Zejście do podziemi

Lykke. Skąd mogłem znać to imię? Niewątpiliwie, nie będzie dawało mi to narazie spokoju. Narazie, czyli do momentu, aż zajmę się czymś bardziej absorbującym niż palenie papierosa. Upalony wcześniejszym ziołem byłem nieco otempiony, ale nikt mi jeszcze nie wyrzypucał, by zioło źle na mnie wpływało. Zazwyczaj byłem zbyt pobudzony, by zachowywać się na pozionie innych. Teraz - zachowywałem się prawie jak każdy inny. Odsunąłem papierosa od ust.
Chciałem pochwalić dobroć Nel, kiedy Lykke walneła coś o zakonnicach. Spojrzałem przerażony na swoją tęczówkę.
-Proszę Cię, nie idź do klasztoru- wybełkotałem zasmucony, że mogłoby się stać coś tak okropnego jak strata tak hipnotyzującego obiektu. Widząc jej niemą proścbę o zwrot zapalniczki uśmiechnąłem się lekko i poszedłem do niej. Zapaliłem ogień tuż pod papierosem zwisającym z jej ust, by sobie zajarała, a później, chowając zapalniczkę spowrotem do spodni, oparłem się o ścianę korytarza.
-Zaatakowały mnie wściekłe wiewiórki nucące jakieś piosenki Dżonas Braders. Ledwo im umknąłem, zrsztą jak widać. Zapytasz się o co się wkurzyły? Zjadłem zapas masła ozechowego na dwa miesiące- odpowiedziałem żartując sobie z dziewczyny. Poklepałem się po brzuszku, wyobrażając sobie tą scenę. I wtedy do mnie doszło. Jej ton, tak podobny do tonu mej byłej. Więc to jest Lykke.

/ z dupy, dosłownie, babskiej, całkiem zgrabnej /

Co mi tak ostatnio odwalało z tymi babami? Nie mam pojęcia, ale w końcu wróciłem do normalności i to w całkiem niezłym. Zapytajcie tego przewróconego regału w bibliotece i rozdarte kanapy. Muszę przyznać, ze absolutnie rozumiem zachowanie Dymka wobec mnie, sam siebie nazwałbym ciotą. Mam jednak nadzieję, że razem z Justinem wybaczą mi chwilowe zaćmienie i znów przyjmą do swego grona. Co prawda Justin dupczył ostatnio tyle co, ja, ale przynajmniej nie pozwolił się opętać jakiejś głupiej siksie na prawie dwa miesiące.
Z Florence uwieszoną na ramieniu wkroczyłem do podziemi w nastroju więcej niż zajebistym. W drodze tutaj zostałem poczęstowany przezacnymi fajkami, znaleźliśmy dwie nieotwarte butelki szkockiej, a na dodatek Flor pozwoliła mi drugi raz w ciągu godziny wykorzystać swe wdzięki w schowku koło schodów. Żyć nie umierać! I przede wszystkim mieć wyjebane na te wszystkie panienki które nie doceniają mej przezajebistości.
Dziwnym trafem razem z Flor znaleźliśmy się pod ścianą, a nasze dłonie były chyba wszędzie. By móc swobodnie całować jej szyję przeteleportowałem papierosa z ust między palce prawe dłoni, której to użyłem do przytrzymania jej uda bliżej mojego pasa. Wydmuchując dym prosto w jej szyję uśmiechnąłem się pod nosem przypominając sobie jak to Ana nie znosi tego zapachu.

Maks dzisiaj był piątym szczęściarzem, na którego zwróciłam uwagę. Tyle, że jego szczęście było o wiele większe niż pozostałych, bo nie skończyło się na wymianie spojrzeń i zachęcającym uśmiechu, a na bardzo miłym czasie zdecydowanie wykraczającym poza standardowe poznanie się w pobliskim schowku. Proszę, proszę, okazuje się, że nawet coś tak obskurnego jak nieużywane pomieszczenia na różnego rodzaju starocie czy detergenty może stać się całkiem przyjemnym i użytecznym miejscem przy odrobinie chęci. Tak, Maksymilian był naprawdę milutkim chłopcem i nasz przystanek w schowku był warty nawet ryzyka pobrudzenia mojej ślicznej, nowej sukienki. Nie zdążyłam jeszcze ocenić, czy moje ubranie na pewno pozostało w nienaruszonym stanie, jednak kto by się przejmował tak prozaicznymi kwestiami w takich chwilach jak ta? Najpierw rób, potem żałuj.
Chwiejąc się od nadmiaru wypitej szkockiej na moich cudownych szpilkach louboutina, z niedokończoną butelką whisky w dłoni i w doskonałym nastroju, zeszłam wraz z Maksem do podziemi kierując się na tę urodzinową imprezę Dimitriego. Cóż, przynajmniej taki był nasz pierwotny plan, dopóki jakimś magicznym sposobem nie znaleźliśmy się pod ścianą, znów dając się trochę ponieść. Uśmiechnęłam się pod nosem, splatając dłonie na jego karku i odchyliłam głowę do tyłu, dając mu tym samym większe pole do popisu.
- Jeszcze ci mało? - wymruczałam ze śmiechem, rozkoszując się dotykiem jego warg na mojej szyi. Ktoś tutaj najwyraźniej miał za sobą okres długiego celibatu. Biedny. Ze swoimi umiejętnościami zasługiwał na wiele. Zastanawiałam się, co też mogło być powodem jego prawdopodobnie długiego okresu całkowitej abstynencji; tak, lubiłam myśleć nad takimi kwestiami. Nawet jeśli w żadnym stopniu nie dotyczyły mnie. Ale czy to było coś złego, że zawsze wolałam o wszystkim wiedzieć?

/ królestwo /

Ja i butelka, whiskey jak się okazało, gdy spróbowałam, wędrowałyśmy sobie samiuteńkie korytarzem w celu wydostania się stąd. Słyszałam muzykę dobiegającą z różnych pomieszczeń, ale nie chciałam tam wchodzić. Kilka razy musiałam oprzeć się o ścianę, by sobie odpocząć i po raz kolejny powiedzieć sobie samej, że coś co niby przebiegło obok mych nóg to wcale nie był szczur. Przy jednych z tych oparć o paskudną ścianę tego czegoś co słodko nazywałam lochem, napisałam również wiadomość do Miki. Bo przecież ją mogło interesować gdzie jestem. Prosta sprawa. Wsadziłam telefon do kieszonki w sukience i ruszyłam dalej. Jak mi się łóżko marzyło. A tu znowu coś mi brzęczało, że mam wiadomość. Roześmiałam się cicho z jej treści i pociągnęłam łyka z butelki, by następnie ją odstawić gdzieś tam i kompletnie o niej zapomnieć. Marnotrawstwo? Nigdy się tym nie przejmowałam. Ale czemu Mikaela pisała mi tak mrożące krew w żyłach smsy? Trudno. Trzeba się przekonać.
- Ups - mruknęłam, gdy znalazłam się już blisko wyjścia stąd, ale jednocześnie usłyszałam, że nie jestem tutaj sama. Całkiem jasno tu było. Jakby ktoś zostawił drzwi otwarte i stamtąd miało jak światło padać, ale to tylko taki snop, pokazujący drogę na górę. Pewnie nawet mnie nie zauważą, uznałem i dzielnie ruszyłam na przód. Nawet nie wiem czemu, ale moją uwagę przykuły buty dziewczyny. Znajome. Sama wybierałam. Florence? - Cześć, ko... - urwałam. Mika miała rację. Nie spodobało mi się to co widziałam. Zamierzałam rozbawiona przerwać swojej przyjaciółce igraszki z jakimś tam kolesiem, ale tym kolesiem był Maks. I nagle nie wiedziałam co zrobić. Zgłupiałam, bo to uderzyło we mnie. Po prostu... nie spodziewałam się, że on, ona, oni będą w stanie mi coś takiego zrobić. Odwróciłam się na pięcie z zamiarem powrotu do królestwa Dymka i poproszenia jego właściciela, by kogoś skopał w moim imieniu, ale nie dałam rady. Zbyt gwałtowny obrót, za dużo już wypiłam i prawie się przewróciłam. Przytrzymałam się ściany.
- To chyba mi się śni - wymamrotałam. Doskonale wiedziałam, że tak nie jest. Chce zniknąć. Boże, jak ja chce zniknąć.

Zapach Flo wymieszany z dymem papierosowym tworzył niezwykle kuszącą mieszankę, która wdzierała się w me nozdrza drażniąc moje drogi oddechowe i stymulując mózg do produkcji jeszcze większe ilości dopaminy i testosteronu. Flor była naprawdę pociągającą osóbką, podobnie jak wiele innych dziewcząt. Jakże mogłem je odrzucać przez tak długi okres czasu? To było niezwykle karygodne zaniedbanie. Muszę to wszystko jak najszybciej naprawić. Z taką Florence, na przykład, udało mi się to wyśmienicie.
Uśmiechnąłem się słysząc marudzenie słodkiej blondyneczki i powoli całując jej dekolt i szyję dłonią (oczywiście tą bez papierosa) zaczęłam niezbyt delikatnie wdzierać się pod uroczą sukienkę. Niestety nie dozwolone mi było kontynuowanie tej niezwykle przyjemnej czynności, ponieważ dobrze znany mi głos, rozpoznałbym go zawsze, przeszkodził nam w trakcie niezwykle zajmującej i przyjemnej zabawy. Jednak w tym momencie jego właścicielka, wraz ze swoimi książęcymi widzimisię i idiotyczną wręcz oschłością, absolutnie mnie nie obchodziła. Odwróciłem się i zaciągając się papierosem uśmiechnąłem do niej.

Niespecjalnie przeszkadzało mi, że Maks nie odpowiedział na moje pytanie, bowiem swoimi poczynaniami dał mi zupełnie satysfakcjonującą niewerbalną odpowiedź. Mój oddech trochę przyspieszył gdy jego ręka śmiało zawędrowała pod moją sukienkę, bo wraz z pocałunkami na mojej szyi i w okolicach dekoltu stanowiło to naprawdę stymulującą mieszankę. I niech mi ktoś spróbuje powiedzieć, że noszenie sukienek nie było zdecydowanie bardziej praktycznie. Absolutnie nie miałam nic przeciwko takiemu obrotowi sprawy, bo niby dlaczego mogło mi się coś nie podobać? Właśnie miałam po raz trzeci z rzędu przeżyć naprawdę cudowny seks z przemiłym facetem, a że oboje byliśmy młodzi i najwyraźniej spragnieni towarzystwa, jaki mógł być w tym problem? Zaraz jednak usłyszałam znajomy głos i przekonałam się że owszem, jakiś jednak mógł. Szczerze powiedziawszy nie był to pierwszy raz, kiedy Ana nakrywała mnie w podobnej sytuacji, dlatego też nie zakłopotałam się aż tak bardzo, jak powinnam. Zawsze mogło być gorzej. Zdziwiła mnie jednak reakcja przyjaciółki; ta zamiast rzucić jakąś żartobliwą uwagę, zachowała śmiertelną powagę i odniosłam dziwne wrażenie, że nie jest z nią najlepiej. Czyżby coś się jej stało? Żałując, że musimy przerywać sobie w tak zajmującym momencie, odsunęłam się nieznacznie od Maksa i jak gdyby nigdy nic uśmiechnęłam do Any, obciągając sukienkę.
- Ana, cześć - rzuciłam z rozmarzeniem, po czym bezceremonialnie zabrałam Maksowi papierosa i zaciągnęłam się. Jako że mój towarzysz zareagował na obecność mojej przyjaciółki zwyczajnym uśmiechem wywnioskowałam, iż muszą być chociaż znajomymi. - Znasz Maksia, prawda? - zapytałam z uroczym, niewinnym uśmiechem i posłałam Berliozowi krótkie spojrzenie spod uniesionych brwi. No dobrze, ktoś nas przyłapał, ale co z tego? To w końcu nie była taka wielka sprawa.

Gdybym miała wymienić pierwszą dziesiątkę najdziwniejszych wydarzeń z mego życia być może zastanowiłam się czy nie umieścić tego co teraz się działo na takiej liście. Zastanowiła? Ja na pewno bym to tam umieściła. Razem z ostatnim Sylwestrem, odkryciem talentu i paroma innymi momentami, o których lepiej nie myśleć, bo są zbyt okropne lub po prostu nie nadają się. Myśleć o czymś przyjemnym. Jak ja chciałam zdrapać mu ten uśmieszek z ust. Po prostu. I jeszcze reakcja Florence. Jakby naprawdę w Rezydencji uchowała się osoba, której nie znałam. Takie rzeczy opanowałam jeszcze na słabym poziomie, a teraz byłam o wiele wyżej.
- Znam. Znałam? - Uporczywe spojrzenie wciąż wbijałam tylko w niego, na drugi plan przesuwając Flo. Nie wiedziała. On wiedział. - Nieważne - mruknęłam, potrząsając głową i odrywając się i powoli stawiając krok do przodu. Z następnym już było o wiele prościej, a kolejny to już w ogóle bułka z masłem. Byłam już tak blisko schodów oraz pochwalenia siebie, że nie dałam się wytrącić z równowagi, gdy... gdy jednak dałam się z tej równowagi wytrącić. - Albo wiesz co ważne - oznajmiłam. I znów zawróciłam, by znaleźć się bliżej. Stanęłam w ich pobliżu. Zła. Bardzo zła. Bo to przecież ja byłam tą złą, bez serca i w ogóle, ale nie pieprzyłam się z jego przyjaciółki po kątach. A on to właśnie robił.
- To moja przyjaciółka, dupku - wyrzuciłam z siebie. Uniosłam rękę i po prostu go walnęłam. Jakby się tego spodziewał. Nie wiem. To było dziwne. Powinnam odejść, a jednak stałam i przyglądałam się swojemu dziełu. Specjalnie wybrał akurat ją? Jakby nie był pewny czy mam serce i obca mnie ruszy to wziął kogoś komu ufałam. Powinnam stąd odejść. Powinnam, ale nogi jakby mi wrosły w ziemię.

Stałem oniemiały nie mogąc zrozumieć co się stało. Jak mogła mnie tak potraktować? Byłem dla niej taki dobry, a ona okazała się kolejną suką. Przez dłuższą chwilę nie mogłem pojąć co się wokół mnie dzieje. Jak mogła mnie tak nazwać? Maksio? Maksio?! Jak do psa, kurwa?!? Jak do psa?
Gdy już otrząsnąłem się z szoku przyjrzałem się Anie. Była pijana i wyglądała nieco żałośnie. Przez chwilę miałem ochotę wziąć ą na ręce i zanieść do jej pokoju jednakże bardzo szybko odgoniłem te durnowate myśli, które nawiedziły mnie jako pozostałości po amoku z którego się wybudziłem. Nie... czemu ja się oszukuję, nadal miałem ochotę się nią zaopiekować. Była tak cudowna w te swej złości i rozżaleniu. Jednakże nie miałem pojęcia czym dokładnie jej stan był spowodowany. Bo chyba nie tym, że nagle straciła adoratora?
Westchnąłem odbierając swego papierosa i zaciągając się porządnie. W wydmuchaniu dymu pomógł mi liść od Any, który też nieco otrzeźwił mój mózg.
- O co Ci, do jasnej cholery, chodzi? - zmarszczyłem brwi przyglądając się uważniej mojej księżniczce. Kurwa, wróć. Przyglądając się Anie.

Może i nie byłam do końca trzeźwa, ale na ogół nawet wpływ napojów wysokoprocentowych na mój organizm nie uniemożliwiał mi chłodnego i obiektywnego kalkulowania oraz błyskawicznej oceny sytuacji. Teraz jednak pomimo najszczerszych chęci zupełnie nie mogłam się zorientować o co chodzi w rozgrywającej się przede mną scenie, dlatego też po prostu stałam nieco zdezorientowana, próbując wyciągnąć jakieś informacje z kontekstu. Słowa ani reakcja Anabelle ani trochę mi się nie spodobały; wyglądała na naprawdę dotkniętą. A mało co na ogół rusza Anę. Wiem o tym doskonale, bo przecież nie raz wyłącznie z czystej złośliwości udawało nam się doprowadzać życie co niektórych działających nam na nerwy osób do całkiem nieznośnego poziomu i takie akcje nie wzbudzały w niej nawet w połowie tyle emocji, co obecna sytuacja. Moja ostateczna konkluzja była w takim samym stopniu zatrważająca, co niedorzeczna. I niestety, potwierdziła się co do joty po spektakularnym powrocie Any, jej trzaśnięciu Maksa i słowach, które rozniosły się echem w mojej głowie.
- To wy ze sobą kręcicie? - jęknęłam, mając nadzieję, że zwerbalizowanie tej okropnej myśli sprawi iż jakimś cudem przestanie ona być prawdziwa. Oh, chyba naprawdę byłam pijana. Zmierzyłam Maksa wzrokiem znacznie chłodniejszym niż wcześniej, a uznawszy, że póki co nie powinnam się w to mieszać, nie odezwałam się nawet słowem. Miałam ochotę rzucić się Anie na szyję i błagać ją o wybaczenie, jednakże coś mówiło mi że to też nie byłaby najlepsza reakcja w tej chwili. Gorzej być nie mogło. W końcu Anabelle była jedną z nielicznych osób, wobec których nigdy w życiu nie zachowałabym się jak ostatnia suka. A to właśnie nieświadomie zrobiłam. Z drugiej strony, kto by się spodziewał, że taka dwójka jak oni będą się spotykać? Kochałam Anę i w ogóle, ale powiedzmy sobie szczerze, należała do tych irytująco konserwatywnych dziewczyn które niespecjalnie kojarzyły mi się z, na przykład, takimi miejscami i okolicznościami jak te. A Maks, jak miałam okazję przekonać się chwilę wcześniej, wyglądał raczej na uroczego chłopca, który z kolei niespecjalnie angażuje się emocjonalnie i działa impulsywnie. Chociaż teraz zaczął wyglądać jakoś trochę żałośnie. Właściwie, kłócili się trochę jak stare małżeństwo. Gdyby nie to, że to była Ana a nie jakakolwiek inna dziewczyna, pewnie już dawno bym sobie stamtąd poszła. A tak? Pozostało mi tylko czekać, aż będę miała szansę wytłumaczyć wszystko przyjaciółce.

No tak. A teraz to udawaj, że nie wiesz o czym ja mówię. Bo to przecież wcale nie ty, wcale nie z Florence pod tamtą ścianą... nie. To zostawmy w spokoju. Położyłam ręce na biodra, by tylko znowu nie spróbować go bić, bo powtarzanie się jest głupie i na serio spróbowałam wyczytać coś z tej jego ogłupiałej miny. O co mi chodziło? O co mi chodziło?!
- Nie wiem. Może o to, że z całej Rezydencji wybrałeś akurat ją. - Dobra. W sumie dalej po tym mógł nie rozumieć, ale jeśli dalej trzeźwo myślałam z mówieniem nie było tak prosto. Jakbym nie potrafiła werbalnie przekazać tego co myślałam. Głupio. - Długo jej szukałeś? W ogóle co ci odbiło? - Serio chciałam wiedzieć co on sobie myślał? Nie, chyba nie. Raczej chciałam, żeby to już się skończyło, lecz nie mogłam tak po prostu odejść. Nie gdy zaczęłam już dyskusje. Na odchodzenie był czas wcześniej.
Coś Florence mówiła. Spojrzałam na nią, marszcząc czoło. Kręciliśmy? No właśnie. Czas przeszły był tu bardzo na miejscu. Ale ona pytała o teraz. To moje myśli. A i jeszcze pragnę zaprzeczyć, że jestem okropnie konserwatywna. Po prostu czasem jak coś sobie wbije do głowy to nie potrafię zrobić inaczej. Albo to zrobienie inaczej przychodzi mi z wielkim trudem.
- Już nie - oznajmiłam, zwracając się do Flo. Do niej też czułam żal, ale o wiele mniejszy niż do Maksa. Nie mogła wiedzieć. Jakoś ostatnio nic jej nie mówiłam.

Prychnąłem słysząc uroczą wymianę zdań moich prześlicznych towarzyszek. Stanąłem bliżej Any i spojrzałem jej w oczy, kątem oka rejestrując czmychającego koło nas spóźnionego gościa. Zignorowałem większość jej wypowiedzi. Czemu w ogóle miałbym się tłumaczyć z tego co robię. Do tej pory nie okazywała mi absolutnie żadnej atencji, a jeśli już raczyła zwrócić na mnie swą książęcą uwagę to i tak było to chwilowe i praktycznie znikome.
- Już nie? To my w ogóle 'kręciliśmy ze sobą'? - udałem wielkie zdziwienie i przy wypowiadaniu ostatnich trzech słów użyłem najbardziej sarkastycznego tonu na jaki mnie stać. - Odniosłem wrażenie, że po prostu łaskawie, od czasu do czasu, pozwalasz mi być swoim pieskiem kanapowym. - Prychnąłem jej do ucha bo nie miałem zamiaru się uzewnętrzniać prze Florence. Wyprostowałem się i zerknąłem na Flor. - Księżniczka Ana najwyraźniej Ci zazdrości ponieważ zabaweczka urwała jej się ze smyczy i skupiła chwilowo swą uwagę na Tobie. - Uśmiechnąłem się do obu pań i odszedłem w stronę dochodzącej z oddali muzyki zabierając po drodze moją szkocką.

/ impreza, a potem nju dej /

Wszyscy czegoś chcieli. A to porozmawiać, a tu coś pożyczyć lub oddać. Ja rozumiem, że wszyscy chcą obcować ze mną, to jest doradczynią królowej i Tą Która Zmusiła Irene Do Ucieczki. Ja rozumiem. Ale oni kurwa nie rozumieją, że mam swoje życie ?! Od rana chodzili za mną jak świta, co akurat było przydatne, bo biegali po kawę, kiedy chciałam. Zawsze mogę ich wykurzyć jak Irene, ale Rezydencja zaczęłaby świecić pustkami i starsi mogliby się zdenerwować. A ich ciężko wykurzyć.
Właśnie dlatego znalazłam się w podziemiu. Udało mi się ich zwieść poprzez szybką zmianę wyglądu. Na schodach panowała cisza i spokój, nie było słychać głosów z góry ani wrzasków upierdliwych dzieciaków. Idealne miejsce.
Wyjęłam z kieszeni paczkę papierosów i zapalniczkę.
Nie wiem czyja była, obudziłam się w pokoju jakiegoś faceta i miałam ją w ręku. Muszę odzyskać swoją, ma dla mnie wartość sentymentalną. Prawie podpaliłam nią Horce włosy ! Pomyślę nad tym później. Na razie siedziałam na schodach, paląc papierosa oraz rozkoszując się spokojem.
Na schodach dostrzegłam leżący nóż. Jakiś idiota go zostawił, to pewne. Albo Saturnowi kot zwiał i nie dokończył ofiary. W ogóle to kobieta zmienną jest. O ile mi wiadomo to jestem kobietą. I cisza zaczęła mi przeszkadzać, więc niewiele myśląc zaczęłam skrobać nożem po ścianie. W chuj zabawne, nie ? O właśnie, wycięłam męskie genitalia na ścianie. Kilka innych już tam było. Jest liczba pojedyncza od genitalia ? Genitail ? Chyba nie. Nawet chuje w zeszytach żyją w stadach.