Alexander

/przeskok/


Panie i Panowie, nadeszła ta wiekopomna chwila. Dziś, już, teraz, a właściwie od prawie godziny, panna Artemida Ronja Korsitrakhos oficjalnie należy do grona osób DOROSŁYCH!
Albo, jak nie omieszkał jej przypomnieć przez telefon ojciec, pełnoletnich. Ale kto by się tam przejmował takimi detalami!
Zdaje się więc, że powinnam być tym faktem uradowana po pachy. Bez żartów, dobra?
Szlag by trafił tą całą dorosłość. Było mi wcale dobrze ze statusem małolaty, wiele rzeczy uchodziło płazem no i zawsze była satysfakcja - jeszcze dłuuugo do zmarszczek. Chociaż... Czy mój organizm dopuszcza zmarszczki? Czy mój organizm dopuszcza starzenie się? No, mam jeszcze całe życie żeby się przekonać.
Tak czy inaczej wobec swoich urodzin miałam mieszane uczucia. Z jednej strony już wyglądałam popołudniowej imprezy na plaży, z drugiej marszczyłam trochę nosa na tą całą "starość". Całe szczęście, że Apollo był ode mnie starszy i mogłam mu z tego powodu dociąć. Trzy i pół minuty, ale wierzcie mi, to się liczy. Zwłaszcza kiedy on już był starym prykiem, a ja mogłam jeszcze bezczelnie pokazywać mu język. No ale potem czas minął i dostałam za swoje, a nasz pokój znów wyglądał jak pobojowisko.
Zanim jednak mój ukochany braciszek zdążył pozbawić mnie doszczętnie włosów i zębów, wymknęłam się od niego ze śmiechem. Nie gonił mnie bo i nie było powodu, a ja budziłam rezydencję pędząc przez nią z moją zwykłą, wariacką prędkością. A zanim się zorientowałam, instynkt sam przywiał mnie pod drzwi do pokoju dwóch cudownych samców.
Jeden z nich, mój dziki tygrys, podpadł mi jakiś czas temu nie na żarty. Od tamtej pory w zasadzie się do siebie nie odzywaliśmy, jeśli nie liczyć moich ostrzegawczych syków za każdym razem gdy go widziałam. Wściekłość i obrażenie już dawno mi oczywiście przeszły ale Javier w wersji na dystans też był fajny. A poza tym, wiecie jaki niesamowity bywa seks na zgodę? Nawet on jeszcze o tym nie wiedział, opłacało nam się teraz "kłócić".
Drugi mieszkaniec tego pokoju był osobistością dla mnie o wiele bardziej zagadkową i tajemniczą. Miał bowiem tą niesamowitą właściwość, że zupełnie nie umiałam mu się oprzeć. Ja. Jemu. On zaś zdawał się z powodzeniem nic sobie nie robić z moich wdzięków i usilnych prób zaproszenia go do mej alkowy. Nie dość, że podsycał tym mój instynkt, to jeszcze pozostawiał denerwujące uczucie przegranej. A poza tym, uwielbiałam jego towarzystwo o każdej porze dnia i nocy. Prawie jak Cooka, chociaż zupełnie, zupełnie inaczej.
I teraz, zapominając o uprzejmym pukaniu, wparowałam do pokoju tychże dwóch samców, natychmiast roztaczając wewnątrz swój kwiatowy zapach i blask mej promiennej urody... Jak to zwykła mawiać moja siostra bez skazy. Tak czy inaczej włosy miałam rozwiane, policzki leciutko zaróżowione, białą sukienkę do kolan i nic więcej.

Przeraziłam się. Najbardziej na świecie nie lubiłam, gdy coś działo się nie po mojej myśli, gdy ktoś zachowywał się abstrakcyjnie, uciekał ze schematu. Chyba w pewien sposób musiało to być coś naprawdę ciężkiego, skoro Javierowi uchodziło na sucho jego wyłamywanie się ze schematów. Lecz i to teraz nie miało znaczenia, bo z przerażeniem patrzyłam na drzwi.
Do ostatniej chwili marzyłam przecież, by to nie okazało się prawdą. Nie, nie chciałam tam jednak wchodzić. Zobaczyć go z jakąś rudą dzikuską byłoby najgorszym widokiem, nie wiem czy dałabym radę po tym żyć.
Wiedziałam już dlaczego mnie nie chciał. Nie pozwalałam mu na dużo, nigdy nawet nie odpowiadałam, gdy dawał znaki, że powinniśmy już przynajmniej się więcej przytulać. Nie wytrzymał. Niby to czekanie miało mi zapewnić to, że będzie mój i tylko mój, a straciłam go z pierwszą dostawą jakiś brudasek. On był mężczyzną, nie mógł już tyle czekać. Ale przecież chciałam to zrobić w Święta - nie przyszedł! Ale przecież nic nie musi być takie jak ja tego chce, nic. Choć zazwyczaj jest...
Byłam zagubiona. Nagle zapomniałam, że ktoś tu obok mnie stoi. W ułamku sekundy uświadomiłam sobie, że jestem głupia. Uczę te śliczne młode dziewcznki wierzenia w to, że czeka na nie książę, a sama nie potrafię sobie z nim poradzić. Obudziłam się, a ku mojemu zdziwieniu Maxim dalej tu stał. Zabrałam dłoń i poprawiłam koszyk.
-Gdziekolwiek- odpowiedziałam, a zanim ktokolwiek mi cokolwiek kazał, odwróciłam wzrok od sapiących drzwi. I poszliśmy.

/jest daleko/


Co obudziło Alexandra, ciężko powiedzieć. Budzik? Zbyt głośny współlokator? Jakiś wybuch u sąsiada? Sen urwał się nagle i brutalnie, pozostawiając po sobie niedosyt...