Łazienka

dziwię się, że jeszcze ktoś ma odwagę tu zaglądać.

W powietrzu unosił się zapach dymu papierosowego a w oddali słychać było muzykę. Naprawdę zdziwiłbym się gdyby dzisiaj nie odbywała się tutaj impreza jednego z mieszkańców Rezydencji. Takie widoki jak pijana para w kącie to dosyć rzadki widok w podziemiach, chyba że po prostu nie mam pojęcia o tym co tutaj się dzieje. Nie wiedziałem zupełnie cóż atrakcyjnego mogli widzieć ci osobnicy w takim miejscu jak zakurzone podziemia tego stosunkowo starego budynku. Czyż nie lepiej było wybrać swój pokój i zaprosić mniej osób? Zakończyłem swoje rozmyślania na temat ich głupoty bo nie przyszedłem tutaj z powodu imprezy. Podziemia wydawały się idealnym miejscem do spędzenia wieczoru w samotności. Niestety jeszcze nie wiedziałem, że nie dane będzie mi go spędzić samemu, a z pewną bardzo uroczą choć równie bardzo irytującą dziewczyną o wdzięcznym imieniu Artemida.
Westchnąłem cicho, mrużąc oczy kiedy wchodziłem do łazienki. Ściany pokryte różnymi malunkami i zielono-niebieskimi kafelkami nie wyglądały dosyć zachęcająco. Liście wyrastające z popękanych płytek i rur odstraszyłyby niejedną osobę jednak miałem pewność że nikt się tutaj nie pojawi prócz mnie. W powietrzu można było wyczuć wilgoć. Odgarnąłem włosy do tyłu i oparłem się o jedną z tych starych, dawno już nieużywanych umywalek. I właśnie wtedy usłyszałem cichy hałas otwieranych drzwi. Zupełnie nie wiedziałem któż mógłby pojawić się w takim miejscu w tak nieprzyzwoitej porze? Zarys sylwetki przypominał sylwetkę kobiety więc zakładałem iż była to jedna z dziewcząt zaproszonych na urodzinową imprezę. Cóż więc robiła w starej łazience? Czyżby pomyliły jej się drzwi pod wpływem upojenia alkoholowego? Och, w to nie wątpiłem.
Uniosłem głowę i spojrzałem na nią. Kiedy podeszła bliżej domyśliłem się, że jest to Ronja. Kto mógłby w bardziej irytujący w moim mniemaniu sposób zwracać na siebie uwagę? Tylko ona. Ze spokojem wymalowanym na twarzy, przyglądałem jej się w ciemnościach, starając się wyłapać każdy wyraz jej twarzy, ale nie udawało mi się to tak, jakbym chciał by było. Starałem się zapomnieć o ostatniej sytuacji która nam się przydarzyła. Byłem inny niż zwykle. Nie tak bardzo skryty i odległy Alexander wyszedł na zewnątrz podczas gdy ona się śmiała i prowokowała do dalszej nieco dziecinnej i głupiutkiej zabawy jaką było przewracanie się w śniegu. Nie zamierzałem wspominać o tym, że na pożegnanie skradła sobie jednego całusa czym zupełnie mnie zadziwiła i oszołomiła jednocześnie. Ronja potrafi być naprawdę nieprzewidywalną osobą, dosyć niezrozumiałą i niezdecydowaną. Ale czy to nie jest w niej urocze? Moim zdaniem jest. Porzuciłem wszystkie myśli i zmierzyłem ją spojrzeniem.
- Myślałem, że będziesz tam, z resztą towarzystwa. - Powiedziałem tylko, mrużąc oczy w skupieniu kiedy usiadła obok mnie. Moje nozdrza ogarnął przyjemny zapach kwiatowych perfum. Muszę przyznać że dziewczyna ma gust w tych sprawach.

Trudno było nie zauważyć rogów wyrastających z głowy dziewczyny. Gdyby komuś młodszemu przyszło się spotkać z Artemidą podczas wizyty w podziemiach, na pewno nie wspominałby tego spotkania dobrze. Osobiście nie bałem się jej, tylko odrobinę dekoncentrował mnie widok diabelskich rogów, choć podczas rozmowy starałem się sobie z tym radzić wpatrując się tylko i wyłącznie wprost w oczy dziewczyny. Czasami interesowało mnie jak ona znosi te całe przystosowanie kiedy musi wyjść gdzieś, gdzie jest pełno ludzi. To musi być z pewnością uciążliwe i z całego serca jej tego współczułem. Dosyć niecodziennym widokiem w Tromso jest dziewczyna z ogonem albo futrem na całym ciele.
- Osobiście to jeśli miałbym jakieś wątpliwości to tylko co do Twojej osoby. - Odparłem wskazując ruchem głowy na jej nowe atrybuty. Te akurat nie dodawały jej uroku, a wręcz przeciwnie - wyglądała jakby urwała się z jakiegoś balu przebierańców. Może właśnie tak myśleli ludzie kiedy ją spotykali? Dziewczyna musiała mieć niezły ubaw widząc wszystkie relacje na swój widok. Ja wolałem się nie wyróżniać i na szczęście nie miałem talentu który przeszkadzałby mi w normalnym funkcjonowaniu, a jeszcze dodatkowo mi je ułatwiał. Zwiększona odporność na wszystko - zimno, gorąco, ciosy. Czasami to było naprawdę przydatne. Przydatne podczas spotkań z takimi osobami jak Ronja, na przykład. Uśmiechnąłem się delikatnie, odwzajemniając jej lekkiego kuksańca w bok. Oczywiście, że odwzajemniłem go najlżej jak mogłem, czyli tak że zapewne tego nie poczuła. Chwilę później już siedziała obok mnie, uśmiechając się szeroko. Już miałem ochotę powiedzieć żeby uważała z tymi rogami ale powoli zaczęły znikać, a jej wygląd powracał do normalności. Przyjrzałem się jej bliżej.
Oczywistym było że w prostej sukience i delikatnej biżuterii wyglądała olśniewająco i niezwykle kobieco jak na siebie. Od naszego pierwszego spotkania nigdy nie wyobrażałem sobie jej w sukience albo jakiejkolwiek innej, bardziej eleganckiej kreacji. A to miłe zaskoczenie bo widok Artemidy w takim ubraniu to dosyć przyjemny widok, muszę przyznać.
- Nie sądzisz że przydałoby się jakieś światło? Wolałbym Cię widzieć w całej okazałości. - Powiedziałem cicho, niemalże szepcząc. Dlaczego miałbym powstrzymywać się od prawienia jej komplementów skoro atrakcyjności nie można jej odmówić? Raz na jakiś czas mogę być innym Alexandrem. Na moją twarz wpełzł lekki uśmiech kiedy oboje wyciągnęliśmy telefony komórkowe, układając je tuż obok. Światło było znikome choć widziałem odrobinę więcej. Ona z pewnością nie miała z tym problemu bo jej ciało przystosowało się do ciemności. To mogłoby być w zestawie dołączonym do mojego talentu, pomijając wyrastające rogi, futro i inne niespodzianki.
- Czy ja Ci nie działałem na nerwy? - Zapytałem, nieco się do niej zbliżając, choć ułamek sekundy później oddaliłem się, rezygnując. Nie zamierzałem jej wykorzystywać ani robić niczego w tym rodzaju. Nie lubiłem przedmiotowego traktowania i jednorazowych przygód. Cały czas wmawiałem sobie także że miłość nie istnieje. Owszem, czasami dosięgały mnie szpony zauroczenia ale zręcznie im umykałem. Miałem nadzieję że ta umiejętność pozostanie mi jeszcze długo i nie będę musiał cierpieć z powodu miłości.

Rzeczywiście, las nieopodal Rezydencji był miejscem niezwykle magicznym choć nie odwiedzałem go zbyt często. Zazwyczaj pojawiałem się tam w godzinach porannych kiedy jeszcze każdy mieszkaniec smacznie spał w swoim pokoju albo gdzieś na korytarzu odpoczywając po imprezie.
Uśmiechnąłem się obserwując bacznie jej poczynania. Coś w niej przypominało mi Islę. Może to przez wygląd? Charakterami zupełnie się różniły. Porzuciłem myśli o siostrze i skoncentrowałem się tylko i wyłącznie na tej chwili. - Prawdę mówiąc... trochę z Tobą nie tak ale z tym raczej nie da się nic zrobić. Za późno się zorientowaliśmy, niestety. - Powiedziałem kiwając głową z rozbawieniem. Ronja należała z pewnością do osób szalonych. Nie każda dziewczyna rzuca się na chłopaka by wytarzać go w śniegu. A może to tylko ja spotkałem jedną taką dziewczynę? Możliwe bo rzadko kiedy opuszczam swój pokój chociaż szczerze w to wątpiłem.
Zapiąłem powoli guziki granatowego swetra bo wbrew pozorom wcale nie było tu tak ciepło jakby się wydawało. Łazienka musiała być miejscem w którym panował szczególny chłód. Przeczesałem ciemne włosy palcami i zacząłem szukać po kieszeniach paczki papierosów. Może to niegrzeczne palić w towarzystwie kobiety, ale nie mogłem się powstrzymać, a miałem nadzieję że Artemida nie będzie miała nic przeciwko temu. Spojrzałem na nią, odwzajemniając szeroki uśmiech. Ona zadziwiała mnie z minuty na minutę coraz bardziej. Przynajmniej rogi i inne dziwności mnie już nie dekoncentrowały bo zniknęły. Odetchnąłem, wyciągając paczkę wiśniowych papierosów z kieszeni spodni.
- Na co? - Zapytałem czując jak jej ręka zbliża się do mojej twarzy. Mimo wszystko odsunąłem głowę bo nie lubiłem kiedy ktoś naruszał moją prywatność. Może to dziwne ale miałem taki swój okrąg do którego tylko określone osoby miały wstęp. Póki co nikt nie miał i byłem przekonany że nawet nikt nie będzie próbował dostać do niego wstępu. Wsunąłem jednego papierosa pomiędzy wargi i podsunąłem paczkę w jej stronę. Czy jako mężczyzna nie powinienem wykorzystać sytuacji i odwzajemnić jej ruch? Bardzo możliwe, a jednak tego nie zrobiłem. Westchnąłem bezradnie i odpaliłem papierosa, by po chwili jej również użyczyć ognia. Nigdy nie należałem do tych którzy idą na całość na pierwszym czy drugim spotkaniu. Może dlatego niektórzy mieli i nadal mają mnie za dziwaka i cnotkę? Zaciągnąłem się, a po chwili kojący dym wypełnił moje płuca. Wiśniowe papierosy są najlepsze ze wszystkich. Starałem się zatrzymać go jak najdłużej, ale po chwili wypuściłem go z ust. Spojrzałem na Ronję i uśmiechnąłem się lekko.
- Ronja, Ronja, Ronja... - Powiedziałem cicho, kręcąc głową. Oparłem się o ścianę, wpatrując się wprost przed siebie.

Odchyliłem głowę do tyłu, opierając ją o ścianę. Papierosy działały na mnie niezwykle kojąco i uspokajająco. Pamiętam kiedy pierwszy raz zapaliłem. Desperacka próba zaistnienia pośród rówieśników która niestety (albo i stety) zakończyła się klęską. Po raz kolejny zostałem odrzucony i wyśmiany.
Spojrzałem na oddalającą się Ronję i skrzywiłem się nieco. Kiedy tak stała w ciemnościach przypominała Judith, moją matkę. Zawsze starałem się wymazać jej obraz z pamięci i żyć tak jak gdyby nigdy nie istniała. Nienawidziłem jej za to, że tamtego cholernego dnia wybrała się na wyprawę wraz z ojcem. Żyliby, a my bylibyśmy szczęśliwą rodziną. Nikt z mieszkańców Rezydencji o tym nie wiedział oprócz Isli która przeżywała to równie mocno co ja, a może i nawet jeszcze bardziej. Westchnąłem ciężko przymykając oczy.
- Przepraszam, nie wiedziałem. - Powiedziałem cicho i zgasiłem papierosa o pobity kafelek leżący tuż obok. Nie miałem pojęcia o tym że męczy ją zapach dymu papierosowego. - No tak, to dosyć oczywiste. Odpuszczę sobie. - Dodałem po chwili, kiedy już wróciła na swoje miejsce i schowałem paczkę wiśniowych papierosów do kieszeni spodni. Jakżebym mógł ją dręczyć? No właśnie, nie mogłem. Moje serce nie wytrzymałoby tego.
Uniosłem głowę znad podłogi kiedy wymówiła moje imię w sposób który musiał poruszać jeszcze wielu mężczyzn prócz mnie. Kąciki ust uniosły się ku górze mimo wszystko. Właśnie w takich chwilach chciałbym posiadać umiejętność czytania w myślach. W wielu sytuacjach przydałby się taki talent, choć wszystko ma dwie strony - dobrą i złą. Z pewnością wolałbym też nie wiedzieć różnych rzeczy. Zapewne męczącym jest ciągłe słuchanie myśli innych nie mogąc skoncentrować się na własnych. Znać każdy problem osoby i słuchać wywodów na różne tematy które potrafią utkwić w pamięci. Tego bym nie chciał.
- Tam obok nieźle się bawią. Jestem niemalże pewien że też miałaś taki zamiar bo wyglądasz o wiele bardziej elegancko niż zazwyczaj. Muszę Ci przyznać, że... no cóż... bardzo kobieco wyglądasz. - Jednak cnotka to chyba dobre określenie mojej osoby. W tej chwili mógłbym przyznać racje moim prześladowcom ze szkoły podstawowej. Kto na moim miejscu mówiłby takie głupoty zamiast przystąpić do działania? No właśnie, jestem niemalże pewien że większość mieszkańców płci męskiej zrobiłoby inaczej niż ja w tej chwili.
Dziwne, że Ronja jeszcze nie wie że z kimś takim jak Alexander wcale nie tak łatwo jest się spotkać w łóżku? Och, z pewnością będzie miała się szansę przekonać.
Spojrzałem na nią i uśmiechnąłem się nieco szerzej przeczesując ciemne włosy palcami.

Retki. Deina to nawet w takiej chwili nie potrafi być cicho. Że ja nie potrafię, to oczywiste, ale jak szła taka niezbyt cicha, brudna i śmierdząca parka, przepychała się na schodach i brudziła ściany, to generalnie trudno ich przeoczyć. Ale ja sobie nie robiłem z tego nic. Ba, nawet się zaśmiałem za głośno, kiedy wskoczyliśmy na schody w ucieczce przed dyżurnym korytarzowym. Powiecie - nie ma tu takiego kogoś. Ech, odpowiem, w takim razie nigdy jeszcze się na nich nie natkneliście. Generalnie to wszystko mi bardzo przypomniało podobną sytuację z Roneczką, nim Roneczka postanowiła mnie unikać i zapomnieć o swoim bffku. No, trudno. Teraz była Dienka. Wcisnąłem się przed nią przed lustro i zdjąłem kluska z czoła. -Myślałem, ż ci jest potrzebne kilka dodatkowych kalorii, ale wybacz mi, wcale nie wyglądasz bardziej apetycznie - poinformowałem ją, jednocześnie sięgając po skrawek koszulki i ciągnąc w górę. Uwolniłem się od kremowej (w istocie) koszulki i oparłem o grzechotającą umywalkę, by zaprzeć się przy ściąganiu butów. Nawet się już nie schylałem. Kopnąłem rozmokłego trampka, i zostałem w skarpetach. Tych nie zdejmę, bo co jak co, ale grzyb na ziemi mnie przeraża. Izka mi kiedyś o nim opowiedziała i od wtedy się pilnuje.
-Myślisz, że za ile się domyślą, kto tak cudnie nabroił?- spytałem parskając śmiechem i podchodząc do niej, by pomóc z warzywną bluzką.

-Pfii, za dwa tygodnie to nawet ja nie będę pamiętać- machnąłem ręką i sięgnąłem za pasek. Nie ma opcji, żebym siedział w pomidorowo majonezowych spodniach i gapił się na to czego Diena w klatce piersiowej nie ma. Myk, myk. Cztery sekundy. Kto mnie pobije. Gdybym był dresem, pobiłbym swój rekord i był mistrzem świata w ułamkach. O, i to jest najlepszy, jaki dotąd znalazłem, powód by zostać desem. Zostałem w gaciach i skarpetach. Przynajmniej gacie miałem względnie czyste. A o wypranie tego zdewastowanego odzienia, to będę musiał prosić chyba największych chemików.
-Wątpie, ale wiesz co jest? Pełen grzybów i pleśni... prysznic! - skrzywiłem się, ale jako że znalazłem miejsce do obmycia, to nie zamierzałem się wycofywać. Dieny włosy jebały aż stamtąd.-Cho- Wskoczyłem jednym susem w to ciemne i brzydkie pomieszczenie i kopnąłem stopą kurek z wodą. Kopnąłem za mocno, o czym zaraz się dowiedziałem. Stopę to sobie rozjebałem aż do krwi i syknąłem z tego powodu do siebie, ale długo nie było mi dane jęczeć. Kurek który kopnąłem odskoczył w bok, a w moją stronę prysł ustny gejzer bocznoskrętny.
-Szit- zdążyłem tylko skomentować, stanąć na tej rozwalonej stopie, kiedy woda już pchała mnie całą swoją zajebistą czystością na ścianę brudu. Wrzeszczałem coś o tym, żeby nie po cyckach, i zasłaniałem twarz rękoma.

EEE tam. Wcale nie byłem aż taki śmieszny. Może trochę mnie te atak wodnego potwora z kanalizacji przeraził, ale przecież nie byłem jakimś nieukiem i wiedziałem, że woda się kiedyś SKOŃCZY. Tzn, pewnie najpierw zabiorę całą wodę z okolic Tromso, albo z tych wielkich jezior tam w ogródkach, ale wreszcie musi się skończyć, prawda!
Diena mi rzeczywiście pomogła, bo zasłoniła mi główny strumień wody, ale kiedy nagle tak spadła na ziemię, woda znów walnęła we mnie. Zakrzyknąłem soczyste przekleństwo i usunąłem się w bok. Przestało na mnie napierać. Ej, serio, czasem jak oglądam filmy akcji i widzę, że ktoś ucieka przed toczącym się głazem, to zawsze się zastanawiam, czemu nie schodzi na bok, ale teraz już wiem czemu nie: wtedy się próbujesz opanować, a jak zaczynasz myśleć, to jest już za późno, żeby skręcić. Mi się udało. Odetchnąłem i teraz gapiłem się na Dienę, która ledwo co się podnosiła. Zaśmiałem się. No, ja jej nie pomogę.
- Chujowy ten ratunek, tyle Ci powiem - podziękowałem i wyszedłem do pomieszczenia wcześniejszego. Umyty byłem, bo trudno o co innego po tak intensywnej kąpiel. Wytrząchałem wodę z włosów i zerknąłem na rozjebaną stopę. Kurwa, no.