Siłownia

/ skok /

Hahahaha, ja tutaj? Chyba pojebało mnie do reszty, ale czemu się dziwić. W końcu nigdy nie miałem równo pod sufitem, to i pewnego dnia mogło mnie napaść postanowienie o odwiedzeniu siłowni. Jezu, sam sobie nie wierzę. A raczej Sedesie nie Jezu. Przez to całe zamieszanie i resztę poważnych spraw, jakoś dziwnie mi ostatnio było tam w środku. Tak, w środku, w moim wnętrzu, bo ja posiadam wnętrze. W większości złożone z czerwonych kiszek, ale reszta jest o wiele bogatsza i ciekawsza. W każdym razie od niedawna moje "wnętrze" przeszło swojego rodzaju przemianę, jeśli można to tak nazwać. Nie żebym się zbyt bardzo zmienił, bo prostu nabrałem nowych zwyczajów. Jak na przykład zamiast kłaść podwójnej warstwy sera na pizzę, kładłem podwójną. Jak na przykład zamiast latać po rezydencji czytając przypadkowe myśli i zatrzymując je dla siebie teraz wszystko komentowałem. Mogłem się założyć, że wkurzyłem już dosłownie wszystkich w tym budynku i każdy coś do mnie miał. Ale trudno. Nie będą mnie chamy obgadywać, komentować w myślach, wyzywać, a ja nie będę stać obok tego obojętnie. Musiałem przecież kiedyś pokazać swój charakterek, jaki by on nie był.
Oczywiście nadal pozostawałem tym miłym, zwariowanym chłopcem, tyle, że teraz musiałem wyładowywać gdzieś swoją złość. Wcześniej nie czułem takiej potrzeby, bo zły na nikogo nie byłem. Czasy jednak się zmieniają i trzeba było się dostosować. Hmm, a gdzie najlepiej chłopak może wyładować swoją złość? Ja tam znałem jedno miejsce i jak na razie nie najgorzej się sprawowało, choć trzeba przyznać, że nie cierpiałem wszystkich ludzi tu przebywających ze mną. Co jeszcze bardziej potęgowało moją złość i... I jeszcze bardziej się pociłem.
Jejaaaaaaaa, gdyby tylko ćwiczenia nie wiązały się z poceniem to bym je pokochał całym sercem. No ale... Jedyne racjonalne rozwiązanie jakie w tej chwili przychodziło mi do głowy to basen. O Sedesie, jak ja tęskniłem za surfowaniem. W sumie to nic by mnie nie trzymało w rezydencji gdyby nie Effy. W każdej chwili potrafiłbym udowodnić Starszym, że już doskonale potrafię panować nad swoim talentem i w każdej chwili mogę zablokować wszystkie myśli, by do mnie nie docierały. Jedynie tak się droczę, że nie potrafię, by mi całkiem nie zabronili. Ech, ale jednak musiałem tutaj zostać. Nie mógłbym znieść myśli, że zostawiam Effy samą sobie w tym niebezpiecznym miejscu, gdzie za każdym rogiem czai się chuj. O nie. Na to bym nie pozwolił. Po moim trupie.
Dlatego teraz odreaguję sobie stres i będzie cacy.

No i nikt do mnie nie dołączył, to idę.

/zt/

Byłam pewna, ze o tej porze nie zastanę nikogo w tym zwykle oblegiwanym przez moją grupę miejscu. Wszyscy teraz spali lub pochłaniali śniadanie w jadalni, ale nie ja, a także nie sześciorękie mahoniowe cudo, które ujrzałam gdy powolnym krokiem weszłam do sali. Theodor - sięgający głową chmur dryblas o nieziemskich ustach. - Cześć pajączku. - Uśmiechnęłam się kierując się w stronę bieżni. - No wiesz, pająki mają osiem odnóży... To chyba Cię nie dotknęło? - Uniosłam brwi gdy zaczął chować swoje ręce i zatrzymałam się. - Naprawdę nie miałam zamiaru Cię obrazić. Serio. Możesz sobie dalej je ćwiczyć, mi to nie przeszkadza. - Wzruszyłam ramionami i włączyłam bieżnię. Na początek szybki spacer, nie chciałam od razu dostać zadyszki. - To nie miało być obraźliwe, wręcz przeciwnie, lubię pająki więc właściwie to był pewnego rodzaju komplement. Dość nietypowy przyznaję, ale nie było to stwierdzenie mające na celu ci dokuczyć. Masz paproch na ramieniu. - Wskazałam palcem ziarenko wielkości piasku, które dostrzegłam na jego skórze. Nie byłam nawet pewna czy je widział. Ale ja a i owszem i niesamowicie mnie rozpraszało. Nie mogłam się skupić patrząc na niego bo ciągle widziałam ten paproch.

- No bo ja nie chciałabym żebyś się na mnie obrażał. Nie lubię gdy ludzie się na mnie gniewają, chociaż ciągle ich do tego prowokuję. Bo zawsze palnę coś co komuś się nie spodoba. A ja po prostu nie potrafię trzymać języka za zębami. Czasem jak za długo milczę aż mnie swędzą usta. - Powiedziałam prawie na jednym wydechu nieco podkręcając szybkość biegu. - Nie obraziłeś? Fantastycznie. Nie zniosłabym wtedy twojego towarzystwa. Patrzyłbyś się na mnie spode łba a ja nie mogłabym się skupić i co chwila wywracała na tym paskudztwie. - Uśmiechnęłam się i złapałam barierek obiema dłońmi, na zapas, żeby przypadkiem się nie potknąć. Kiedy strzepnął brud z ramienia odetchnęłam z ulgą. Nie znoszę brudu, kurzu, plam, rys, odcisków, maźnięć, wszystkiego co zakłóca czystość. - One są okropne, paprochy, wszędzie ich pełno, osiadają na wszystkim i tylko przeszkadzają. - Potrząsnęłam głową by wytrzepać z umysłu nieprzyjemne myśli. - Po ogrodzie? Mogłabym gdyby nie wyglądał jak stare cmentarzysko. Wszystko jest tam takie smutne, nie ma nic zielonego. Nawet porosty już umarły. Do tego padało dziś i wszędzie jest mokro, kałuże, błoto. Fu! - Zacisnęłam na chwilę powieki i odetchnęłam głęboko. Nie lubię mówić o brudzie, choć strasznie się wtedy nakręcam. Mogłabym o tych paskudztwach mówić godzinami, ale to nie oznacza, ze przyjemnie mi o nich trajkotać. - Ty zresztą też nie wyszedłeś. A równie dobrze mógłbyś ćwiczyć na jakimś drzewie utrzymywanie się na ogonie. Albo wyhodowałbyś przeciwstawne kciuki w stopach. Coś w tym stylu. - Odwróciłam wzrok i wgapiłam się w sufit. Nie znoszę go. Pełno na nim rozpaćkanych much, plam i zacieków. Nie chcielibyście wiedzieć co potrafi się tu dziać na zajęciach. Jak niektórzy zaczną ćwiczyć (czytaj: lać się jak rozjuszone buhaje) to jucha pryska wszędzie, a potem wszystko trzeba zalewać kwaskiem cytrynowym. Dlatego kupuje się go w słoikach nie w saszetkach. Za często zdarzają sie tu 'wypadki'.

Zatrzymałam bieżnię bo jednak dość ciężko było mi się skupić na bieganiu, gdy dodatkowo rozmawiałam z Teodorem. Podparłam się łokciami na pulpicie i przyglądałam się ciemnoskóremu wyobrażając go sobie z ogonem lub rogami kontynuując mój monolog. - Ty za to prawie wcale. Każdy ma swój własny dzienny limit słów. Ci, którzy będąc dziećmi byli gadatliwi potem są cisi lub na odwrót z cichych dzieci rosną rozgadani starcy. Ja gdy byłam mała prawie wcale się nie odzywałam więc teraz nadrabiam, Czuję taką potrzebę i nic tego nie zmieni. - Lubiłam snuć różne teorie i dzielić się nimi nawet jeśli się z nimi nie zgadzała. Tą lubiłam bo wydawała mi się logiczna, chociaż nie do końca potrafiłabym wszystko wyjaśnić ponieważ na ogół tylko osnowę danej historii wymyślam na zapas, szczegóły i wszystkie dodatkowe informacje wymyślam podczas mówienia, lubię improwizować, ale tylko w mówieniu, nigdy w działaniu.
- Oh... to szkoda... - Wygięłam usta w podkówkę. - Byłoby ciekawiej. - Znowu popełniłam gafę. Jeszcze pomyśli, że uważam jego moc za mało interesującą. - Nie żeby twój talent nie był fascynujący. To niesamowite, wiesz, te wszystkie dodatkowe ręce, nosy, palce... i... - Uniosłam brwi uświadamiając sobie jaką jeszcze część ciała mógłby sobie powielić. - I cała reszta. Musisz umieć wyczyniać mnóstwo rzeczy dzięki temu. - Odetchnęłam zastanawiając się czy obraził się czy może jednak nie. Wyraz jego twarzy na nic takiego nie wskazywał ale sama juz nie wiedziałam.

Uznałam, że przyda mi się w końcu zejść z bieżni skoro i tak jej nie używam, więc kucnęłam, przeszłam pod pulpitem i usiadłam na ławeczce, niedaleko Theosia. - Rozgadasz się na starość. - Stwierdziłam. - Bedziesz jednym z tych zrzędliwych dziadków ciągle powtarzających: ' A ja w twoim wiekuuu...' - Zamachałam dłonią udając sędziwego staruszka. - Albo takim, który zna milion anegdot i opowiada je na spotkaniach rodzinnych siedząc w fotelu, otoczony przez gromadkę wnucząt i paląc fajkę ku zgrozie matek owych dziatek. - Udałam, że palę fajkę i podparłam się na kolanie.
Nie sądziłam, że zauważył moją pauzę, a na pewno nie przypuszczałam, ze domyślił się o czym wtedy pomyślałam. Mimo całego mojego uwielbienia dla przyjemności, którą sprawia bliskość z innym człowiekiem podczas uprawiania seksu, nigdy nie uważałam, że zachowuję się jednoznacznie, czy wyuzdanie, chociaż moje myśli często krążyły wokół jednego tematy. Jak teraz.. z tym dodatkowym... no wiecie. To byłoby ciekawe. - A możesz teraz? - Uniosłam jedną brew i uśmiechnęłam się szelmowsko.

/takie tam

Nie wiem w jakim momencie jest teraz Benio, czy on wgl istnieje czy może już nie, szkoda, że nie wiem, skoro piszę Cornelią, która go kocha, tak serio kocha. Albo może już nie, no to pomińmy tą część z opisem, jakim wielkim uczuciem Cornelia darzy swojego Benia i przejdźmy do konkretów. To trudne, bo generalnie cała Brahams się opierała zawsze na tym, że jęczy ojaciezarazsieposikamwgacie jaki ten mój Benio jest k o c h a n y. Ale dobra, dobra.
Cornelia nie jest taką frajerką na jaką ją piszą inni ludzie - wcale nie przesiaduje całymi dniami pod różowym kocykiem, wzdychając do ramki ze zdjęciem swojego benia srenia. Wcale tak jej dni nie wyglądają! Cornelia korzysta z życia! Piecze ciastka, ćwiczy swoje rozdwajanie się, śpiewa sobie z koleżankami, odkrywa, że w Rezydencji mamy mnóstwo dobrych kąsków. Chyba wreszcie dorasta nasza Cornelia. I rychło w czas! Takie ładne dziecko nie może wiecznie się chować. Obiektem jej westchnień (ale ukrywa się z tym przed Benkiem) od kilku dni, a może nawet od tygodnia jest Baltazar. Wcale nie jest Baltazar taki brzydki. Gdyby był Cornelia chyba by się nim aż tak nie zajarała, prawda? Baltazar jest taki MĘSKI. Ma szerokie ramiona i takie ładne ręce. Ona już wie, widzi.
Cornelia widzi go teraz po raz pierwszy bez koszulki. Jak się pręży, jak sięga coraz wyżej, kiedy podnosi ciężar na kolana. Cornelia oblewa się rumieńcem na samą myśl o tym, co właśnie robi. Nigdy wcześniej nawet nie podejrzewała, że jej dziwna nowo odkryta obsesja doprowadzi ją do tak dziwnej sytuacji. Przecież to niepodobne do żadnego z jej zachowań. Jednak ciekawość - ot taka cecha, która zagrzebała się pod kurzem niewinności i nagle postanowiła eksplodować - zatrzymała naszą Cornelkę tu. Pod drzwiami do siłowni. Ona zagląda przez okienko, na przemian blada i czerwona. Ze strachu i podniecenia.
Taka mała słabość dorastającej dziewczynki.
Chyba jakaś małpa smyra ją po kostce!