Elisa & Shelby

Ale bez telewizorka.

Otworzyłam drzwi pokoju kluczem po czym weszłam, oczywiście pierwsza i od razu skierowałam się w stronę łóżka kompletnie nie przejmując się Justinem. Zdjęłam te nieszczęsne szpilki, które rzuciłam w kąt. Następnie zdjęłam jakże niewygodną sukienkę, również mając gdzieś chłopaka, który mógł mnie teraz sobie pooglądać prawie nago. No cóż, może sobie popatrzyć na żywo, a nie tylko na ekranie lub kartkach gazety. Nic nie chcę mówić, ale osobiście uważałam Justina za lekkiego frajera. W końcu przyjaźnił się z takim fajnym osobnikiem jakim jest Dimitri oraz trochę mniej fajnym Cookiem i pomimo tego, że powinien się od nich uczyć, dalej pozostawał bez dziewczyny w łóżku lub chociaż na stale, co było nieco przykre. W końcu był nawet urodziwy, a tak się ten jego wygląd marnował, och, och, och.
Sięgnęłam do półki i wyjęłam krótkie spodenki oraz bluzkę z niemałym dekoltem, które nałożyłam. Od razu wygodniej, a nie. Powędrowałam do koszyka stojącego w rogu i spod ciuchów wyjęłam schowaną butelkę uwielbianego przez Jamesa Cooka ?Jacka Danielsa.
- Chcesz? - Spytałam podstawiając butelkę Justinowi pod nos i siadając obok niego na łóżku.

/ Basen /

Oczywiście wiedziałem dokładnie, że Elisa wcale nie jest taka jak wyglądała przebywając przy boku brata. Bo oczywiście najczęściej miałem okazję ja właśnie tam widzieć. Wtedy to był aniołek, milutki jak żaden inny, ale gdy już się przyjrzało głębiej (to jest usłyszało jej myśli) to zmieniało się o niej zdanie o sto osiemdziesiąt stopni. Oczywiście z Dymkiem za nic nie można było o tym porozmawiać, bo zaraz by cię wyśmiał i w ogóle. Przecież on miał te cholerne klapki na oczach nie pozwalające mu widzieć świat jaki jest, widział jedynie swoje dziwne wyobrażenie, które mijało się z rzeczywistością. Nie żebym ja nie miał własnych klapek. Tyle, że w przypadku Elisy Dimitri posiadał takie zwiększone osiemnastokrotnie, a może i więcej. W każdym razie ważna była jedna rzecz: Elisa nie znała pojęcia wstydu. Dlatego byłem przygotowany na to co też będzie wyczyniać w swoim pokoju. I oczywiście udałem, że mnie to nie rusza. A co miałem się ekscytować na sam widok majtek? Pfi. Sorry, ale nie. Zwłaszcza po tym jak ładnie mnie określiła w swoich myślach. I tak wiedziałem, że rozbiera się jedynie po to by zwrócić moją uwagę.
- Cóż, porównywanie mnie do Dimitriego i Cooka jest akurat głupie. I nie myśl sobie, że skoro nazwałaś mnie przystojniakiem to podaruję ci tak łatwo tego frajera - rzuciłem, ale przysiadłem się do niej i zabrałem jej butelkę. Może i mogłem na nią sobie narzekać bez przerwy, ale alkoholu nigdy nie odmawiałem. Jeszcze by tego brakowało!

Wywróciłam oczami i prychnęłam.
- To nie ja zapracowałam na to, aby mnie tak nazywać - Powiedziałam. Wiem, jestem chamska i miałam szczerze gdzieś czy sie za to obrazi, czy nie, czy go to zaboli, czy mnie po prostu oleje. Byłam zwykłą egoistką i myślałam tylko o sobie, więc uczucia innych mnie kompletnie nie obchodziły. No dobra, był jeszcze Dimitri, jedyna osoba na jakiej mi zależało i nigdy nie chciałabym, aby się na mnie obraził i nigdy bym nie powiedziała czegoś, co mogłoby go w jakikolwiek sposób urazić.
- A jeżeli nie pasuje Ci nazywanie Cię frajerem to po prostu idź i zaciągnij jakąś dziewczynę do łóżka, chyba że na prawdę wolisz stałe związki z jakimiś cnotkami, które oddadzą się przy jakiejś innej okazji twojemu przyjacielowi.
Serio byłam wredna. Przez chwilę nawet pożałowałam swoich słów, ale jednak po chwili stwierdziłam, że mogą mu pomóc, a bynajmniej nie zaszkodzą. Każdy by się chyba domyślił, że chodziło o trójkącik Justin x Yves x Dimitri. Wiedziałam jeszcze jedną rzecz tego dotyczącą, bo w końcu interesowałam się Dimitrim i wiedziałam najprawdopodobniej więcej o nim niż on o mnie, ale nie miałam na tyle lodowatego serca, aby wspomnieć o tym Justinowi.

- Więc po co zaczynasz temat? - zapytałem odrobinę skołowany. No dobra, czasami parę osób nie potrafi się powstrzymać od głupich myśli bez sensu, które trudno wytłumaczyć w racjonalny sposób. Niby ja też takie miewałem, ale moje podlegały bardziej pod te szalone i zwariowane myśli. Kompletnie puste i bez sensu myśli wyglądały całkiem inaczej. I TAK! Istniały osoby głupsze ode mnie i jeśli tak bardzo ktoś chce to mogę je wskazać niekulturalnie palcem. Oczywiście jak nadarzy się okazja. Z kolei po Elisie spodziewałem się trochę bardziej przemyślanych myśli, takich jak u Dymka. No boooo, taka na przykład Effy miała podobne do mnie myśli. Więc dlaczego u nich nie miało być tak samo? - Ejjj, możesz sobie mówić o Yves wiele rzeczy, ale weź tu tak podle w mojej obecności po niej nie jedź - rzuciłem normalnym obojętnym głosem. Mimo wszystko nadal czułem się w obowiązku bronić Yvy. Ja mogłem sobie myśleć o niej wiele rzeczy. Ale inni już nie. O. Kto powiedział, że wszystko musi być na tym świecie sprawiedliwe.
Oparłem się na łokciach trochę już zirytowany gadaniem Elisy. Nie na serio, wszystkim się wydawało, że na serio są ode mnie inteligentniejsi. No weeeźcie, przecież ja nie dość swojej inteligencji posiadałem również inteligencję osób znajdujących się obok mnie. Więc kto tu jest górą, nooo? Kto?
- Wiesz, wyrwanie zwykłej dziewczyny śpiącej jeszcze z pluszowym misiem i słuchającej piosenek Jonasów (nie żebym coś do nich miał), wcale mnie nie zadowala. Ja w przeciwieństwie, co do niektórych, znam swoją wartość - rzuciłem, ale coś czułem, że chyba się za poważnie robiło. A ja nie mogłem tak długo. - A tak ogólnie skąd wiesz, że własnie nie roztaczam swojego czaru wokół ciebie i niedługo sama nie rzucisz się na mnie, prosząc o choćby cień zainteresowania? - zapytałem. Taaa, chyba w moich snach. Ale takie sny mógłbym mieć co dzień, niekoniecznie z Elisą.

- Nie wiedziałem, że należysz do fanek Jonasów... - oznajmiłem zanim dotarło do mnie właściwy sens jej wypowiedzi. Bo oczywiście na początku musiałem nie skojarzyć tak jak trzeba, ale kto spodziewał się po mnie jasności myślenia, nie? Przecież nigdy nie byłem w tym dobry. Całe szczęście, że w tym przypadku w miarę szybko sobie uświadomiłem swoją gafę. - Oja! - pacnąłem się dłonią w twarz maskując głupią minę jaka wlazła mi na twarz. - Ojaaa! - powiedziałem jeszcze raz. No bo trzeba przyznać, że jak dotąd jedynie w żartach twierdziłem, że Elisa na mnie leci, ale nigdy tak na serio tego nie traktowałem. W końcu to kuzynka Dymka, a ja nie byłem samobójcą. Z drugiej strony, od kiedy ja się przejmowałem jakimikolwiek skutkami swojego postępowania, no kiedy? Właśnie. - Ty tak na serio? - zapytałem, choć to było przecież głupie pytanie. Przecież czytałem w myślach, a one zazwyczaj nie kłamią. Więc... - Na serio! Wiesz, że jak się twój kuzynek dowie, to zamorduje nas oboje, ciebie może potem przywróci do życia, ale moje zwłoki zakopie i zaleje dwu metrową warstwą cementu. Jesteś gotowa poświęcić takiego przystojniaka jak ja?
Że też teraz zebrało mi się na gadanie, a nie na działanie. Zawsze muszę tak mieć w najmniej odpowiednich chwilach!

Umm. To co powiedziała było... Było nawet mądre. I miało sens. Przecież to jasne, że Dimitri nie musi się dowiedzieć! Przecież z Elisy była wspaniała aktorka, a już w udawaniu przed kuzynek była mistrzynią świata. Nikt jak ona nie potrafił go omamić. Więc skoro tak, to chyba nie powinienem mieć żadnych obaw. No chyba, że specjalnie zastawiła na mnie pułapkę i jednak zamierzania kiedyś ten fakt wykorzystać przeciwko mnie. Ale o tym bym wiedział z jej myśli. Ale chuj!
- Ty... masz rację! - rzuciłem. - Sorry, że ze mnie taki nieogar - uśmiechnąłem się do niej i posunąłem w jej stronę. Skoro wszystkie fakty zostały już ustalone, to chyba nie powinienem mieć więcej wątków. I przystąpić do działania. - Ale jak już będę czymś konkretnym zajęty i nie będę gadał to będzie o niebo lepiej - dodałem jeszcze. Ha! Tak blisko ładnej dziewczyny nie byłem już od daaaaaaawna! Nie no, przesadzam. Po prostu się nabijam sam z siebie, w końcu wiedziałem jaką mam reputację wśród wszystkich ostatnimi czasy. Ale skąd oni mogli wiedzieć, że ze mną wcale tak źle nie jest? Na przykład w zeszłym tygodniu... No, ale ja nie jestem takim co się chwili. Noo.
W każdym razie przysunąłem się do Elisy i delikatnie ją pocałowałem. Tak na początek.

Skoro ona się powstrzymała od komentarzy, tak więc i ja teraz zachowałem się bardzo wspaniałomyślnie wykorzystując swoje usta do czegoś lepszego niż gadanie, które wszyscy wiedzą jak mi wychodzi. Tak więc z całego serca mogę przyznać, że dobieranie się do Elisy szło mi o niebo lepiej niż jakieś rozmowy. Poza tym obiecałem, że nie będę gadał, i zamierzałem chociaż przez chwile dotrzymać słowa. Żeby nie było, że moje słowo jest nic niewarte. Bo coś tam warte było, na przykład jeśli chodziło o jedzenie. Jak już raz zabroniłem tykać swojego posiłku to trzeba było to traktować naprawdę poważnie, bo nie ręczę za siebie. Ale czemu ja myślę o jedzeniu jak obok siebie mam gotową na wszystko dziewczynę? Znaczy nie wiedziałem czy jest na serio gotowa na wszystko, zresztą ja też nie byłem. Sado maso mnie niekręci, podobnie jak inne fetysze, no ale o nich gada się jak już zaczyna się robić nudno we związkach i zbyt długo się tegotego z jedną dziewczyną (więc Dimitro uważaj, niedługo tez ciebie to będzie czekać, jeżeli poprzestaniesz na Yvy). No i znów zboczyłem z tematu zamiast zbaczać tam gdzie trzema, to znaczy z Elisą. Bo ile się można całować.
Pora zrzucić bluzkę i pokazać swój piękny brzuszek. Choć i tak widok półnagiej Elisy był ciekawszy od mojego widoku. I to ja przyznałem! Ja zapatrzony w siebie koleś! To o czymś świadczy!

Nie miała co skrytykować, dobre sobie. Po prostu dech jej zaparło, ja to wiem. Tylko wstyd jej się było przyznać przed samą sobą i nie chciała mnie pewnie wprawiać w zakłopotanie. No nie powiem, miło z jej strony. I w sumie lepiej niż by nagle zaczęła do mnie wzdychać. Przynajmniej zabawiając się z Elisą miałem pewność, że to jednorazowa sprawa, z której możemy czerpać jak najwięcej przyjemności, a potem udawać, że wszystko jest tak jak dawniej. Czyli przygoda na jedną noc, które jeszcze tak niedawno uwielbiałem i miałem non stop. Tyle, że wyszedłem z wprawy i inni oczywiście musieli mi to wytknąć. Ale ciul...
Justin znów jest w swoim żywiole i poczekajcie tylko jak się dobierze do waszych majtek. Znaczy, Cook, ty możesz być spokojny, twoich majtek nie tknę. Zbyt bardzo obawiam się chorób jakie...
Dobra, lepiej się przymknę i zajmę Elisą, bo takie dalsze głupie myślenie znów mnie zagoni w kozi róg.
Pozbyłem się reszty ubrania, a reszta już była bajką.

/ nowy dzień /

zaliczający justin. muahahahahaha <3

Czułam, że od wieków nie rozmawiałam z moją kochaną Elisą. Znaczy kochana to nie było dobre dla niej określenie, ale chuj mnie to obchodziło. Z nią pierwszą się tu zaprzyjaźniłam i jeśli nawet przesadzała w swoim zachowaniu nie zamierzałam jej potępiać. Doskonale wiedziała, że moje żarciki o jej puszczalstwie to tak tylko z czystej sympatii. No ale nieważne. Usłyszałam, że u mojej ulubionej Finki ostatnio nie jest zbytnio wesoło, a i przecież sama miałam paskudne przeżycia związane z durną zarazą, ale uznałam, że najlepsze dla nas teraz będzie jedno: babski wieczór! Oczywiście mogłabym ją spróbować ściągnąć do mnie do pokoju, ale tam urzędowała Florence, a nawet jeśli mój drugi prawie pokój u Sigrid był wolny, bo ona znów gdzieś wybyła na miasto i mi nie powiedziała, chociaż przecież obiecała mnie zabrać następnym razem to tam jednak nie było warunków, by wcinać popcorn i zaśmiewać się z misiowatych wampirów ze Zmierzchu. No to z całym obciążeniem musiałam gnać do Eliskowego pokoju. Wiem, że to blisko było, no ale zamierzałam wszystko przytargać od razu, by mnie nie próbowała wywalić. Nawet zapukałam nim się jej paskudnie władowałam do pokoju z moim balastem w postaci ogromniastej michy popcornu (po ten leciałam, aż na dół do chłopaków, bo to oni mieli kuchnię), kilku płyt dvd oraz kubła lodów śmietankowych z czymś tam jeszcze. Zapomniałam co to słowo znaczy po angielsku, ale wyglądały na smaczne.
- Babski wieczór! - wrzasnęłam. Elisa nie wyglądała na tak ucieszoną jak ja się spodziewałam ją ujrzeć. Beztrosko przeszłam przez pokój i to co miałam ze sobą postawiłam na biurku. - No dalej. Złaź z łóżka i szukaj laptopa, bo mam tu parę filmów. Liczę, że wybierzesz Zmierzch, bo to najlepsza parodia horroru jaką widziałam, ale mam też Zakręcony Piątek i 50 pierwszych randek, no i Dziennik Bridget Jones, który widziałyśmy już chyba z milion razy. Serio co ty takiego widzisz w tym filmie? - Przerwałam na chwilę swoją tyranię, by na nią spojrzeć. Dalej leżała na łóżku! - No ej! Ja tu wszystko załatwiłam,a ty taka bez życia. Laska! To nie ty srałaś ze strachu tylko dlatego, że ktoś na ciebie spojrzał. Pieprzona zaraza. - Westchnęłam, siadając wprost na podłodze. Tu tak zawsze siadałam, bo ona miała tylko łóżko i niewygodne krzesło przy biurku.

I znowu utkwiłam w swoim pokoju płacząc w poduszkę. Wspaniale. No po prostu zajebiście. Lepiej być nie mogło. Ale tym razem mogę mieć zażalenia tylko do samej siebie. Bo wszystko to co powiedział Dimitri na tej głupiej imprezie na wyspie było prawdą. I nie byłam w stanie nawet zaprzeczyć. Puszczałam się z kim popadnie. Byłam dziwką. Byłam taka sama jak te dziewczyny co dawały się mojemu kuzynowi w każdej chwili. A może nawet byłam gorsza? W końcu prawie rozwaliłam przyjaźń między Dimitrim a Justinem i Dimitrim i Cookiem. To okropne. I po co mi to było? Sama nie wiem. Dla rozrywki? Też mi coś. Co to za rozrywka jebać sie z najlepszym przyjacielem swojego kuzyna, który Cię nienawidzi. Zajebiście. Wszystko spierdoliłam. Znowu. Postanowiłam się poprawić. Nie chcę być taka jaka byłam. I dam radę!
Od paru dni było lepiej. Wyglądałam jak człowiek, powróciłam nawet na zajęcia, pokazywałam się ludziom. Dobrze. Ale i tak nigdzie nie wychodziłam na dłużej. Bo po co. Właśnie spędzałam kolejny dzień przesiadując przed komputerem, a tu niespodzianka. Przyszła zapakowana różnymi smakołykami Zoja. Jak miło. Czasem mnie naprawdę irytowała, ale czasami też ją strasznie uwielbiałam. Bo mnie nie olała. Ale i tak się tym bardzo nie przejęłam i nie okazałam, jak bardzo się cieszę. No bo po co? Ważne że ja wiem, że się cieszę i tylę.
- Wybacz, ale sama byłam w okropnym stanie. Ale możemy obejrzeć Zmierzch Szmira, ale znajdzie się paru przystojniaków, których widoku ostatnio mi brakuję. Ale nie licz, że będę jadła popcorn. Nie lubię jeść. I przytyję jeszcze.

Zaintrygowana przechyliłam głowę, obserwując bacznie Elisę, która była taka spokojna i w ogóle jak nie ona. Pomyliłam pokoje czy jak? Osoby też? No niemożliwe. Rozpoznała mnie i w ogóle. Takie siedzenie w pokoju przez całe dnie źle wpływało na moją bff, zdecydowanie.
- Co ty odpierdalasz? - Zapytałam całkiem spokojnie. - Chude, a jeść nic nie będzie - zauważyłam, ale akurat to planowałam zbyć machnięciem ręki. I tak się skusi jak zobaczy jaki smaczny popcorn potrafię przygotować. Nawet się dziwnie wygięłam, by go zdobyć, a nie podnosić się z ziemi. Fajnie, że te pokoje nie są za wielkie, bo mi się udało. No prawie. Serce mi na chwilę zamarło, gdy miska gibała się na biurku. Ale mi się udało! I mogłam wcinać swoje żarełko. - A teraz przejdziemy do ważniejszej sprawy, czyli pożegnanie się z okropnym stanem, bo wybacz mała - czasem mój wzrost mnie wkurwiał, ale zawsze bosko było powiedzieć do takiej mała. Do wielu osób mogłam tak powiedzieć. Ogółem marzyło mi się, że mój mąż będzie miał przynajmniej 190. Byłam okropna, bo w miłości wzrost się nie liczy, ale u mnie się liczył i już. - Ale wolę, gdy wszystko i wszystkich serdecznie pierdolisz niż jak jesteś taka. Uśmiechu. No i dawaj laptopa, a zobaczysz, że takie smutasy to okropne są i trzeba się cieszyć z życia. - Ale głupoty plotłam, ale nic. Trzeba było jakoś Eliskę rozruszać. Średnio mi to szło, ale na początek trzeba ją objechać. Zawsze ją objeżdżam przed przystąpieniem do naprawianie jej humoru czy czegokolwiek. Ona też w każdym momencie mogłaby mi powiedzieć: kurwa ogarnij się. twierdzisz, że znalazłaś miłość swego życia po raz czwarty w tym roku. Wcale bym się nie obraziła! Bo bym wiedziała, że mówi to szczerze i z chęci pomocy mi aktualnie głupiej.

oj znowu tu gramy? ale spróbuj mi teraz zwiać od gry. nu nu nu

Pewnie gdyby nie moje rosyjskie pochodzenie, a już w szczególności berliozowskie geny, bo serio moja rodzinka to była wybitna w tym temacie, dzisiaj bym zdychała i unikała słońca oraz wciąż i wciąż szukała wody po tym wszystko co ja w siebie wczoraj wlałam. Ale nie. Rześka i wesoła (może z małymi cieniami pod oczami oraz lekkim zmęczeniem), jednakże na tle pozostałych rezydentów dalej wybijająca się swoją chęcią do życia (oni chyba wszyscy byli u tej kuzynki Reida na urodzinach), przemierzałam pięterko z naszymi sypialniami, by wpaść do Eliski i zaciągnąć ją na dwór. Coś czułam, że to ostatni jak na razie tak przyjemny dzionek, więc koniecznie ją musiałam zaciągnąć na dwór, by się opalać i pośmiać z tych wszystkich cierpiących duszek i w ogóle z tych świrów. Słyszałam już te okropne wieści o Elisce (dlatego też wczoraj sama musiałam szukać dobrego miejsca w Tromso) i suce co podkablowała na nią. Sami z siebie nigdy nam nic nie robili za to co trzymaliśmy w pokojach. Pomacałam się po kieszeni na moim tyłku. Tak. Paczka waniliowych djarumów dalej była ze mną. To już chyba mogłam nazwać uzależnieniem.
- Czy ty sprzątasz? - zapytałam, kiedy popchnięte przeze mnie drzwi ukazały moją byfyfy po uszy zagrzebaną w śmieciach z szafy. No nic. Sprząta, nie sprząta. Ja się ładuje do środka. Poprawiłam słuchawki na szyi i w końcu z ulgą wyciągnęłam paczkę papierosów oraz zapalniczkę. Kopniakiem potraktowałam drzwi. Na korytarzu nie wolno było palić, ale przecież Elisa nie będzie miała do mnie żadnych wątów. A ja już to się mogę poświęcić i otworzyć okno. - Wiesz kto się tak załatwił? - Staranie ominęłam stertę śmieci na podłodze, by faktycznie podejść do okna, które już i tak było otwarte. Oparłam się tyłkiem o parapet i spokojnie sobie paląc obserwowałam co wyprawia Elisa.

Nie mogę. Ile ja mogę mieć niepotrzebnych rzeczy w szafie. To mnie po prostu przytłacza. Fakt faktem chyba nie sprzątałam tutaj od początku mojego pobytu w rezydencji, ale czy naprawdę mogło się tutaj zagnieździć aż tyle przedmiotów. Już uzbierałam worek śmieci, a co dopiero będzie, jak skończę. Lepiej by mi było, gdybym nie sprzątała. Tylko straciłam jeden cudowny dzień. A od jutra, ta jebana kara. Umręęę. Albo najlepiej niech ktoś mnie teraz zabiję, aby mi oszczędzić czekania. Aż się zdziwiłam, gdy usłyszałam odgłos otwieranych drzwi. Podniosłam głowę znad sterty ubrań, aby dojrzeć kto tak chamsko wszedł mi do pokoju bez pukania. Zoja. Dobrze, że nikt inny, bo w tym stanie nie ręczę za siebie.
- A nie widać? - Spytałam retorycznie. Nie, kurdę, tak se siedzę w tym syfie. Po co zadawać takie głupie pytania?! Jakby nie zauważyła to muszę to ogarnąć, a ta mi tylko myśli zawraca jakimiś głupotami. Ale w sumie dobrze, że przyszła. Bez towarzystwa chyba bym tutaj zbzikowała.
- Nie wiem - Powiedziałam już o wiele milszym tonem powoli podnosząc się z podłogi i starając się również przedostać w stronę okna - Jakbym wiedziała co za pizda to zrobiła to już by dawno leżała trupem - No serio, serio. Pewnie to była jakaś jebana ośmiolatka, której kiedyś coś zrobiłam. Nienawiiiiidzę ich po prostu. Biegają pod nogami i krzyczą. I jeszcze te ich teksty : ' tutaj się nie pali', 'dlaczego trzymasz piwo? nie jesteś za młoda?'. No kurwa. A potem się dziwią, że potraktuję ich swoim talentem. Sięgnęłam bez pytania po papierosa Zoji, chociaż ich nie lubiłam. Niestety, nic innego w chwili obecnej nie posiadałam, więc musiałam zadowolić się tym. odpaliłam go szybko i zaciągnęłam się dymem. Aż się miło na duszy robi.