie znali co było z korzyścią dla mnie.
Jedna wielka pochodnia zapłonęła na środku pola, a cztery jej bliźniacze siostry w innych miejscach. Ostatnia z nich wyrosła tuż przed głową jednego z wilków przez co ten wydawał się dosyć zdezorientowany. Przeszkodziłem mu w ataku.
Po krótkiej przerwie jednak chłopcy powrócili do tego co teraz było dla nich najważniejsze, do pojedynku.

Ty cieciu malinowy, ty pedale wyruchany, ja ci kurwa zaraz wyskoczę z pochodniami tak, że ci w dupę się nie będą mieścić chociaż pewnie masz rozepchaną jak rasowa kurwa na autostradzie międzykrajowej. No kurwa! Sobie kurwa wybrał miejsce przed moim nosem, nie miał gdzie. Jakby jowiszowy nos był jakiś lepszy niż mój. Ledwo co się wyrobiłem, bo prawie co pizdnąłem w tą jebaną pochodznię. Co za kurestwo.
Na serio posłałem parę kurw w stronę pedałów, ale nie miałem jakoś za dużo czasu. Bo Jowisz wcale nie był śpiący niedźwiedź, tylko rozjuchany wilczy skurwysyn. Bez obrazy mamo. Jednak twój syn, nie wiem który z kolejności, ale starszy ode mnie, to jest jakiś pchlarz co się nie umie bić. Serio. Bije się jak baba.
- Bijesz się jak baba - powiedziałem dla potwierdzenia na głos. A co mi szkodziło. - No co stoisz? Nie skończyliśmy jeszcze - zakomunikowałem i przeszedłem do działania.
W sumie to mi się znudziło rzucanie na niego, drapanie i kąsanie. Najchętniej to bym wyrwał mu parę kłaków. Hehe, wiedziałem jak jest przewrażliwiony na punkcie sierści, to jest włosów. No to do dzieła.
Skoczyłem w jego kierunku i zaczęło się prowizoryczne strzyżenie.

Bez przesady. Ten chuj chciał nas spalić? Tak mu się nie spodobały wyzwiska? Mógł powiedzieć, a nie tak od razu ogniem nas atakować. I to my mieliśmy się zastanawiać nad swoim zachowaniem? Dobre sobie. Co za ulga, że się na Saturnie to skupiło, a ja miałem czas złapać oddech nim ten znów odzyskał siły i zaatakował. W totalnie niestosownym sposób. Co my jakieś baby żeby się za kłaki szarpać? Zawyłem nie wiem już który raz, ale chuj grał totalnie nie fair i musiał o tym wiedzieć.
- Sam się bawisz jak baba - Wykorzystałem moment, by go kopnąć, a że mnie wkurzył tym, że znów będę miał goły placek na łbie przez niego, kopnąłem naprawdę mocno. Idealnie w pochodnie. Opadłem na łapy, oddychając głęboko. Zbawienny moment na odsapnięcie, gdy on się rzucał. Dla pewność wsadziłem łapę w pochodnie obok mnie. Pierdolone nic. Futro mu się nie zajęło. Ale już wrócił. Pisnąłem jak szczenię, bo naprawdę był zły, gdy wbijał zęby w nogą tylną nogę i szarpał. Nie umiałem się go pozbyć. - Puszczaj - charczałem, ale mi nie szło. Wygrywał. Kurwa znowu. Heroiczny gest i oto na nim siedziałem. Zły pomysł, bo łatwiej było mu gryź. Jowisz ty gamoniu. Z przerażeniem odkryłem, że mam ludzką rękę, pchnąłem w strachu, że przegram. Znów w pochodnie. Czy one kurwa były coraz bliżej nas czy to tylko moja nagła klaustrofobia? Pierdole, skąd ja znam te słówka?

Oczywiście gdyby nie Jowisz to w życiu bym nie pomyślał, że pochodnie są ochujane. Bo tak w sumie to ja się ognia bałem. Tak kurwa. Wasz Saturn miał pewien lęk. Niepodobne do niego co? A jednak. Znaczy nie bałem się palących świeczek, czy ognia w kominku, bo ten nic nie potrafił mi zrobić. Z kolei taki zupełnie nieopanowany ogień to dopiero chujostwo. Z pochodni ogień mógł bardzo łatwo spaść i stać się nieopanowanym. Oczywiście gdyby nie to, że był ochujany. Nie wiem co ten gej zrobił, ale niezłego świra nam w kręcił i niedługo za to jebaka zapłaci. Nie ma opcji. Jak tylko skończę z Jowiszem to się nim zajmę.
- No dawaj chojraku, co się przemieniasz, poddajesz się? - zawołałem do brata i nie czekając aż ten opanuje swój talent ponownie na niego skoczyłem. Oczywiście nie zauważyłem zmniejszającego się kręgu, ani tego, że braciszek zamierza wykonać unik i wylądowałem centralnie za linią. - No kurwa! - krzyknąłem, ale wcale nie zamierzałem się poddawać, bo co mnie obchodziły zasady? No co? No chuj mnie obchodziły. Jeszcze raz wskoczyłem do kręgu i wykorzystując zadowoloną minę braciszka walnąłem w niego z rozpędu. - Przenosimy się do lasu, niedorajdo - poinformowałem i nie czekając dłużej pobiegłem przed siebie. Zabawa w berka czasem może być równie zabawna jak bójka.

No i pobiegł. A ja se dalej leżałem w miejscu, gdzie kiedyś był krąg, ale jebany zniknął jak tylko Saturn się poza niego wyjebał. Dźwignąłem się jedynie na tyle, by móc oprzeć na łokciach i z taką królewską pozą obserwować jak mój głupi brachol z jakiegoś bliżej mi nieznanego powodu popierdala w stronę lasu. No to se jeszcze na mnie poczeka.
Uśmiechnąłem się i przeniosłem spojrzenie na dwójkę gejów. Chyba się takiej reakcji nie spodziewali. W sumie ja też, ale dzielić się z nimi taką uwagą nie zamierzałem. Trzeba się było do odpierdalań Saturna przyzwyczaić. Nawet jak ci w nocy nożyczkami byle jak włosy obcina. Byłbym za nim teraz pobiegł jak mi się to przypomniało, ale mowy nie ma. Za to zrobiłem coś innego. Skoczyłem nagle na równe nogi dalej z jedynie ludzką ręką i po części paszczą i począłem krzyczeć, skakać i śpiewać:
- Ojłeee ołjeeee. Wygrałem. Ty przegrałeś. Ja wygrałem.
Stosowne ruchy. Drodzy państwo seksi Jowisz wkracza do akcji. Ogarnąłem się dopiero, słysząc jakieś śmiechy, chrząknięcia i chuj wie co jeszcze. Czyżby gwizdy? Jakaś dziewczynka chciała więcej? Ledwo się opanowałem. Polazłem w krzaki przemienić i w ogóle. Potem mi nawet foteczkę zrobili, że pierwszy zwycięzca w tajnym klubie pojedynków. I se polazłem.

Jak już teraz tak sobie leżałem na tej trawie, swoja droga bardzo przyjemnie bo miękko, po wysłaniu Prudence smsa, żeby tutaj przyszła to się strasznie zestresowałem i gdyby nie to, że Prudence mogłaby się obrazić to zaraz bym stad uciekł i stwierdził, że jeszcze nie czas. Oczywiście równie dobrze mogłem jej po prostu nie pokazywać tego co chciałem jej pokazać, ale to by również było niemiłe, bo obiecałem i bym ją rozczarował! Tak więc pozostało mi tylko zrobić to co chciałem
i co na początku wydawało się najlepszym pomysłem na świecie, a teraz zwiastowało katastrofę
i mieć nadzieję, że Prud się to spodoba. A jak się nie spodoba to wtedy będę miał złamane serce
i wypłaczę się w ramię Itanowi, a on pewnie mi doradzi uciec do domu. Całkiem niezły plan, pewnie skorzystam.
Tak więc pozostało mi tylko czekan na Nią i przestać panikować. Jakby to było takie proste. Na pewno uzna mnie za debila.

O mój Boże, Prudence jest takim słodziakiem, że nie wyobrażam sobie, żeby Aaron jej nie kochał, no ja nie mogę. Przykro, że kiedyś się rozstaną. Haha, a nawet jeszcze razem nie są. Ale to się zmieni! No to jak mówiłam Prud była takim słodziakiem, że Aaron na sam dźwięk jej głosu się rozpływał. Chociaż to było takie cioterskie, bo to raczej dziewczyny się rozpływają i Ethan, który przed chwilą znowu spamował mu smsami, pewnie by na niego strasznie nakrzyczał i nawyzywał, ale młody Walsh miał to bardzo głęboko gdzieś, bo to była Prudence i on chyba do niej czuł TO i ona była chyba TĄ, więc miał prawo się rozpływać. Uśmiechnął się szeroko czując na swoich oczach jej delikatne ręce i wcale a wcale nie uznał, że to było głupie! to było cudowne i z chęcią zatrzymałby jej dłonie tam, ale to by było dziwne, więc mógł się tylko rozkoszować tą chwilą. W tym momencie kompletnie zapomniał o tym, że się tak strasznie stresował tym spotkaniem i nawet przestał myśleć o planach jak najszybszej ucieczki z kraju po niewypalonym niby prezencie. Na widok jej dzisiejszego ubrania miał ochotę się zaśmiać. Oczywiście nie dlatego, że było śmieszne, bo Prudence wyglądała w tym wręcz kosmicznie, chociaż ona we wszystkim wyglądała kosmicznie, bo ładnemu we wszystkim ładnie, ale po prostu wzorek na jej spódnicy czy tam sukience bardzo pasował do jego może wspaniałego, może żenujacego pomysłu sprawienia przyjemności Prud.
- Wiesz chciałem Ci pokazać coś co może Ci się spodobać! - Powiedział od razu, bo już by chyba nie wytrzymał dalszego oczekiwania. A i Prudence była niecierpliwa, więc po co miałby zwlekać! Dlatego już nie czekał, ponieważ gnębiący strach przed skompromitowaniem się i wyśmianiem powrócił i położył się na trawie oraz o to samo poprosił Prudence. Od jakiegoś czasu każdą wolną chwile spędzał w tym miejscu na próbowaniu tego co miał jej teraz pokazać. Po prostu kiedyś wpadł na ten pomysł i postanowił go wprowadzić w życie. Od tamtej chwili przychodził tutaj i ćwiczył swój talent jak najczęściej i jak najdłużej mógł, aż w końcu stwierdził, że na pewno mu się wszystko uda i będzie to absolutnie bezpieczne dla ludzkości. Dlatego z szerokim uśmiechem na ustach wyciągnął w stronę chmur rękę i manipulując nią lekko spowodował, że chmury ułożyły się w jeden piękny wyraz - PRUDENCE.

Omg, jak słodko, serio idzie się porzygać. Już coś czuję, że post wyjdzie do dupy, bo nie mam takiej weny na rzyganie tęczą. Ale jebnę posta. Aaronowi niespecjalnie przeszkadzałoby to, że Prud by była nawiedzona. Mu w ogóle nic w blondynce nie przeszkadzało, bo on w niej żadnych wad nie widział, nawet jeżeli jakiekolwiek posiadała i uważał ją za czysty ideał wyglądu i charakteru. I każdy kto sądził inaczej, nawet Ethan, którego Aaron się w gruncie rzeczy bał, był najwyraźniej głupi i ślepy, bo młody Walsh świata po za Prudence nie widział. Aż sam się zastanawiał czemu on wcześniej jej nie zauważył i tyle czasu poświęcił na poszukiwanie prawdziwej miłości kiedy ona tutaj była i czekała na niego! A przynajmniej taką miał nadzieję. Nie widział innego scenariusza. Pewnie jakby mu Prud serduszko złamała to by się stał takim podłym chamem jakim jest teraz Ashley. I dopiero by Ethan był dumny! Tak czy siak Aaron już, w tej chwili nie miał żadnych wątpliwości co czuje do Prudence. To musiała być miłość, bo jak by inaczej można nazwać to wspaniałe uczucie, które pochłaniało go całego na samą myśl o niej, a co dopiero na jej widok. Jeżeli przedtem kiedykolwiek myślał, że był zakochany to musiało mu się najwyraźniej tylko wydawać, bo to nawet nie było podobne do tego co czuł do blondynki. jak dla niego ona była Tą jedyną, wspaniałą, na całe życie pomimo tego, że miał tylko szesnaście lat. Oczywiście by jej tego nie powiedział, bo ona by sobie zaraz pomyślała, że Aaron jest psychiczny jakiś i pewnie ją cały czas śledzi przez co na pewno by go nie zechciała, a to by było bardzo okropne. Odwrócił się w jej stronę i uśmiechnął od ucha do ucha. Był taki szczęśliwy, że jej się spodobało. Był już pewien tego, że za chwilę powinien powiedzieć to co chciałby powiedzieć i na co się tak wewnętrznie zbierał, bo lepsza okazji to mu się już chyba w życiu nie trafi. Jeszcze jak go pocałowała w policzek to ogarnęła taka euforia, że mógłby wstać i zatańczyć taniec szczęścia, gdyby tylko było to tutaj na miejscu i nie zrobił z siebie kompletnego idioty.
- Za pomocą talentu - Odpowiedział. Zawsze podobał mu się jego talent, ale bardzo rzadko go używał, a już szczególnie w takiej skali, że zmieniał ułożenie chmur na niebie. Ciekawe czy to coś wywoływało niesamowitego, np. jakiś ogromny wiatr czy coś. Miał nadzieję, że nie bo, nie widziało mu się stanie na dywaniku u dyrektorki i tłumaczenie czemu to zrobił.
- Prudence - Zaczął. Tak uwielbiał wypowiadać jej imię, nie wiadomo dlaczego. Pewnie dlatego, że brzmiało tak cudownie. Prudence, Prudence, Prud. W tej chwili powinien zebrać się w końcu w sobie i powiedzieć TO. Jego nastrój zmieniał mu się jak kobiecie w ciąży, a przecież kobietą nie był, a tym bardziej w ciąży. Na jego usprawiedliwienie mogę powiedzieć, że to wszystko przez ten stres! To wcale nie było tak proste jak mu się wydawało, więc zamiast dokończyć mówić to co zaczął, to ponownie wyciągnął rękę przed siebie nie spuszczając wzroku z blondynki ( w ogóle jaki ona ma kolor oczu?) i po chwili powstałe na niebie imię Prudence złączyło się oraz utworzyło duże i ładne serduszko. Aaron nawet na nie nie spojrzał, ponieważ nie chciał, aby reakcja Prud mu umknęła. Jakby te serce mogło wyrazić to co czuł i chciał powiedzieć. Jakby Prud zrozumiała o co mu chodzi i domówiła sobie resztę. Ale niestety to nie do końca oddawało jego uczucia. Tak naprawdę przez nic nie mógł tego pokazać, bo to było coś tak niesamowitego! Nie do opisania.
- Kocham Cię
Jebłam.

Będzie krótki, bo mi się nie chcę pisać, sorka bardzo, ale wiesz. W ogóle to jak dla mnie suka, ale on ją bardzo kocha i on poczeka, no nie mogę. Frajer.
Aaron, jak się dowiedział jaki talent posiada Prudence to się zastanawiał czemu on go dostała. W końcu był taki nieprzyjemnym, niesympatyczny, nie ma się co oszukiwać, chociaż oczywiście on jej tego nie powie, bo nie chcę jej smucić, bo ten talent był wręcz okropny. Więc nie potrafił zrozumieć czemu taka przyjazna i miła osóbka, która się wiecznie uśmiecha musi władać aż taką mocą. Po pewnym czasie doszedł do wniosku, że nawet jeżeli Prud czuje się z tym talentem źle to i tak bardzo dobrze, że to ona go posiada. W końcu jakby posiadał do jakiś morderca, który przykładowo był też rasistą to by znowu żydów wybili i by nie było fajnie. Dlatego, nic nie powiedział na ten temat, bo już jej dawno to mówił, a jakby nie patrzeć to to nie było teraz takie ważne! Uczucia w nim tak buzowały, że nie mógł sobie zaprzątać niczym innym myśli.
Jeżeli Prud nie wiedziała co powiedzieć po tych słowach to wyobraźcie sobie jak bardzo zaniemówił Aaron widząc jej reakcję. Sięgnął dłonią do jej ręki znajdującej się na jego policzku. Wolałby, żeby tak tam została, żeby w ogóle oboje tak zostali i żeby Prudence nie mówiła tego co chciała powiedzieć, bo Aaron coś czuł, że jej odpowiedź go nie usatysfakcjonuję. Przyglądając się jej z zafascynowaniem wsłuchiwał się w każde jej słowo nie okazując absolutnie nic. Nie miał jej tego za złe. W końcu nie mógł od niej nic wymagać, a i tak to było lepsze niż kompletne skończenie przez nią ich znajomości, po czym on by się chyba nie pozbierał. Może nie potrafił jej zrozumieć, bo czuł, że on ją kocha na pewno, ale też zdecydowanie nie był na nią zły.
- Rozumiem - Odpowiedział nawet lekko się uśmiechając. Nie chciał, aby miała przez niego jakieś chore wyrzuty sumienia czy coś w tym stylu, bo ani nic nie było jej winą, ani nawet nie miała się o co martwić. Aaron był dużym chłopcem i potrafił sobie poradzić. Jeżeli ma poczekać, to będzie na nią czekał. Po chwili już uśmiechnął się szeroko. W końcu chyba dalej pozostali przyjaciółmi - Ale podoba Ci się? - Oczywiście chodziło mu o te wspaniałe chmurki.
Aaron psuje romantyczny nastrój hehe.

Boże, on będzie płakał, jak ona tylko sobie pójdzie. Nadzieje mu robi. Szmata.
No i dobrze, że się Prudence wydawało, że było coś nie tak! Nie to, żeby miał jej to za złe, że on ją kocha, ale ona go już nie, bo tak nie do końca było. W końcu jak mógłby się na nią gniewać, o takie coś. Nie może u niej nic wymusić, nie jest typem tego chłopaka, może ma bardzo czułe serduszko, które prawie Prud przed chwilą złamała, ale da radę i sobie poczeka, aż dziewczyna upewni się w przekonaniu, że jednak go kocha i nie może bez niego żyć. Bo inaczej być chyba nie mogło, prawda? To znaczy, Aaron nawet nie chciał myśleć, że on mógłby się jej nie podobać i, że ona go nigdy nie będzie chciała, ale nie dlatego, że był snobem, bo nie był, tylko dlatego, że już by go kompletnie to załamało. Chociaż oczywiście nie było między nimi już tak normalnie jak było przed jego wyznaniem. To trochę tak jakby Aaron zabił nagle kotka Prudence, a potem powiedział, że wcale go nie zabił i ona musi poczekać, aż on zmartwychwstanie. I teraz ona by musiała czekać i się zastanawiać. Albo zmartwychwstanie albo dalej będzie martwy. Albo albo. Ale na okres czekania nie jest już tak jak było jak kotek żył, bo on go kurdę zabił i ona teraz musi czekać i go to nie obchodzi!! I JEGO SERCE BYŁO JAK TEN JEBANY KOTEK. MARTWE AŻ ONA GO MOŻE ŁASKAWIE POKOCHA. Dobrze, że nie piszemy w narracji pierwszoosobowej.
Plus niezłą ona mu paćkę z mózgu robił. Aaron nie bardzo wiedział o co chodzi, bo przed chwilą Prudence mu powiedziała, że go na razie nie kocha i niech będą przyjaciółmi, bo on chyba nie jest jej wart, a teraz nagle go całuję. Nie to, żeby narzekał, bo ten całus był zdecydowanie za krótki i on by chciał jeszcze raz!, ale kompletnie chłopak nie wiedział co teraz ona właściwie do niego czuję. Jednak trzeba było się słuchać Ethana, bo to co mówił - że kobiety są dziwne i nigdy się ich zrozumieć nie da - nagle okazało się prawdą, chociaż wcześniej wydawało się Aaronowi kłamstwem. Jakiś dziwny ten post wyszedł, jak mój jeden wielki spam, ale tak się na Prud znowu zburzyłam, że nie wiem! Normalnie Aaron by się zburzył też, gdyby jej tak nie kochał!