Benjamin

/przeskok

Nie wyobrażam sobie, żeby moje życie miało się nagle diametralnie zmienić. Czy ja sobie naprawdę na to zasłuzyłam? Lubię swoje zycie, nikomu nim nie szkodze, więc czemu los jest taki wredny? Kurwa. Za często o tym myslę i przez to nie mam czasu na nic. Sorry, czasu mam az nadto, nie mam chęci.
Do Neptuna wybierałam sie od czasów naszej pamiętnej, tragicznej kolacji i i tak nigdy nie mialam okazji pogadac z nim chwilę dłuzej i tak normalnie, szczerze. Teraz sie w końcu zebrałam, bo to w jakim kierunku brną moje myśli w ostatnim czasie, zaczyna przerażać nawet mnie. Najwyższy czas czymś się zająć. Zapukałam i nawet nie musiałam długo czekać aż otworzy. Wątpię czy ucieszył się na moj widok. Ewentualnie ten wyraz twarzy zostanie mu juz na zawsze, bo zapomniał jak go zmienić. Całkiem prawdopodobne. Nie mówię, że cos w tym złego, Steven Seagal też gra kazdą emocję jedną miną.
-Czesc Młody, co tam?-zagadałam, unosząc na niego wzrok. Jakim cudem on taki urósł? Przeciez niby mamy te same geny. Kolejny dowód na to, że matka nie byla do konca wierna ojcu. Nieważne. Wierność. Kurwa.
-Tylko mi nie mów, że nic, masz taką minę, że.. -zastanowiłam sie chwile i z braku dobrego porównania tylko westchnęłam, a potem minęłam brata, żeby usiasc na jego łozku. -Zaczyna mi sie robic ciebie żal-dodałam. Zwykle tylko Plutona mi żal, bo wiadomo, a tu proszę, Nepek robi Plutonkowi konkurencje.
Żal mi serce ściska. I chociaż dośc mam własnych rozterek to naparwdę chciałam go posłuchać. Potem coś wymyślimy.

Liczyłam na coś więcej niż 'nic'. Uniosłam brwi pytająco i dałam mu chwilę, żeby zdążył zmienić swoją odpowiedź na jakąś bardziej szczerą. Nie wiem jak wiele chwil musiałabym mu dać, żebym się w końcu doczekała, nie chciało mi sie tego sprawdzać.
-Jeżeli naparwdę 'nic' to przestanę pytać.-przypomniałam. On i tak dobrze wiedział, że nie jestem z tych, którzy koniecznie musza wszystko wiedzieć i nie odpuszcza. Ja nie zamierzałam się prosić i do czegokolwiek go zmuszać. Chciałam wiedzieć co się dzieje z troski, a nie jakiejś durnej ciekawości i on musiał o tym wiedzieć. Uśmiechnęłam się do niego, patrząc jeszcze chwilę bez słowa.
-Wyglądasz jak sto siedem nieszczęść.-jęknęłam. Porównać go do tylko siedmiu nieszczęść byłoby raczej niedomówieniem. Albo troche wyolbrzymiam. Całkiem to możliwe, szczególnie, że jeszcze nie tak dawno temu Neptun mógłby uchodzić za wzór szczęścia. Każdy chciał mieć to co on. Fajna dziewczyna, wiedza na każdy temat, pewność siebie popierana świadomością własnych zalet i stado wielbicielek, kuszonych jego wyglądem. Zwykle nie snuję domysłów, nie snułam i tym razem. I tak nie miałabym pomysłu co mogłoby go tak trapić. Tego co przecież ma wszystko.
Może było za dobrze i w dupie mu się poprzewracało. Świetnie, mam swój pierwszy i ostatni domysł, ale zachowam go dla siebie.
-Więc to naparwdę 'nic'?-dopytałam raczej po raz ostatni i tak, wiem, ze nie zaczyna się zdania od 'więc'. Wiem też jaką satysfakcję Neptun czerpie z poprawiania innych, dlatego chciałam mu dac trochę satysfakcji, albo chociaż upewnić się, ze jeszcze coś z mojego małego brata zostało.

Nie da sie przygotować na takie 'jestem chujem' od brata. Słyszysz takie zdanie i nagle twój mózg eksploduje, pozostawiając po sobie czarną dziurę w czaszce. Nie wiedziałam jak zaradzić takim wyznaniom. Już miałam mu odpowiedzieć, że jest po prostu głupkiem, nie chujem, ale ubiegł mnie i zaczął tłumaczyć dalej. Oczywiście, że się zmartwiłam.
Neptun jest taki niewinny, taki dobry. Nie zasługuje na ten cały smutek, który w sobie trzyma. Czy cokolwiek to było. Może był tylko zmieszany tą cała sytuacją.
Pogłaskałam jego ciemne włosy i westchnęłam cicho. Nie byłam dobrą osobą jeśli chodzi o rady związane ze zdradami. Dobrze wiedziałam, że nie powiem niczego mądrego, że mimo wszystko będę trzymac się swoich przekonań, których Neptun pewnie nie uzna.
-Zdrada nie jest stanem umysłu. Zdrada to czyn.-wyjaśniłam na początek.-Nie zdradzasz Delilah. Fantazjowanie o innej to naprawdę nic złego. To tylko ludzka natura.-dodałam, już trochę bagatelizując sprawę. Czyli zupełnie po mojemu.
-I wiem, ze się nie zaczyna tak zdania. Neptun, weź się w garść.-o rany. Najchętniej bym mu powiedziała, żeby poszedł do tej drugiej, zaspokoił ciekawość i wrócił do Del, ale przeciez.. nie można udzielać takich rad. Poza tym, czego bym nie powiedziała, wszystko było kwestią jego sumienia, na które zapewne niczego poradzić nie mogłam.
-Nie robisz niczego złego i nie masz powodu, żeby się martwić.-spojrzałam na niego zatroskana. Ciężko patrzyło się na to, jak się męczy.

*FESTYN*


Słuchałam go uważnie do samego końca, bez przerywania i głupich spojrzeń. Rzadko komukolwiek przerywałam. Potrafiłam być na tyle cierpliwa, żeby słuchac ludzi do konca jesli tylko chciałam. Teraz najwidoczniej chciałam, ciche westchnienie zostawiłam sobie na koniec.
-Mamy po prostu różne poglądy-odpowiedziałam z lekkim uśmiechem. Wcale nie byłam taka zła jako doradca, a tym bardziej jako słuchacz. Miałam inne, mniej romantyczne przekonania i ich się trzymałam. Dla mnie wszystko było proste. W teorii, w praktyce, wszystko jedno. Nawet teraz było proste, kiedy zmagałam się z.. takie tam.
Zupełnie nie pamietam momentu, w którym nasze charaktery tak się poróżniły. Wychowywani w tym samym domu, z tymi samymi rodzicami i według takich samych zasad, każdy pasuje do siebie jak pięść do oka. Nie wiem co ja zrobiłam źle, albo co oni zrobili źle, ale zdecydowanie brak mi było romantyzmu.
Czy to jego mowienie o uczuciach miało mnie rozczulic? Nawet trochę mnie nie tknęło. Owszem, miałam nawet kilka momentów w zyciu, które napawały mnie szcześciem, a potem zjawił się ktoś. Zwykle w dziecinstwie, kiedy ktoś niszczył moje zabawki. Nie nadawałam się do porad sercowych, to pewnie. Neptun jest taki kochany, taki, kurwa, niewinny i naiwny. Jak takiemu wytłumaczyć, ze głupio jest dać się kontrolować złudnym uczuciom. Nie chciałam mu tłumaczyć. Ma siedemnaście lat, więc sam się wszystkiego nauczy. Siedemnastolatek się zakochał. Nie mówie, ze to niemozliwe, to całkiem fajne.. tylko, ze on jeszcze się zakocha wiele razy w swoim życiu i jeżeli każdy raz będzie tak przezywał to naparwdę będę musiała potrenować swoją cierpliwość.
-Czułam. Kilka razy.-powiedziałam unosząc brwi. Zgodnie z prawdą, chociaż nie w tym sensie o którym myslał braciszek.
-Nie chcę zebyś byl smutny przez..-takie bzdury? -..kobiety. Nie sa tego warte.-wzruszyłam ramionami. Jestem kobietą, wiem co mówię.
-Po prostu się o ciebie martwię.-dodałam. Zawsze musiałam sie o kogoś martwić. Może to dlatego zawsze wolałam bezmyslny seks? Aż zaczeło mi tu brakowac Napoleona, czy tam kogokolwiek.
Venus wyjechała i o nią też się martwiłam, ale co miałam na to poradzić? Ona nawet nigdy nie chciała ze mną rozmawiać o tym czemu wyjechała, mogłam tylko czekać i w sumie nadal tylko tyle mogę.
Ja pierdolę. Brak mi seksu.
-Myslę, że jeżeli bedac z Del, którą kochasz szczerze i prawdziwie, zaczynasz myslec o innej.. to wcale nie kochasz Del szczerze i prawdziwie. Gdybyś kochał to nie byłbyś w stanie westchnąć do nikogo innego. I chociaż ci się to nie podoba, to myslę, ze tak własnie jest, dlatego wybierz tą drugą.-rzuciłam prosto z mostu. Bo niby po co miałam się czaić. Tak myslałam, więc inaczej bym tego nie powiedziała. Ja sama miałam lepiej w takich kwestiach, bo w żadną miłość nie wierzyłam i nie musiałam borykac się z takimi problemami. Zajebiście, wiem.

Ależ mam szlachetnego brata. Nie miałam o tym pojęcia.
Każdy chyba musiał przejśc ten etap szlachetności. Może nawet ja też, ale już tego nie pamiętam. Uśmiechnełam się.
-Jakoś sobie poradzisz-stwierdziłam. Miało to zabrzmieć jakoś pociesznie, że w niego wierzę i trzymam kciuki, żeby wymyślił najlepszy sposób, chociaż szczerze mówiąc to raczej nie wierzyłam. Nie było mniej bolesnych sposobów jeżeli ona była w nim choć trochę zakochana. Każdy sposób będzie kurewsko bolał i tyle. Taka kolej rzeczy. Ale jakoś sobie poradzi na pewno. Lepiej lub gorzej.
-Dasz znać jak poszło?-poprosiłam. Naprawde chciałam wiedzieć i wcale nie po to, zeby powiedzieć 'a nie mowiłam'. Naprawdę bardzo chciałam się mylić. I w sumie, jakby patrzeć na ogólne statystyki, to wieksze prawdopodobieństwo, ze to ja się pomylę, niż że Neptun.
Rozmawialiśmy jeszcze przez jakiś czas, az zrobiło się naparwdę późno. Późna pora wcale mi nie przeszkadzała, ale przecież obydwoje mieliśmy swoje problemy, którym pewnie też chcieliśmy poświęcić trochę czasu. No to zebrałam się w końcu i poszłam.

/w pizdu

////


Teraz już Benuś nie miewał kurzu pod łóżkiem, bo kiedy tylko mogłam sprzątałam ten jego przez lata budowany bałaganik. Oczywiście nie robiłam tego kiedy on się patrzył, bo już przy pierwszym razie zorjętowałam się, że prędzej mnie zwiąże (a przecież żaden z niego oprawva) niźli miałby patrzeć jak mu sprzątam. Raz czy dwa mi się udało, ale później musiałam się ograniczać do ułożenia kilku bluzek, czy przetarcia biurka. Zbyt chętny był do ciągłego mnie łaskotania, zbyt wiele czasu spędzaliśmy na miłych rozmowach. Gdzie tam porządek! To jego pogląd. A ja umiejętnie pozbywałam się nagromadzonych śmieci, brudnych skarpet, pudełek dziwnej treści. Jego nauczyłam tylko, że popielniczkę opróżniamy do kosza, ewentualnie toalety, ale nie pod dywan.
Wbiegłam do tego pokoju cała w skowronkach. Ostatnio ciągle taka byłam! Minęły już chmury, które mówiły o mojej przyszłości, ale no właśnie - czekały tylko na ich czas. Gdy skumulowane stworzą wichurę, która zniszczy... Och, nie, dość. Wbiegłam zadowolona, w podskokach.
-Żuczkuuu, mam coś dla ciebie! - zaświergotałam i zaraz po rzuceniu mu się na szyję i pożądnym cmoku podsunęłam mu pod twarz talerzyk. Na talerzyku było kilka czekoladowych kwadracików. A pozatym świeżo ścięte fiołki. Tu, tam. Nadawały bajkowości moim ciasteczkom. Czekoladkom właściwie. Pogłaskałam go po główce, już wczoraj mówiłam mu, że może powinien pójść do fryzjera? To znaczy, tak delikatnie zasugerowałam. Nie chciałam przecież, żeby poczył się źle. Usiadłam przy nim i już jedliśmy, czuliśmy się dobrze, przypomniało mi się.
-Rodzice pragną, bym wróciła na święta do domu. Musiałam się zgodzić, nie było wyjścia. Ale wiesz, chciałam spróbować nowej sztuczki. Już umiem się rozdzielać i kontrolować kiedy będę jedna, a kiedy będzie mnie dwie, chciałbyś zobaczyć?- uśmiechałam się uroczo i patrzyłam z nadzieją w wybrudzoną czekoladą Batmanową buzię.

OMATKO on jest taki słodziutki. Ja tak uwielbiałam te jego słówka, które wypowiadał pomimo tego jak mówili o nim jego koledzy. Bo kiedyś mi powiedział, że Feluś skarży się o to, że nie wychodzą zbyt często. Oczywiście kiedy później spotkałam Felusia, to mu powiedziałam, że jak tylko chcą, to ja Benia nie trzymam, mogą się spotykać. I wszyscy byli szczęśliwi, tylko Benek mi mniej takich słówek przy kolegach mówi. Ale ja się nie smucę! I tak mam szczęście, że on wgl woli ze mną spędzać czas.
-Och, jak mogłabym być inna?- spytałam naiwnie. Ja nie wiedziałam, że jestem po przemianie inna. Oczywiście, zapominałam, bo zawsze gdy już jestem przemieniona, to pamiętam, że jednej mnie nie lubię.
-Zresztą nieważne, pewnie znów coś pokręciłam..- dodałam, oparłam główkę na jego ramieniu i tak siedzieliśmy. Lubie, kiedy jesteśmy tylko we dwójkę. Wtedy zapominam o tym całym zaaranżowanym małżeństwie, które mnie czeka gdy tylko wrócę. Każą mi wrócić na wiosnę, mam taką nadzieję tylko, że pozwolą mi do niego wrócić. Zacisnęłam rączkę na jego koszulce, jakbym łapała się ostatniej deski ratunku. Mój ukochany Benio.
A potem odsunęłam się jednak i uśmiechnęłam słabo.
-Wiesz, wczoraj znalazlam w ogrodzie niebieskie kwiatuszki, są takie malutkie tyci tyci. Pytalam Venus jaka to odmiana, ale powiedziała, że to jej własne dzieło. Jej, chciałabym mieć taką moc! A nie takie, nie wiem, nic. Ty też masz fajną! Umiesz robić takie fajne rzeczy z lodu!- no super były!